Σήκωσα τα μάτια μου απ' το πεζοδρόμιο κι αντίκρυσα μπροστά μου το μαγαζί που είχαν γεμίσει με χριστουγεννιάτικα στολίδια: απίστευτο, υπέροχο, πρωί-πρωί, όλα αυτά τα χιονομπαλάκια να με κοιτάζουν...Φυσικά, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να κάνω το αναπάντεχο χαμόγελό μου ποστ, όχι τόσο για το μοίρασμα, όσο για να διατηρήσω αυτό που αισθάνθηκα.
Μετά όμως θυμήθηκα τον Γονατά, που λέει ότι είναι εύκολο για τον καθένα το να γράφει, σαν σε ημερολόγιο, πως πέρασε τη μέρα του, τη ζωή του. Όλοι το μπορούμε αυτό. Το ζήτημα, το ζητούμενο, είναι να γράψεις κάτι που πάει παραπέρα, που ξεφεύγει από σένα και ταξιδεύει, που πάει την ανθρωπότητα λίγο παραπέρα.
Ε, τα χιονομπαλάκια με τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις δεν πηγαίνουν κανέναν παραπέρα, ούτε καν εμένα.
Πάντως νύχτωσε, και η σκέψη τους ακόμα με κάνει να χαμογελώ.
