Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που ανακαλύπτω πως έχω μέσα μου μεγάλη διάθεση, να δω, να περπατήσω, να περπατήσω και να δω. Μα βλέπω επίσης πως το σώμα μου δεν αντέχει, με προδίδει, με εκδικείται ίσως, που του κακοφέρομαι, που δεν του αναγνωρίζω την κούραση του, και του συμπεριφέρομαι σαν να΄ ναι μυαλό κι όχι σώμα.
Νιώθω τα πόδια μου να καίνε, τα χέρια μου να πονάνε, και την σπονδυλική μου στήλη -αχ, αυτή- τη νιώθω σαν να ΄ναι κομματάκια, σαν να ΄ναι σπασμένη σε δέκα σημεία, σαν να ΄ναι από πλαστελίνη και γέρνει, και δεν μπορεί να με κρατήσει άλλο όρθια. Όμως, -ευτυχώς, λέω- έχω πολύ διάθεση να δω, να περπατήσω, να περπατήσω και να δω.
* * * * *
Η κότα της μαμάς μας άφησε χρόνους, σήκωσε τα ποδαράκια της ψηλά και άφησε τη μαμά μόνη. Η μαμά την έκλαψε γιατί ήταν δύσκολο, όσο να πει κανείς, όσο κι αν το περίμενε τις τελευταίες μέρες. Και μετά είπε στο γαμπρό της να την πετάξει στα σκουπίδια, για να μην τον αναγκάσει να σκάβει να την θάψει. Και γιατί είναι αρκετά μεγάλη πια για να ξέρει πως δεν έχει σημασία, μετά.
Εκείνος έσκαψε και την παράχωσε βαθιά στον κήπο.
* * * * *
Γιατί, Νώντα, να παιδευόμαστε έτσι? Μήπως δεν υπάρχουν τόσα και τόσα γύρω μας που θα μπορούν να συγκεντρώσουν την προσοχή μας? Πού θα πάμε μ αυτό το σαδιστικό κι ατέρμονο σκάψιμο του ένδον μας? Για να θεμελιώσουμε τι?
Σταματώ αυτά τα κοράκια που λέγονται ερωτηματικά και θα σου γράψω μερικά νέα από εδώ.
Η τελευταία παράγραφος είναι από επιστολή του Δ.Π.Παπαδίτσα στον Ε.Χ.Γονατά, "Να μου γράφεις, έστω και βαδίζοντας", εκδόσεις Πατάκη.
Η εικόνα είναι της Kumiko Kitaoka.
* * * * * * *
4 σχόλια:
ΠΟλύ βαρύ το σημερινό κείμενο. Μαζοχιστικά βαρύ, ομολογώ, και απαισιόδοξο. Γιατί;
Next station, Paradiso.
Έφυγε και η γιαγιά η Γεωργία η γιαγιά του Γιώργου με τα άσπρα μπαμπακένια μαλλιά και με το χαμογελαστό πρόσωπο.
27 Απρίλίου. Στις 23 του μήνα γιόρτασε την ονομαστική της εορτή μαζί με τα γενέθλιά της, 96 ετών. Έφυγε τώρα που δεν την περιμέναμε και που ήταν μια χαρά. Όταν την περιμέναμε πριν τρία χρόνια αναστήθηκε, όταν την περιμέναμε πέρσι αναστήθηκε και έφυγε τώρα σε μια στιγμή, όρθια στα δυο της πόδια, αυτοεξυπηρετούμενη, με το μυαλό της να λειτουργεί στην εντέλεια, επειδή έπλεκε μέχρι τα 94 της όπως συνήθιζε να λέει, γεμάτη σοφία και καλοσύνη.
Την αποχαιρετήσαμε όλοι μαζί, παιδιά, γαμπροί, νύφες, εγγόνια και δισέγγονα. Τα μικρότερα, τα δίδυμα της ξαδέλφης του Γιώργου, μπαινόβγαιναν με το παγωτό στο χέρι να δουν τη γιαγιά μες’ τα λουλούδια. Έκλαψαν μόνο σαν πήραν τη γιαγιά από το σπίτι, γιατί ήταν δική τους και δεν ήθελαν να φύγει.
Και έγιναν όλα όπως τα ‘χε παραγγείλει: να τη βάλουν στο σαλόνι και όχι στο δωμάτιο της, να της φορέσουν κάτω απ’ τα ρούχα την πουκαμίσα που φορούσε πριν δεκαπέντε χρόνια, όταν στα ογδόντα της πήγε στα Ιεροσόλυμα και βαφτίστηκε ξανά στον Ιορδάνη ποταμό και να καίνε όλη νύκτα τα κεριά που ‘χε φέρει από κει για’ αυτό το σκοπό.
Παρά το ότι ήταν αρκετά μεγάλη, γι’ αυτήν είχε αρκετή σημασία το μετά, ίσως να αποτελούσε το φάρμακο στο φόβο του θανάτου.
Θα μας λείψεις γιαγιά Γεωργία.
Δε ξέρω Δεσποινούλα μου γιατί στα 'γραψα όλα αυτά. Ίσως γιατί βιώνοντας τα, ένοιωσα γαληνεμένη.
ολα ομορφα σε τουτο το ποστ (να που εχω αντιθετη αποψη απο το δειμο του πολιτη).
ειναι ευτυχια να ανακαλυπτουμε οτι απο μεσα μας αναβληζει μεγαλη διαθεση κι ας πονανε τα ποδια, τα χερια και η μεση. ειναι και αυτο δειγμα οτι προσπαθησαμε τοσο που φτασαμε στα ορια.
και οσο για την κοτα, και η διαπιστωση οτι δεν εχει σημασια μετα ειναι δυνατη και οτι δεν ηθελε να κουρασει το γαμπρο της και οτι εκεινος εκανε εκεινο που ολοι ηθελαν τελικα.
καλη πρωτομαγια!
ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΙς ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ:
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΠΑΝΤΑ "ΜΑΗΔΕΣ" ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΣΟΥ
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ
ΓΛΑΡΕΝΙΑ
Δημοσίευση σχολίου