η αγαπημένη μου εποχή ΙΙ

Φέτος το Μάιο κλείνουν 33 χρόνια που πέθανε η γιαγιά η Αυγή.
Ήταν άρρωστη από το Φθινόπωρο? Τα Χριστούγεννα? Δεν θυμάμαι. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως, από το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο, εμείς (οι μικρές) μετακομίσαμε στης θείας το σπίτι (που ήταν απ έξω ασοβάτιστο και φαίνονταν τα τούβλα, και μέσα ένας παράδεισος γεμάτος βιβλία, καναπέδες, ντιβάνια και δροσιές). Γιατί κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο με τη γιαγιά, και η γιαγιά φώναζε τα βράδια, έμαθα πρόσφατα από τη μαμά. Και γιατί η ίδια δεν θα είχε το κουράγιο-ξενυχτισμένη να μας φροντίζει-φαντάζομαι.

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι μετά την κηδεία, (η μικρή εξήμιση κι εγώ οκτώ), τα σεντόνια στα κρεβάτια ήταν καινούργια, γεμάτα ροζ τριαντάφυλλα-κι ένα είχε γαλάζια. Αυτά τα σεντόνια είναι το σημάδι της υπόλοιπης ζωής μας, που ξεκίνησε από τότε.
Ποιο ένστικτο είχε οδηγήσει την-κουρασμένη και άμαθη-μαμά μας να αλλάξει τα σεντόνια του σπιτιού?
Έχω ακόμη μέσα μου κρατημένη τη γλύκα του ξεκινήματος, της αλλαγής, το ροζ και το πράσινο των φύλλων, τον ήλιο του Ιουνίου στο δωμάτιο. Σχεδόν καθόλου δεν έχω κρατήσει την απουσία.

* * * * * * *