sonnet I

Απ' τα πιο όμορφα πλάσματα ζητάμε να πληθαίνουν,
ώστε το ρόδο της ομορφιάς ποτέ να μην πεθάνει,
μα καθώς το ώριμο με τον καιρό θα χαθεί,
ο τρυφερός του διάδοχος να φέρει την ανάμνησή του.

Μα εσύ, δεσμευμένη στα δικά σου λαμπερά μάτια,
τρέφεις τη φλόγα του φωτός με σένα-αυτάρκες καύσιμο,
φτιάχνοντας πείνα εκεί όπου υπάρχει αφθονία,
εχθρός η ίδια του εαυτού σου, στον γλυκό σου εαυτό βάναυση.

Εσύ, που είσαι τώρα του κόσμου το ομορφότερο στολίδι
και μόνο προάγγελος στην φανταχτερή άνοιξη,
μέσα στο ίδιο σου το μπουμπούκι θάβεις το περιεχόμενό
και, τρυφερά άξεστη, ξοδεύεσαι στην τσιγκουνιά.

Λυπήσου τον κόσμο, αλλιώς γίνε αυτός ο αχόρταγος,
να φας του κόσμου το νόημα, από τον τάφο ως εσένα.

(Η mental multivitamin αποφάσισε να διαβάζει τουλάχιστον ένα σονέτο του Σαίξπηρ καθημερινά, για τις επόμενες 152 ημέρες.
Επειδή δυσκολεύτηκα να το καταλάβω, το μετέφρασα. Επίσης, για την απόλαυση του παιχνιδιού με τις λέξεις.)

* sonnet I

* bed of roses


* * * * * * *