Καθαρίζω ντομάτες για γεμιστά, αργά, προσεκτικά, και μέσα στην ησυχία παρατηρώ τα χέρια μου, σκέφτομαι τη μαμά μου, εκείνη κάνει τις δουλειές του μαγειρέματος έτσι, και την ειρωνευόμαστε, αργά, σαν να κάνει ένα γλυπτό, προσεκτικά, σαν να μην πρόκειται να φαγωθεί απλά μέσα σε μερικά λεπτά το φαγητό, σαν να θα μείνει για πάντα. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, σκέφτομαι, αυτό το πήρα απο τη μαμά μου, δεν πήρα απ'αυτήν μόνο την αγάπη της για το διάβασμα και την ησυχία.
* * * * * * *
6 σχόλια:
Μας κληροδότησαν πολλά που δεν τ' αντιλαμβανόμαστε συνειδητά.
Οι εικόνες είναι άκρως ορεκτικές. ;)
Όσο μεγαλώνουμε ανακαλύπτουμε εκ νέου τους γονείς μας μέσα από τον εαυτό μας. Είναι ένα παρήγορο συναίσθημα, ιδίως όταν δεν υπάρχουν πια δίπλα μας.
Αν με τέτοια προσοχή φτιάχνει τα φαγητά της, σκέψου με πόση προσοχή και φροντίδα μεγάλωσε εσένα...
Ζήτω στα γεμιστά χωρίς κυμά !!
Αχ και να ξερες πόσο σε νιώθω και πόσο παρόμοια έχω νιωσει τόσες φορές... Πανέμορφο!
Καλη όρεξη, κοριτσάκι!
Έχω να δηλώσω "Μιαμ"!!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου