λογική κι ευαισθησία

«Την ξέρεις την Ν. Όλο ωραία και ωραία, συνέχεια.»

Προβληματίστηκα.

Σαν να μην είναι όλα τόσο ωραία πραγματικά, σαν να είναι τα δικά μου μάτια που τα βλέπουν έτσι. Σαν να μην έχω την ικανότητα να ξεχωρίσω τα καλά από το άσχημα και χρειάζεται ένα αντικειμενικό μάτι δίπλα μου, να πει την αλήθεια των πραγμάτων. Σαν να έχει σημασία το πώς είναι τα πράγματα πραγματικά, κι όχι το πώς τα αντιλαμβάνομαι εγώ η ίδια που τα ζω και με αφορούν.

Έχει δίκιο, έτσι μιλάω, έτσι είμαι, Πολυάννα. Μπορεί μερικές φορές να γκρινιάζω πολύ, μα όταν είμαι καλά, είμαι Πολύ Καλά. Κανένας καύσωνας, κανένας θόρυβος από το δρόμο, καμιά μακρινή διαδρομή, καμιά πόρτα βρώμικη, τίποτα και καμιά κούραση δεν με αγγίζει. Βρίσκω υπέροχη τη γειτονιά, τα γιασεμιά στους κήπους, τη στάση Πανεπιστήμιο κάθε πρωί, τη ζέστη, τον ιδρώτα. Το που δεν θα φύγω ξανά αλλά θα είμαι εδώ, συνέχεια.

Την ησυχία που έχει η πόλη τα απογεύματα του Σαββάτου και τα πρωινά της Κυριακής, τη βόλτα μας στο βιντεοκλάμπ και στο περίπτερο για εφημερίδα, την επιστροφή στο σπίτι, δροσερό, μαζί.

(Η φωτογραφία από την ταινία Becoming Jane).

* * * * * * *