reading alone helps

Somewhere in Russia there must be a lady
who still reads.
She is breathing (as we all have to breathe)
or listens breathless to her heartbeat.

She just cannot believe that she really is.
- I am, thank heaven, a figure in a book,
don’t let me think that I really exist. -

She ventilates and her heart
sometimes refuses.

Reading alone helps.
When she ’s reading, she recovers.
Then it is as though she really exists

~ Henk van Loenen, from ” The Longing to get lost”, 2004

ταξίδι

Σήμερα ένα σκύλος άπλωσε τη μουσούδα του στις πλάκες του πεζοδρομίου δίπλα μου. Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, μία, δύο προσπάθειες, μετά τα άφησε και έκλεισαν. Αναστέναξε στη δροσιά.

Πριν ήταν ξαπλωμένος στην εσοχή μιας σκάλας, σ΄ένα σημείο παραδίπλα που όμως το έπιασε ο ήλιος και γιαυτό αναγκάστηκε να μετακινηθεί.

Σκέφτηκα Τι ζωή. Και μετά, Γιατί ζουν άραγε οι σκύλοι; (Και οι γάτες, και τα λοιπά ζωντανά;). Για να τρώνε και να μετακινούνται από μέρος σε μέρος; Να περνάνε καλά και να νιώθουν ασφάλεια; Αυτό μόνο;

Ενώ εμείς; Εμείς κάνουμε ένα σωρό σημαντικά πράγματα. Να κοίτα, βγήκαμε τώρα πρωί-πρωί πριν πιάσει η ζέστη να πιούμε καφέ, με τα βιβλία μας, στο πάρκο...

Αυτό είναι όλο κι όλο το ζήτημα του Ομπλόμοφ: Πρέπει στη ζωή σου να κάνεις κάτι συνέχεια όπως η προκομένη Αγκάφια Ματβέγιεβνα, η ίδια η ζωή και η εργασία είναι ο σκοπός της ζωής ή το να απολαμβάνεις τις ακτίνες του ήλιου και τις πίτες τις γεμιστές με κοτόπουλο και μανιτάρια, με το μυαλό άδειο από σχέδια;

Δεν θα σας πω την απάντηση, ίσως γιατί δεν τη δίνει το βιβλίο, ίσως γιατί δεν την κατάλαβα, ίσως γιατί δεν υπάρχει, ίσως γιατί δεν έχει σημασία.

Το βιβλίο μου έκανε παρέα μια ολόκληρή βδομάδα και είναι σαν να πήγα στη Ρωσσία, σαν να τους γνώρισα, σαν να περιμένω να εμφανιστούν οι φωτογραφίες για να τις δείτε.

ομπλόμοφ

Με κείνον που δε συμπαθείς, που δεν είναι καλός, δε θα βουτήξεις το ψωμί σου στην ίδια αλατιέρα.

~ Ιβάν Γκοντσάροφ, Ομπλόμοφ

Αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά: βλέπεις μια ταινία και λες τι ωραία, φαίνεται σαν καλή περίληψη ενός καλύτερου βιβλίου.
Η θαυμάσια ομώνυμη ταινία (1979, 140΄) με υποψίασε για την ύπαρξη του βιβλίου, το οποίο δεν περίμενα βρω μεταφρασμένο αλλά υπήρχε (Ζαχαρόπουλος, 1980).

Πολλά λάθη, πολλές περίεργες λέξεις που (κάθε φορά) με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σκέφτηκε (τι παρελθόν έχει) ο μεταφραστής για να τις επιλέξει, όπως βέστα για το σακακι, σεμιζέτα, ανανοήθηκε, αβανιές.

Παρολαυτά, είμαι ευγνώμων για την ύπαρξη της μετάφρασης.

Ocho apellidos vascos (2014)

Oι κριτικές έγραφαν για πολλά εσωτερικά αστεία για εσωτερική κατανάλωση στην Ισπανία. Όντως, αλλά αυτό δεν μας έκανε να μην απολαύσουμε την ταινία (και την Ισπανία) και το Σάββατο βράδυ και το θερινό σινεμά.
 
Μια φορά, όταν βρω τα λόγια, όταν βρω τον λόγο, όταν πάψω να συγκινούμαι, θα πω για την Ισπανία, τη Σεβίλλη, τη Μαδρίτη, που μέσα σε μερικές ημέρες, ένα καλοκαίρι, μέσα σε καύσωνα, μου πήραν για πάντα την καρδιά.

Kάνε ό,τι σου αρέσει πάρα πολύ.

 

Ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες στη δουλειά και μούρχεται να βάλω τα γέλια, μια ερώτηση συνεχώς ξεπηδάει σαν τα αναδυόμενα παράθυρα στην οθόνη, τι ζητάς εδώ, πώς βρέθηκες, πώς άφησες και πέρασε τόση ζωή σε έναν χώρο όπου δεν ήθελες να βρίσκεσαι από την πρώτη στιγμή; Μα κάτι έπρεπε να κάνω, κάπου έπρεπε να δουλέψω για να ζήσω, για δες λίγο, εδώ μέσα ήμουν πάντα στη ζέστη όταν έξω είχε κρύο και στη δροσιά όταν έξω καιγόταν ο κόσμος, τριγυρισμένη από χαρτιά και μολύβια και συνδετήρες και χαρτάκια πράσινα και κίτρινα και πορτοκαλί. Όπου και να ήμουν δύσκολα δεν θα ήταν; Οι άνθρωποι είναι όλοι διαφορετικοί-εδώ γελάω με την σοφή διαπίστωση/διατύπωση και σχεδόν χάνω τον ειρμό.