το μυαλό μου κάνει πολύ φασαρία αυτές τις μέρες
σαν να εγκυμονώ
είχε δίκιο η κυρία Καλλιόπη για τα παιδιά: γιατί να κληρονομήσω τα φρικτά γονίδιά μου σε άλλους κι άλλους;
το ελλατωματικό γονίδιο
εγώ και η αδελφή μου
είμαι σχεδον μονίμως δυστυχισμένη, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Τον χαρακτηρισμό ουσιαστικο τον δίνει το μυαλό μου, η λογική μου: δεν έχω προβλήματα ουσιαστικά.
το ελατωματικό μου γονίδιο είναι που κάνει αδιάφορα τo να έχω κάφέ δίπλα μου, ήλιο έξω, σαββατοκύριακο μπροστά μου, καθαρο σπίτι, γεμιστά στη χύτρα, κι έναν καναπέ που μας περιμένει να δούμε ταινίες.
Χρειάζομαι γιατρό.
Ούτε συζητήσεις με φίλες, ούτε μπλογκ (προς θεού, τι είναι τελικά αυτό το μπλογκ; ημερολόγιο, σημειωματάριο, καναπές, μαγκαζίνο;) ούτε μειλ εδω κι εκεί σαν μπουκάλια στον ωκεανό.
Και, τόσα χρόνια μετά, ακόμα γυριζει στο μυαλό μου εκείνο το ωριμάζω θα πει κλείνω πόρτες πίσω μου, παίρνω την ευθύνη επάνω μου και δεν κατηγορώ τα γονίδια, τους πλανήτες, τις ορμόνες, τον καιρο.
7 σχόλια:
Ωριμαζω (χωρις τον κινδυνο να.. σαπισω!) θα πει "ακουω την καρδια μου και εχω ολους τους ειδικους χεσμενους"!!!
Διαβαζω ενα ωραιο βιβλιο αυτες τις μερες, το "Ο δρομος της συναντησης" του Χόρχε Μπουκάι, εκδ. Οpera, και μεχρι τη σελ. 65 ελαβα απαντησεις σε ερωτηματα μιας ζωης. Μπορει να το βρεις επισης ενδιαφερον...
Γράφεις σα να κεντάς!
[Αν όχι ύφασμα, οπωσδήποτε -επουλωτικά- τις όποιες πληγές]...
μου θυμισατε τον Σοπεναουερ, δεν θυμαμαι τα ακριβη του λογια αλλα το νοημα ηταν , πως οι ανθρωποι παραπονιουνται συνεχως για διαφορα ασημαντα πραγματα, μεχρι που τους χτυπα μια αληθινη δυστυχια και τοτε εχουν στ'αληθεια εναν λογο να παραπονιουνται.
δε θελω να σας στεναχωρησω με το παραπανω, ειναι απλα κατι που μερικες φορες πρεπει να θυμιζω στον εαυτο μου
έχετε σκεφτει ποτε οτι εχετε τη δυναμη στα χερια σας να αλλαξετε οτιδηποτε σας ενοχλει;
δουλεια, κατοικια, φιλους...ό,τι χρειαζεται αλλαγη τελος παντων ;
καπως ετσι αλλαζουν και οι ματιες και τα συναισθηματα
και γιατι να ωριμασετε περισσοτερο; δε νομιζετε πως αυτη τη δουλεια την κανει έτσι κι αλλιως ο χρονος για εμας;
Εντάξει το ξέρεις πως δεν είσαι η μόνη που νιώθεις έτσι περίεργα.. Φάσεις που έρχονται, παρέρχονται και ξαναέρχονται.. Εγώ από το πρωί έχω χουχουνιάσει και διαβάζω λογοτεχνία :)
Ο Σοπενάουερ που αναφέρει η scarlett ήταν ένας φρικτά αρνητικός άνθρωπος. Μισάνθρωπος. Είχε βέβαια και τις θεωρητικές, φιλοσοφικές εκλάμψεις του, αλλά όλη του τη ζωή την πέρασε μίζερος. Γιατί να τον ακούσω λοιπόν;
Μερικές φορές ζούμε σε ένα εσωτερικό Truman Show. Νομίζουμε ότι ο κόσμος μας είναι ιδανικός. Όλα καλά. Αλλά στο τέλος καταλήγουμε ότι δεν είναι καν δικός μας κόσμος. Τον εφήυραμε για τους άλλυς, να τους ευτυχίσουμε, για να κρυστούμε, κλπ.
Ωριμάζω δεν υπάρχει. Εν είδα ότι ουδέν είδα. Έτσι;
@ fmotis
ουτε κι εμενα μου πηγαινει ο Σοπεναουερ. κι ουτε θα υποστηριζα τις φιλοσοφικες του θεσεις. η φραση του που αναπαρηγαγα ειναι απλα κατι που εχει πεσει και στη δικη μου αντιληψη. πανω σε αυτην θα ηταν σωστο να εκφρασετε τις αντιρρησεις σας αν υπαρχουν και οχι στο συνολο της προσωπικοτητας καποιου που ελαχιστους πιστευω οτι εκφραζει.
@scarlett & Σοπενάουερ:
Είναι γεγονός ότι παραπονιόμαστε. Αλλά δεν οφείλουμε να το κάνουμε αυτό; Άλλωστε υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο που στην ουσία εμείς εδώ στον δυτικό κόσμο θα έπρεπε να αισθανόμαστε σαν να μέναμε στην Εδέμ. Δεν είναι όμως έτσι. Ο καθένας μας έχει συναισθήματα σαν άτομο πρώτα και μετά σαν κοινωνικό πλάσμα. Έτσι θα παραπονιέμαι γιατί κοκκίνησε πάλι ο πισνός του μικρού μου ή που δε μου πέτυχε η μπεσαμέλ. Όταν θα συμβεί και κάτι χειρότερο μην ανησυχείς, και τότε θα παραπονεθώ.
Νομίζω πως το παράπονο και η γκρίνια είναι ένας τρόπος να χαλαρώνουμε και να μειώνουμε την πίεση που μαζέυεται στη χύτρα των συναισθημάτων μας. Κι αυτό είναι πολύ καλό για την υγεία μας. Γι' αυτό γάτες του κόσμου ανεβείτε στα κερμίδια και νιαουρίστε!
Δημοσίευση σχολίου