το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου

(αλλά επίσης και το mi pregunto si te quiero)

ένα αχλάδι, ένα χαρτί υγείας και δυό μικρά, μαύρα κλαμερ(άκια)

the world is better inside the books

ναι, γιατί (στα βιβλία) δε χρειάζεται να ψάχνεις για "συνεργείο" να πας το χαλασμένο λάπτοπ σου, ούτε χρειάζεται ν'αποφασίσεις ΕΣΥ αν είναι καλύτερα να το επισκευάσεις ή να πάρεις καινούργιο (αυτό χάλασε, θέλω ένα καινούργιο ΤΩΡΑ: Μαρία Αντουαννέτα...)

επίσης, γιατί εκεί μέσα δεν έχει τρελλούς (πελάτες και συναδέλφους)... Αν και, πως να μην παραδεχτώ πως όταν έφτασα στα παραστατικά του ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2007 σήμερα, όσο σκονισμένα και μπερδεμένα κι αν ήταν, ήταν, πως να το πω, αλλιώτικα, χριστουγεννιάτικα... Από τις 21 Δεκεμβρίου και μετά, δεν ήταν μόνο άσπρα χαρτιά σε λάστιχα, με γραμματάκια: έβλεπα κόκκινες και πράσινες σκιές, και λαμπάκια και μελομακάρονα!

Τι κακό κι αυτό, αυτή η μνήμη χρυσόψαρου σε σχέση με τον πόνο, να μη μένουν στο τέλος της μέρας παρά μόνο τα ευχάριστα...
Ούτε η ολημερίς γκρίνια μου, ούτε οι τρελλοί που φωνάζουν, ούτε οι συμβάσεις που μου προκάλεσαν απόγνωση, ο υπολογιστής που μου προκάλεσε απόγνωση, η ζωή που μου προκάλεσε κλάματα, τίποτα.
Στο τέλος της ημέρας, ευτυχώς, μέσα μου έχει ησυχία.

bookmark

Σήκωσα τα μάτια μου απ' το πεζοδρόμιο κι αντίκρυσα μπροστά μου το μαγαζί που είχαν γεμίσει με χριστουγεννιάτικα στολίδια: απίστευτο, υπέροχο, πρωί-πρωί, όλα αυτά τα χιονομπαλάκια να με κοιτάζουν...
Φυσικά, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να κάνω το αναπάντεχο χαμόγελό μου ποστ, όχι τόσο για το μοίρασμα, όσο για να διατηρήσω αυτό που αισθάνθηκα.
Μετά όμως θυμήθηκα τον Γονατά, που λέει ότι είναι εύκολο για τον καθένα το να γράφει, σαν σε ημερολόγιο, πως πέρασε τη μέρα του, τη ζωή του. Όλοι το μπορούμε αυτό. Το ζήτημα, το ζητούμενο, είναι να γράψεις κάτι που πάει παραπέρα, που ξεφεύγει από σένα και ταξιδεύει, που πάει την ανθρωπότητα λίγο παραπέρα.
Ε, τα χιονομπαλάκια με τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις δεν πηγαίνουν κανέναν παραπέρα, ούτε καν εμένα.
Πάντως νύχτωσε, και η σκέψη τους ακόμα με κάνει να χαμογελώ.

αν θες γραψε η παρε τηλ (*)

Kαλά είμαι, κι ο Γ. επίσης, θα έρθουμε τον Νοέμβριο (το σκ των εκλογών), χωρίς φεστιβάλ, θα τα πούμε από κοντά-ελπίζω παραπάνω από μια φορά!
Κι εγώ σας σκέφτομαι όλες σας, και μερικές φορές νιώθω ενοχές που δεν παίρνω τηλέφωνο αλλά επίσης δεν θέλω να σας τηλεφωνώ επειδή "πρέπει".
Τελικά, μπορούμε να είμαστε κοντά και χωρίς να μιλάμε, το έχω καταλάβει πια.
Όμως, μου λείπετε πολύ μερικές φορές, όχι συχνά (ευτυχώς), αλλά θα ήθελα να γινόταν να πίναμε καφέ μιά φορά το μήνα, το δίμηνο...

Μαθαίνω νέα σας που και που από την αδελφή μου, μου είπε για το σπίτι σου, πρέπει να ήταν τρομερό, δόξα τω θεώ που δεν ήταν χειρότερα, ε;

Το Είμαι ο έρωτας δεν το είδα (ακόμα) αλλά διαβάζω παντού ότι είναι μαγευτικό-και όχι μόνο για την υπόθεση αλλά για ολα μαζί, σκηνές, μουσική, σκηνοθεσία... Ελπίζω να το δω.

Bλέπω σειρές του bbc, σαν το περηφάνεια και προκατάληψη, το Πόλνταρκ (το θυμάσαι καθόλου;) και το Σογκούν (!) και χαίρομαι μόνη μου!

Έχω πολύ δουλειά στη δουλειά, φεύγω στις 5 σχεδόν κάθε μέρα, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι μας, όμως περνάω πολύ καλά, έχω έναν διευθυντή θησαυρό, γιαυτό.

Να πάτε στην έκθεση του Τουλούζ Λωτρέκ. Αν δεν έχετε πάει μέχρι τον Νοέμβριο, να πάμε μαζί.

Μεγαλώνοντας, η ζωή μάς φαίνεται πιο δυσκολη, αλλα είναι θαύμα το πόσο ανθεκτικοί αποδεικνυόμαστε τελικά, ετσι δεν είναι; Αντέχουμε πράγματα που δεν περιμέναμε ότι αντέχονται. Αντέχουμε να μην έχουμε πολλή ευτυχία, αλλά είμαστε ευτυχισμένοι που δεν έχουμε πολλή δυστυχία!!
Δεν αστειεύομαι, ξέρεις πως μιλάω σοβαρά, και ξερουμε και οι δύο πως οι ζωές όλων μας είναι κάπως έτσι, με τα καλά και τα άσχημά τους.

Να θυμηθούμε να μου πεις το φλυτζάνι!
Διαβάζω κάθε βδομάδα το lifo starfax και το athens voice stardust και ενημερώνομαι σχετικά με το πως νιώθω, χαχαχαχαχα!!

Σε φιλώ πολύ, πολύ
:)


(*) γράμμα στη Μαρία

φαντασμαγορικό όνειρο

Διαβάζει, διαβάζει, διαβάζει συνέχεια. Όπου μπορείς να φανταστείς. Στο σπίτι, στο δρόμο, στο μετρό, στο κρεββάτι. Αν μπορούσε να διαβάζει και περπατώντας στο δρόμο (αν δε φοβόταν μην κουτουλήσει σε καμιά ανθισμένη κερασιά και χάσει το δρόμο της από την ροζ βροχή) θα διάβαζε και περπατώντας.
Λες να της αρέσουν επίσης τα φιλιά και οι αγκαλιές;

* Hayao Miyazaki

horror movie (*)

Τον καμάρωνε, αυτό το ρήμα ταιριάζει εδώ. Τον καμάρωνε: τον αγγίζει δημόσια τρυφερά-κάτι πολύ σπάνιο, σχεδόν άπρεπο εκείνη την εποχή.
Τον καμάρωνε κι ήταν ευτυχισμένη που τον είχε κοντά της, που τον είχε γνωρίσει, που της έτυχε στο δρόμο της, που ταίριαξαν, που έκανε το μυαλό της να σταματάει όταν ήταν κοντά του, να ηρεμεί και να νομίζει ότι τα πάντα είναι για πάντα.

Δεν θέλω να σκέφτομαι το σοκ που έπαθε όταν τον έχασε.
Μπορεί από τότε, να γέμισε πετσετάκια τις πολυθρόνες της, εδάφη ως τα πέρατα του κόσμου το βασίλειό της, αλλά τα χέρια της, τι τα έκανε τα χέρια της;

Αυτό είναι το μέτρο της αγάπης μου για τους ανθρώπους: φοβάμαι μην πεθάνουν. Έτσι καταλαβαίνω εγω ότι αγαπώ κάποιον: όταν τρέμω πως θα έρθει η ώρα που θα ακούσω πως δεν θα τον ξαναδώ.
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε νόμιζα πως τα κακά συμβαίνουν μόνο στους άλλους και στις ταινίες. Μερικές φορές το νομίζω ακόμα. Τον περισσότερο καιρό όμως πια, ζω μ'αυτόν τον τρόμο.

(*) Young Victoria

παραμιλητό

Έτσι θα είναι το Παρίσι, φαντάζομαι, αυτή την εποχή: τα φύλλα θα έχουν πέσει, θα έχει υγρασία, όμως οχι και κρύο, ελπίζω, για να μπορούμε να κάνουμε βόλτες μέσα στους δρόμους και στα πάρκα. Έχει πολλά πάρκα, το Παρίσι, με καρέκλες φερ-φορζέ: θα σκουπίζουμε την υγρασία και θα καθόμαστε, για λίγο. Μετα θα περπατάμε δίπλα στο ποτάμι-λες άραγε να είναι τόσο όμορφα όπως στις ταινίες;
Άμα δε θέλεις, δεν θα πάμε καθόλου σε μουσεία, αν και πολύ θα ήθελα να δούμε μαζί τους πίνακες των ιμπρεσιονιστών στο Ορσέ.
Να πάμε στα νεκροταφεία, να πάμε σε βιβλιοπωλεία, όπου και να πάμε νομίζω πως θα νιώθω γύρω μας την αύρα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ και του Σάρτρ, του Σεφέρη και του Βικέλα.
Και όλη μέρα, θα παραμιλώ ευχαριστημένη σαν και τώρα.

* secrets behind the leaf..

noveling

A novel has to entertain-that's the contract with the reader: you give me ten hours and I'll give you a reason to turn every page.

* * * * *

Διαβάζω το Bleak House, βλέπω το Cranford, και θέλω ν'αγοράσω όλα τα βιβλία της Τζέην Ώστιν, της Ελίζαμπεθ Γκάσκελ και του Ντίκενς: το μυαλό μου είναι γεμάτο δαντέλες και γαλάζιες κορδέλες, η Θηβών ένα υγρό καταπράσινο γρασίδι...
Δεν θέλω να ξαναδιαβάσω ούτε λέξη κειμένου που δεν με κάνει να το σκέφτομαι ολημερις, να μη βλέπω την ώρα να ξαναπάω κοντά του.
Γιατί αύριο (ή σε εικοσιτρία χρόνια) η ψυχή μας κάνει πανιά.

το ζώδιο μας

Ντόριαν, μην αυταπατάσαι. Η ζωή δεν κυβερνιέται από τη θέληση ή από τις προθέσεις.
Η ζωή είναι θέμα νεύρων και ινών, και αργά αναπτυσσόμενων κυττάρων μέσα στα οποία κρύβεται η σκέψη, κι όπου το πάθος έχει ακουμπήσει τα όνειρά του.
Μπορεί ν'αγαπάς την ασφάλεια και να νομίζεις πως είσαι δυνατός.
Μα, ένας τυχαίος τόνος χρώματος σ' ένα δωμάτιο ή σ' έναν πρωινό ουρανό, ένα κάποιο άρωμα που είχες κάποτε αγαπήσει και που φέρνει διακριτικές αναμνήσεις σου μαζί του, μια γραμμή από ένα ξεχασμένο ποίημα που κάποτε είχες ξανασυναντήσει, μια μελωδία από ένα κομμάτι μουσικής που είχες σταματησει να παίζεις -στο λέω Ντόριαν, είναι απ'αυτά τα πράγματα, που εξαρτώνται οι ζωές μας.


* Από το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, του Oscar Wilde

* A Good Book by Marchetti Lucovico

λυπημένα εσώρουχα

Τοκ,τοκ.

Ποιός είναι;

Κάποιος με λυπημένα εσώρουχα.

Λυπημένα εσώρουχα; Mα γίνεται αυτό;

Όταν ο καλύτερος φίλος μου είναι θυμωμένος μαζί μου,

Τα πάντα είναι λυπημένα.

Ακόμη και τα εσώρουχά μου.



Ποίημα της Judith Viorst

πίσω απο την πόρτα

Αυτά τα ίδια μαλλιά, οι ίδιες κομώτριες δεν τα φτιάχνουν πάντα το ίδιο όμορφα. (Kι επιπλέον, εκείνος ο συγκεκριμένος ένας, λέει εμένα εξάλου μου αρέσουν σγουρά.)

Επίσης κοιτάζω το μέιλ μου, εκατό φορές τη μέρα, κι αν εξαιρέσεις τα (ελάχιστα) σχόλια του μπλογκ, συνήθως είναι άδειο.
Εκείνα τα μπουκάλια στο πέλαγος, που λέγαμε και χθες.
Σήμερα ένιωσα πως γράφω, γράφω, γράφω, στέλνω μειλ, λινκς, λινκς, ποστάρω... Μερικές φορές το ότι ξέρεις ότι τα διαβάζουν κι ότι δεν κουράζεις (στέλνε, στέλνε, φυσικά και τα διαβάζω) μοιάζει να μην είναι αρκετό.
Ο τοίχος μου! Ε, εμένα ο τοίχος μου είναι άσπρος και ψηλός, και μερικές φορές που έχω υπερένταση και ενεργητικότητα σαν σήμερα, σέρνω το δάχτυλό μου επάνω του για να αισθανθώ οτι υπάρχει ο απέναντι, οτι δεν μιλάω μόνη μου.

Με έπιασε μια άνοιξη φθινοπωριάτικα, κι εδώ είχα γραψει "αλλά κάνω υπομονή και θα περάσει", όσο το ξανασκέφτομαι όμως, μη σώσει και περάσει!

ωριμάζω συναισθηματικά-χά!

το μυαλό μου κάνει πολύ φασαρία αυτές τις μέρες
σαν να εγκυμονώ

είχε δίκιο η κυρία Καλλιόπη για τα παιδιά: γιατί να κληρονομήσω τα φρικτά γονίδιά μου σε άλλους κι άλλους;

το ελλατωματικό γονίδιο
εγώ και η αδελφή μου
είμαι σχεδον μονίμως δυστυχισμένη, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Τον χαρακτηρισμό ουσιαστικο τον δίνει το μυαλό μου, η λογική μου: δεν έχω προβλήματα ουσιαστικά.

το ελατωματικό μου γονίδιο είναι που κάνει αδιάφορα τo να έχω κάφέ δίπλα μου, ήλιο έξω, σαββατοκύριακο μπροστά μου, καθαρο σπίτι, γεμιστά στη χύτρα, κι έναν καναπέ που μας περιμένει να δούμε ταινίες.

Χρειάζομαι γιατρό.
Ούτε συζητήσεις με φίλες, ούτε μπλογκ (προς θεού, τι είναι τελικά αυτό το μπλογκ; ημερολόγιο, σημειωματάριο, καναπές, μαγκαζίνο;) ούτε μειλ εδω κι εκεί σαν μπουκάλια στον ωκεανό.

Και, τόσα χρόνια μετά, ακόμα γυριζει στο μυαλό μου εκείνο το ωριμάζω θα πει κλείνω πόρτες πίσω μου, παίρνω την ευθύνη επάνω μου και δεν κατηγορώ τα γονίδια, τους πλανήτες, τις ορμόνες, τον καιρο.

wind of change-χά!

Εσύ δεν προχώρησες παρακάτω. Έμεινες στο στάδιο των σκόρπιονς...
Πόσα χρόνια από τότε που άκουσα αυτό το σχόλιο; εικοσιτρία;
Και να που φαίνεται πως δεν έχω κάνει -ακόμα- ούτε βημα!
Κλαίω, συγκινημένη, ευτυχισμένη, με το τραγούδι...
Αυτό το συγκινημένη βέβαια, κάπως μου ακούγεται: οι γέροι είναι που συγκινούνται εύκολα, οι μεσήλικες...
Μα το χαμόγελο πάλι -αν το βλέπατε!- είναι σίγουρα ευτυχία!

such a shake

It was all gone now, I remembered, getting up from the fire. It was not for me to muse over bygones, but to act with a cheerful spirit and a grateful heart. So I said to myself, "Esther, Esther, Esther! Duty, my dear!" and gave my little basket of housekeeping keys such a shake, that they sounded like little bells, and rang me hopefully to bed.

Υπέροχο, υπέροχο αγγλικό τοπίο...
Και το κείμενο είναι από το επίσης υπέροχο, υπέροχο Bleak House του Ντίκενς.