Kαλά είμαι, κι ο Γ. επίσης, θα έρθουμε τον Νοέμβριο (το σκ των εκλογών), χωρίς φεστιβάλ, θα τα πούμε από κοντά-ελπίζω παραπάνω από μια φορά!
Κι εγώ σας σκέφτομαι όλες σας, και μερικές φορές νιώθω ενοχές που δεν παίρνω τηλέφωνο αλλά επίσης δεν θέλω να σας τηλεφωνώ επειδή "πρέπει".
Τελικά, μπορούμε να είμαστε κοντά και χωρίς να μιλάμε, το έχω καταλάβει πια.
Όμως, μου λείπετε πολύ μερικές φορές, όχι συχνά (ευτυχώς), αλλά θα ήθελα να γινόταν να πίναμε καφέ μιά φορά το μήνα, το δίμηνο...
Μαθαίνω νέα σας που και που από την αδελφή μου, μου είπε για το σπίτι σου, πρέπει να ήταν τρομερό, δόξα τω θεώ που δεν ήταν χειρότερα, ε;
Το Είμαι ο έρωτας δεν το είδα (ακόμα) αλλά διαβάζω παντού ότι είναι μαγευτικό-και όχι μόνο για την υπόθεση αλλά για ολα μαζί, σκηνές, μουσική, σκηνοθεσία... Ελπίζω να το δω.
Bλέπω σειρές του bbc, σαν το περηφάνεια και προκατάληψη, το Πόλνταρκ (το θυμάσαι καθόλου;) και το Σογκούν (!) και χαίρομαι μόνη μου!
Έχω πολύ δουλειά στη δουλειά, φεύγω στις 5 σχεδόν κάθε μέρα, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι μας, όμως περνάω πολύ καλά, έχω έναν διευθυντή θησαυρό, γιαυτό.
Να πάτε στην έκθεση του Τουλούζ Λωτρέκ. Αν δεν έχετε πάει μέχρι τον Νοέμβριο, να πάμε μαζί.
Μεγαλώνοντας, η ζωή μάς φαίνεται πιο δυσκολη, αλλα είναι θαύμα το πόσο ανθεκτικοί αποδεικνυόμαστε τελικά, ετσι δεν είναι; Αντέχουμε πράγματα που δεν περιμέναμε ότι αντέχονται. Αντέχουμε να μην έχουμε πολλή ευτυχία, αλλά είμαστε ευτυχισμένοι που δεν έχουμε πολλή δυστυχία!!
Δεν αστειεύομαι, ξέρεις πως μιλάω σοβαρά, και ξερουμε και οι δύο πως οι ζωές όλων μας είναι κάπως έτσι, με τα καλά και τα άσχημά τους.
Να θυμηθούμε να μου πεις το φλυτζάνι!
Διαβάζω κάθε βδομάδα το lifo starfax και το athens voice stardust και ενημερώνομαι σχετικά με το πως νιώθω, χαχαχαχαχα!!
Σε φιλώ πολύ, πολύ
:)
(*) γράμμα στη Μαρία
Γιατί τώρα αυτό το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου φάνηκε τρομακτικό;
Το project έχει ως εξής: στέλνεις "τετράγωνα" μεγέθους 15Χ15 εκατοστά, σε όποιο σχέδιο μπορείς να πλέξεις, σε ότι χρώμα μαλί έχεις.
Τώρα που θα βγεις τυλίξου καλά, γιατί κάνει κρύο, μη σε πιάσει στα ξαφνικά...
Tελευταία κουβέντα της ημέρας: έχεις περάσει στη ζωή σου καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες από όσες έχει περάσει ο μέσος άνθρωπος - και τα κατάφερες.
Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως τα έχω βαρεθεί όλα, τις αισιοδοξίες και τις απαισιοδοξίες, τα μπλόγκς, τα πλεκτά, τα φεστιβάλ, τους καφέδες.
Το στολιδάκι (ακόμα ένα, τι θα τα κάνεις όλα αυτά, τζάμπα λεφτά, και δεν στολίζεις καν δέντρο παρά τα αραδιάζεις παντού μέσα στο σπίτι... Ε, πάψε λοιπόν, ότι θέλω κάνω, σιγά τα λεφτά, δεν θα κάνουμε κουβέντα τώρα για τρεισήμισι ευρώ...) το πήρα πριν λίγο και είναι το πρώτο που αγόρασα φέτος (Οκ, θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ, να μην πάρω άλλο, το ξέρω πως είναι άχρηστα, πως μόνο χώρο πιάνουν... Αλλά τι να κάνω, ήμουν λίγο κακοδιάθετη, και το μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα είναι δίπλα στο σούπερμαρκετ, και δεν είχα γάλα για αύριο οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να πάω, και είχε νυχτώσει γιατί έφυγα αργά από τη δουλειά και γιατί νυχτώνει νωρίς με την αλλαγή της ώρας, και το μαγαζί -το χριστουγεννιάτικα- ήταν φωτισμένο εντελώς, δηλαδή όχι απλά ανοιχτό αλλά σου έμπαιναν στο μάτι ένα σωρό κόκκινα και πράσινα και χρυσαφιά... Είπα ας μπω μέσα σήμερα, μια ματιούλα να ρίξω, τα ψώνια δεν ήταν βαριά, λόγο να βιαστώ να γυρίσω σπίτι δεν είχα, ας μπώ σήμερα, μια φορά για φέτος, για το καλό...
(*) στην Καρδία.
Σήκωσα τα μάτια μου απ' το πεζοδρόμιο κι αντίκρυσα μπροστά μου το μαγαζί που είχαν γεμίσει με χριστουγεννιάτικα στολίδια: απίστευτο, υπέροχο, πρωί-πρωί, όλα αυτά τα χιονομπαλάκια να με κοιτάζουν...
Ντόριαν, μην αυταπατάσαι. Η ζωή δεν κυβερνιέται από τη θέληση ή από τις προθέσεις.
εγώ είμαι σπίτι κι εσύ είσαι καράβι-δεν μπορούμε να συναντηθούμε
