ένα αχλάδι, ένα χαρτί υγείας και δυό μικρά, μαύρα κλαμερ(άκια)

the world is better inside the books

ναι, γιατί (στα βιβλία) δε χρειάζεται να ψάχνεις για "συνεργείο" να πας το χαλασμένο λάπτοπ σου, ούτε χρειάζεται ν'αποφασίσεις ΕΣΥ αν είναι καλύτερα να το επισκευάσεις ή να πάρεις καινούργιο (αυτό χάλασε, θέλω ένα καινούργιο ΤΩΡΑ: Μαρία Αντουαννέτα...)

επίσης, γιατί εκεί μέσα δεν έχει τρελλούς (πελάτες και συναδέλφους)... Αν και, πως να μην παραδεχτώ πως όταν έφτασα στα παραστατικά του ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2007 σήμερα, όσο σκονισμένα και μπερδεμένα κι αν ήταν, ήταν, πως να το πω, αλλιώτικα, χριστουγεννιάτικα... Από τις 21 Δεκεμβρίου και μετά, δεν ήταν μόνο άσπρα χαρτιά σε λάστιχα, με γραμματάκια: έβλεπα κόκκινες και πράσινες σκιές, και λαμπάκια και μελομακάρονα!

Τι κακό κι αυτό, αυτή η μνήμη χρυσόψαρου σε σχέση με τον πόνο, να μη μένουν στο τέλος της μέρας παρά μόνο τα ευχάριστα...
Ούτε η ολημερίς γκρίνια μου, ούτε οι τρελλοί που φωνάζουν, ούτε οι συμβάσεις που μου προκάλεσαν απόγνωση, ο υπολογιστής που μου προκάλεσε απόγνωση, η ζωή που μου προκάλεσε κλάματα, τίποτα.
Στο τέλος της ημέρας, ευτυχώς, μέσα μου έχει ησυχία.