Στον Chanana-ξανά, που μου δείχνει σ επανάληψη ένα έργο που δεν ήθελα να ξαναδώ ποτέ…
Τώρα που μπορώ να τα δω από απόσταση, ξέρω.
Τι να το κάνεις ένα τέτοιο παιδί, που έρχεται από τέτοιο σπέρμα-με το ζόρι βγαλμένο, που θα φυτευτεί σε μια τέτοια μήτρα-σφιγμένη από το άγχος? Οχι, χίλια χρόνια να μην έρθει, ένα τέτοιο παιδί δεν θα είναι καρπός του έρωτα, θα είναι καρπός του εγωισμού-γιαυτό και δεν έρχεται, είναι η τιμωρία της φύσης και του θεού…
ΑΥΤΟ θέλω, δείχνει το δάχτυλο στο ράφι, ΤΩΡΑ ΤΟ ΘΕΛΩ, δεν μπορώ να περιμένω, χτύπησε το βιολογικό καμπανάκι μου…
Και το κυριότερο, όλα τα φιλικά ζευγάρια γύρω έχουν μωρά, κουβαλάνε την πάνινη τσάντα του μωρού, προβληματίστηκαν με τις ώρες για τα χρώμα του παιδικού δωματίου και τα αρκουδακια του υφάσματος, αγόρασαν ρηλάξ και καρεκλάκι αυτοκινήτου-ολόκληρη ορολογία άγνωστων μέχρι τότε λέξεων μπήκε στο λεξιλογιό μας...
Σχεδιάζουν να πάρουν μεγαλύτερο αυτοκίνητο γιατί δεν τους φτάνει αυτό να χωρέσουν τα πράγματα του μωρού στις διακοπές.
Ασε που δεν μπορούμε πια να βγούμε τα βράδια, δεν έχουν που να αφήσουν το μωρό-μην πω ότι δεν θέλουν καν να το αφήσουν, αυτό είναι που σε πονάει πιο πολύ απ όλα...
Τους πλησιάζεις και μυρίζουν μωρουδίλας, οι τσάντες ξεχειλίζουν μωρομάντηλα, στους ώμους τους έχουν παράσημα εμετού-και καμαρώνουν σαν σκεπάρνια-είναι τυφλοί στον πόνο των άτεκνων φίλων τους.
Λένε-από αγάπη βέβαια, ένα σωρό αισιόδοξες-όμως ταυτόχρονα σκληρότατες αφέλειες, τι στεναχωριέστε? θα γίνει, κάντε λίγη υπομονή, ε και στο κάτω κάτω, δέστε εμάς πως παιδευόμαστε, δεν μπορούμε να βγούμε, ξενυχτάμε...και κοιτάνε με καμάρι το αγγελούδι, και αναρωτιέσαι, παριστάνουν το χαζό? είναι αυτοί με τους οποίους έκανα τόσα χρόνια παρέα? εγώ είμαι μαλάκας και δεν έχω κατανόηση, είμαι κακός, ζηλιάρης, δεν μπορώ να χαρώ με τη χαρά του κολλητού μου, χρειάζομαι γιατρό για να βγάλω από πάνω μου αυτή την κακία, δεν θέλω να είμαι έτσι, εγώ νόμιζα ότι είμαι αλλιώς, τι εαυτός είναι αυτός που μου παρουσιάζεται τώρα?
Πρέπει να κάνω υπομονή? πόση? τι μάθημα είναι αυτό που πρέπει να πάρω?
Γιατί σε μένα, γιατί? γιατί όλα αυτά τα ζευγάρια στο σουπερμάρκετ, χοντρές, άσχημες, κακοντυμένες-και ξαφνικά ανακαλύπτεις την κακία που δεν ήξερες ότι κοιμάται μέσα σου, το επίπεδο χαμηλότερο κι από τις εκπομπές του Μικρούτσικου, φτάνεις να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου...
Γιατί όλες έχουν δίπλα έναν άντρα-μαντράχαλο, με το χαρτί τα ψώνια στο χέρι, να σέρνει και το καρότσι, να κουβαλάει κι ένα μωρό στη θεσούλα...
Γιατί εμείς όχι, αφού όλα ξεκίνησαν τόσο καλά, πιο καλά από τους άλλους…ίσως γιαυτό, γιατί ήταν too much, ήταν ύβρις και έπρεπε να τιμωρηθεί…
Όμως ήμασταν οι πιο ταιριαστοί, φοιτητές, έξυπνοι, ερωτευμένοι. Εμείς πηγαίναμε σινεμά, γυρίζαμε στην πόλη, δεν είχαμε μάτια για άλλον, νομίζαμε ότι είμαστε μόνοι στον πλανήτη. Γιατί τώρα δεν μπορεί να έχει στύση-και πως να έχει, όταν εγώ από κάτω του ακίνητη σαν κούτσουρο, παρακαλάω να φτιάξει επιτέλους η στύση του, και τρέχουν τα δάκρυα δεξιά κι αριστερά, όσο σκέφτομαι ότι δεν με θέλει πια, γιατί πάχυνα, γιατί βαρέθηκε…
Τότε που ήμουν κοριτσάκι με λαχταρούσε, πρόσεχε γιατί ήταν η πρώτη μου φορά, ήταν τρυφερός… τώρα βαρέθηκε, έ φυσικό είναι, άμα τρενάρεις τη σχέση και την κάνεις λάστιχο, άμα περνάνε 12 χρόνια και μετά ξεκινάς να κάνεις παιδί...φυσικό είναι να βαρεθεί…
Καλά να πάθουμε, φυσικά και θα τιμωρηθεί αυτή η ασέβεια, ο έρωτας πρέπει να βιωθεί στην ώρα του, και το παιδί είναι καρπός του έρωτα, όχι άλλο ένα κομματάκι στην αστική ευτυχία μας... Το κερασάκι στην τούρτα μας, έτσι έλεγε η μαμά μου : «γιατί βρε κορίτσι μου, όλα τα είχατε, μορφωμένοι, νέοι, όμορφοι, έξυπνοι, με δουλειές, με σπίτι, με όλα σας, μόνο το μωρό έλειπε, πως τα τινάξατε όλα στον αέρα?»
Φυσικά τιμωρία. Αφού και για το όνομα του μωρού μαλώσαμε-τόσο σίγουροι πια για την επικείμενη εγκυμοσύνη…!
Να ποιο ήταν το μάθημα, για μένα της τάξης και του προγραμματισμού: Ο ΕΡΩΤΑΣ.
Ο έρωτας πρέπει να βιώνεται στην ώρα του, όλα έχουν την ώρα τους, τα μωρά δεν αγοράζονται-τώρα μπορώ, τώρα το θέλω.
Τώρα άμα σας πω ότι κι αυτό είναι αισιόδοξο το ποστ?
Μάλλον τα είχα χρόνια μέσα μου αυτά, και τώρα βγαίνουν ήρεμα, σχεδόν σαν χείμαρρος, αλλά χωρίς πόνο. Ειλικρινά.
* * * * * * *
13 σχόλια:
Ωραία.
Σαν ανασάνω μια στάλα και κοιτάξω και δω τους ανθρώπους,
τί αξιαγάπητοι που είναι!
Αδύναμοι, εγωιστές, ζηλιάρηδες, ανυπόμονοι, άγνωστοι στον εαυτό τους, πεισματάρηδες, τσαντισμένοι, ήρεμοι...
..σαν τα μωρά παιδιά.
Τί αξιαγάπητοι που είναι.
Ήρθε η σκέψη και ο πόνος.
Ωραία.
Αν πονάει η μέση του, είναι που δεν κάθεται καλά. Το ξέρει.
Ο πόνος είναι ένα κουδουνάκι.
Όλοι οι πόνοι είναι κουδουνάκια.
Ντιν ντιν.
"Μην κάνεις αυτό που κάνεις"
μου λένε.
Ντιν ντιν.
Ντιν ντιν.
"Σήκω, περπάτα, τρέξε, ξάπλωσε.
Δώσε μου σημασία"
του λένε.
Κι όσο δε δίνει σημασία, συνεχίζουν.
Τρέφονται από την αδράνειά του.
Πληθαίνονται από τις εύκολες λύσεις.
Ωραία!
Ευτυχώς!
Ντιν ντιν.
Ντιν ντιν.
Ντιν ντιν.
"Ζήσε, αλλιώς θα πεθάνεις."
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
"Πεθαίνεις, ΖΗΣΕ"
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
Ευτυχώς πονάει.
Ξέρει έτσι ότι κάπου υπάρχει ένα πρόβλημα πριν γίνει καταστροφή του.
Καμμιά φορά νομίζει πως το βρήκε, μα δεν κάνει τίποτα που το αντιμετωπίζει. Ξαναεμφανίζεται.
Όχι, δεν ήθελε έμπλαστρο.
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
Άρα είμαι αυτός.
Δικάστηκε και καταδικάστηκε.
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
Χτυπάει την κουδούνα ο δικαστής να σιγάσει το ακροατήριο.
Η απόφαση:
"Ό,τι κακό έκανες κατηγορούμενε το ξέρεις και δε μας απασχολεί. Για αυτές τις πράξεις σου ο ίδιος τιμωρείσαι και στο δικαστήριο δεν απομένει να κάνει τίποτα παραπάνω.
Η καταδίκη του δικαστηρίου έχει να κάνει με τα καλώς πεπραγμένα.
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
Καταδικάζουμε ό,τι καλό έκαμες ως απαράδεκτο και το βαφτίζουμε κακό.
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
Σε εσένα που τόλμησες να παλέψεις και να καταφέρεις να ευτυχήσεις δυο στιγμές στη ζωή σου...
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
...να ακολουθήσεις τα όνειρά σου...
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
...να ομορφύνεις, να απαλύνεις μια φορά την σκληρή ζωή,...
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
...να δώσεις νόημα.
Από εσένα αποστερούμε αυτές τις δυο στιγμές.
Τις διαστρέφουμε αυτές κι εσένα μαζί.
Και απ' την καταδίκη αυτή δεν είναι άλλη μεγαλύτερη, γιατί αν και "όλα έχουν την ώρα τους" (είναι ωραία δηλαδή), τα καλά της ζωής σου την χάνουν τη δική τους."
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ
Ντιν ντιν.
Η μέση μου πονάει.
Ωραία.
Σαν ανασάνω μια στάλα και κοιτάξω και δω τους ανθρώπους,
τί αξιαγάπητοι που είναι!
Μπορεί να τα κάναν πάνω τους και να νιώθουν άσχημα, μα δεν ξέρουν να αλλάξουν τα βρακιά τους μόνοι τους.
Μα και για αυτό ακόμη είναι αξιαγάπητοι.
Σαν τα μωρά παιδιά.
Κι όταν δε μπορώ να προσφέρω τίποτα, ή όταν αυτό το μωρό παιδί εγώ είμαι, ακηδεμόνευτο,
σε μια ελπίδα μόνο χαμογελάω:
Να ξυπνήσει το τρομερό θεριό
που επειδή κοιτάει προς τα πάνω,
άνθρωπο το ονόμασαν.
"όλα έχουν την ώρα τους"
Αυτή είναι η ώρα της σκέψης και του πόνου. Του λιωσίματος του χιονιού και της δημιουργίας των χείμαρων.
Ωραία χτυπάει το καμπανάκι.
Ωραία.
Υ.Γ. Για όσους τυχόν ψιλιαστούν κι αναρωτηθούν, κάθε ομοιότητα με ποστ άλλης Παρασκευής, είναι τυχαία.
Καλημερα.
Ειναι σαφες οτι το κειμενο βγαζει
πονο και πικρια, αλλα γιατι στο τελος μου εμεινε η αισθηση οτι ολα θα πανε καλα?? Εαν πραγματι σας απασχολει τοσο πολυ ενα σας λεω¨¨
Ζευγαρι φιλων απεκτησε το 96 μια κορη μετα απο 11 ναι εντεκα εξωσωματικες.
Καλο Σαββατοκυριακο
Πές τα κοριτσάκι μου μην τα κρατάς...
Όμως πάντα να θυμάσαι... Σε περιμένει μια έκπληξη στη γωνία.
Οταν αποκτήσεις ένα μωρό, αλλάζεις χαρακτήρα, επηρρεάζεσαι. Σε άλλους αυτή η αλλαγή είναι πιο ισχυρή σε άλλους λιγότερο. Ο προστατευτισμός έναντι του παιδιού μερικές φορές σε κάνει εγωιστή και ιδιότροπο. Ταυτόχρονα δεσμεύεσαι κι όσοι λένε όχι απλώς δικαιολογούνται.
Ως ένα βαθμό, γίνονται άλλοι άνθρωποι - το αν αυτό είναι καλό ή κακό, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις.
Οσο ήμουν μόνος, δεν ήθελα καμμία δέσμευση. Κάποια στιγμή όμως... προέκυψε. Σαν ζευγάρι, δεν θέλαμε παιδί (ευθύνες, περιορισμοί, άσε να ζήσουμε λίγο, καριέρα).
Μετά από 6 χρόνια σχέσης συν 4 χρόνια γάμου, το αποφασίσαμε. Λίγους μήνες πριν μάλιστα, πήραμε ένα σκύλο (να μην πω μας βρήκε και ακουστεί υπερβολικό), μεταξύ άλλων και για... προπόνηση, να ξέρουμε τι να περιμένουμε.
Ψυχρά κρίνοντας, έχουμε σημαντικούς περιορισμούς (για να πάμε κάπου, πρέπει να είναι το περιβάλλον φιλικό τόσο για το παιδί όσο και για το σκύλο ή να έχουμε έμπιστο άνθρωπο να τους προσέχει αν πρόκειται για σύντομη έξοδο). Προφανώς μαζί έρχονται και κάποια προβλήματα στη σχέση, που πάντως τα βλέπουμε σαν προσωρινά, παρότι αναμενόμενα (άλλαξε η ζωή μας ντε!).
Ομως, όταν είμαστε μαζί με το παιδί ή/και το σκύλο, βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά. Πολλά πραγματικά προβλήματα, γίνονται δυσδιάκριτα - φαίνεται πως το να παίζεις μαζί τους... αποσυντονίζει ή, καλύτερα, αποχαυνώνει :)
Ολοι πάντως μας είχαν προετοιμάσει διαφορετικά: "έχετε 3% πιθανότητες, σύμφωνα με τις στατιστικές και πρέπει να προσπαθείτε τόσο και έτσι και για τόσο χρόνο και τότε θα έχετε περισσότερες πιθανότητες". Αλλωστε είμαστε προετοιμασμένοι - χρόνια πριν, τα είχα δει όλα αυτά με τις πολλές αποτυχημένες προσπάθειες (συν τρεις αποβολές) της αδελφής μου (τώρα έχει μια κούκλα δέκα ετών). Σταθήκαμε μάλλον τυχεροί.
Δεν έχω συμβουλές φυσικά, ισχύει όμως το συμπέρασμα του Λαμπρούκου: η έκπληξη περιμένει στη γωνία.
Από την άλλη, ποιός ξέρει αν ο έρωτας θα μπορούσε να επιβιώσει αν το παιδί είχε έρθει τα πρώτα χρόνια; Μην κοιτάς πίσω, δεν έχει νόημα, θολώνουν και τα χρώματα με την απόσταση. Μόνο το που βρίσκεσαι τώρα, που θα είσαι αύριο -το πολύ πολύ.
Λεμονια Σε ευχαριστουμε που τα μοιραζεσαι ολα αυτα μαζι μας!!!
Κοιταμε μπροστα... Ζουμε την καθε στιγμη του σημερα και οταν ερθει το αυριο...Εχει Ο Θεος για το αυριο!!!
Το παρελθον ειναι παρελθον...το λεει και μονο του...
Lemon,με συγκίνησε το κείμενό σου και μιας και είναι τόσο προσωπικό παίρνω το θάρρος να σου πω κι εγώ κάτι προσωπικό.
Αντίθετα από σένα έκανα παιδιά πολύ μικρή, το πρώτο στα 22, και σε βεβαιώνω ότι έχω τα αντίθετα ερωτηματικά. Γιατί δεσμεύτηκα και δε χάρηκα τον έρωτα όπως άλλες κοπέλες της γενιάς μου; Ωστόσο ποτέ δε σκέφτηκα ότι διέπραξα ύβρι απέναντι στον Ερωτα- γιατί κι αυτός θεός είναι όπως και η Ηρα προστάτιδα της Εστίας. Οπως οι αρχαίοι τις επιλογές μου τις χρεώνω στους θεούς και είμαι συνένοχη μαζί τους. Για κάτι που επέλεξα δεν αποφάσισα μόνο εγώ αλλά και αυτοί που μου τα παρουσίασαν έτσι τα πράγματα. Ας πούμε σε μένα μίλησε πιο πειστικά η Ηρα κι έτσι σε εκείν χρεώνω ότι πιθανότατα "αδίκησα" τον Έρωτα. Γιατί επομένως να έχω εγώ ενοχή για τη φιλονικία των θεών;
Τώρα βέβαια μπορεί να γελάς με αυτά που σου γράφω και να σου φαίνονται απλοϊκά αλλά με τίποτα δε χρεώνω πια ( παλαιότερα το έκανα) τις αποφάσεις μου μόνο σε μένα. Τι είμαι εγώ για να σηκώνω τόσο βάρος; Δεν είμαι παρά ένας φτωχός άνθρωπος που οι θεοί διεκδικούν. Για το ποιος θα τον πάρει με το μέρος του. Τους στηνω λοιπόν απέναντι και μα την αλήθεια τους θεωρώ πολύ " μικρούς" που αυτοί αθάνατοι φιλονικούν για έναν θνητό. Συνήθως μου ψιθυρίζουν στο αυτί ο καθένας τα δικά του. Ετσι ανάλογα πώς θα μιλήσει ο καθένας τους κάθε φορά αποφασίζω αλλά αν ο άλλος παραπονεθεί και προσπαθήσει να μου ρίξει ευθύνες τον παραπέμπω στον συνάδελφό του λέγοντάς του απλά ότι ο άλλος είχε καλύτερη...λαλιά. Ας τα βρούνε μεταξύ τους λοιπόν και να με παρατήσουν ήσυχη. Ενοχή καμιά δεν έχω.Φτάνει πια αυτό το χριστιανικό κατηγορώ που με καλεί να "πληρώσω" επιλογές.
Στα λέω αυτά γιατί πολύ παιδεύτηκα στη ζωή μου με τις ενοχές. Οχι, ότι αποφάσισα τότε ήταν μια ανάγκη μου και τις προηγούμενες επιλογές θα τις κρίνω με τις τότε ανάγκες μου και όχι με τις παρούσες εκ των υστέρων. Χαλαρώνω λοιπόν και όλα εν σοφία βρίσκω ότι τα εποίησα αφού δεν έβλαψα κανέναν.
Δε ξέρω αν σε αγγίζει καθόλου τούτο το σκεπτικό και να με συγχωρείς για το θάρρος. Εγώ έτσι βαδίζω και συνήθως όταν απενοχοποιηθώ τα πράγματα τακτοποιούνται γύρω μου, λουμώνουν και μπορεί πια ο ευατός μου να τους επιβληθεί αντί να μου επιβάλλονται αυτά. Οχι στην ενοχή γμτ αλλά στην συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Καλύτερο φίλο δεν έχω και για να τα καταφέρει δεν πρέπει με τίποτα να τον θεωρώ "φταίχτη".
Δε ξέρω αν με κατάλαβες αλλά πώς να έλθει το μωρό όταν αποφασίζουν οι "άλλοι" εαυτοί μου που δεν αγαπώ; :)
Καρδούλα μου τι να σε κάνω που είσαι μακρυά... Που οι αγκαλιές βίρτσουαλ δεν είναι αγκαλιές γαμωτ...
Ημαστε μαζί από φοιτητές -18 χρονών-. Παντρευτήκαμε στα 24. Στα 28 αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί. Δύο χρόνια μας ταλαιπώρησαν οι γιατροί . Σεξ με ωρολόγιο πρόγραμμα γίνεται ; Γίνεται αλλά όταν στο σώμα του άλλου βλέπεις γραμμένο το πρέπει αρχίζει και χαλάει. Αποφασίσαμε να πάμε για εξωσωματική. Πήγαμε -σε κρατικό νοσοκομείο αυτή τη φορά , μιλήσαμε , μας ηρέμησαν, μας έβαλαν στο πρόγραμμα. Μας λένε πηγαίνετε διακοπές και μόλις γυρίσετε ξεκινάμε. Δε χρειάστηκε . Γυρίσαμε από τις διακοπές και η γυναίκα μου περίμενε παιδί. Ετσι γενήθηκε η Δανάη . Μετά από 3 χρόνια γεννήθηκε η Δάφνη. Τα χρόνια περνούσαν , εμείς αλλάζαμε, στα 40 δεν μπορούσαμε πια να συννεοηθούμε παρά μόνο πιέζοντας ο καθένας τον άλλο και τον εαυτό του. Χωρίσαμε.
Έχουμε χωρίσει-ζητώ συγνώμη αν δεν το διευκρίνησα σαφώς.
Και δεν με απασχολεί παρά ελάχιστα πια το θέμα-ξυπνάει μόνο όταν βλέπω σχετικά κείμενα εδώ μέσα, και δεν αρκεί ένα απλό σχόλιο για να εκφράσω την συμμετοχή μου σ αυτά.
Ανώνυμε νούμερο ένα, αυτά που θέλω να σου πω για τα σχόλια σου, δεν μπορώ εδώ, ούτε όμως χρειάζεται-τα ξέρεις, το βλέπω σε κάθε λέξη σου.
Dianathenes καλωσόρισες, όχι μόνο καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς, αλλά ευχαριστώ πολύ που πήρες το θάρρος…
Ανώνυμε νούμερο δύο, Λαμπρούκο μου, Αλομβάρ, Ορλάντο, Χουανίτα, έρωτα, Μιραντολίνα, Κωνσταντίνε και padrazo, ευχαριστώ για τις καταθέσεις των εμπειριών και της αγάπης σας.
Δεν κοιτάζω πίσω.
Η ιστορία σου padrazo, είναι ότι ακριβώς ζήσαμε κι εμείς, μόνο χωρίς τα παιδιά.
Γιαυτό προχωρώ παρακάτω.
βγάζεις τον εαυτό σου έξω
γυμνό
γεμάτο απ τις πληγές του
αυτά που εσύ νομίζεις "λάθη" του
είναι πιθανά οι στροφές στο δρόμο σου
3 πράματα καλή φίλη:
1)η dianathenes έδωσε την πλήρη απάντηση στο ποστ σου(για μένα)
2)"και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας από τον άλλον.Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύκολος δρόμος να γνωριστούν"(από ποιημα του Λειβαδίτη)
3)ναι.και μένα μου φάνηκε το πιο αισιόδοξο πόστ που έχεις κάνει.
I'm just a soul whose intentions are good.
Oh, Lord please, don't let me be misunderstood...
Φιλιά, ξέρεις εσύ... Στο mail θα απαντήσω αύριο... Απόψε περιμένω κάτι σημαντικό... Θα τα πούμε, μικρή!
:)
Τώρα εγώ τι να γράψω;
Γιά την φίλη μου που χώρισε μόλις έκαναν παιδί με εξωσωματική; Ή γιά μένα που (όπως ξέρεις) χώρισα μετά από 8, χωρίς παιδί και με ελάχιστες ελπίδες να κάνω πιά στα 43 μου και μόλις ξαναπαντρεύτηκα με τον από την άλλη μεριά του ωκεανού καλό μου έμεινα έγκυος στον πρώτο μήνα;
Αφού το ξέρεις, το βλέπεις παντού -- θα συμφωνήσω με τον chanana - -δεν είναι ούτε τα παιδιά, ούτε τα κορμιά το πρόβλημα. Δεν είναι ούτε καν πρόβλημα. Είναι το φυσιολογικό τέλος. Κάτι τελειώνει, γιά να αρχίσει κάτι άλλο πιό όμορφο.
Το λάθος είναι να γαντζωνόμαστε σε κάτι, νομίζοντας οτι δεν υπάρχει τίποτε μετά από αυτό. Η ζωή δεν τελειώνει όταν τελειώσει ο έρωτας. Αν ήταν έτσι, όλοι πεθαμένοι θα ήμασταν.
Φιλάκια πολλά.
Δημοσίευση σχολίου