πέρασμα στην Ινδία...

Ο μόνος λόγος που θα έβαζα δορυφορική κεραία είναι γιατί μ΄ αρέσει πολύ να βλέπω ινδικά βιντεοκλίπ… τρελαίνομαι, από το χαρούμενο ρυθμό των τραγουδιών τους μέχρι τον καταπληκτικό ρυθμό-και την ομοιομορφία των χορευτικών….
Από το γεγονός ότι όλα ακολουθούν σεναριάκια, είναι σαν ταινιούλες μικρού μήκους, έχουν χιούμορ, δράματα, κλάμα…Εχουν έρωτες , αντιζηλίες και επανασυνδέσεις, γάμους και χορούς…
Εχουν φύση, σκηνές από την καθημερινή ζωή μέσα στις πόλεις, στολισμένα παλάτια και αστεία στούντιο-είναι μικρά ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ!!
Μ αρέσει που οι πρωταγωνιστές παίζουν με όλο τους το σώμα, από τα βλεφαράκια τους που κουνάνε με νόημα μέχρι τα λικνίσματα του κορμιού τους, μ αρέσει που τα χτενίσματα, το μακιγιάζ και τα ρούχα είναι εντελώς παλαβά, χρωματιστά και χρυσαφιά, έντονα έως κακόγουστα, αλλά σε κάθε περίπτωση έχουν τόση λάμψη ώστε να σε βγάλουν από την καθημερινότητα και να σε πάρουν μαζί τους στο όνειρο…



Η εικονιζόμενη Ashwaraya Rai, Μις Κόσμος 1994, και σήμερα ηθοποιός, ήθελε αρχικά να σπουδάσει ιατρική, αλλά την εμπόδισαν οι περιστάσεις (προς τέρψιν των ματιών μας..!).









Είναι η υψηλότερα αμοιβόμενη ηθοποιός του Bollywood σήμερα (και ηθοποιός του Hollywood επίσης), η πρώτη Ινδή ηθοποιός μέλος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών (2003), και έχει κάνει πάνω από 50 μουσικά βίντεο μέσα σε 7 χρόνια!
(πολύ περισσότερα κι ενδιαφέροντα εδώ, κι εδώ.)






(για τη Μιραντολίνα!)

* * * * * * *

πεσμένη στο επίπεδο...!

Άνοιξη 1985, ΑΠΘ, μια παρέα πρωτοετείς φοιτητές βαδίζει από τη ΦΜΣ προς την φοιτητική λέσχη-για μεσημεριανό φαγητό. Ανάμεσα τους κι εμείς-ολόφρεσκο τότε ζευγαράκι, κι είμαστε αμέσως μετά το ΑΧΕΠΑ, ακολουθώντας ένα στενό μονοπατάκι, σ΄ένα σημείο με μπάζα και χώματα… κι ξαφνικά εγώ, περπατώντας χοροπηδηχτά και απρόσεχτα όπως πάντα, μιλώντας και χειρονομώντας, κυρίως βασιζόμενη ότι θα στηριχτώ στο χέρι σου που ήταν περασμένο στη μέση μου, παραπατώ και σωριάζομαι φαρδιά-πλατιά στα χώματα. Επικρατεί σιγή δευτερολέπτων καθώς όλοι με ψάχνουν, προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε κι εξαφανίστηκα από ανάμεσά τους, και όταν τελικά με εντοπίζουν, αν χτύπησα…
Kι εγώ τους κοιτώ επίσης, στρογγυλοκαθισμένη ( ναι, εκεί χτύπησα, όπου ακριβώς φαντάζεστε!), και-βλέποντας στα μάτια τους την έκπληξη, την ντροπή τους-για λογαριασμό μου, ανάμικτη με την επιθυμία να γελάσουν, τα γουρλωμένα τους μάτια, και κυρίως βλέποντας από απόσταση την αστεία στάση μου…ξεσπάω στα γέλια!
Με σήκωσες, μου τίναξες τη φούστα (τη μαύρη, την ινδική, με τα ελεφαντάκια), και συνεχίσαμε ξεκαρδισμένοι το δρόμο μας.

Μετά από χρόνια μου είπες, ότι εκείνη τη στιγμή κέρδισα την καρδιά σου, γιατί είδες ότι μπορώ να γελάω με τον εαυτό μου, χωρίς να παγιδεύομαι σε τυπικότητες και σε «πρέπει» -θέματα που εσένα σε πίεζαν πάντα (και ίσως σε πιέζουν ακόμα)…

Ακόμα γελάω με μένα, και όσο περνούν τα χρόνια περισσότερο, μάλλον όχι ακριβώς μ εμένα, όσο με την ίδια τη ζωή και τις παραδοξότητές της!
Στη δουλειά, για παράδειγμα, πολύ συχνά, σε στιγμές πίεσης και άγχους, σταματώ το χρόνο, παγώνω την εικόνα και μας βλέπω σαν σκηνή ταινίας, σαν ηθοποιούς ενός μιούζικαλ, που στην κορύφωση του δράματος αρχίζουν ξαφνικά να χορεύουν και να τραγουδούν….!
Ενας πελάτης της ουράς τραγουδάει το παράπονο του, και οι υπόλοιποι κάνουν χορευτικές φιγούρες υποστηρίζοντας τον, ο προιστάμενος απαντά με ένα σόλο και οι υφιστάμενοι σηκώνονται εν χορώ, και επαναλαμβάνουν τα λόγια, με τα χέρια ψηλά…

(για τη φίλη μου την butterfly, που κοιταζόμαστε και γελάμε όταν όλα είναι πολύ χάλια-και τα πιο χάλια εμείς οι ίδιες, για την φίλη μου την Dora, που μαζί γελούσαμε σε στιγμές απόλυτης σοβαρότητας-μέλη ενός αόρατου διατραπεζικού μιουζικαλ,
και last but not least για τον αγαπημένο μου, τον Κωνσταντίνο).

* * * * * * *

Καλλιτεχνική....παιδεία!

Παιδιώθεν, και σχεδόν δίχως να το αντιληφθούν απο το περιβάλλον του, φανερώθηκε η ιδιαίτερη κλίση του προς την τέχνη.
Είχε ένα μάτι κοφτερό και κριτικό, του άρεσε να παρατηρεί προσεκτικά και να εξερευνεί…
Η μεγάλη του αγάπη όμως, ήταν η γλυπτική…






(αφιερωμένο)

* * * * * * *

στην απέναντι όχθη (Ι)

Για πάνω από έξη δεκαετίες ο Robert Doisneau φωτογραφίζει στιγμές.









Καθαρή ματιά, ένας άνθρωπος με χαμόγελο που σε κερδίζει, που του αρέσει να λέει ποτέ δεν πρόσεχα τον χρόνο που περνούσε...

συνεχίζεται...

* * * * * * *

στην απέναντι όχθη (II)

Παγίδεψε συνηθισμένες κινήσεις, συνηθισμένων ανθρώπων, σε συνηθισμένες καταστάσεις.
Οι χαρές που έπαιρνε και οι ανακαλύψεις που έκανε καθώς περπατούσε στην πόλη, του έφεραν τα θέματα των φωτογραφιών του.


Είναι μέρες που το να κοιτάς απλά είναι από μόνο του ευτυχία, αισθάνεσαι τόσο πλούσιος που η αγαλίαση φαίνεται σχεδόν υπερβολική και θέλεις να την μοιραστείς...



Γεννήθηκε στο Gentilly στις 14 Απριλίου 1912.
Το 1934 προσλήφθηκε ως φωτογράφος στην Renault, παντρεύτηκε την Pierrete και μετακόμισε στο διαμέρισμα της Montrouge, όπου έμεινε μέχρι το θάνατο του το 1994.

Στην Renault, μέσα στην αυστηρή πειθαρχία και τη μονοτονία της δουλειάς ανακάλυψε τον κόσμο των εργατών, έναν κόσμο αξιοπρέπειας και μοναξιάς , τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ, ακόμη και μετά την απόλυσή του το 1939 (λόγω επανειλημμένων καθυστερήσεων), η οποία σήμανε την αρχή της καριέρας του και την είσοδο του στην ωριμότητα.


Η απειθαρχία είναι βιολογική λειτουργία σε μένα, και πρέπει να πω ότι δεν έχασα και πολλές ευκαιρίες για να την εφαρμόσω…

Το μυστικό του ήταν η υπομονή, το να περιμένεις το θαύμα.

Το Παρίσι είναι ένα θέατρο, όπου κλείνεις θέση σπαταλώντας το χρόνο σου. Κι εγώ ακόμη περιμένω.

Αν σας αρέσουν οι φωτογραφίες του, τότε το ομώνυμο βιβλίο από την σειρά Icons της Taschen θα σας ενθουσιάσει πραγματικά.

Francoise Bornet, πρώην ηθοποιός που ισχυρίζεται ότι είναι το μοντέλο της διάσημης φωτογραφίας (περισσότερα εδώ).


* * * * * * *

...Paris, mon amour...

Το καλό…
Υπέροχο Παρίσι, των ονείρων και των σχεδίων μου, ήμουν έτοιμη να φιλήσω τα χορταράκια του αεροδρομίου από τη χαρά μου, καθώς προσγειωνόταν το αεροπλάνο…





…το κακό,
Ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, στην απεγνωσμένη ερώτηση μου can I talk to somebody who speaks English, please?, απαντούσε συνέχεια «I…», μετά του έκανα την ερώτηση μου στα αγγλικά και λάμβανα απάντηση…. στα γαλλικά… και δώστου ξανά απ την αρχή, να εξηγώ (στα αγγλικά) ότι ΔΕΝ μιλώ γαλλικά , και I want to talk with somebody who speaks English, PLEASE, κι αυτός να ξαναματαπαντάει «άι»….ώσπου του έκλεισα απηυδισμένη το τηλέφωνο, και ησύχασε κι αυτός κι εγώ…

Το γκισέ με τα πληροφοριακά έντυπα στο Λούβρο, είχε οδηγίες και χάρτη του Μουσείου σε τόσο πολλές γλώσσες, που εντυπωσιάστηκα! Μέχρι και κινέζικα, γιαπωνέζικα, κορεάτικα, αραβικά-όλα διαφορετικά! Έψαξα κι εγώ να βρω τα ελληνικά, για να πληροφορηθώ ότι δεν υπάρχουν-παρόλο που ο υπάλληλος με κατανόηση συμφώνησε μαζί μου ότι πρόκειται για κράτος της Ευρωπαικής Ένωσης…

…και το άσχημο.
Εκνευρισμένος και σοκαρισμένος -όπως είπε- ο Ζακ Σιράκ, αποχώρησε το βράδυ της Πέμπτης από την σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, όταν ένας συμπατριώτης του, ηγέτης της ισχυρότερης ομάδας επιχειρηματιών της ΕΕ... τόλμησε να μιλήσει στα αγγλικά!
Ο Γάλλος πρόεδρος αποχώρησε αμέσως από την αίθουσα όταν ο Ερνέστ Αντουάν ντε Σελιέρ, επικεφαλής της UNICE, κορυφαίας ευρωπαϊκής επιχειρηματικής οργάνωσης, απευθύνθηκε στους ευρωπαίους ηγέτες λέγοντας ότι θα μιλήσει στα αγγλικά γιατί η αγγλική είναι «η γλώσσα των επιχειρηματιών διεθνώς».Από την αίθουσα αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και οι υπουργοί Εξωτερικών και Οικονομικών της Γαλλίας Φιλίπ Ντουστ-Μπλαζί και Τιερί Μπρετόν.Ο Σιράκ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η Γαλλία τρέφει «μεγάλο σεβασμό για τη γλώσσα της» και ότι είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί σκληρά και επί μακρόν για να εγγυηθεί τη χρήση της γαλλικής γλώσσας σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ και η ΕΕ.«Είναι προς όφελος του εθνικού μας συμφέροντος και σημαντικό για ένα διάλογο πολιτισμών» τόνισε ο Σιράκ και πρόσθεσε ότι «δεν μπορούμε να χτίσουμε τον κόσμο του μέλλοντος πάνω σε μια μόνο γλώσσα και έναν πολιτισμό».

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters/Γαλλικό/Γερμανικό


* * * * * * *

...homo bloggereus...

Το πιο, πιο, ΠΙΟ υπέροχο από όλα, είναι η ανησυχία που δημιουργείται όταν κάποιος από μας αργεί να εμφανιστεί για μερικές μέρες!
Μου φαίνεται αφάνταστα τρυφερό…








Λαμπρούκο, καλέ μου, εδώ είμαι! Νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη τελευταία… και δεν είναι εαρινή κόπωση, είναι βλογερινή κόπωση!
Στην δουλειά δεν έχω ίντερνετ, αλλά είμαι καθισμένη σε γραφείο και σε υπολογιστή επι οκταώρου, χτυπάω κι άλλο ένα 5ωρο μέσα στο νερό εδώ στο βλόγιν κάθε απόγευμα, να μην πω για τα Σαββατοκύριακα…
Μετά από 3 μήνες λοιπόν, μου λείπει ύπνος, και πονάει φοβερά η πλάτη μου…
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι παρά σημερινή γκρίνια, ένα τίποτα μπροστά στη χαρά που μας δίνει Αυτό, το μηχάνημα του διαβόλου, όπως λένε οι γιαγιάδες της Μιραντολίνας και της Composition Doll εκεί πάνω (μάλλον παρέα και με τις δικές μας γιαγιάδες!).
Βρήκα ευκαιρία όμως να ξαναποστάρω την παραπάνω (θαυμάσια !) φωτό, (που είχα ποστάρει στις 30.01.2006 χωρίς το αντίστοιχο-σωστό κείμενο!) καθώς πολύ συχνά νιώθω ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι!!

* * * * * * *

surprise!!!

Να ζήσεις mosaicούλη, και Χρόνια Πολλά,
μεγάλος να γίνεις, με άσπρα μαλλιά,
μέσα σου να έχεις της γνώσης το φώς
και όλοι να λένε "να ένας βλογο-σοφός"!!

* * * * * * *

10 years of my Veronika

1972-1982, by Jan Saudek

* * * * * * *

...η αντανάκλαση του φωτός...

Με αφορμή την φωτό (και ΑΥΤΟ το θ α υ μ ά σ ι ο ποστ) του μαύρου γάτου... και φυσικά αφιερωμένο του.

Ο Jan Saudek γεννήθηκε στις 13 Μαίου 1935 στην Πράγα της Τσεχοσλοβακίας. Είναι Art photographer. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Πράγα.

Ο ίδιος λέει ότι στα τσέχικα auto σημαίνει αυτοκίνητο και biography σημαίνει κινηματογράφος ...στην αυτό-βιογραφία του λοιπόν τα βρίσκουμε και τα δύο….

Είναι ο δεύτερος μια δίδυμης κύησης (με πρώτο τον Karel).
Στα 1951 βγάζει την πρώτη του φωτογραφία με μια kodak baby brownie, η οποία λειτουργεί ακόμη…Ο οικογενειακός γιατρός αποφαίνεται ότι είναι απαράδεκτος στο φωτογραφίζειν-κι αυτό τον φρενάρει για χρόνια…
Στρατός, Κάφκα, Κούντερα, κορίτσια, Νέα Υόρκη, κορίτσια, μοναξιά, Simon and Garfunkel, Scarborough Fair, γάμοι, παιδιά, βαρβιτουρικά, λευκές νύχτες, ακόμη και μια απόπειρα αυτοκτονίας το 1986-κι αυτή αποτυχημένη.
Η τελευταία αγαπημένη του περιμένει παιδί, η πρώτη αγαπημένη του (η κόρη του) δεν τον αναγνωρίζει στο δρόμο.
Η γυναίκα του απειλεί να τον κλείσει σε ψυχιατρική κλινική και του στερεί όλα τα αρνητικά του με αντάλλαγμα τη διατροφή…

Απο 21.9.2005 έως 30.6.2006
Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη Ρετροσπεκτίβα με έργα του 50 χρόνων, στην Πράγα, στο Dům U bílého jednorožce (The White Unicorn House) 15, Staroměstské Square, Prague 1 .

Σε θέση εισαγωγής (της έκθεσης) :
Αυτός δεν είναι ένας οδηγός για το πώς να γίνετε ένας , μεγάλος, πλούσιος και διάσημος φωτογράφος, είναι το απόσταγμά της γνώσης μου, που λέει ότι αν θέλεις να φτάσεις στα άκρα, να στερηθείς τα πάντα, για να κερδίσεις φήμη και πλούτο, τότε πρέπει να παρατήσεις τα πάντα, να ζήσεις γιαυτό, να θυσιάσεις τον εαυτό σου σ αυτό και να πετάξεις όλα τα αναμφισβήτητα πολύτιμα πράγματα-και στο τέλος να σταθείς, αναπόφευκτα, ξέπνοος, γέρος και ξεθεωμένος, πολλά χρόνια μετά. Ναι, όπως τότε παλιά.
Τότε ήμουν ένας φωτογράφος καλύτερος από ότι είμαι σήμερα, φυσικά-ακριβώς όπως ένα χορευτής είναι πιο εύκαμπτος, ευκίνητος, κι εύστροφος στα τριάντα από ότι στα 60 του, ακόμη κι αν αργότερα, γερνώντας, διδάσκει σοβαρότερα.
Και κοίτα, οι άνθρωποι θα με ρωτούσαν τότε Τι σημαίνει αυτό? Τι υποτίθεται ότι εκφράζουν αυτές οι φωτογραφίες? Δεν το καταλαβαίνω.
Μα, ούτε κι εγώ το καταλαβαίνω! Μόνο το φωτογραφίζω. Αυτός που γράφει τις εξηγήσεις του, το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αλλά εγώ ήθελα (και ακόμη αυτό θέλω) κάτι περισσότερο: θέλω οι άνθρωποι να αρέσουν τις φωτογραφίες μου, οι άνθρωποι της χώρας μου, αμούστακοι έφηβοι, μητέρες με παιδιά, ώριμοι άντρες αποστεγνωμένοι από τη δουλειά, το νέο κορίτσι που κοιτάζεται συνέχεια στον καθρέφτη…
….Επειδή αυτοί είναι αυτοί που ξέρω. Δεν θέλω να τους δώσω οδηγίες ή να τους φορτώσω με διάφορους -ισμούς καλλιτεχνικούς. Απλά θέλω να τους πω ποιό είναι όμορφο, και ότι με ταπεινότητα και τιμή τους προσφέρω τις φωτογραφίες μου.

“Προσπαθώ να γράφω ένα πορτρέτο στο φως, την ομορφιά της αφοσιωμένης αγάπης, και της πίστης μέχρι το θάνατο. Το πρόσωπο του σπιτιού που πάντα ήθελα αλλά ποτέ δεν είχα. Είμαι ανίκανος να το εκφράσω αλλά ξέρω πώς να το απεικονίσω..
Κοιτάζω προς τον συννεφιασμένο ορίζοντα και βλέπω να περιμένουν γυναίκες, κομμάτια χρυσού και φήμη. Δεν θα φτάσω εκεί, αλλά τουλάχιστον μπορώ να κοιτάζω,
Θα κοιτάζω πάντα μέσα στο σκοτάδι, πάντα ψάχνοντας για την αντανάκλαση του φωτός..”

Μ αρέσει που φωτογραφίζει πάντα ανθρώπους, που τους φωτογραφίζει όπως είναι, που οι μόνες βελτιώσεις στα γυμνά του είναι μεγάλες καπελίνες, ριγέ χοντρές κάλτσες μέχρι το γόνατο, μπουκέτα με ψεύτικα λουλούδια και πάνινες κούκλες.
Μ αρέσει που φωτογραφίζει το ίδιο θέμα γυμνό και ντυμένο, το ίδιο θέμα με διαφορά 10 χρόνων από φωτό σε φωτό, όλα τα θέματα μέσα στον ίδιο χώρο, μπροστά στον ίδιο ξεφλουδισμένο τοίχο.
Μ αρέσει που φωτογραφίζει τις γυναίκες της ζωής του, τις αγάπες του και τον εαυτό του-ότι έχει πιο δικό του δηλαδή.
Μ αρέσει που με μπερδεύει, με κάνει να βλέπω ομορφιά στην ασχήμια.
Μ αρέσει γιατί νιώθω ότι βγάζει τη γλώσσα του στη ζωή.


Γνώρισα τον Jan Saudek από ένα βιβλίο της TASCHEN μόλις πριν πολύ λίγα χρόνια.
Είδα την αγελάδα του με τίτλο «νύχτα και μέρα» με την οποία έλαβε μέρος στην CowParade Praha 2004 το καλοκαίρι στην Πράγα-αλλά δυστυχώς τότε δεν κατάλαβα ότι ήταν δική του…


ΚΑΙ το εξώφυλλο της "Συγχώρεση" της Σώτης Τριανταφύλλου ...

* * * * * * *

υπομονή

Τόσο δύσκολο είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συναλλάσσεσαι-καθημερινά, συνάδελφοι, πελάτες και συνεργάτες, να καταλάβουν ότι απέναντί τους είναι άνθρωπος, με αισθήματα και διάθεση, κι όχι μηχάνημα?
Μερικές μέρες νιώθω-με τρόμο, πως η έκφραση «αγώνας για την επιβίωση», είναι κυριολεκτική. Αγώνας, race, ρίγκ, χαστούκια.
Σαν οδοστρωτήρες περνάνε από πάνω σου, και το χειρότερο είναι ότι ο λόγος, η αιτία για όλα αυτά δεν είναι ουσιαστικός. Είναι μόνο η έλλειψη περίσκεψης για τον απέναντι, τίποτε άλλο.
Πόση υπομονή? Πόση?

* * * * * * *

"κληρονόμος πουλιών"

Ντοκυμαντέρ.
ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Σκηνοθεσία : Λευτέρης Ξανθόπουλος (2004)

«εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν βοηθάει σε τίποτα η παρουσία του ποιητή σε ποιητικά συμπόσια ή σε πνευματικές παρέες, στη λεγόμενη πνευματική αγορά. Το ίδιο το έργο του ποιητή είναι που θα μιλήσει, και μάλιστα κάποτε, ο Ντύλαν Τόμας, ένας ποιητής που σέβομαι βαθύτατα και συχνά τον αναφέρω, σε ένα ποιητικό συμπόσιο διέκοψε τους ομιλητές και, τρέχοντας στο παράθυρο, φώναξε στους παρευρισκόμενους : Πάψτε, πάψτε, ακούστε τα πουλιά πόσο καλύτερα το λένε από μας» Μίλτος Σαχτούρης.

Ο ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα/είν ουρανός/και λίγο χιόνι
Έσφιξα τα σκοινιά μου/πρέπει και πάλι να ελέγξω/τα αστέρια/εγώ/κληρονόμος πουλιών/πρέπει/έστω και με σπασμένα φτερά/να πετάω.


* * * * * * *

μνημόσυνο ή, wild is the wind

Τζαζ με την Αλέκα Κανελλίδου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η Σειρά Γέφυρες του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών φιλοξενεί το Σάββατο 18 Μαρτίου την Αλέκα Καννελίδου, η οποία επανέρχεται στο προσκήνιο με τη μεγάλη της αγάπη, την τζαζ μουσική, σε μια συναυλία με τίτλο «Τζαζ λεπτομέρειες σε μπλε φόντο».
Ερμηνεύει ερωτικές μελωδίες και τρυφερές μπαλάντες με τη δική της μοναδική βελούδινη φωνή. Τη συνοδεύουν οι μουσικοί Μάρκος Αλεξίου (πιάνο), Νίκος Καλαντζάκος (Keyboards), Nίκος Καπηλίδης (τύμπανα), Δημήτρης Γιαννόπουλος (σαξόφωνο), Βάσω Δημητρίου (κιθάρα) και Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο).
Τη μουσική επιμέλεια της παράστασης καθώς και την ενορχήστρωση υπογράφει η Βάσω Δημητρίου.
Το πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνει τα τραγούδια: «Wild is the wind», «A taste of honey», «The look of love», «Singing in the rain», «The man I love», «Fly me to the moon», «What a wonderful world», «Dance me to the end of love», «Almaz», «The blower’s daughter», «Nature boy», «50 ways to leave your lover», «Misty», «My baby just cares for me», «La chanson des vieux amants», «Sombras», «Sway».
Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί.
news.in.gr

(Για τη φίλη μου τη Τζ. Που έφυγε το Σεπτέμβριο του ΄94, μια βδομάδα πριν το γάμο της, γιατί τρελαινόταν για την Αλέκα Καννελίδου, κι εγώ την κορόιδευα που ακούει παλιομοδίτικη μουσική, και που αρεσκόταν στο να βασανίζει τον εαυτό της-γιατί η φωνή και τα τραγούδια της κυρίας Καννελίδου πονάνε…
Τώρα πονάνε πιο πολύ).



* * * * * * *

...καφέ, κανείς?...

Μεσούντος του Φεστιβάλ-είμαστε σχεδόν στο αποκορύφωμα του, τα αίματα είναι αναμμένα, ο ενθουσιασμός στο ζενίθ του…. Ο πιστός σινεφίλ είναι βουτηγμένος σ ένα πρόγραμμα, γεμάτο σημειώσεις, κυκλάκια και σταυρούς, τσακισμένες σελίδες και συνδετήρες, μ΄ένα στυλό στο χέρι, και σ΄έναν αγώνα δρόμου να συνδυάσει ώρες προβολών κι αίθουσες, ώστε να δει όσα περισσότερα μπορεί…

Ο δρόμος από την πλατεία Αριστοτέλους όπου βρίσκονται οι αίθουσες Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας, μέχρι το Λιμάνι όπου άλλες τέσσερις-καταπληκτικές αίθουσες προβολών, στεγάζονται σε δύο παλιές Αποθήκες εμπορευμάτων, είναι γεμάτος από αυτό το μοναχικό είδος, τον σινεφίλ-σινεφίλ, που πηγαινοέρχεται βιαστικά, χαμένος στις σκέψεις του...

Δεν θα σας πω άλλα τέτοια γραφικά (!) διότι από τον ενθουσιασμό μου μπορώ να γράφω για ώρες…

Θα σας πω όμως ΤΟ καλύτερο, το crème de la crème του Φεστιβάλ….
Καφεδάκι, στις 11 το πρωί στα τραπεζάκια της Αποθήκης Ι – βλέπε συνημμένη φωτό- και παρακαλώ πολύ, προσοχή στη λεπτομέρεια :
Το πρωί, που ο κόσμος είναι λίγος , όταν όλα είναι ακόμη καθαρά (διότι αργότερα ο χώρος γεμίζει με κόσμο, και φασαρία…). Με ζεστό καφέ και φρέσκο κουλούρι… με το πρόγραμμα στα χέρια σου, και μ ένα σωρό άγνωστους κόσμους και ιστορίες να σε περιμένουν (παραδίπλα!) για ν αρχίσουν να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου…ευτυχία…
Δεξιά σου η πόρτα για την αίθουσα Τζών Κασσαβέτης, αριστερά για την Σταύρος Τορνές…δυο μαύρες τρύπες που μέσα τους χάνεσαι από το σήμερα και βρίσκεσαι σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές, με άλλους ανθρώπους, άλλους πολιτισμούς, (αλλού γι’ αλλού που λένε…αυτό!).
Πίσω σου ο δρόμος του Λιμανιού, στρωμένος με πέτρες και με τις ράγες του τρένου, και πιο έξω ένα κτήριο παλιό που κρύβει τις σημερινές άθλιες πολυκατοικίες της παραλιακής.

Και μπροστά σου-το άφησα τελευταίο γιατί είναι το καλύτερο…σε απόσταση αφής σχεδόν, η θ ά λ α σ σ α … Δυό βήματα ακριβώς έξω από τη τζαμόπορτα, η θάλασσα… Με ήλιο Μαρτιάτικο δυνατό, αλλά και με βροχή, με (γνήσια-Θεσσαλονικιώτικη) υγρασία, με ομίχλη ή με παγωνιά τον Νοέμβρη, αυτή η τόση εγγύτητα στη θάλασσα-ανεξαρτήτως καιρού σε μεταφέρει σε νησιά και διακοπές…

Είναι αυτή η ίδια θάλασσα που συνδυασμένη απαράμιλλα με το θέαμα εντός των αιθουσών, προκαλεί κραυγές ενθουσιασμού στο κοινό που εξέρχεται από αυτές, όταν από το σκοτάδι της αίθουσας (και το «αλλού» της ταινίας) έρχεται αντιμέτωπο με έναν λαμπρό ήλιο να λάμπει επάνω της, ή - πιο πιθανό, με ένα χρωματιστό ηλιοβασίλεμα, μακρινό όσο φτάνει το μάτι…

Δοκιμάστε το-οι εν Θεσσαλονίκη, έστω και μόνο για καφεδάκι, ακόμη και χωρίς ταινία, αξίζει τον κόπο, σαν όλα τα πράγματα που διαρκούν λίγο…


* * * * * * *

...αγαθή χρυσάφη...

Ενα graffity "εσωτερικού χώρου", αφιερωμένο στην Κατερίνα.

8ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Ελληνικά Ντοκιμαντέρ/Ανοιχτή Οθόνη

"Αγαθή Χρυσάφη "

Η Αγάθη Χρυσάφη είναι μια ηλικιωμένη κυρία που έχει περάσει όλη της τη ζωή σ’ ένα ορεινό χωριό της Μυτιλήνης. Μαζεύει ελιές, χόρτα, προσέχει τις κατσίκες της, βοηθάει τον γιο της με το καφενείο κι όταν της έρχεται η όρεξη, ζωγραφίζει τους τοίχους του σπιτιού της.

Η σκάλα, η κουζίνα, το δωμάτιο που κοιμάται, όλο το σπίτι είναι γεμάτο με πολύχρωμα λουλούδια, πουλιά, παγόνια, παπαγάλους και οτιδήποτε άλλο έχει ερεθίσει κατά καιρούς τη φαντασία της. Δεν έχει οποιαδήποτε καλλιτεχνική φιλοδοξία, δεν παρακολουθεί ζωγραφική, δεν δείχνει καν τις ζωγραφιές της σε κανένα. «Εγώ τις καμαρώνω», λέει χαρακτηριστικά, κι όταν τις βαρεθεί, ζωγραφίζει άλλες από πάνω.

Ένα τυχαίο γεγονός μας έβαλε στο σπίτι τής αξιοθαύμαστης αυτής γυναίκας που καταφέρνει να ακολουθεί το ένστικτο της μ’ ένα δικό της, ιδιαίτερο τρόπο.

Σενάριο και σκηνοθεσία: Έφη Λατσούδη / Γιάλμαρ Νταμ / Στέλιος Κραουνάκης
Φωτογραφία: Γιάλμαρ Νταμ
Μουσική: Θάνος Μαστραντώνης

* * * * * * *

Every where I go I see her eyes

Πορτρέτα: Ανθρώπινες διαδρομές
18 κιλά αγάπη (Ami Ankilewitz)
Σκηνοθέτης : Ντάνι Μένκιν

Αφιερωμένο στον Υπέροχο Υπερ-Νομάρχη Λαμπρούκο, που πολύ σωστά διευκρίνησε ότι στα ντοκυμαντέρ το μέγεθος δε παίζει κανένα απολύτως ρόλο.

Ο Αμι ζυγίζει 18 κιλά.
Γεννήθηκε στο Τέξας από Μεξικανή μητέρα και Εβραίο πατέρα, μετακόμισε μαζί τους στο Τελαβίβ γύρω στα 13. Εκεί ζει σήμερα.
Πάσχει από σπάνιας μορφής μυική δυστροφία-τα χέρια και τα πόδια του είναι σαν καλαμάκια
Μικρός ήταν πιο φυσιολογικός, σιγά-σιγά όμως σταμάτησε η ανάπτυξη του σώματός του και η μυική του μάζα σχεδόν μηδενίστηκε. Όμως ο γιατρός που είχε πει στη μητέρα του ότι ο Αμι πιθανόν να φτάσει τα έξι χρόνια, όχι όμως παραπάνω, διαψεύσθηκε παταγωδώς.

Ο Αμι είναι σήμερα 35 χρονών. Εχει τατουάζ και στα δυό του μπράτσα. Για να μπορούν να ακούν την ομιλία του, έχει προσαρμοσμένο ένα μικρόφωνο που καταλήγει μπροστά στο στόμα του-ο ίδιος το ονομάζει Μαντόνα. Του αρέσει να πίνει ουίσκι-με καλαμάκι, να καπνίζει πούρα. Εχει πολλούς φίλους, τα βράδια πηγαίνει μαζί τους στα μπάρ-εκεί εξάλλου γνώρισε και τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του.

Ο Αμι μπορεί να κινήσει μόνο ένα δάκτυλο από το αριστερό του χέρι-τίποτε άλλο. Σπούδασε 3d- animator, σχεδιάζει κινούμενα σχέδια.
(Σχεδιάζει γαλάζια πουλιά που πετούν στον ουρανό. Ένα από αυτά συναντά μια κίτρινη θηλυκή, και μαγεύεται…
Τα δύο πουλιά πετούν δίπλα- δίπλα, της χαρίζει σκουλίκια, φιλιούνται…).

Ο Αμι ζει μόνος του, μαζί με μια 21χρονη Ρουμάνα κουκλίτσα, τη Χριστίνα, η οποία τον φροντίζει.
Του κάνει το μπάνιο του στην μπανιέρα και τον σηκώνει σαν μωρό να τον βάλει το κρεβάτι. Όταν τον ρωτάει ποιο μπλουζάκι θέλεις να βάλεις? Αυτός λέει το σέξυ-αυτό με τα μπράτσα έξω...

Ο Αμι είναι ευτυχισμένος γιατί η Χριστίνα τον αγαπάει, τον φιλάει στα χείλη, τον προσέχει, τον σκεπάζει τα βράδια που ανάβουν φωτιές με την παρέα στην αμμουδιά, σπρώχνει το καροτσάκι του δίπλα στην θάλασσα… from here to eternity…
Αλλά η Χριστίνα διευκρινίζει ότι τον αγαπάει σαν φίλο και δεν ξέρει αν θα μπορέσει ποτέ κάτι παραπάνω, και τότε ο Αμι της ζητάει να φύγει, γιατί εκείνος την θέλει ολόκληρη ή καθόλου…
(Το πουλί χτυπάει την πόρτα της αγαπημένης του αλλά την βρίσκει κλειστή.. πετάει τότε μακριά, απεγνωσμένο…).

Ο Αμι ξεσηκώνει τους φίλους του να διασχίσουν την Αμερική (στόχος 1), να συναντήσει το γιατρό που του περιόρισε τις ελπίδες ζωής στα 6 χρόνια (στόχος 2), να επισκευθεί τον αδελφό του, με τον οποίο μάλωσαν πριν χρόνια, όταν αυτός παραπονέθηκε ότι ο Αμι απορρόφησε όλη την προσοχή και την αγάπη της μητέρας τους (στόχος 3) και…να καβαλήσει μια Harley (στόχος 4).
Νοικιάζουν ένα βαν-κι όλοι οι στόχοι επιτυγχάνονται.
Μέσα στο βάν εκτός από τον Αμι και το κολλητό του Ασαφ, είναι επίσης ο σκηνοθέτης-φίλος πια, ο παραγωγός, ο ηχολήπτης και ο κάμεραμαν-μια παρέα τρελόπαιδα-με πιο τρελό το 18κιλο…
Διασχίζουν την Αμερική απ΄ άκρη σ΄ άκρη, στο Γκραν Κάνυον ο Αμι λιποθυμάει από την έλλειψη οξυγόνου αλλά αρνείται να μπει σε νοσοκομείο ή να επιστρέψει στο Ισραήλ. Συνέρχεται.
Το ότι ο Ασαφ τον ταίζει καθημερινά με το κουτάλι, περιμένει γουλιά-γουλιά να πάει κάτω η τροφή, ότι τον σηκώνει σαν μωρό για να τον βολέψει στο ειδικό κάθισμα ή τον ειδικό χώρο του βαν, δεν σας τα αναφέρω, τα θεωρώ προφανή...
Ο Ασάφ ξεκίνησε σαν συγκάτοικος-caregiver του Αμι-πριν τη Χριστίνα, αλλά κατέληξαν φίλοι-αδέλφια.
Ο 87χρονος γιατρός στο Μαιάμι. Ο αδελφός με γυναίκα και παιδιά (και σκύλο) πιο αδύναμος συναισθηματικά από τον Αμι.
Ο Αμι στην κόκκινη Harley με μπαντάνα, γυαλιά και πέτσινο παντελόνι-στο καλαθάκι δίπλα στη μηχανή…πετάει στο φεγγάρι!

(To πουλί πετάει ψηλά στο φεγγάρι, το κατεβάζει, το πάει στο σπίτι της καλής του, το σπρώχνει από την πόρτα-ζορίζεται, και της το χαρίζει. Αυτή λιώνει, ανοίγει την αγκαλιά της, αυτός χαμογελά, κάνει μεταβολή, και συνεχίζει τη ζωή του, μόνος).

Η ταινία ήταν υποψήφια για Οσκαρ, για το Ισραήλ.

* * * * * * *

Ιρανικό Οικογενειακό Δίκαιο

Αφιέρωμα: Kim Longinotto

Διαζύγιο αλά ιρανικά /Kim Longinotto/ Ziba Mir-Hosseini
Η σκηνοθέτις Κιμ Λοντζινότο και η ανθρωπολόγος Ζίμπα Μιρ- Χοσέινι πέρασαν έξι μήνες σ’ ένα δικαστήριο οικογενειακού δικαίου στην Τεχεράνη, όπου προέδρευε κληρικός δικαστής. Παρακολούθησαν και κατέγραψαν περιπτώσεις γυναικών κάθε κοινωνικού στρώματος και ηλικίας να αγωνίζονται με νύχια και με δόντια, με χιούμορ, πονηριά, απειλές, θεατρικότητα και πάθος για ένα αξιοπρεπές και δίκαιο διαζύγιο. Την Τζαμιλέ την κακομεταχειρίζεται ο άνδρας της, η Μαριάμ προσπαθεί με κάθε τρόπο να πάρει την επιμέλεια των παιδιών της, και η 16χρονη Ζίμπα θέλει να χωρίσει τον 38χρονο σύζυγο της. Το γεγονός παραμένει ότι ο νόμος ευνοεί τους άνδρες, και ελάχιστοι είναι οι λόγοι που επιτρέπουν σε μια γυναίκα να χωρίσει τον άνδρα της. Ωστόσο, το ξεκαρδιστικό αυτό ντοκιμαντέρ αποδεικνύει γι’ άλλη μια φορά ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε ένα λαό από τους νομικούς του κώδικες, καθώς παρακολουθούμε τις ατρόμητες αυτές ενάγουσες, τυλιγμένες στα τσαντόρ τους, να διαπληκτίζονται με δικαστές, συζύγους και πατεράδες, μ’ ένα δυναμισμό που διαψεύδει την υποταγμένη τους θέση.

• 
  Η σύζυγος δεν επιτρέπεται να βγει από το σπίτι χωρίς την άδεια του συζύγου… στα 30 χρόνια γάμου, ποτέ δεν βγήκα από το σπίτι χωρίς την άδειά του…
• 
  Η σύζυγος απαγορεύεται να σηκώνει το τηλέφωνο που χτυπάει μέσα στο σπίτι.
• 
  Ο σύζυγος επιτρέπεται από το νόμο να έχει ΚΑΙ δεύτερη σύζυγο, όμως μόνο αν συναινέσει η πρώτη σύζυγος-πράγμα που βέβαια δεν γίνεται σχεδόν ποτέ.
• 
  Αν μετά από το διαζύγιο, η γυναίκα κάνει δεύτερο γάμο, τα ανήλικα παιδιά τα παίρνει ο πατέρας τους (άσχετα αν και αυτός έχει ξαναπαντρευτεί). Μόνο αν χωρίσει και από τον δεύτερο άντρας της, θα της επιτραπεί να πάρει πίσω τα παιδιά της.
• 
  Ο δικαστής συμβουλεύει τη σύζυγο που θέλει να χωρίσει τον άντρα της (ανεξαρτήτως αιτίας) : γύρισε σπίτι, προσπάθησε να τον δελεάσεις για να μείνει κοντά σου (μα δεν τον θέλω, θέλω να χωρίσω…κουφός ο δικαστής), για να μην χαλάσει ο γάμος σας πρόσεχε την εμφάνισή σου μέσα στο σπίτι, να είναι ελκυστική…
• 
  Για να δοθεί διαζύγιο στη γυναίκα, πρέπει να αποδείξει ότι ο άντρας της δεν μπορεί να της κάνει παιδιά ή ότι πάσχει από ψυχική ασθένεια. Η κακομεταχείρησή της και η απουσία του από το σπίτι επί ημέρες, αντίθετα, δεν αρκούν για να της δοθεί διαζύγιο.
• 
  Το επιτρεπόμενο όριο ηλικίας για να παντρευτεί μια γυναίκα είναι η είσοδός της στην εφηβεία (δηλαδή ακόμη και τα 9...).
• 
  Ο δικαστής συμβουλεύει το ζευγάρι να καλέσει ένα συμβούλιο σεβάσμιων συγγενών ( ά ν δ ρ ε ς , μεγάλης ηλικίας, συγγενείς του ζεύγους) ώστε να συζητήσουν μπροστά τους τα προβλήματά τους, να δεχθούν τις συμβουλές τους και να είναι οι μάρτυρες οποιασδήποτε συμφωνίας μεταξύ τους.
• 
  Όταν το διαζύγιο βγει σε βάρος του συζύγου, αυτός οφείλει να επιστρέψει στην σύζυγο την προίκα που είχε συμφωνηθεί εξαρχής. Αντίθετα, όταν βγει σε βάρος της, πρέπει να φύγει, χωρίς να λάβει πίσω την προίκα της. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που δεν χωρίζουν ζευγάρια παρόλο που το θέλουν και οι δύο : ο άντρας αρνείται να πληρώσει την προίκα και η γυναίκα αρνείται να φύγει χωρίς αυτήν. Πρέπει ένας από τους δύο να υποχωρήσει, για να βγει τελικά το διαζύγιο με κοινή συναίνεση.
• 
  Αφού αποφασιστεί το διαζύγιο, πρέπει να μείνουν μαζί επί 3 μήνες και 10 μέρες στην ίδια στέγη, και μετά βγαίνει η τελική απόφαση.
  

Τραγελαφικά για μας, καθημερινότητα, για εκείνες (κι εκείνους)…


* * * * * * *

το θέμα βάφτηκε κόκκινο...

Φώτα...

...κάμερα,

...πάμε!

εικόνες του 21ου αιώνα

Επέλεξα σχεδόν τυχαία τα παρακάτω ντοκιμαντέρ από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που αρχίζει αύριο Παρασκευή και τελειώνει την Κυριακή, δέκα μέρες μετά.


Άγνωστος λευκός άνδρας / Ρούπερτ Μάρεϊ (Μ.ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ)
Κάποια στιγμή ανάμεσα στις 8μμ της 1ης Ιουλίου και στις 7πμ της 2ας Ιουλίου του 2002, ο Νταγκ Μπρους έχασε τον εαυτό του. Εκείνο το πρωί, ταξιδεύοντας στο μετρό της Νέας Υόρκης με κατεύθυνση προς το Κόουνι Άιλαντ, ο Νταγκ δεν μπορούσε να θυμηθεί τ’ όνομά του. Ούτε πού εργαζόταν. Ούτε ποιοι ήταν οι φίλοι του. Ούτε πόσα λεφτά είχε στην τράπεζα. Ήταν χωρίς ταυτότητα. Ο Άγνωστος λευκός άνδρας είναι η αληθινή ιστορία του πώς ο Νταγκ, ένας επιτυχημένος πρώην χρηματιστής, αγωνίζεται να μάθει ποιος ήταν και ποιος θα γίνει. Το ντοκιμαντέρ, παραγωγή του παλιού του φίλου, Ρούπερτ Μέρες, είναι ένα χρονικό αυτού του εις βάθος ταξιδιού. δύο μαγνητικές, δύο αξονικές, 26 εξετάσεις αίματος και πλήθος ψυχιάτρων δεν μπορούν να διαγνώσουν σωστά αυτό που αποδεικνύεται τελικά πως είναι η πιο τρομακτική μορφή απώλειας της μνήμης: η ανάδρομη αμνησία. Είναι προς τιμήν του σκηνοθέτη το γεγονός ότι η ταινία θέτει όλα τα σωστά ερωτήματα, μολονότι πολλές από τις απαντήσεις παραμένουν άπιαστες.

Οργισμένος μοναχός - στοχασμοί για το Θιβέτ / Λικ Σάντλερ (ΕΛΒΕΤΙΑ)
Θιβέτ – η μυστικιστική σκεπή του κόσμου, όπου ζουν φωτισμένοι μοναχοί. Μόνο ένας τους αρνήθηκε να συμβιβαστεί: Ο Γκέντουν Τσόεφελ, ο αμαρτήσας μοναχός που εγκατέλειψε τη μοναστική ζωή το 1934, αναζητώντας κάτι νέο. Πνεύμα ελεύθερο και άνθρωπος πολύπλευρος, ο Γκέντουν ήταν μπροστά από την εποχή του και έκτοτε έχει γίνει σύμβολο ελπίδας για ένα ελεύθερο Θιβέτ. Επαναστάτης και ευφραδής επικριτής του κατεστημένου, ο Γκέντουν Τσόεπελ εξόργιζε τις Αρχές του Θιβέτ. Αυτό το κινηματογραφικό ταξίδι μέσα στο χρόνο παρουσιάζει τη ζωή του ανορθόδοξου μοναχού, αποκαλύπτοντας ένα πρόσωπο του παλαιού Θιβέτ που αναιρεί τα γνωστά κλισέ. Η ταινία περιέχει σπάνιο αρχειακό υλικό το οποίο δεν έχει προβληθεί ποτέ ώς τώρα. Ωστόσο δεν περιορίζεται στο παρελθόν. Αντίθετα, ταλαντεύεται με δεξιοτεχνία ανάμεσα στην παράδοση και το σύγχρονο. Αρχειακές εικόνες αρχαίων καραβανιών και μοναστηριών εναλλάσσονται με σκηνές από ντισκοτέκ και φαρδιές λεωφόρους στην πρωτεύουσα, Λάσα…

18 κιλά αγάπη / Ντάνι Μένκιν
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Άμι Ανκίλεβιτς,ενός 3-D animator στο Ισραήλ,του οποίου η σωματική κίνηση περιορίζεται σε ένα δάχτυλο του αριστερού του χεριού. Όταν γεννήθηκε, διαγνώστηκε ότι ο Άμι έπασχε από μια σπάνια μορφή μυικής δυστροφίας που αργότερα προσδιορίστηκε ως νωτιαία μυϊκή ατροφία.Η πρόγνωση ήταν ότι ο Άμι δεν θα ζούσε πέρα από τα έξι του.Τώρα,τριάντα χρόνια αργότερα,ο Άμι αφήνει τη γυναίκα που αγαπά και επιστρέφει στις ΗΠΑ,για να συναντήσει τον γιατρό ο οποίος είχε προβλέψει τον πρόωρο θάνατό του.Στην πορεία,ο Άμι αποδέχεται ένα σημαντικό γεγονός από το παρελθόν του και κυνηγάει το όνειρο μιας ζωής:να καβαλήσει μια Χάρλεϊ Ντέιβιντσον. Το 18 κιλά αγάπη είναι ένα συναρπαστικό, χιουμοριστικό και συγκινητικό ταξίδι στη ζωή, παρέα με κάποιον που πραγματικά ενσαρκώνει το γνωμικό carpe diem (άδραξε τη μέρα)...

Σαν παραμύθι: Δημήτρης Λιαντίνης / Νίκος Παπαθανασίου
Όταν χάθηκε στον Ταΰγετο ο Δημήτρης Λιαντίνης, καθηγητής φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε τα χρόνια (56 ετών) του Εμπεδοκλή όταν πέθανε,και είχε ζήσει σαν και εκείνον 14 ολυμπιάδες. Η εξαφάνισή του τροφοδότησε δεκάδες σενάρια. Είπαν πως έφυγε,πως αποθεώθηκε,πως πέρασε σε άλλη διάσταση. Κάποιοι τον είδαν ζωντανό στους Δελφούς. Η αλήθεια είναι πως ο καθηγητής Λιαντίνης έζησε εν θανάτω μέσα στο φιλοσοφικό του σύμπαν.Και πεθαίνοντας,θα ζει για πάντα.

Οδός Μπερτς 51 / Νταγκ Μπλοκ (ΗΠΑ)
Ο Νταγκ Μπλοκ είχε κάθε λόγο να πιστεύει ότι ο 55χρονος γάμος των γονιών του ήταν καλός. Είναι λοιπόν εντελώς απροετοίμαστος όταν, μερικούς μήνες μετά τον αναπάντεχο θάνατο της μητέρας του, ο πατέρας του τηλεφωνεί για να του αναγγείλει ότι πάει να ζήσει στη Φλόριντα, μαζί με τη γραμματέα που είχε πριν 40 χρόνια. Ο Νταγκ, που ήταν συνδεδεμένος με τη μητέρα του αλλά όχι και με τον πατέρα του, μένει εμβρόντητος. Όταν το πατρικό σπίτι πουλιέται, ο Νταγκ συνειδητοποιεί ότι του μένουν μόνο λίγες εβδομάδες μέχρι ο πατέρας του να φύγει, και μια ζωή αναμνήσεων να μπει για πάντα σε κουτιά. Παίρνει την κάμερά του και πηγαίνει στο Λονγκ Άιλαντ αποφασισμένος να μάθει πιο πολλά για το γάμο των γονιών του και να μάθει πιο πολλά γι’ αυτόν τον άγνωστο που είναι ο πατέρας του. Μέσα από εις βάθος συζητήσεις και την απρόσμενη ανακάλυψη των ημερολογίων που κρατούσε η μητέρα του για 35 χρόνια, ο Νταγκ καταφέρνει ν’ αποδεχθεί τους γονείς του, οι οποίοι είναι πολύ πιο πολύπλοκοι και προβληματικοί απ’ όσο φανταζόταν.

Ένας δράκος στα καθαρά νερά του Καυκάσου / Νίνο Κιρτάντζε(ΓΑΛΛΙΑ)
Κρυμμένο στο νότιο μέρος της κοιλάδας του Μπορζόμι, εκεί όπου βρίσκει κανείς τα ομορφότερα φυσικά τοπία της Γεωργίας καθώς και μια πασίγνωστη πηγή μεταλλικού νερού, το μικρό χωριό του Σακιρέ περνάει τις πιο πολυτάραχες μέρες της ιστορίας του. Ένας τεράστιος πετρελαιαγωγός της ΒΡ πρόκειται σύντομα να περάσει από την περιοχή, κόβοντας στα δύο αυτό το γαλήνιο καταφύγιο, την όαση καθαρού αέρα, τον καυκασιανό αυτόν παράδεισο… Από τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν τα νέα στην κοιλάδα, όλοι είναι ανάστατοι. Η ΒΡ υποσχέθηκε να αποζημιώσει τους χωρικούς αν το εργοτάξιο εισχωρήσει στα χωράφια τους, αλλά στην πρώην σοβιετική δημοκρατία, είναι αδύνατον να πει κανείς ακριβώς τι ανήκει σε ποιον! Διχασμένοι ανάμεσα στο δέλεαρ της αποζημίωσης σε δολάρια και τον τρόμο του γιγαντιαίου σωλήνα που θα κόψει το χωριό τους στα δύο, οι χωρικοί μαλώνουν αδιάκοπα. Τελικά, ο αγωγός θα είναι ένα τέρας που θα καταστρέψει την ομορφιά της κοιλάδας, ή ένας σωτήρας που θα οδηγήσει την περιοχή στην ευημερία;

Grizzly Man / Βέρνερ Χέρτσογκ(ΚΑΝΑΔΑΣ-ΗΠΑ)
Στο νέο, συναρπαστικό του ντοκιμαντέρ, Grizzly Man, ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτσογκ διερευνά τη ζωή και το θάνατο του Τίμοθι Τρέντγουελ, ερασιτέχνη ειδικού στις αρκούδες grizzly και περιβαλλοντολόγου ακτιβιστή. Ο Τρέντγουελ έζησε άοπλος ανάμεσα στις αρκούδες για δεκατρία καλοκαίρια, κινηματογραφώντας τις περιπέτειές του στη φύση τα τελευταία πέντε από αυτά. Τον Οκτώβριο του 2003, ό,τι απέμεινε από τον Τρέντγουελ και τη φίλη του, Έιμι Χιούγκεναρντ, βρέθηκε κοντά στην κατασκήνωσή τους στον εθνικό δρυμό Κατμάι της Αλάσκας. Τους είχε επιτεθεί και καταβροχθίσει μια αρκούδα grizzly. Ήταν το πρώτο τέτοιο περιστατικό στα χρονικά του Κατμάι. (Η αρκούδα που θεωρείται ότι ήταν αυτή που σκότωσε το ζευγάρι, πυροβολήθηκε αργότερα από δασονόμους του πάρκου.) Στην ταινία, ο Χέρτσογκ δεν εξερευνά απλώς το μυστήριο της άγριας φύσης, αλλά και το μυστήριο της ανθρώπινης φύσης, καθώς καταγράφει τα τελευταία χρόνια του φυσιολάτρη Τρέντγουελ. Το υλικό που τράβηξε ο ίδιος ο Τρέντγουελ δίνει ανάγλυφη την εικόνα μιας πολύ ιδιαίτερης προσωπικότητας, ενώ παράλληλα εγείρει ερωτήματα γύρω από τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση.


* * * * * * *

όπως τα αρνιά, όπως οι λύκοι...

(Αντιγράφω από το edito του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, στο LIFO της 16.02.2006)

Mικρή εκδρομή στο Brokeback Mountain
Οι δημοσιογράφοι της Guardian και της Telegraph που πήγαν να βρουν τη συγγραφέα Annie Proulx στο Ουαιόμινγκ, έπρεπε να διασχίσουν ερημιές απέραντες, όπου δε συνάνταγες ψυχή ζώσα.
Το ξύλινο σπίτι της είναι πολύ ψηλά σε μια βουνοπλαγιά, σαν φωλιά πουλιού-μένει μόνη, μακριά από τα τέσσερα παιδιά της και τους δύο άντρες της. Κάνει τις δουλειές του σπιτιού, γράφει, και μια φορά τη βδομάδα διασχίζει 100 μίλια, περνάει τα σύνορα του Κολοράντο και κάνει τα ψώνια της.
Από το σκιερό δωμάτιο της κουζίνας, που τη φωτίζουν τα αναμμένα κούτσουρα του φούρνου, διακρίνεις τις χιονισμένες κορυφογραμμές, τα έλατα, ακούς το δριμύ άνεμο στην άδεια γη.
Ξέρει ποια είναι, ξέρει τι κάνει. Άρχισε να γράφει στα 57 της χρόνια, κι αυτό φαίνεται: λέει αυτό που λέει με σιγουριά και λίγα λόγια. Δεν είναι Raymond Carver, έχει όμως κάτι από το σκεπασμένο λυρισμό του.

Περισσότερο απ όλα στο βιβλίο της, σε συνεπαίρνει η αμερικανική φύση.
Είναι τα ίδια τοπία που τόσο μυστικά φωτογράφισε ο Ansel Adams , ο Φωτογράφος της Αμερικής. Οι αγνοί, άγριοι δρόμοι, τα ανοιχτά βοσκοτόπια, το αίσθημα της ελευθερίας που νιώθεις στα βουνά. Τα ποτάμια με το ψάρεμα της πέστροφας, οι καταράκτες, τα δάση με τα έλατα κάτω από το διαυγές, παγωμένο φεγγάρι, ακόμη και οι πέτρες, σπαρμένες στη γη σαν θεότητες. Αυτή η φύση, η ίδια πρωταγωνιστεί στο Brokeback Mountain.
Είναι ο τόπος του μυστικού των καουμπόις, είναι ένα μυστικό καθαυτό. Ποιο μυστικό?

Όποιος από μας έχει ποτέ οδοιπορήσει μόνος σε ένα βουνό, για ώρες ή μέρες, με λίγο ψωμί και ντομάτες στο σάκο του, το ξέρει. Είναι το στάλαγμα μιας παράξενης αίσθησης, ζεστής και καθησυχαστικής, η αίσθηση ότι σε αυτόν τον όμορφο κόσμο, που τίποτα δεν τον ξεπερνά σε χάρη και αγνότητα και ελευθερία, και ίσως ένα αρχαίο πνεύμα κι άχραντο τον κατοικεί, εμείς που τον διασχίζουμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να τον χαρούμε. Να γίνουμε ένα με το νερό που κυλά. Να απολαύσουμε το σώμα μας και τις επιθυμίες του, όπως τα αρνιά, όπως οι λύκοι.

Η άγρια ελευθερία της μοναξιάς. Το γεγονός ότι όταν είμαστε γυμνοί, ο ήλιος, το χώμα και τα μυρμήγκια δεν μας κρίνουν. Μας δέχονται και μας καταλαβαίνουν.

Είναι μια σημαντική Αμερικανίδα συγγραφέας που επειδή άρχισε αργά να γράφει, επιζητεί μόνο το ουσιώδες, κάνει μόνο χρήσιμα πράγματα και τώρα βρήκε το μπελά της με την επιτυχία. Στην προμετωπίδα του site της γράφει ότι ευχαριστεί πολύ αλλά δεν πρόκειται να δώσει άλλες συνεντεύξεις, όσα είπε είναι ήδη αρκετά, αν και όλοι παραπονιούνται ότι για την προσωπική ζωή της δε λέει τίποτα και όλα τα κρατάει μυστικά.

Δεν ξέρουν ότι εκεί πάνω στα βουνά, όλα τα μυστικά είναι μάταια.

(Η ασπρόμαυρη φωτό είναι του Α n s e l A d a m s).


* * * * * * *