Σκοτεινή (μία το μεσημέρι!) γκρι, βροχερή, λασπωμένη) μέρα -και δεν βγήκε καν ο Οκτώβριος. Προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο 1.500 λέξεων για το μάθημα Σύγχρονη (Ισλανδική) Λογοτεχνία και Λογοτεχνικές Σπουδές.
Αποφάσισα να γράψω (ο καθένας επιλέγει τι θέλει να γράψει) για μια θεατρική παράσταση που είδαμε με την καθηγήτρια και τους συμφοιτητές μου πριν μερικές εβδομάδες. Η παράσταση είχε ένα γραφείο τελετών που λεγόταν "Ορφέας" και αυτό (η επιλογή δηλαδή ενός ονόματος που δεν υπάρχει στα ισλανδικά) με έκανε να δω τις πολλές συνδέσεις, ότι όλη η παράσταση ήταν βασισμένη στον μύθο του Ορφέα αλλά μεταφερμένο στην σημερινή Ισλανδία.
[Κάθε χρόνο η καθηγήτρια συνεννοείται με κάποιο θέατρο, πέρσι ήταν το Εθνικό, φέτος το Δημοτικό, που ανεβάζει ένα νέο έργο. Την ημέρα της τελικής πρόβας (τζενεράλε!) μαζί με τους προσκεκλημένους συγγενείς και φίλους των συντελεστών της παράστασης, υπάρχει δωρεάν πρόσβαση και για τους φοιτητές του μαθήματος εκείνης της χρονιάς. Μερικές ημέρες πριν μας είχε δώσει το κείμενο, διαβάσαμε κάποια κομμάτια του μόνοι μας και ένα μεγάλο μέρος του δυνατά μέσα στην τάξη: ο καθένας διάβαζε μια πρόταση, σαν να ήμασταν παιδάκια στο δημοτικό. Πράγμα που είναι πολύ σημαντικό γιατί ο καθένας μας διαβάζει με δική του προφορά/δυσκολία -αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.]
Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο μύθος του Ορφέα -και κανένας μύθος εδώ που τα λέμε, βαριέμαι αφάνταστα την μυθολογία -σε αντίθεση με τον συμφοιτητή μου τον Στεφάν που λατρεύει την ελληνική μυθολογία και έγραψε την τελική του διατριβή πάνω σ' αυτή. Αλλά αυτό είναι το θέμα για το οποίο βρήκα να έχω κάτι να πω που ελπίζω (vonandi που λένε και οι ισλανδοί) να πιάσει τόσες λέξεις.
Έτσι λοιπόν πέρασα τόση ώρα γράφοντας στο φεισμπουκ αντί να γράφω για τον Ορφέα.
Pumpkin spice latte στην τοποθεσία Ρέικιαβικ.
