δε θέλω, ούτε θέλω να ξέρω

Χθες και σήμερα, διάβασα το Κατά Μόνας του Αντρές Νέουμαν (εκδόσεις Opera).
Eίναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Πάρα πολύ καλό.
Μαζί του μου συνέβη κάτι που δεν έχω παρατηρήσει ξανά στην αναγνωστική μου πορεία με καλό βιβλίο: δεν ήθελα να το πιάσω στα χέρια μου για να συνεχίσω την ανάγνωση, κι όσο προχωρούσα προς το τέλος τόσο περισσότερο προσπερνούσα προτάσεις, διάβαζα τις παραγράφους διαγώνια, αγωνιούσα για να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα.
Φυσικά αυτό μου έχει συμβεί ξανά με βιβλία άσχημα, βαρετά, τα οποία συχνά παράτησα πριν να τα τελειώσω. Πρώτη φορά όμως μου συνέβη με ένα βιβλίο καλό.
Θέλω να καταλήξω επαινώντας τον συγγραφέα: πετυχαίνει το σκοπό του, να περιγράψει δηλαδή τις σκέψεις και τις πράξεις πριν από τον (παγκόσμιο, προφανή, αυτόν που θα έρθει σε όλους μας, το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι σ΄αυτή τη ζωή) επερχόμενο θάνατο, μέσα από τα μάτια του ετοιμοθάνατου, της γυναίκας και του γιου του, με τρόπο τόσο άψογο που είναι, όπως και στην πραγματικότητα, αβάστακτο.

~ η κατασκευή είναι της Kirsty Elson

απογευματινό χαικού

πετάγομαι στο περίπτερο, θέλεις τίποτε;

ναι, μια σοκολάτα

~ Settai Komura (1887 - 1940)

της κυριακής τα πρωινά

Αίσθημα Ιλίγγου.

Εδώ φωτογραφήθηκε τυχαία (και επιτυχώς)
η αίσθηση που έχει ο αναγνώστης του Sebald.

Πόσο λίγο κρατάει η άνοιξη-και τι πειράζει;

Σήμερα περπάτησα 3,5 χιλιόμετρα ντάλα μεσημέρι μέσα στην ησυχία. 

Δεν έχω πιο παράδεισο απ΄αυτό.

Ο ζοφερός οίκος

Δεν έχει λόγια αρκετά για να περιγράψει κανείς το Ντίκενς, αυτόν τον μεγάλο παραμυθά, και σεναριογράφο, και ηθικογραφο, τον αριστοτεχνικό τρόπο που ακροβατεί ανάμεσα στο χιούμορ και την ειρωνια. Το παράδοξο: ένα βιβλίο τεράστιο, που κυλάει σαν νερό, και εύχεσαι να μην τελειώσει γιατί θέλεις κι άλλο. Τέτοιο. Παραμύθι.

(Ευχαριστούμε Claire Papamichael.)

η τεράστια ομορφιά

Βάζω το La grande bellezza στις ταινίες που θέλω να βλέπω ξανά και ξανά όπως ξανά και ξανά διαβάζουμε ένα αγαπημένο βιβλίο. Όχι (μόνο/τόσο) για την υπόθεση αλλά (κυρίως) για την ατμόσφαιρα, γι΄αυτή την τεράστια ομορφιά που όλο ξεχνάς ότι υπάρχει και ξαναρχίζεις να ζεις, ξανά, πάλι, από την αρχή, όποτε την ξαναβλέπεις.

(Δεν θα σχολιάσω πόσο χάρηκα και ανυπομονώ για τη νέα ταινία του Σορεντίνο.)

still going strong

Τους θαυμάζω απεριόριστα αυτούς (*) που έχουν την ιδέα και την ικανότητα υλοποίησης: που σε κάνουν να γελάς ευτυχισμένος κάθε φορά που το (ξανα)βλέπεις.

(*) σκηνοθέτες, συνθέτες, μουσικούς, στιχουργούς, κάμεραμεν, ηθοποιούς, τραγουδιστές, και οποιαδήποτε άλλη ικανότητα δεν μπορώ να φανταστώ.

όλο καλή

Πόσο πολύ δυσκολεύτηκα να καταλάβω εκείνο το ποιο ζυγίζει πιο πολύ, ένα κιλό σίδερο ή ένα κιλό πούπουλα. Απαντούσα σωστά, γιατί είχα καταλάβει ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα αλλά η πραγματική κατανόηση της απάντησης ήρθε χρόνια μετά. Ακόμα ακόμα όταν σκέφτομαι την ερώτηση, κουνάω το κεφάλι μου με θαυμασμό.
Εδώ έχουμε ένα μικρό σάλι από αλπακά-ελαφρύ σαν αέρα και πανάκριβο.

~ οδηγίες/λεπτομέρειες εδώ

σαν τον ταρζάν

Όπως και με τα βιβλία, τελευταία έχω πάρει απόφαση (και την τηρώ) να τελειώνω πρώτα με το τρέχον και μετά να προχωρώ στο επόμενο. Εκτός από μερικές φορές που ξεκινώ κι ένα δεύτερο. Τρίτο όμως ποτέ. Σχεδόν.

να, εδώ

Δεν ήξερα ότι υπάρχει "λαχανόπιτα".
Αλλά πάλι, εμείς εκεί στα βόρεια κάνουμε πρασόρυζο, λαχανόρυζο, σπανακόρυζο (άσπρο), κολοκυθόρυζο-όχι όμως ρυζόπιτα, την οποία φτιάχνουν στα χωριά των Σερρών.
Η παρατήρησή μου δεν είναι τοπικιστική αλλά ακριβώς το αντίθετο: τι ωραία να μαθαίνεις καινούργιες ενδιαφέρουσες ιδέες για συνταγές. Και τι περίεργο, όμως, που παρ΄όλη τη δια-δικτύωση, μέσα στο σπίτι μας σαν προφανή κουβαλάμε μόνο τα φαγητά του τόπου μας. Τι περίεργο.

με ζάχαρη και κανέλλα

Σήμερα η φωτογραφία μας δεν θα έχει βιβλίο-ακούτε τα πουλιά;

Στο κομμάτι των ήχων δίνω πολύ λίγη προσοχή στη λεπτομέρεια, δεν είμαι άνθρωπος της μουσικής, ο διαχωρισμός για μένα είναι απλός, ησυχία-φασαρία. Μόνο ο ήχος που κάνουν τα τζιτζίκια τα μεσημέρια του καλοκαιριού μέσα στη χαύνωση της ζέστης, και αυτός που κάνουν οι δεκαοχτουρες τα πρωινά σαν τώρα, με υποψιάζει σ' αυτή την απόλαυση.

η αποθέωση του τοπίου

"Σήμερα στην Καλών Τεχνών δεν κάνουν ζωγραφική. Λίγη ζωγραφική δεν βλάπτει. Κάνουν τα σύγχρονα, τα ψηφιακά, τα ηλεκτρονικά. Είναι ένας άλλος κόσμος για μένα."
(Να ξέρατε πόσο συμφωνώ κύριε Τέτση..)

~ Το λινκ της συνέντευξης με αφορμή την έκθεση "Π. Τέτσης: Η αποθέωση του τοπίου" στο μουσείο Θεοχαράκη.

αυτό είναι (και) για εδώ

Εγώ θα μείνω σ΄αυτό που είπε ο Thas ότι δεν ξεκίνησε το μπλογκ για να γνωρίσει ανθρώπους, αλλά για να γράφει.
Δεν γράφω "για να γράφει κείμενα", -στην πορεία αποκαλύφθηκε ότι ένα μεγάλο μέρος των μπλόγκερς ήταν άνθρωποι που είχαν σαν επάγγελμα τη γραφή: δημοσιογράφοι, εκκολαπτόμενοι δημοσιογράφοι, wannabe δημοσιογράφοι και συγγραφείς, σπουδαστές δημιουργικής γραφής-άνθρωποι γενικά οι οποίοι έγραφαν πολύ ωραία μεν κείμενα, αλλά με την βούλα/την ευκολία του επαγγελματία.
Οι άλλοι ήταν αυτοί που, σαν τον Θάνο, μια ζωή γράφαμε και σκίζαμε χαρτιά (σκέψεις, ημερολόγια, σημειώσεις), -οτιδήποτε μπορεί να αδειάσει το μυαλό σου από τις σκέψεις που το κατακλύζουν και σαν αποτέλεσμα να τις βάλει στη σειρά και να το λυτρώσει.
Τα σχόλια ήρθαν μετά, αναπάντεχα σαν δώρο. Και οι γνωριμίες. Και οι μετρητές επισκεψιμότητας (τα αυταρεσκόμετρα!), που ήταν το peak από όπου ξεκίνησε η κάτω βόλτα.
Αυτό ήθελα να πω. Ότι τα μπλογκς ήταν (και γιαυτό δεν θα εκλείψουν, επειδή η ανάγκη δεν θα πάψει να υπάρχει) ένας τρόπος για να σωθείς.