φεύγουμε!

Για τους αγαπημένους μου προορισμούς μπορώ να μιλάω ώρες.

Δεν είναι απλά αγαπημένοι προορισμοί, είναι πόλεις και χώρες με τις οποίες έχω μια σχέση που με τρομάζει: ένα πάθος, μια ψύχωση, έναν οίστρο, κάτι τέλος πάντων πολύ δυνατό και παρορμητικό, που όμως μου προκαλεί μεγάλη χαρά. Μου δίνει ένα λόγο να ζω η σκέψη πως αυτά τα μέρη υπάρχουν, πως είναι εκεί που είναι τώρα και περιμένουν να τα επισκευτώ, ή πως υπήρξαν όπως υπήρξαν-κι ας μην ήμουν εκεί, τότε. Αρκεί που μου δόθηκε η ευκαιρία να τα γνωρίσω μέσα από τα βιβλία και τις ταινίες, κι άνοιξε η καρδιά μου και πέταξα.

Διαβάζω κάθε τι που αφορά αυτά τα μέρη, μ ενδιαφέρει να μαθαίνω το σήμερα και το παλιά τους, θέλω να πάω, να μείνω βδομάδες, μήνες, να τα ταξιδέψω, να τα περπατήσω κομματάκι-κομματάκι, θέλω να γνωρίσω τους ανθρώπους τους, τα φαγητά τους, όλα.

Μιλάω για την Αλεξάνδρεια (αλλά και το Κάιρο και τη Βηρυτό), πόλεις που τις ξέρω μόνο (μόνο είναι αυτό? μα έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου, στο δέρμα μου…) από το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λώρενς Ντάρελλ και τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα. Η Μαρεώτιδα, το Αμπου Κίρ, τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού, η ησυχία…

Την Ιαπωνία-ολόκληρη, υγρή, πράσινη, ευγενική, αξιοπρεπής, αλλά και βίαιη, κι ερωτική. Από τους Μύθους των Οτόρι της Λίαν Χέρν, μέχρι την περιπετειώδη ζωή του Λευκάδιου Χέρν, απ τις ταινίες του Κουροσάβα μέχρι τα manga του διαδυκτύου, απ την ιστορία της γκέισας μέχρι τις γιαπωνεζούλες με τα μίνι και τα ναυτικά. Κι από εκείνο το πλαστικό μπονσάι που στόλιζε την συρταριέρα του χώλ σ όλη την παιδική μου ηλικία!

Το Παρίσι-των πάντων, όλων όσων έζησαν εκεί ή πέρασαν κάποια στιγμή της ζωής τους, των καλλιτεχνών, των νεκροταφείων, της Σιμον ντε Μπωβουάρ και του Σάρτρ. Όλων εκείνων που έκαναν ότι θέλησαν στη ζωή τους. Α, και της Αμελί!

Την Ολλανδία-ολόκληρη, γιατί τίποτε άλλο δεν έχει ταυτιστεί τόσο πολύ στο μυαλό μου με τον παράδεισο και τα παραμύθια όσο αυτή η χώρα. Για τα σπίτια τα χωρίς κουρτίνες και πατζούρια, τα στολισμένα κουκλίστικα, την ηρεμία, τις νεαρές πολυπληθείς οικογένειες που κυκλοφορούν με ποδήλατα-από το νεογέννητο μέχρι τον μεγαλύτερο, τους ανάπηρους που κυκλοφορούν ανεξάρτητοι και αξιοπρεπείς. Και επίσης, για τη μέρα των γενεθλίων της βασίλισσας που όλη η χώρα είναι μια γιορτή.

Τον Ωκεανό, σε μια παραλία του Βελγίου, μέσα στις θίνες, με τον αέρα τόσο δυνατό που δεν μπορείς ν ακούσεις την ίδια τη φωνή σου, αλλά και τόσο δυνατό που μπορεί και σε βγάζει έξω από τον εαυτό σου, και σε ελευθερώνει. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι Μπορώ να πατάω στα πόδια μου, πως η ζωή Μπορεί να είναι ωραία χωρίς αιτίες, απλά και μόνο γιατί αναπνέω, και γιατί έχω ζήσει αυτή τη στιγμή.

(για την renata-την αναγεννημένη, τη φίλη μου, που μου ζήτησε να γράψω)

(η φωτογραφία είναι από την ταινία Once)

* * * * * * *