Ελπίζω να μην πονάει πια.

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε (ελπίζω)
την πίκρια της ζωής.

* * * * * * *

Φοβάμαι πως, σε ώρα δύσκολη, όταν ο Άνθρωπός σου θα πονάει μπροστά στα μάτια σου, όταν θα πάει να χάνεται –που, να γινόταν σε κανέναν να μη δώσει η ζωή να ζήσει τέτοιο πόνο-, φοβάμαι πως τότε δύσκολα θα μείνεις συνεπής σε αποφάσεις…
Μόνο θα σκύψεις να δώσεις ότι έχεις, σ όποιον μπορεί να σου πουλήσει την παραμικρή ελπίδα ανακούφισης για τον δικό σου άνθρωπο… Ανθρώπινο είναι, τι να πω? Μπορεί να μην είναι σωστό, αλλά είναι (σχεδόν) φυσικό και ανθρώπινο.
Το μόνο που εύχομαι, είναι να βρεθείς εκείνη την ώρα μπροστά σε Άνθρωπο, όχι τόσο για να μην δεχτεί το φακελάκι, όσο για να βοηθήσει, να Θέλει να βοηθήσει, να Προσπαθήσει, μα και να Μπορέσει τελικά να βοηθήσει.

Μα, με τι λόγια, με τι συνθήματα να το ζητήσουμε αυτό? "Πιο πολλοί Άνθρωποι στον κόσμο"?

(Θυμώνω, θυμώνω διαβάζοντας το μπλογκ σου Αμαλία...
Που τη βρήκες τόση δύναμη, τόση αντοχή, τόσο κουράγιο?)

* * * * * * *