5.10.10
wind of change-χά!
Εσύ δεν προχώρησες παρακάτω. Έμεινες στο στάδιο των σκόρπιονς...
Πόσα χρόνια από τότε που άκουσα αυτό το σχόλιο; εικοσιτρία;
Και να που φαίνεται πως δεν έχω κάνει -ακόμα- ούτε βημα!
Κλαίω, συγκινημένη, ευτυχισμένη, με το τραγούδι...
Αυτό το συγκινημένη βέβαια, κάπως μου ακούγεται: οι γέροι είναι που συγκινούνται εύκολα, οι μεσήλικες...
Μα το χαμόγελο πάλι -αν το βλέπατε!- είναι σίγουρα ευτυχία!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Ma einai teleio!
Roadartist: ναι!!
το βλέπουμε :)
(το χαμόγελο)
και όχι-όχι μην το λετε και εμεις οι απροσδιορίστου ηλικίας (έτσι σας/με σκέφτομαι) έχουμε κάθε δικαιωμα στη συγκίνηση..
Η μουσική τα έδωσε όλα στις δεκαετίες..60-79. Μετά λ'ες και δεν υπάρχουν μηνύματα να περάσουν, λές και στέρεψαν τα ταλέντα..κανείς δεν μπόρεσε να τους αντικαταστήσει..
Ακόμη εκείνους ακούμε γιατί εκείνοι θέσανε τις βάσεις.
Κι αν δεν άλλαξες όπως θα ήθελες..κι αν φτωχική βρήκες την Ιθάκη των προσδοκιών σου..εκείνη δεν σε εγέλασε..σου πρόσφερε το όμορφο μοναδικό ταξείδι..
Δεν το ακούω πια, αλλά δε σημαίνει πως ξεχνώ τι ήταν τότε δλδ τι συμβόλιζε! ;)
Δημοσίευση σχολίου