Σήμερα η Μαρία Αντουανέτα άργησε ένα τέταρτο να φύγει από το σπίτι για τη δουλειά της το πρωί. Έτσι έμαθε πως οι χειρονάκτες (σικ) που περιμένουν καθισμένοι στα πόδια τους, με τα σάντουιτς στο χέρι τυλιγμένα σε μπλε σακούλες σούπερ μάρκετ και τις σχολικές τσάντες στον ώμο, που περιμένουν λοιπόν κάθε πρωί στο πεζοδρόμιο, έξω από το πολυκατάστημα με τα είδη υγιεινής, ΔΕΝ περιμένουν τον συνάδελφο με το αυτοκίνητο να περάσει να τους πάρει για τη δουλειά. Περιμένουν για δουλειά, απλώς. Απλώς για δουλειά.
Δώδεκα άνθρωποι έσκυψαν στα παράθυρα του αυτοκινήτου που σταμάτησε, οι δύο μπήκαν αμέσως μέσα, ο ένας ξαναβγήκε αμέσως έξω-δεν συμφώνησε με τους όρους φαίνεται. Τους υπόλοιπους τους άφησα να παζαρεύουν ακόμα, γιατί άναψε το φανάρι κι έπρεπε να ξεκινήσω.
*Την φωτογραφία την έβγαλα προ μηνός, σε μια βόλτα στους δρόμους του Windsor (!).
* * * * * * *
4 σχόλια:
Δυστυχώς, λεμονάκι μου, οι περισσότεροι χειρώνακτες δεν έχουν σταθερή εργασία! :(
Kαλά μερικές φορές με εκπλήσσεις αφάνταστα.
Τόσα χρόνια δεν έτυχε να περάσεις ποτέ από Βούλγαρη και Παπαναστασίου?
Όχι μόνο στις εφτά το πρωί, αλλά οποιαδήποτε ώρα τις μέρας και χωρίς σάντουιτς στο χέρι τυλιγμένα σε μπλε σακούλες του σούπερ μάρκετ.
Μου δίνεις την αίσθηση ότι άρχισες να ξαναβλέπεις γύρω σου μετά από χρόνια και πέρα από τη «δική σου και μόνο δυστυχία»(δεν είναι μομφή στη "δυστυχία σου" αλλά στo "δική σου και μόνο").
Να βλέπεις δηλαδή με γυμνά μάτια, χωρίς γυαλιά ηλίου και χωρίς την προστασία που μερικές φορές επιζητείς να σου προσφέρουν.
Ε! λοιπόν, μερικές φορές σαν κι’ αυτές, όταν αυτοαποκαλείσαι Μαρία Αντουανέτα μ’ αρέσει πολύ και βρίσκω ότι σου ταιριάζει, γιατί όταν έρχεσαι μέσα σε μια φορτισμένη συναισθηματικά σκέψη σου, να προσθέσεις μιά χαριτωμένη πινελιά.
Τελικά, μου ‘λειψες στ’ αλήθεια!
Πότε δεν είναι αργά για να κοιτάξουμε γύρω μας ;-)
Δεν είναι πως δεν το ήξερα αυτό που συμβαίνει, είναι που θέλω να μην το ξεχνώ, να μη ζω σαν όλα να είναι προφανή.
Δημοσίευση σχολίου