η αγαπημένη μου εποχή Ι

Είναι σίγουρο ότι η ζωή είναι το τώρα? (κι όχι το πριν? ή το μετά?)

* * * * *

Ανοίγεις ένα συρτάρι και μεταφέρεσαι είκοσι, τριάντα χρόνια πριν. Σκονισμένες φορολογικές δηλώσεις, βιβλιάρια υγείας ανθρώπων που δε ζουν πια, βιβλιάρια τραπεζικών συναλλαγών σταματημένα σε ποσά που δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν πια και οι κάτοχοι.

Γράμματα από το εξωτερικό, φωτογραφίες σε τραπέζια με άγνωστες γιαγιάδες, με ξαδέλφες, σε βελούδινα σαλόνια, μουτρωμένοι έφηβοι…

Σημειώσεις για το πως χτίστηκαν σπίτια, συμβόλαια, συμβόλαια και πυρασφαλιστήρια.

Και ξαφνικά δεν είμαι πια με φόρμες και βρώμικα χέρια καθισμένη στα σανίδια, είμαι μικρή, είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ξέρω, και θέλω να μεγαλώσω.

Ακούω στ΄ αυτιά μου τα ονόματά τους, με κοιτούν μέσα από τις φωτογραφίες, βλέπω το γραφικό τους χαρακτήρα, την τάξη τους, το παρελθόν τους. Αριστεία, ένα παλιό ρολόι, ένα lower, ενοικιαστήρια συμβόλαια σπιτιών που έχουν πουληθεί, αποκόμματα συντάξεων, βεβαιώσεις πληρωμών στην εφορία. Που είναι οι άνθρωποι? Όλα αυτά ήταν σημαντικότερά τους? Γιατί έχουμε τόσες αποδείξεις για το πως ζούσαν και δεν έχουμε τους ίδιους?

Να τα πετάξω, όλα να τα πετάξω, να μην υπάρχουν. Από τη μία, αυτό.
Από την άλλη, θα τα κρατήσω, γιατί, να το αποτέλεσμα, το διαβάζετε, αυτά τα άχρηστα χαρτιά είναι που γέμισαν το δωμάτιο γύρω μου με σκιές, ή για να είμαι πιο ακριβής, με πήγαν πίσω τριάντα χρόνια, σε μια οικογένειά που δεν την γνώρισα αλλά ήταν σαν να έβλεπα την δική μου.

Τους μπλε φακέλους του μπαμπά -με τα αυτιά, απ΄ έξω να γράφει με τάξη τα περιεχόμενα, και μέσα να έχει αποδείξεις κρατημένες, για-τα-πάντα.
Κι εγώ μουτρωμένη έφηβη στο βελούδινο σαλόνι, να πνίγομαι και να θέλω να μεγαλώσω.

* * * * * * *