art

o κύκλος του νερού

Το που σ' ερωτεύτηκα ήταν ένα είδος λιώσιμο, και
το που βγήκα απ' τον έρωτά μου για σένα δεν ήταν καθόλου σαν να φτιάχνεις ξανά
παγάκια απ' την ομίχλη, μα περισσότερο
σαν εξάτμιση, συμπύκνωση, και μετά βροχή
για ακόμη μια φορά.

Ο χτύπος της καρδιάς μου με κρατάει ξύπνια τη νύχτα
και δεν καταλαβαίνω τι γλώσσα μιλάει μέσα μου, έτσι
βάζω ένα στηθοσκόπιο πάνω στο στέρνο και το ενώνω
με το λάπτοπ μου,
μα και το google translate
δεν έχει βρει ακόμη πώς να μεταφράζει το νερό σε λέξεις,
ή έναν ωκεανό σε μυθιστόρημα
για το πίσω μέρος του λαιμού μιας φάλαινας.

H καρδιά
δεν είναι ποτέ τόσο απλή όσο ένα σκάφος της γραμμής.

H καρδιά
είναι ένα καιόμενο ναυάγιο κάτω από τέσσερις χιλιάδες στρώματα θάλασσας.

Ότι ήρθα να κάνω εδώ απόψε είναι αυτό-
να σώσω ότι μπορώ απ' αυτή την καταστροφή,
ώστε να μπορέσω να σηκωθώ ξανά, σαν ένας φοίνικας, μέσα στο δικό μου
δέρμα.

Σ' αγγίζω και η καρδιά μου ξανακάνει τον κύκλο του νερού.
Εξάτμιση και συμπύκνωση, και μετά,
πάντα,
αυτή η βροχή.

~ Shinji Moon, “The Water Cycle”

ευοίωνοι γερανοί

Δεν ήθελε να είναι αυτοκράτορας. Ήθελε μόνο να ζωγραφίζει. Και να γράφει ποιήματα, τα απογεύματα, με το βλέμμα του να ταξιδεύει στο κομμάτι του ουρανού που έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου του.
Ήταν μια μέρα χειμωνιάτικη, γκρίζα και παγωμένη. Όμως μέσα του ήταν γεμάτος φως: η μικρή πριγκίπισσα Ου Λινγκ είχε σκύψει το κεφάλι ντροπαλά μπροστά του και είχε ψιθυρίσει το νέο κρατώντας απαλά την κοιλιά της.
Αυτό ήταν λοιπόν. Αυτό ήταν το σημαδι που ένιωσε, όταν νωρίς το πρωί μια ομάδα λευκών γερανών κάθησε να ξεκουραστεί στην στέγη του ναού, στην απέναντι πλευρά του κήπου.
Το ήξερε πως υπήρχε κάτι παραπάνω, που δεν το είχε γνωρίσει ακόμα, κι ανυπομονούσε να το μάθει, να το νιώσει, να δεσμευτεί.

~  Auspicious Cranes, του αυτοκράτορα Huizong of Song. Mε αφορμή το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ, τετράδια από το ταξίδι στην Κίνα.

The Singing Butler

~ εδώ πληροφορίες για τον Jack Vettriano

Η συνταγή της ημέρας: Κοτόπουλο που σε ταξιδεύει

~ ο πίνακας του Marcus Stone από εδώ και o τίτλος από εδώ.

art

La casa de la palmera (1918), Joan Miró

Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Madrid

η πέτρα της υπομονής

Πώς είναι αυτή η φωτογραφία, όλο χρώματα; Ε, η ταινία, καμία σχέση.
Αλλά όταν φεύγεις, έτσι νιώθεις, πως η ζωή είναι όλη αναπάντεχα χρώματα.

Η ταινία προβλήθηκε στο 53ο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και είναι η φετεινή υποψηφιότητα του Αφγανιστάν για όσκαρ ξένης ταινίας-όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν ανέκτοδο, αφού έχεις δει την ταινία. Όχι γιατί δεν το αξίζει το όσκαρ, το αξίζει και με το παραπάνω, μα γιατί έχεις δει την εκεί καθημερινότητα.

Θέλω να πω και για τα ρούχα της πρωταγωνίστριας. Που λες τι όμορφα δείχνει πάνω της αυτό το περίεργο χρώμα-τι περίεργο, και μετά βάζει άλλο και λες αυτό δείχνει ακόμα ομορφότερο, και το ίδιο και το επόμενο... Η ομορφιά της, ο τρόπος της, κάνουν μέχρι και τη μπούργκα να δείχνει επάνω της πολυτελές ύφασμα.

Ελπίζω να βγει στις αίθουσες.

~ από εδώ η φωτογραφία (και το τρέιλερ).

η επιδίωξη της Υπέρτατης Απλότητας

H Aνοιξιάτικη Δροσιά είχε ιδιαίτερα ανάλαφρη διάθεση εκείνο το πρωί.
Εφαρμόζοντας τις διδαχές του ταοιστικού κειμένου Λιε Τζι, σύμφωνα με το οποίο, όταν εκτελούμε τα πλεον ταπεινά έργα είναι που αφαιρούμε σιγά-σιγά τα παραπετάσματα που μας εμποδίζουν να φτάσουμε στην Υπέρτατη Απλότητα, περνούσε τις μέρες της με την κηπουρική ή καθαρίζοντας τη φυσική βάθρα όπου έπεφταν τα νερά του καταράκτη, ή πάλι, σκορπίζοντας σπόρους για τα πουλιά του δάσους.
Έτσι, επιδιδόμενη σε απλές και, φαινομενικά, στερημένες ενδιαφέροντος αγγαρείες, ένιωθε προοδευτικά να αυξάνεται μέσα της η απλότητα που βοηθάει τον άνθρωπο να φτάσει στην Κατάσταση Χωρίς Όνομα, όπου τα πάντα καταλήγουν στην ειρήνη των αισθήσεων και την απουσία επιθυμίας.
Αυτή η υψηλή κατάσταση ισορροπίας επιτρέπει σε αυτόν που θα την φτάσει να "ελέγχει δέκα χιλιάδες όντα σαν να ήταν ένα".

~ Τα Νησιά των Αθανάτων (το 3ο μέρος της σειράς Ο Δίσκος του Νεφρίτη), του Jose Freches

με ένα τραγούδι

 

There's a land beyond the vast sea 

where waves wash on the shores of happiness 

where beautiful flowers always blossom 

where worries of tomorrow can be forgotten 

Oh if once I could go to that fairytale land 

never would I leave from there like a bird

 but without wings I cannot fly, I'm a prisoner of ground

 only in thoughts that reach so far can I ever there be 

Το εθνικό ταγκό της Φινλανδίας. Απρόσμενο και απογειωτικό-σαν όλες τις ταινίες του Καουρισμάκι.
Από την ταινία Η γυναίκα με τα σπίρτα της τριλογίας του προλεταριάτου.

 ~ η μετάφραση (σε αγγλικά) είναι από εδώ, ενώ εδώ υπάρχει άλλη μια μετάφραση.

πιο ήρεμη

Σε σύγκριση με κάθε είδους υποτιθέμενες ευτυχίες, η επιστροφή στο σπίτι είναι για μένα πάντα η μεγαλύτερη. Μπορεί να ήθελα να φιλήσω τα χορταράκια του αεροδρομίου όταν προσγειώθηκα για πρώτη φορά στο Παρίσι, μπορεί να ήθελα να μείνω για πάντα μπροστά σ'ένα πίνακα σ'ένα μουσείο της Μαδρίτης, μπορεί να ξεκαρδίζομαι στα γέλια ή να απογειώνομαι σ'έναν καφέ με τις φίλες μου. Όταν όμως ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μετά από μέρες απουσίας, τότε νιώθω πως βρίσκω τον εαυτό μου, πως ξαναμπαίνω μέσα μου.

 * In Love, by Marcus Stone

ποίημα

Σκέφτομαι, πως η Ζωή ειναι μικρή-
κι ο Πόνος -απόλυτος-
και πολλοί πονούν,
μα, και τι μ'αυτό;

Σκέφτομαι πως θα πεθάνουμε-
κι η μεγαλύτερη Ζωτικότητα
δεν εξαιρείται απ'τη Φθορά,
μα, και τι μ'αυτό;

Σκέφτομαι, ότι στον Παράδεισο-
κάπως, θα πατσίσουμε-
σε μια νεα Ισορροπία-
μα, και τι μ'αυτο;

~ Emily Dickinson

art

Πρέπει να μεγενθύνεις τον πίνακα όσο γίνεται, να πιάνει ολόκληρη την οθόνη, να μπεις μέσα του. Μια αναπόληση του Οκτωβριου.
Δεν είμαι τυλιγμένη σ'ένα σάλι, σε μια ήσυχη παραλία.

Μέσα μου, είμαι τυλιγμένη σ'ένα σάλι, σε μια ήσυχη παραλία.

~ Dyce Pegwell, Kent - a Recollection of October 1858, Tate Britain

καλοκαίρι ΙΙ

Το Εργοστάσιο Εμαγιέ, που ήταν το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής επισμαλτωμένων σκευών στην ελλάδα, λειτούργησε από το 1927 έως το 1957 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικονομική και κοινωνική ζωή των κατοίκων. Τριακόσιοι περίπου εργάτες , άνδρες και γυναίκες απασχολούνταν στο εργοστάσιο. Προπολεμικά, παρήγαγε κυρίως οικιακά σκεύη και επιγραφές για δημόσια ή ιδιωτική χρήση, διαφημίσεις, πινακίδες οδών κ.α.
(από το διαδύκτυο)

Περίπου διακόσια μέτρα από την παραλία της Κορησσίας στην Τζιά, στο δρόμο προς τον θερινό κινηματογράφο, βρίσκονται τα χαλάσματα του εργοστασίου εμαγιέ-του πρώτου στο είδος του στην ελλάδα.
Όταν λειτουργούσε (μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα) είχε 7.500 εργαζόμενους-σε μια εποχή που όλοι οι κάτοικοι του νησιού ήταν 15.000. Έκλεισε όταν ο ιδιοκτήτης του πέθανε ξαφνικά: οι κληρονόμοι πούλησαν τα μηχανήματα, οι εργάτες έχασαν τη δουλειά τους και σιγά σιγά έφυγαν από το νησί. Τώρα ολόκληρο το νησί έχει 3.500 κατοίκους.
(από κουβέντα με κάτοικο του νησιού)

* εμαγιέ (émaillé)
αφορά κουζίνες και άλλα είδη μαγειρικής που έχουν επαλειφθεί με υαλώδες επίχρισμα για προστασία από διάβρωση και υψηλές θερμοκρασίες

...ουράνιο τόξο.

Το νήμα λέγεται...

οι άνθρωποι, απλά, αδειάζουν 22102012

Αντιγράφω από το  Letters of Note:

In 1969, publisher John Martin offered to pay Charles Bukowski $100 each and every month for the rest of his life, on one condition: that he quit his job at the post office and become a writer. 49-year-old Bukowski did just that, and in 1971 his first novel, Post Office, was published by Martin's Black Sparrow Press.

15 years later, Bukowski wrote the following letter to Martin and spoke of his joy at having escaped full time employment.

Όπου ανάμεσα σε άλλα, γράφει:

And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.

art

Suzuki Harunobu, Couple under an umbrella in the snow

πόσο διατεθειμένος είσαι να ευτυχήσεις

Θέλω να μεταφράζω και να κάνω βόλτες. Να περπατάω στη θάλασσα. Ήταν για μένα μια πολυτέλεια η βόλτα στη θάλασσα που δεν τη στερήθηκα ποτέ. Το θέμα πάντα είναι τι είσαι διατεθειμένος να δεις και να γνωρίσεις και πόσο διατεθειμένος είσαι να ευτυχήσεις….

~ Από τη συνέντευξη της Ιωάννας Χατζηνικολή εδώ.

Μερικές φορές διαβάζω κάτι που μου προκαλεί τέτοια συναισθήματα που θέλω οπωσδήποτε να το μοιραστώ. Έτσι λοιπόν.

Τώρα συνειδητοποίησα πως στην ίδια χρωστάω και τη γνωριμία μου με τα βιβλία του  Μπρους Τσάτουιν (ανάμεσά τους το υπέροχο, υπέροχο Τι γυρεύω εδώ).
Κι επίσης το Άγρια Άλογα του Μισέλ Ντεόν, που είναι απο τα βιβλία που μου έχουν μείνει αξέχαστα, που εδώ και πολλά χρονια θέλω να το ξαναδιαβάσω (το διάβασα κάποτε δανεισμένο απο δανειστική βιβλιοθήκη) κι που τόσο συχνά, σε ανύποπτες στιγμές, μου ξαναέρχεται στο νου η ατμόσφαιρά του... Όταν το ξαναδιαβάσω ελπίζω να καταλάβω το γιατί.
Απορώ, τώρα που το γράφω, τι περιμένω ακόμα.

το πάρτυ

Α, μα είμαστε νεκροί για τους άλλους καθημερινά. 
Αυτό που ξέρουμε για τους άλλους 
είναι μόνο η ανάμνησή μας από τις στιγμές 
κατά τις οποίες τους γνωρίσαμε. Κι από τότε έχουν αλλάξει. 

Το να παριστάνουμε ότι είμαστε οι ίδοι 
είναι μια χρήσιμη και βολική κοινωνική παραδοχή 
που μερικές φορές πρέπει να παύει. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε
ότι σε κάθε συνάντηση, συναντάμε έναν ξένο.

~  T.S. Eliot, The Cocktail Party

καθημερινά σωσίβια

Δεν ήταν ο πιο τίμιος ή ο πιο θεοσεβούμενος άντρας, ήταν όμως γενναίος.

Ας φανταστεί η ευγένειά σας ένα επικίνδυνο φίδι με το οποίο συνεργάζεσαι και που ποτέ δεν ξέρεις με ποιά πλευρά είναι, έως ότου διαπιστώνεις πως είναι μόνο με τη δική του, και πως δεν του καίγεται καρφί για τίποτ'άλλο. 

Στο κάτω κάτω, το να χτυπηθείς καθαρά όταν παίζεται το κεφάλι σου είναι κάτι που συμφέρει πιθανόν για τη σωτηρία της ψυχής σου στην αιώνια ζωή, αλλά εδώ κάτω στη γη είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να πεθάνεις σαν ηλίθιος, με μια σπιθαμή ατσαλιού στο συκώτι σου. 

 Επιπλέον από νεαρή ηλικία είχε μάθει μια πολύ βασική αρχή για τη ζωή και την επιβίωση. Αν θέλεις μπορείς να είσαι τόσο επικίνδυνος όσο οποιοσδήποτε διασταυρώνεται μαζί σου.

~ Aρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, ο Λοχαγός Αλατρίστε. Και το φθινόπωρο.

(Η Σταυρούλα, η οποία όχι μόνο ήξερε τον Ρεβέρτε τον οποίο εγώ ανακάλυψα μόλις πρόσφατα, αλλά είχε ήδη διαβάσει ένα σωρό βιβλία του και μου δάνεισε το παραπάνω, μου έχει επίσης πει το καταπληκτικο/θεραπευτικό Όταν δεν ειμαι καλά μ'αρέσει να διαβάζω αστυνομικά βιβλία-νιώθω έτσι πως συμμαζεύω το μυαλό μου: με μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος νιώθεις ασφαλής γιατί ξέρεις ότι κάπου θα καταλήξει και δεν θα χαθείς στο υπερπέραν.)

(Ποιά είναι τελικά τα σωσίβια; τα βιβλία; οι σκέψεις; οι φωτογραφίες; οι φίλοι; οι κουβέντες του καφέ που αναπάντεχα στρογγυλοκάθονται και πιάνουν τόσο μεγάλο χώρο στη ζωή σου; Και τι σημασία έχει, θα μου πεις. Αρκεί που υπάρχουν, σε αφθονία.)

καθημερινά θαύματα

Όταν ξεφεύγει ένα αυτοκίνητο από το δρόμο και πάει και πέφτει στα χωράφια, κι έχει ένα δέντρο, γιατί ο κόσμος πάει και πέφτει πάνω στο δέντρο; Γιατί το κοιτάζει. Ενώ θα έπρεπε να κοιτάζει εκεί που θέλει να πάει.

καλοκαίρι Ι

χειμωνιάτικος κήπος

φεστιβάλ κοριτσιών για ηττημένους στρατιώτες 

ήχος σώματος και μυαλού που μουδιάζουν (η ώρα των μπαλονιών) 

γεννημένος από σπόρο 

προς το βουνό 

προς τη σμαραγδένια θάλασσα 

η άχρηστη σπηλιά 

ωκεανός απαντήσεων 

ιπτάμενο ψάρι στον ουρανό 

ίσως πετάξω τη νύχτα 

μπορείς να το δεις από ψηλά 

νιώθω ότι τα αγόρια με ανάβουν 

σιλικόνη, απιονισμένο νερό, πικαπ και καταψύκτης 

~ Winter Garden: ΙΑΠΩΝΙΚΗ MICROPOP - 14 Σύγχρονοι Ιάπωνες Καλλιτέχνες,
στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

Αν μη τι άλλο, οι τίτλοι των έργων ήταν καταπληκτικοί, άξιζαν τον κόπο. Όχι εγώ, αλλά η παρατηρητική φίλη μου πρόσεξε πώς οι τίτλοι ήταν ένας κι ένας, πώς άμα τους έβαζες στη σειρά γίνονταν ποίημα από μόνοι τους.

σε επανάληψη

Σε σύγκριση με την θλιβερή ζωή οποιουδήποτε άστρου,
που τρεμουλιάζει μέχρι να εξαφανιστεί μέσα στο τίποτα,
η ζωή μου είναι πλούσια από γεγονότα.
Για παράδειγμα, μια νυχτερίδα σαν ένα μικρό μαύρο κουρελάκι
πεταρίζει μπρος πίσω γύρω από το φως της βεράντας όλη νύχτα, μαζεύοντας τα -σαν άστρα- μικρα έντομα,
πιάνοντας ένα μικρό άστρο με τα δόντια της σε κάθε πέρασμα.
Κι αυτά πετούν απρόσεχτα, από δω κι από κεί,
ανήμπορα να ξεφύγουν απ΄ αυτό το
πεινασμένο μικρό κομμάτι σκότους.

~ Ο κύριος Ted Kooser, United States Poet Laureate/Consultant in Poetry 2004, Pulitzer Prize for poetry (Delights and Shadows) 2005, πέρασε μεγάλος μέρος της ζωής του ως στέλεχος σε ασφαλιστική.

λεπτομέρειες

Άρχισα να ζωγραφίζω το τοπίο του Παρισιού, το οποίο είναι ένα τοπίο πραγματικά πολύ ιδιαίτερο, διότι η ίδια η πόλις έχει κάτι το πολύ ανοιχτό, έχει μεγάλους ουρανούς. Άρχισα σιγά-σιγά να βλέπω φως μέσα σ' αυτά τα σκοτεινά χρώματα, πράγμα που για μένα παλιά ήταν αδύνατο βέβαια. Στο Παρίσι υπάρχει τοπικό χρώμα, δηλαδή.
Ένα πράσινο στο Παρίσι, με τον ήλιο ή χωρίς ήλιο, μένει περίπου το ίδιο, η διαφορά είναι πολύ μικρή. Το ίδιο πράμα στην Ελλάδα, ο φωτισμός είναι τόσο δυνατός που ξαφνικά το χρώμα αυτό μπορεί να αλλάξει δέκα φορές. Υπάρχει μια μαγεία του φωτός εδώ που δεν υπάρχει στο Παρίσι και τελικά υπάρχει πιο πολύ ίσως χρώμα στο Παρίσι από ότι υπάρχει εδώ. Εδώ υπάρχει φως. 

~ Nτίκος Βυζάντιος, αρχεία της ΕΡΤ

to read is to fly

Βγαίνοντας έξω ο ήλιος με χτύπησε καταπρόσωπο. Ήταν σαν να επέστρεφα στη ζωή. Την πραγματική ζωή. Όπου η ευτυχία είναι η συσσώρευση πολλών ασήμαντων μικρών τίποτε. Μια ηλιαχτίδα, ένα χαμόγελο, ρούχα που στεγνώνουν σ'ένα παράθυρο, ένα πιτσιρικάς που ντριπλάρει μ'ένα κονσερβοκούτι, μια μελωδία του Vincent Scotto, ένα ελαφρύ αεράκι στο φουστάνι μια γυναίκας... 

~ Ζαν-Κλωντ Ιζζό, Η τριλογία της Μασσαλίας, σε μετάφραση Ριχάρδου Σωμερίτη

* * * * *

Ω, πόσα υπέροχα βιβλία περιμένουν ακόμα, εκεί έξω, για να τα διαβάσουμε;

~ Η φωτογραφία του Steve McCurry, ο τίτλος από το ποίημα του A. C. Grayling, από το Tea, Coffee, and Books.

αν η Maeve Binchy είχε γίνει μητέρα (*)

My warmest memory of her has nothing to do with books or reviewing or editing. One summer day many years ago I was driving, after lunch, somewhere in west Cork, when there appeared ahead of me, going in the same direction as I was, a large and somewhat dingy Mercedes. The car was progressing between the hedgerows at a 30-mile-an-hour weave and wallow, and from its wide-open windows there were issuing audible peals of helplessly happy laughter. I waited for a straight stretch, and, overtaking, glanced in and saw that it was, of course, Maeve and Gordon, on holiday and returning from lunch, no doubt, glorying in each other’s company, as happy as happiness itself. It is a great gift, the gift of knowing how to live; Maeve had it in abundance.

~ John Banville, Writers pay tribute to the late Maeve Binchy

 * * * * *

Do you miss out on something essential about the human condition if you eschew childbearing? Or is the pram in the hall, the enemy of promise?

Binchy, whose first novel was about a 20-year friendship between two women, didn’t need the experience of motherhood to write about love and friendship in a way that charmed millions. But she might have dug deeper, charming less but enlightening more, had she done so.

~ If Maeve Binchy had been a mother ... 

(*) θα ήταν η καλύτερη μητέρα του σύμπαντος.

Παρασκευή βράδυ

Η πρόταση που της έκανα ήταν περίπου έτσι: «Όπως φαίνεται θα χάσουμε τον πόλεμο, κι αν φθάσουμε στο σημείο του Τιμητικού Θανάτου των Εκατό Εκατομμυρίων θα πρέπει να πεθάνουμε όλοι οποσδήποτε. Έτσι λοιπόν, πριν συμβεί αυτό, δεν είναι άσχημη ιδέα ν ανακαλύψουμε τι ακριβώς είναι ο έγγαμος βίος».

Μου απάντησε οτι θα το σκεφτόταν. Για να σιγουρευτώ για την επιτυχια της πρότασής μου, ζήτησα απο έναν πολύ κοντινό μου φίλο να μεσολαβήσει υπέρ μου. Περίμενα και περίμενα και απάντηση δεν ερχόταν. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι ήρεμος μ αυτό το θέμα, πήγα στο σπίτι της και απαίτησα αμέσως μια απάντηση. «Ναί ή όχι?» της είπα, σαν τον στρατηγό Τομογιούκι Γιαμασίτα που απαιτούσε παράδοση της Σιγκαπούρης, την οποία είχε καταλάβει το 1942.

Μου υποσχέθηκε οτι θα μου απαντούσε πολύ σύντομα, όμως την επόμενη φορά που την είδα μου έδωσε ένα μάτσο γράμματα, μου ζήτησε να τα διαβάσω και μου είπε οτι δεν μπορούσε να παντρευτεί ένα πρόσωπο σαν εμένα. Όλα τα γράμματα ήταν απο το φίλο μου που του είχα ζητήσει να μεσολαβήσει για χάρη μου. Τα διάβαζα και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου τρομοκρατήθηκα.

Τα γράμματα αυτά ήταν γεμάτα απο συκοφαντίες εναντίνον μου. Η ποικιλία και το εύρος της διατύπωσης τούτων των φοβερών πραγμάτων ήταν πράγματι ευφυής. Η έκταση του μίσους του για μένα που έκφραζε σ αυτά τα γράμματα μ έκανε να νιώθω ναυτία. Τούτος ο άνθρωπος, που είχε δεχτεί να με βοηθήσει στην επιδίωξη του σκοπού μου, είχε κάνει ότι περισσότερο μπορούσε για να διαλύσει τις πιθανότητες που είχα. Κι όταν μάλιστα συχνά με είχε συνοδεύσει στο σπίτι της κοπέλας και είχε καθίσει δίπλα μου, με μια έκφραση στο πρόσωπό του που έδειχνε το αληθινό ενδιαφέρον και τη συνεργασία του στις προσπάθειες μου να πείσω τη δεσποινίδα Γιαγκούσι να με παντρευτεί.

Φαίνεται πως η κυρία Γιαγκούσι είχε προσέξει όλα αυτά που συνέβαιναν και είπε στην κόρη της. «Ποιόν απο τους δύο θα πιστέψεις, αυτόν που προδίδει τον φίλο του ή αυτόν που εμπιστεύεται αυτόν που τον προδίδει?». Τελικά, παντρευτήκαμε. Αλλά ακόμη και μετά το γάμο, ο άνθρωπος αυτός δεν ένιωθε καθόλου τύψεις και ερχόταν να μας βλέπει. Η πεθερά μου όμως πάντοτε του αρνηθηκε αποφασιστικά την είσοδο στο σπίτι.

Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει τη συμπεριφορά του, δεν μπορώ να εξηγήσω που οφείλεται το τόσο μίσος που έτρεφε για μένα. Ότι κατοικεί στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής παραμένει μυστήριο για μένα. Απο τότε εχω γνωρίσει πολλά διαφορετικά είδη ανθρώπων-ανθρώπους που έχουν σκοτώσει ή σκοτωθεί για χρήματα, απατεώνες, πλαστογράφους-και όλοι τους μου φάνηκαν νορμάλ άνθρωποι, έτσι τα έχω χαμένα. Περισσότερο απο «νορμάλ», μάλιστα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν ευγενικά πρόσωπα και έλεγαν ωραία πράγματα, έτσι κι εγω τα έχω περισσότερο χαμένα.

(Όλο το κείμενο είναι αντιγραφή απο την "αυτοβιογραφία" του Ακίρα Κουροσάβα)

* * * * *

Το παραπάνω ποστ υπήρχε στα "πρόχειρα" προς δημοσίευση, με ημερομηνία 26/6/2006. Μπήκα να καθαρίσω, κι αντί να το πετάξω, έκρινα πως είναι η ώρα του να δημοσιευθεί.

Σε μερικές μέρες είναι τα γενέθλιά μου. Θα κλείσω τα 46. Ακόμα απορώ που οι άνθρωποι είναι καλοί και κακοί. Ακόμα απορώ για χιλιάδες πράγματα-αρνούμαι να τα καταπιώ.
Σήμερα, μέσα σ'ένα βουνό από σκέψεις και συναισθήματα-όπως ακριβώς πνίγομαι καθημερινά, ξεπήδησε μια λεπτή γελαστή σκέψη: πόσο τυχερή είμαι, συνάντησα στη ζωή μου καλούς ανθρώπους.

Ακόμα, ότι μ'αρέσει περισσότερο είναι να περπατάω στους δρόμους το καλοκαίρι, που η πόλη είναι άδεια, και να χαζεύω τις γειτονιές.

grab at happiness

~ από το Asterios Polyp

καλοκαίρι μεσημέρι

Η θαλασσοθεραπευτική κλινική ήταν ένα ροζ κτήριο, με έναν μεγάλο κήπο γεμάτο φοίνικες. Ήταν χτισμένη ψηλά, πάνω σ'ένα βράχο, και υπήρχε μια σκάλα που οδηγούσε στο δρόμο και μετά στην παραλία. 
Ο Περέιρα ανέβηκε με κόπο τα σκαλιά και μπήκε στην αίθουσα υποδοχής. Τον υποδέχτηκε μια χοντρή κυρία με κόκκινα μάγουλα και άσπρη στολή. Είμαι ο δόκτωρ Περέιρα, είπε ο Περέιρα, πρέπει να έχει τηλεφωνήσει ο γιατρός μου, ο δόκτωρ Κόστα, και να έκλεισε δωμάτιο. Ω, κύριε Περέιρα, είπε η κυρία με την άσπρη στολή, σας περιμέναμε για το γεύμα, μα γιατί αργήσατε τόσο πολύ, έχετε γευματίσει; Η αλήθεια είναι πως έφαγα μόνο σαλιγκάρια στο σταθμό, ομολόγησε ο Περέιρα, και πεινώ λίγο. Τότε ακολουθήστε με, είπε η κυρία με την άσπρη στολή, το εστιατόριο είναι κλειστό, αλλά η Μαρία ντας Ντόρες μπορεί να σας ετοιμάσει ένα μεζέ. 
Τον οδήγησε μέχρι το εστιατόριο, μια ευρύχωρη αίθουσα με μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στη θάλασσα. Ήταν εντελώς έρημο. Ο Περέιρα κάθησε σ'ένα τραπέζι. Ήρθε μια γυναίκα με ποδιά και εμφανή μουστάκια. Είμαι η Μαρια ντας Ντόρες, είπε η γυναίκα, είμαι η μαγείρισσα, μπορώ να σας ετοιμάσω κάτι στη σχάρα. Μια γλώσσα, απάντησε ο Περέιρα, ευχαριστώ. Παράγγειλε επίσης μια λεμονάδα και βάλθηκε να την πίνει γουλιά γουλιά με φανερή ικανοποίηση. Έβγαλε το σακάκι του και πέρασε την πετσέτα γύρω από το λαιμό του. 
Η Μαρία ντας Ντόρες έφτασε με ένα ψάρι της σχάρας. Δεν είχαμε άλλες γλώσσες, είπε, σας ετοίμασα μια τσιπούρα. Ο Περέιρα άρχισε να τρώει με όρεξη. Τα μπάνια στα φύκια γίνονται στις πέντε, είπε η μαγείρισσα, αλλά αν δεν έχετε διάθεση και προτιμάτε να πάρετε έναν υπνάκο, μπορείτε να αρχίσετε αύριο, γιατρός σας θα είναι ο δόκτωρ Καρντόζο, θα έρθει να σας βρει στο δωμάτιό σας στις έξι. Τέλεια, είπε ο Περέιρα, νομίζω πως θα πάω να ξεκουραστώ λιγάκι.
Ανέβηκε στο δωμάτιό του, που ήταν το εικοσιδύο, και βρήκε τη βαλίτσα του. Έκλεισε τα παντζούρια, έπλυνε τα δόντια του και ξάπλωσε στο κρεβάτι χωρίς πιτζάμα. Μια δροσερή θαλάσσια αύρα έμπαινε από τις γρίλιες και κουνούσε τις κουρτίνες. Ο Περέιρα αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως. 
Είδε ένα ωραίο όνειρο, ένα όνειρο της νιότης του, ήταν στην παραλία της Γράνζα και κολυμπούσε σε έναν ωκεανό που έμοιαζε με πισίνα, και στην άκρη αυτής της πισίνας ήταν ένα χλωμό κορίτσι, που τον περίμενε με μια πετσέτα στα χέρια. Στη συνέχεια αυτός γύριζε από το κολύμπι  και το όνειρο συνεχιζόταν, ήταν πραγματικά ένα πολύ ωραίο όνειρο, αλλά ο Περέιρα προτιμά να μην πει πώς συνεχιζόταν, γιατί το όνειρο, ισχυρίζεται, δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν την ιστορία.

~ Το πλεκτό είναι ένα μπλουζάκι για τη Χρύσα, με νήμα catia temis και βελόνες νούμερο οκτώ.
Tο απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα , από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

χαίρω πολύ κύριε Βάλσερ (*)

...Τα μαθήματα έχουν έναν σκοπό, να μας διδάξουν υπομονή και πειθαρχία, πράγματα δηλαδή που δεν σου εξασφαλίζουν καμία, ή σχεδόν καμία, επιτυχία. Ίσως σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά και τί μ'αυτό; Θα σου δώσουν οι εσωτερικές κατακτήσεις σου να φας; Εγώ θα 'θελα να είμαι πλούσιος, να κυκλοφορώ με άμαξες και να ροκανίζω τα λεφτά μου.
...Είναι άνθρωπος με αρχές, έχει πιαστεί γερά στη σελα του αλόγου που το λένε ικανοποίηση, ομως σε τούτο το άλογο δεν ανεβαίνεις αν θέλεις να ξεχυθείς καλπάζοντας στη ζωή.

~ Ρόμπερτ Βάλσερ, Γιάκομπ Φον Γκούτεν (... αυτό το όνειρο που ονομάζουμε ανθρώπινη ζωή...)

(*) Θα ήθελα να είχατε γράψει κι άλλα, να μην είχαν χαθεί/καταστραφεί τόσα από τα έργα σας.
Από την άλλη, ο τρόπος που σκέφτεται/γράφει ο Ρόμπερτ Βάλσερ μου θυμίζει πάρα πολύ τον Σάλιντζερ στον Φύλακα στη Σίκαλη. Και σκέφτομαι ότι ναι, είναι απολύτως ταιριαστό, αυτοί οι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, λένε ότι έχουν να πουν και τέλος. Δεν θέλει πολλά λόγια.

χαίρω πολύ κύριε Χιμένες

Πουέρτο Ρίκο, άνοιξη του 1956. Ο Χουάν Ραμόν είχε περάσει τη ζωή του πιστεύοντας ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να πεθάνει. Του έλεγαν: "Τα λέμε αύριο". Κι αυτός συνήθως απαντούσε: "Αύριο; Και πού θα είμαι εγώ αύριο;" Παρ'όλα αυτά, όταν μετά από αυτόν τον αποχαιρετισμό έμενε μόνος και πήγαινε στο σπίτι του, παρέμενε ήρεμος και καθόταν να κοιτάζει τα χαρτιά και τα πράγματά του. Οι φίλοι του έλεγαν πώς ταλαντευόταν ανάμεσα στην ιδέα ότι μπορούσε να πεθάνει όπως ο πατέρας του, ενώ κοιμόταν -εκείνον τον είχαν ξυπνήσει ταρακουνώντας τον για να του πουν την είδηση- και την ιδέα ότι σωματικά δεν του συνέβαινε τίποτα. Ο ίδιος περιέγραψε αυτή την άποψη την προσωπικότητάς του σαν "απροστάτευτη αριστοκρατία".
Είχε περάσει τη ζωή του πιστεύοντας ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να πεθάνει, όμως ποτέ δεν του πέρασε από το νου η σκέψη ότι θα πέθαινε πρώτη η Ζηνοβία, η γυναίκα του, η ερωμένη του, η αρραβωνιστικιά του, η γραμματέας του, το χέρι του για καθετί πρακτικό ("ο κουρέας του", έφτασε να πει μιλώντας γι'αυτήν) ο σωφέρ του, η ψυχή του.


Πουέρτο Ρίκο, άνοιξη του 1956. Η Ζηνοβία επιστρέφει από τη Βοστώνη για να πεθάνει στο πλευρό του Χουάν Ραμόν. Δυό χρόνια αγωνίστηκε με θάρρος ενάντια στον καρκίνο αλλά την υπέβαλλαν σε μια υπερβολική θεραπεία με ακτινοβολίες και της έκαψαν τη μήτρα. Η άφιξή της στο Σαν Χουάν, χωρίς να το ξέρει, συμπίπτει με την άφιξη κάποιων Σουηδών δημοσιογράφων, που γνωρίζουν ήδη ότι το βραβείο Νόμπελ εκείνης της χρονιάς θα απονεμηθεί στον Ισπανό ποιητή. Ο ανταποκριτής μιας σουηδικής εφημερίδας στη Νέα Υόρκη ζητά από τη Στοκχόλμη να επισπεύσει την απονομή του βραβείου για να προλάβει να το μάθει η Ζηνοβία πριν πεθάνει. Όμως όταν εκείνη το μαθαίνει, δεν μπορεί πια να μιλήσει. Ψιθυρίζει ένα νανούρισμα -λένε ότι η φωνή της θύμιζε τον αμυδρό ήχο του χαρτιού που τσαλακώνεται- και την επομένη μέρα πεθαίνει.


Ο Χουάν Ραμόν, βραβείο Νόμπελ, μένει σαν ανάπηρος. Το νανούρισμα έχει διαπεράσει την απροστάτευτη αριστοκρατία. Όταν μετά την κηδεία τον πάνε πίσω στο σπίτι του, η υπηρέτρια -που ζει ακόμα, είναι πάνω από ενενήντα χρονών και τα θυμάται πολύ καλά όλα αυτά, τα αφηγείται σήμερα στο Σαν Χουάν σε όποιον τη ρωτήσει σχετικά- θα γίνει μάρτυρας μιας παρανοικής συμπεριφοράς, προμήνυμα του προσηλυτισμού του Χουάν Ραμόν στην τέχνη του Όχι.


Όλη η δουλειά που είχε κάνει η Ζηνοβία οργανώνοντας σοφά το έργο του άντρα της, όλο εκείνο το έργο τόσων χρόνων, όλη εκείνη η μεγαλειώδης και υπομονετική εργασίας της πιστής μέχρι το θάνατο ερωτευμένης γυναίκας, χαραμίζεται όταν ο Χουάν Ραμόν τα κάνει όλα άνω κάτω, απελπισμένος, τα πετάει με δύναμη στο πάτωμα και τα τσαλαπατάει οργισμένος. Από τη στιγμή που η Ζηνοβία έχει πεθάνει, δεν τον ενδιαφέρει πια το έργο του. Θα πέσει από εκείνη τη μέρα σε μια απόλυτη λογοτεχνική σιωπή, δεν θα ξαναγράψει ποτέ πια. Θα ζει μονάχα για να τσαλαπατάει μέχρι τέλους, σαν πληγωμένο ζώο, το ίδιο του το έργο. Θα ζει μονάχα για να λέει στον κόσμο οτι τον ενδιέφερε να γράφει μόνο επειδή ζούσε η Ζηνοβία. Αφού πέθανε εκείνη, πέθαναν τα πάντα. Ούτε μια γραμμή παραπάνω, μόνο βαθιά ζωώδης σιωπή. Και στο βάθος του βάθους μια αξέχαστη φράση του Χουάν Ραμόν -δεν ξέρω πότε την είπε αλλά το σίγουρο είναι πως την είπε- για την ιστορία του Όχι: "Το καλύτερο έργο μου είναι η μεταμέλεια για το έργο μου".

~ Ενρίκε Βίλα-Μάτας, Μπάρτλεμπυ και Σία

το τραγούδι της άγονης πορτοκαλιάς

Ξυλοκόπε, κόψε τη σκιά από πάνω μου. 
Ελευθέρωσέ με απ' το βάρος 
να με βλέπω χωρίς καρπούς. 

Γιατί γεννήθηκα ανάμεσα σε καθρέφτες; 
Η μέρα γυρίζει σε κύκλους γύρω μου 
και η νύχτα μ' αντιγράφει σ' όλα τ' αστέρια της. 

Θέλω να ζήσω χωρίς να με βλέπω. 
Και θα ονειρευτώ ότι μυρμήγκια κι αγκάθια 
είναι τα πουλιά και τα φύλλα μου. 

Ξυλοκόπε. Κόψε τη σκιά μου από πάνω μου. 
Ελευθέρωσέ με απ' το βάσανο 
να βλέπω εμένα χωρίς καρπούς. 

~ Federico Garcia Lorca, Song of the Barren Orange Tree, μετάφρ.W.S.Merwin

η ζωή σαν παραμύθι

Σ' αυτό το σπιτικό, ταπεινό όπως τα περισσότερα, ήρθαν και βρήκαν στέγη μόλις παντρεύτηκαν οι παππούδες μου, εκείνη, σύμφωνα με τη φήμη που κυκλοφορούσε τότε, το πιο όμορφο κορίτσι της Αζινιάγκα, εκείνος το έκθετο στη ρόδα της Μιζερικόρντια του Σανταρέμ, που τον έλεγαν "μαυροτσούκαλο" λόγω της μελαχροινής του επιδερμίδας. Εκεί έζησαν για πάντα. Μου διηγήθηκε η γιαγιά μου πως την πρώτη νύχτα ο παππούς Ζερόνιμο την πέρασε καθισμένος στην πόρτα του σπιτικού, στο υπαιθρο μ'ένα ξύλο περασμένο κάτω απ'τα γόνατά του, περιμένοντας τους ζηλιάρηδες ανταγωνιστές που είχαν ορκιστεί να πετροβολήσουν τη στέγη του. Εντέλει κανείς δεν εμφανίστηκε, η σελήνη ταξίδεψε (επιστρέψτε μου να το φανταστώ) όλη τη νύχτα στον ουρανό, ενόσω η γιαγιά μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τα μάτια ανοιχτά, περίμενε τον άντρα της. Κι είχε αρχίσει πια να χαράζει η αυγή όταν οι δυό τους αγκαλιάστηκαν.

~ Ζοζέ Σαραμάγκου, Μικρές Αναμνήσεις

μπλέ

Πλέκω ένα σάλι.
Το σχέδιο λέγεται South Bay Shawlette και το έχω σε χαρτί, όχι με λόγια αλλά με σχήματα.
Το νήμα είναι katia darling από το εργόχειρο και το βελονάκι είναι νούμερο 4,5.
Το βρήκα στο http://www.ravelry.com/ και είμαι τόσο ενθουσιασμένη που πλέκω μόνο λίγο κάθε μέρα, για να μην τελειώσει.

ποιήματα

Τί έγιναν τα χαμένα μου σχέδια, και τα αδύνατα
όνειρά μου;
Kαι γιατί να υπάρχουν σχέδια σχεδόν πεθαμένα και όνειρα
παράλογα;
Τις μέρες της αργής, μονότονης, μίας, αδιάλειπτης βροχής,
δυσκολεύομαι να σηκωθώ απ' την καρέκλα όπου δεν
κατάλαβα πως καθόμουν.
* * *
Και οι μεταφυσικές χαμένες στις γωνιές των καφενείων  ανά
τον κόσμο,
οι μοναχικές φιλοσοφίες τόσων αποτυχημένων στις σοφίτες
τους,
οι τυχαίες ιδέες ενός τυχαίου, οι διαισθήσεις τόσων τιποτένιων.
* * *
Την παραμονή της καμιάς αναχώρησης
τουλάχιστον δεν εχεις να φτιάξεις τις βαλίτσες σου
ούτε να κάνεις σχεδια σε χαρτί,
με την ακούσια συνοδεία πραγμάτων που ξεχνάμε,
για το ακόμη ελεύθερο μέρος της επόμενης μέρας.

Δεν έχεις να κάνεις τίποτα
την παραμονή της καμίας αναχώρησης.

Μεγάλη γαλήνη να μην έχεις τίποτ' άλλο
παρά γαλήνη!
Μεγάλη γαλήνη που δεν ξέρει καν να σηκώνει τους ώμους
γιατί, καημένη πλήξη, έχει περάσει την πλήξη
κι έχει φτάσει εκουσίως στο τίποτα.
Μεγάλη χαρά να μην έχεις ανάγκη να 'σαι χαρούμενος,
σαν μια ευκαιρία απ' την ανάποδη.


Αντιγράφω ποιήματα του Φερντάντο Πεσσόα (και των ετερωνύμων του) από το βιβλίο του Antonio Tabucchi Η νοσταλγία του πιθανού-Γραπτά για τον Φερνάντο Πεσσόα, εκδόσεις Άγρα.

καλοκαιρινό

Eγώ σώπαινα, και ορισμένες καλοκαιριάτικες μέρες, καθισμένος στον Μπέλμπο, σκεφτόμουν τη Σύλβια. Την Ιρένε, έτσι ξανθιά, δεν τολμούσα να τη σκεφτώ. Αλλά μια μέρα που είχε φέρει η Ιρένε τη Σαντίνα να παίξει στην αμμουδιά και δεν ήταν κανείς, τις είδα να τρέχουν και να σταματούν μπρος στο νερό. Ήμουν κρυμμένος πίσω από μιά αφροξυλιά. Η Σαντίνα φώναζε δείχνοντας κάτι στην άλλη όχθη. Και τότε η Ιρένε ακούμπησε κάτω το βιβλίο, έσκυψε, έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες, κι έτσι ξανθιά, με τα άσπρα πόδια και σηκώνοντας τη φούστα ως το γόνατο, είχε μπει στο νερό. Τον διέσχισε σιγά σιγά, δοκιμάζοντας πρώτα με το πόδι. Ύστερα φωνάζοντας στη Σαντίνα να μην κουνηθεί από κει, είχε μαζέψει κίτρινα λουλούδια. Το θυμάμαι σα νά 'ταν χθες.

Από το βιβλίο του Τσέζαρε Παβέζε Το φεγγάρι και οι φωτιές, εκδόσεις Οδυσσέας.
Η γλώσσα του βιβλίου είναι όμορφα παλαιική, πράγμα που πιθανότατα οφείλεται στην μετάφρασή του από την Τασούλα Καραϊσκάκη.
Συγκινήθηκα μ'αυτή τη γλώσσα και μ'αυτή τη γραμματοσειρά, ένιωσα σαν να βρίσκομαι ξανά έκθαμβη στην δανειστική βιβλιοθήκη του Βαφοπούλειου, ν' ανοίγω παλιά βιβλία και να τα μυρίζω, ανίκανη να αποφασίσω ποιο να δανειστώ.

την πρωτομαγιά

Τι ωραίο, τι έξυπνο, σε κάνει να θες να πας μόνο και μόνο για να περάσεις από την είσοδο και να αφήσεις αυτό το "αντί εισητήριο"!!!!!!!!! 
Άραγε μπορείς να μπεις και να βγεις πολλές φορές για να ικανοποιηθείς πολύ;

Το παραπάνω είναι σχόλιο στο λινκ που της έστειλα: Πρωτομαγιά με τους e n c a r d i a στην Τεχνόπολη. ΑΝΤΙ ΕΙΣIΤΗΡΙΟΥ: Ένα κουτί αντιβίωση για ενήλικες & παιδιά/ή ένα κουτί παυσίπονο/ή ένα αντιβηχικό σιρόπι για παιδιά και ενήλικες/ ή ένα γάλα/ ή κρέμα για παιδιά. Για τις ανάγκες των ΓΙΑΤΡΩΝ του ΚΟΣΜΟΥ.

Κάθε βράδυ πλένουν τα πόδια της με ζεστό νερό
και τα χριστούγεννα βάφουν τα νύχια της κόκκινα.
Τι απορώ μετά, που όλη μέρα λέω παραμύθια στον εαυτό μου,
που περπατώντας σκέφτομαι ποστ και μετά τα ξεχνάω.
Παραδέχτηκα πια πως έτσι γεννήθηκα,
με την καρδιά μου να τραγουδάει συνέχεια,
να κλαψουρίζει, να ουρλιάζει στο φεγγάρι,
-ποτέ να μη μένει σιωπηλή-.
Παραδέχτηκα πως δεν είναι το μυαλό που
δεν μ'αφήνει σε ησυχία-η καρδιά μου είναι,
που δε μπορεί να ζει χωρίς, όλο, συνέχεια να τραγουδάει.

Vintage Daisy Motif

Όλη μέρα χαζεύω σχέδια από πλεκτά με βελονάκι και βελόνες. Χρώματα. Νήματα. Pot-holders. Tea-cosies. Και κουβέρτες, κουβέρτες, κουβέρτες. Και παράλληλα, μέσα από τα μπλογκς τους, από το ravelry, το etsy και το flickr, απ'τις φωτογραφίες και τα σχόλια, γνωρίζω τις γυναίκες που πλέκουν. Και άντρες, μερικές φορές. Την καθημερινότητά τους και τις χώρες τους. Τα σαλόνια και τα τραπέζια της κουζίνας τους. Στα Middlands, στο Λίβανο, στην Αυστραλία και στη Βραζιλία. Βλέπω όσα φαίνονται και κάνω εικασίες για όσα δεν φαίνονται. Aθόρυβη, αόρατη, ήρεμη. Στέλνω λινκς στη Σταυρούλα, και σκέφτομαι πως μια μέρα θα μάθω ότι ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζόταν κι εγώ χάζευα κουβέρτες με μαργαρίτες.

μονολογώ, συνέχεια

Δεν ξέρω πώς να το γράψω. Ξέρω τι θέλω να γράψω, ξέρω ότι θέλω να γράψω, αλλά ψάχνω να βρω το πώς.

Τρόπος 1
Διαβάζω πολλά βιβλία. Πόσο συχνά βρίσκω ένα τέτοιο; Σπάνια, σπανιότατα. Θα μου πεις, Ευγενία Φακίνου είναι, έπρεπε να το περιμένεις. Πόσες φορές διάβασες και ξαναδιάβασες το Έβδομο ρούχο; Θυμασαι πόσες φορές το χάρισες ως δώρο;
Θυμάσαι την πρώτη φορά που το διάβασες; Eπιασες στην τύχη ένα επίτηδες μικρό βιβλίο της βιβλιοθήκης για να περάσεις το απόγευμά σου, ξαπλωμένη σ' έναν πράσινο βελούδινο καναπέ (με κρόσια) στο σαλόνι της μέλλουσας πεθεράς σου. Και το άφησες μόνο όταν το τελείωσες. Έκθαμβη.

Μετά, μάλλον νόμισα ότι μεγάλωσα και άλλαξα. Ή νόμισα ότι επειδή μεγάλωσα, μάλλον άλλαξα. Πάντως νόμισα ότι η Ε.Φακίνου δεν ήταν πια για μένα.
Ώσπου πέρσι διάβασα, μονορούφι πάλι, το Για να δει τη θάλασσα κι αμέσως το αγόρασα για να το χαρίσω. Και προχθές που ξεκίνησα το Οδυσσέας και Μπλουζ, πάλι τα ίδια. Σε τραβάει με φόρα μέσα του αυτό το βιβλίο-κι εγώ δεν τα μπορώ αυτά τα απότομα, τρομάζω. Τρομάζω όταν βλέπω να χάνω τον έλεγχο, τρομάζω επίσης μην τελειώσει και μετά δεν έχω άλλο. Αργά-αργά και προσεκτικά, σήμερα το τελείωσα.

Τρόπος 2
Είναι μερικά βιβλία που απλώνονται πάνω σου σαν κουβέρτα και σου ζεσταίνουν την καρδιά. Που είναι σαν μαρμελάδα φράουλα, και σαν φιλιά. Μόνο τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζω, σκέφτομαι κάθε φορά. Ποιός ο λόγος να σπρώχνω και να σπρώχνω να τελειώσω βιβλία γιατί τα άρχισα, γιατί πάντα ήθελα να τα διαβάσω, γιατί είναι στη λίστα με αυτά που θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω πριν πεθάνω; Ορίστε, θα πεθάνω και θα έχω διαβάσει χίλια στραβά βιβλία και δέκα καλά. Έτσι πρέπει; Δεν θα ήταν καλύτερα να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις ότι σου ρίχνει βάλσαμο στην καρδιά και μόνο;

καρπουζάκια

το δώρο της Λαμπρινής

me too

Yo, también (2009) 103'

* * *

Συχνά βλέπω ταινίες που θέλω να μοιραστώ. Να η πρώτη.
Προσέξτε, παρακαλώ, την Lola Duenas.

ω, άνοιξη!

μ'αρέσει

Τελείωσα το κασκόλ της Ντίνας αλλά έγινε κοντό: 1 μέτρο, δεν διπλώνει καθόλου.
Σκέφτομαι να το ξηλώσω και από 8 θηλειές να το κάνω με 4 θηλειές, ώστε να γίνει περίπου διπλάσιο.
Δεν βαριέμαι, μ'αρέσει.

σχόλιο

Δεν είναι μόνο τα "ποιήματα" ποιήματα. Στο μυαλό μου η ποίηση είναι κάτι ευρύτερο, είναι και μερικοί ξεκάρφωτοι στίχοι, και μερικές λέξεις βαλμένες στη σειρά, είναι και κατι ποστ σαν της Ου-μιγκ... Θέλω να πω ότι, ο καθένας μας μαζεύει ποιήματα, λεξούλες σαν μαξιλαράκια και τις αραδιάζει γύρω του για προστασία.
Και τι καλά, πόσο χαίρομαι σήμερα που όλοι μιλάνε για ποιήματα. Σαν να είναι μέρα βροχερή και βγήκαμε, τα σαλιγκάρια, για σουλάτσο.

Δεν έχω πιο αγαπημένο μου ποίημα. Μπερδεύομαι, ζαλίζομαι, είναι τόσα πολλά. Είναι υπέροχα.

* * * * *
Links με υπέροχα ποιήματα:
αναγεννημένη
silentcrossing
vita moderna
τσαλαπετεινός
τα χαμένα επεισόδια

ποίημα

Προσπάθησα να ξεχάσω,
μα έβγαλες ρίζες γύρω απ'τα πλευρά μου
και πέταξες λουλούδια
ακριβώς κατω απ'την κλείδα μου.
Όλη μέρα μαδάω τα πέταλα τους,
μα ακόμη δεν καταλαβα
αν μ'αγαπάς
ή όχι.

Προσπάθησα να βρω ποιος το έγραψε-εις μάτην. Υπάρχει μόνο reblogged σε tumblr.
Απολαμβάνω να μεταφράζω. Αυτός είναι ο λόγος.

* Ελάτε μ'ένα ποίημα: 21 Μαρτίου 2012, παγκόσμια ημέρα ποίησης.

λογοτεχνία

Έγινα μεταφραστής τυχαία, όσο βρισκόμουν στη φυλακή στα χρόνια της δικτατορίας. Ο Στρατής Τσίρκας μου μήνυσε πως έπρεπε να μεταφράσω το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, του Μαρσέλ Προύστ. Χωρίς άλλη κουβέντα, μου έστειλε τον πρώτο τόμο για ν'αρχίσω. Διαμαρτυρήθηκα. Εξήγησα πως δεν μπορούσα να καταπιαστώ μ'ένα τέτοιο εγχείρημα μη έχοντας μεταφραστική πείρα. Αρνήθηκα. Ύστερα από δεκαπέντε μέρες, στο επόμενο επισκεπτήριο της γυναίκας μου, ζητούσε κιόλας τα πρώτα χειρόγραφα. Δεν μπορούσα να φαντασθώ τις συνέπειες της πρότασης του Τσίρκα. Όχι μόνο πάνω στην προσωπική μου ζωή, που διαμορφώθηκε από τότε εντελώς διαφορετικά, αλλά και στον τρόπο της σκέψης μου, στις σχέσεις μου με τη λογοτεχνία και το γράψιμο...

(Αποσπάσματα από σημειώματα δημοσιευμένα στο συλλογικό τόμο Παύλος Ζάννας, α'έκδοση 1993, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, β'έκδοση 1999.)

* Αντιγράφω από το Πρώτο Πλάνο, τεύχος 261, 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για την ευτυχή συγκυρία της συνάντησής των Παύλου Ζάννα-Στρατή Τσίρκα-Μαρσέλ Προυστ.

προσωπικά

Κάτσε να βρω τα λόγια να το περιγράψω. Που ένα παιδί, όταν είσαι η μαμά του, έρχεται κοντά σου σαν να είσαι ο ήλιος. Με απόλυτη εμπιστοσύνη και απόλυτη λατρεία. Χωρίς να βλέπει αν είσαι όμορφος, ή ώριμος, ή αν κάνεις το σωστό. Επαναλαμβάνω: με τυφλή εμπιστοσύνη και απόλυτη λατρεία.
Μάλλον αυτό εννούν όσοι λένε πως αν δεν κάνεις δικό σου παιδί δεν θα καταλάβεις ποτέ. Αυτό είναι που δεν θα νιώσεις. Αυτήν την απόλυτη αγάπη κάποιου για σένα, που σε κάνει να τον αγαπάς κι εσύ τόσο κι άλλο τόσο, κι όσο δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι γίνεται να αγαπήσει κανείς.

* η φωτογραφία

εντελώς προσωπικά

Νευριάζω όταν ακούω ωωω Θεσσαλονίκη, τι ωραία πόλη, τι ωραία φαγητά, τι ωραίες γυναίκες...
Εγώ βλέπω μόνο μια τεράστια υγρασία. Και μια ασφυξία.
Δεν έχει νεραντζιές και δεν μπορείς να αναπνεύσεις ελέυθερα. Δεν έχει χώρο να απλώσεις τα χέρια σου βρε παιδί μου.
Κάθε φορά που ξανάρχομαι μου φαίνεται όλο και πιο κλειστή, πιο Βαλκανική, πιο εβραική, πιο κινηματογραφική. Λέω τώρα λέξεις, μα πιο πολύ συναισθήματα θέλω να περιγράψω.
Είναι και οι προσωπικές μνήμες.
Δεν θέλω να θυμάμαι. Ούτε την Ανεμόεσσα, ούτε το Εναλλάξ. Ούτε τη Σίγκαλ, ούτε το Ράδιο Σίτυ. Ούτε το Χαριλάου, ούτε το Σοφούλη.
Το μόνο υπέροχο, αναπάντεχα υπέροχο, είναι όλη αυτή η θάλασσα που βρίσκεται παντού. Όλο ξεχνάω πόσο πολύ παρούσα είναι εδώ η θάλασσα. Στο λιμάνι, στην παραλιακή, στον περιφερειακό, στην Μαρτίου, στην Καλαμαριά, βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου.

ωωω-ω (*)

μου είπαν μερικές φορές μιλάς σαν εσύ και μερικές σαν τράπεζα

(*) αρχή κλασικού τραγουδιού-ύμνου της πόλης

Pain - has an element of blank -

Ο πόνος-έχει ένα στοιχείο του κενού-
δεν μπορεί να θυμηθεί
πότε άρχισε-ή αν υπήρξε
ένα διάστημα που δεν υπήρχε-

δεν έχει μέλλον-παρά τον εαυτό του-
τα άπειρα βασίλειά του περιλαμβάνουν
το παρελθόν του-και τη φώτιση να περιέχουν
νέες περιόδους πόνου.

Emily Dickinson via This will hurt me

η αυγή είναι ευτυχισμένη

* Victor Gabriel Gilbert (French, 1847 - 1935), “Gardening”