καλοκαίρι

Όποτε είμαι ευτυχισμένη νιώθω την ανάγκη να δικαιολογηθω, λες και θ' ακούσουν οι θεοί και θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.

καλοκαίρι

Το άσπρο γεράνι από το Πόρτο Ράφτη κι ένα άλλο σίγουρα όχι λευκό, όπως είπε η ανθοπώλις. Αφήνω ανοιχτή την κουρτίνα και περνώ συνέχεια μπροστά από την πορτα του δωματίου για να τα βλέπω.

περίεργα πράγματα

Μου θύμισε το σημείο όπου το 24 κάνει σχεδόν επί τόπου μεταβολή, στο τέρμα του δρόμου, δίπλα στο Μακεδονικό, για να ξαναπεράσει μπροστά από τη Μονή Βλατάδων με κατεύθυνση τα κάστρα.
Στο Μακεδονικό έφαγα-και δεν ξέρω άλλο μέρος που να τα σερβίρει-για πρώτη φορά αμελέτητα.
Εκεί, επίσης, σ΄ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα στο τείχος, έγινε σεισμός μια βραδιά την ώρα που τρώγαμε. (Δεν υπονοώ τίποτα ρομαντικό, στ΄αλήθεια σεισμός έγινε).

Συχνά, όταν ψάχνω να κάνω μια επιλογή από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, τέτοιες που να λες ωραία πέρασα που έζησα, τέτοιες που λέγεται ότι περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου όταν πεθαίνεις, η πρώτη που έρχεται έχει να κάνει μ΄αυτή την περιοχή, με κείνες τις μέρες.
Είναι καλοκαίρι, νύχτα, η πόλη άδεια, κι εγώ συνεπιβάτης στη μηχανή με ανοιχτά τα χέρια να χαϊδεύω τον ζεστό αέρα σαν να πετάω. Και στο ψυγείο εκείνο το γλυκό με τα μπισκότα, κρέμα ζελέ, και ξανά μπισκότα κρέμα ζελέ. 

καλοκαίρι

Αυτό και τέρμα, πάω να βάλω τα γεμιστά να γίνονται.
 

~ Sir John Lavery

summer in the city

Διάβασα μέσα σε μια μέρα (ε καλά, δεν είναι και κατόρθωμα με τέτοια γλώσσα που κυλάει και τέτοιο θέμα που δεν τ'αφήνεις απ'τα χέρια σου) Το δαιμόνιο του Γιώργου Θεοτοκά.
Μετά, χθες, ξεκίνησα τις Απροσδόκητες ιστορίες του Ρόαλντ Νταλ, που επίσης κυλάει σαν νερό. Όμως γενικά προτιμώ τα μυθιστορήματα από τις ιστορίες, και τη λογοτεχνία από τα έξυπνα σενάρια.
Πριν από τα παραπάνω, πέρασα μια γρήγορη Το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Ξεκίνησα κανονικά, αλλά στο δρόμο με κούρασε, χανόμουν, νύσταζα, έχανα τον ειρμό. Ή κάτι δεν κατάλαβα καλά ή (πράγμα που θεωρώ πιθανότερο) δεν ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. 

η μικρότερη νύχτα του χρόνου

Σάββατο βράδυ, Σινέ Πέραν,  Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου.

Στις 11 το βράδυ, αλλά σχεδόν το ίδιο και από τις 8, οι γειτονιές ήσυχες σαν άδειες, τα περισσότερα σπίτια σαν ακατοίκητα.
Γυρνώντας ήταν τόσο έντονες οι μυρωδιές από το αγιόκλημα, τόσο ελαφρύ το αεράκι, σκέφτηκα δεν έχει σημασία, είτε Περιστέρι είτε Λισαβόνα, δε χρειάζεται να μετακινηθείς πολύ για να ταξιδέψεις.

καλοκαίρι ΙΙ

Το Εργοστάσιο Εμαγιέ, που ήταν το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής επισμαλτωμένων σκευών στην ελλάδα, λειτούργησε από το 1927 έως το 1957 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικονομική και κοινωνική ζωή των κατοίκων. Τριακόσιοι περίπου εργάτες , άνδρες και γυναίκες απασχολούνταν στο εργοστάσιο. Προπολεμικά, παρήγαγε κυρίως οικιακά σκεύη και επιγραφές για δημόσια ή ιδιωτική χρήση, διαφημίσεις, πινακίδες οδών κ.α.
(από το διαδύκτυο)

Περίπου διακόσια μέτρα από την παραλία της Κορησσίας στην Τζιά, στο δρόμο προς τον θερινό κινηματογράφο, βρίσκονται τα χαλάσματα του εργοστασίου εμαγιέ-του πρώτου στο είδος του στην ελλάδα.
Όταν λειτουργούσε (μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα) είχε 7.500 εργαζόμενους-σε μια εποχή που όλοι οι κάτοικοι του νησιού ήταν 15.000. Έκλεισε όταν ο ιδιοκτήτης του πέθανε ξαφνικά: οι κληρονόμοι πούλησαν τα μηχανήματα, οι εργάτες έχασαν τη δουλειά τους και σιγά σιγά έφυγαν από το νησί. Τώρα ολόκληρο το νησί έχει 3.500 κατοίκους.
(από κουβέντα με κάτοικο του νησιού)

* εμαγιέ (émaillé)
αφορά κουζίνες και άλλα είδη μαγειρικής που έχουν επαλειφθεί με υαλώδες επίχρισμα για προστασία από διάβρωση και υψηλές θερμοκρασίες

καλοκαίρι Ι

μια ιδέα είναι, τίποτα

κουβαλώ την καρδιά σου μαζί μου
(την έχω στην καρδιά μου)
ποτέ δεν είμαι χωρίς αυτήν
(όπου κι αν πάω, είσαι κι εσύ, αγαπημένε μου)
e.e.cummings

* * * * *

Δεν ξέρω αν είναι ο στίχος πιο ερωτικός, ή το όνομά του ποιητή.
Αν είναι το τέλος του καλοκαιριού, που εδώ και μέρες μ' έχει βάλει σε μιαν ατμόσφαιρα ερωτική...

Το αεράκι ανεμίζει τις κουρτίνες κι ο ήλιος που τρυπώνει από τις γρίλιες, κάνουν την κουζίνα να αρμενίζει σαν πλοίο.

Μπορεί πάλι να είναι απ'την ελευθερία που έχουν μέσα τους τα Κυριακάτικα πρωινά. Και την ησυχία.

Μπορεί και να έχει σχέση με τα γενέθλιά μου, να είναι οι τελευταίες αναλαμπές ενός σώματος. Με το κόκκινο φουστάνι, νιώθω σαν στα καλοκαίρια της εφηβείας μου, στη Χαλκιδική, που γυρνούσα ξυπόλητη τα μεσημέρια πάνω στα κρύα μωσαικά, ενώ όλοι κοιμόντουσαν, μεθυσμένη από το βόμβο των τζιτζικιών και τη μυρωδιά της ρίγανης, ώριμη για ότι δεν ήξερα ακόμη ότι υπάρχει.

Και τι με νοιάζει τι ακριβώς είναι, αφού είναι τόσο ωραία...



* Ο τίτλος είναι από μια -θαυμάσια!- συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου εδώ.

κάτω από τα κουβερτάκια

Δες τώρα τι ωραία... Δε είναι μόνο για το καλοκαίρι, να κλείνεσαι στα σαλόνια και να ξεπαγιάζεις από τον κλιματισμό, να σπρώχνεσαι ανάμεσα σε τσάντες και παιδάκια, να βρωμάει το κατάστρωμα πράσινη (!) λαδομπογιά...

* * * * *

Μπορεί να έφυγαν από το Λίβερπουλ για τη Νέα Υόρκη, μπορεί τα κουβερτάκια να είναι απαλά, μπορεί αυτοί που δε διαβάζουν να είναι κλεισμένοι σε πολυτελείς καμπίνες και να κάνουν τρελό σεξ...

Μπορεί πάλι, να διέσχισαν τη Μεσόγειο, να έκαναν στάση στη Λισαβώνα και τώρα να πλησιάζουν τη Μαδέιρα, με τους υπέροχους κήπους...

Νείλος πάντως δεν είναι, δε μοιάζει με ποταμόπλοιο.
Μα μπορεί να ξεκίνησαν απ' το Λιβόρνο ή τη Μασσαλία και να πλησιάζουν την Αλεξάνδρεια. Κι εκεί να τους περιμένουν επαύλεις, παραέξω απ' την πόλη, καταμεσίς στα μπαμπακοχώραφα... Ή πάλι, δίπλα στη θάλασσα, στο Αμπου-Κιρ, με χοντρούς τσιμεντένιους τοίχους στο χρώμα της άμμου, που κρατάνε δροσερά τα δωμάτια, κι όπου ο αλατισμένος αέρας κουνάει ελαφρά τις κουρτίνες και δροσίζει τ' άσπρα σεντόνια...


* O πίνακας είναι του Johan Thorn Prikker (1868-1932)

καλοκαίρι

Αν γινόταν να φωτογραφηθεί αυτό που νιώθω ως ευτυχία, καλοκαίρι, πρωί, ησυχία, αυτή θα ήταν η φωτογραφία.

(* Βενετία)


* * * * * * *

καλοκαίρι

-δωμάτια καλοκαιρινά όπου σ'αρέσει να γίνεσαι ένα με τη χλιαρή νύχτα, όπου το φεγγαρόφωτο, καθώς αγγίζει τα μισάνοιχτα πατζούρια, ρίχνει ως τα πόδια του κρεβατιού τη μαγεμένη του σκάλα, όπου κοιμάσαι σχεδόν στην ύπαιθρο, σαν το μελισσοφάγο που τον λικνίζει τ'αεράκι στην άκρη μιάς ακτίνας...

* Μαρσέλ Προύστ, Αναζητώντας το χαμένο χρόνο, τόμος Ι: Απο τη μεριά του Σουάν Ι, μερος Ι: Κομπραί, σελ. 17.

* η φωτογραφία είναι του Steffe.


* * * * * * *

καλοκαίρι

* * * * * * *