καλοκαιρινά τσιτά(τ/κι)α!

Η renata μου ζήτησε να σχολιάσω μια φράση του Alfred Adler και μια δική της, κι επίσης μια άλλη φράση-δικής μου επιλογής και μια (τέταρτη) ολοσδιόλου δική μου.
Λοιπόν:

“It is easier to fight for one’s principles than to live up to them” (Alfred Adler)
Ή με άλλα λόγια, αυτό που έχει σημασία είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια. Και στην εικόνα που σχηματίζουμε εμείς για τους άλλους, αλλά και στην εικόνα τη δική μας που δείχνουμε στους άλλους (και στον εαυτό μας, εδώ που τα λέμε...).
Γιατί τα ωραία λόγια και οι θεωρίες είναι εύκολα, και στην πρώτη επαφή γοητεύουν, μα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά (ωπ, κι άλλο, ενδιαφέρον, λαικό και εκπληκτικό!)... Κι αν υπάρχει (που συνήθως υπάρχει) απόσταση μεταξύ των αρχών και της εφαρμογής τους, είναι η πράξη που έρχεται μετά, και φανερώνει την πραγματικότητα, και προσγειώνει.


“Ο δρόμος είναι η χαρά” (Renata!)
Μα αυτό δεν είναι η “Ιθάκη”?
"να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις
...
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που
με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
...
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά
...
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο"
Λοιπόν, όσο πιο νωρίς το καταλάβει κανείς αυτό (πως ο δρόμος είναι η χαρά), τόσο πιο πολλά καλά, ήρεμα και συνειδητά χρόνια θα ζήσει.
Όλοι το προσπαθούμε, αλλά συχνά, συχνότατα, στο δρόμο ξεχνιόμαστε, χανόμαστε σε στόχους μακρινούς... Ώσπου να έρθει ένα ταρακούνημα και να μας φρενάρει, να μας επαναφέρει, να μας χαλαρώσει: Τότε μόνο ζούμε ουσιαστικά.


"Ποτέ μη λες ποτέ" (λαική ρήση?)
Που πάντα, ότι λέει ο λαός, κάτι έπαθε, κι έμαθε, και το λέει...
Αλλά εμείς οι εξυπνάκηδες είμαστε όλο λόγια: “Eγώ??? (με κεφαλαίο το Ε), Εγώ Ποτέ, ποτέ δεν θα το ξανακάνω αυτό, δεν θα το ξαναπώ, δεν θα ξαναγαπήσω, δεν θα μετακομίσω, δεν θα παραιτηθώ, δεν θα τον ξεχάσω, δεν θα τον αφήσω, δεν θα τα καταφέρω, ποτέ, ποτέ, ποτέ...”
Κι έλα που ποτέ (χαχαχα) δεν γίνεται αυτό, και τα πάντα γίνονται, και ξεγίνονται, και ξαναγίνονται, και μια χαρά προχωράει η ζωή. Και ότι κοροιδέψαμε, ότι αποκλείσαμε, το παθαίνουμε. Κι όλα τα Ποτέ μας μάς έρχονται κατακέφαλα, ίσα ίσα για να δούμε πως όλα γίνονται, και πως μόνο μεγάλες μπουκιές είναι να τρώμε από δω και πέρα, κι έτερον ουδέν!


"I can't think about that right now. If I do, I'll go crazy. I'll think about that tomorrow." (Scarlett-Lemon)
Τώρα αυτό μπορεί να το είπε η Scarlett πολλάκις σε κείνη την θαυμάσια ταινία, αλλά θα μπορούσα εξίσου καλά να το έχω πει κι εγώ (στην ταινία), αφού στην ζωή μου το λέω συνέχεια...
Παρακαλώ: να μην παρεξηγηθεί ως αναισθησία. Είναι 100% αυτοπροστασία: πως τρέχεις μακριά από τη φωτιά? Έτσι. Τα δύσκολα πάντα είναι πιο εύκολα όταν τα δεις μετά από ώρες, μη σου πω πως χάνουν σχεδόν όλη τους τη δύναμη το επόμενο πρωί.
Ωραία!



* * * * * * *
(Την εικόνα της Maria Lechne τη βρήκα σήμερα τυχαία, και εντελώς ταιριαστή με το καλοκαίρι μας!)