29.4.09

ανάμεσα σε δυό βίδες

Αυτό το σαλιγκαράκι, πρέπει να ήρθε στο σπίτι με τα μαρούλια για το φρικασέ της Δευτέρας του Πάσχα. Έκτοτε, άλλες δυό φορές κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί πάνω και, πάνω που το έβλεπα, το ‘ριχνα ξανά πίσω στη σακούλα-ως μικρό, τζούφιο κι άχρηστο. Σήμερα ήταν η τρίτη και τυχερή του! Βρέθηκε απ’ το μπαλκόνι στα χόρτα του διπλανού. Τώρα πρέπει να έχει κλειστά τα ματάκια του, όχι γιατί νύχτωσε, αλλά για να απολαμβάνει καλύτερα την επαφή με την υγρασία μέσα στις πρασινάδες και την μυρωδιά της άνοιξης!


* * * * * * *

24.4.09

belle of India

Από το Delhi Photo Diary:

… το όνομά του είναι Jitendra. Κατά τη διάρκεια της ημέρας φωτογραφίζει τουρίστες, κι όταν νυχτώνει πουλάει «gajras», γιρλάντες από λουλούδια mogra (ένα είδος γιασεμί) με τις οποίες στολίζουν οι γυναίκες τα μαλλιά τους. Ο λόγος που τη νύχτα πουλάει γιρλάντες και δε συνεχίζει να φωτογραφίζει τουρίστες (όπως κάνουν οι υπόλοιποι φωτογράφοι στην India Gate, γεγονός που θα του έδινε μεγαλύτερο εισόδημα), είναι ότι δεν έχει ακόμη τα χρήματα για να αγοράσει φλας. Έτσι πουλάει 4 γιρλάντες προς 10 ρούπιες, μέχρι να μαζέψει τα χρήματα για το φλας.

Είναι μια δύσκολη ζωή, μα αυτό δεν τον εμποδίζει να φροντίζει το στυλ του: «τρύπησα το αυτί μου πρόσφατα» λέει με ένα μεγάλο χαμόγελο!


* * * * * * *

22.4.09

ironman

Ποιος είναι ο ορισμός του Πατέρα? Είναι απλό. Πάρτε μια φωτογραφία του Dick Hoyt και βάλτε την στο λεξικό.

Όταν οι γιατροί του είπαν ότι ο γιός του είναι για ίδρυμα, αρνήθηκε να το δεχτεί. Μετά, πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τους μαζί, ταξιδεύοντας τον κόσμο.

Ο Rick γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο μπλεγμένο στο λαιμό του. Έλλειψη οξυγόνου. Τους είπαν ότι θα μείνει φυτό. Μια μέρα, μέσα στο νερό, ανακάλυψαν ότι ο Rick μπορεί να κινείται. Με την τεχνολογία μπόρεσε να μιλάει. Πήγε στο σχολείο. Αποφοίτησε. Πήρε πτυχίο από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.

Ο Rick είναι 44, και ο πατέρας του 66.

Μια μέρα του 1977 ζήτησε από τον πατέρα του να τον σπρώξει σ΄έναν αγώνα δρόμου, κι από τότε δεν ξανακοίταξαν πίσω. Ο 113ος Μαραθώνιος της Βοστώνης ήταν ο χιλιοστός αγώνας τους μαζί. Τρέχοντας, κολυμπώντας, ποδηλατώντας. Ο πατέρας με τα πόδια και ο γιός με την καρδιά. Και με το χαμόγελο.

* Aπο το Sudbury Daily Photo, στο YouTube, the Team Hoyt.


* * * * * * *

19.4.09

Άγκυρα, 2 Νοεμ. 49

Πάνω σ΄ αυτά, και καθώς προσπαθούσα, χτες βράδυ, να συγκεντρώσω αυτή τη δουλειά, που είναι δουλειά τέλος πάντων 23 χρόνων, αυτά τα λίγα, αναλογιζόμουν πόση επιμονή μου χρειάστηκε, και πόσα πράγματα ν΄ απαρνηθώ, για να γίνουν. Το δύσκολο δεν είναι να γράφεις ποιήματα, η μεγάλη δυσκολία είναι να προστατέψεις μια γωνιά για τη σκέψη σου αμόλυντη. Να προστατέψεις αυτή τη γωνιά όπου αισθάνεσαι πιο καθαρός. Χτες βράδυ που μου δόθηκε η ευκαιρία να τα ιδώ όλα αυτά, όλα μαζί συγκεντρωμένα, ένα πράγμα που δεν μου έτυχε πολλά χρόνια τώρα, έφτασα στο συμπέρασμα πως και λιγότερα αν ήταν, κι αν είχα να ξαναρχίσω τη ζωή μου το ίδιο θα έκανα, όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για την προσπάθεια. Την προσπάθεια να μην ακολουθήσεις τον κατήφορο. Και τώρα ακόμα που μεθαύριο πατώ τα πενήντα, αν είχα ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσω θα ήμουν ενθουσιασμένος ν΄ αφήσω όλην αυτή την τύρβη και να τραβηχτώ σε μια ξερή ελληνική γωνιά και να κοιτάξω να πεθάνω σαν άνθρωπος. Το έργο θα ήταν το pourboire του θεού.
Βλέπεις πως το γράμμα σου μ΄ έβαλε χτες βράδυ σ΄ ένα δρόμο που με οδήγησε σε αισιόδοξες σκέψεις, σε απλές σκέψεις, που είναι το ίδιο...



* Απόσπασμα από την επιστολή 206 του Γ.Σεφέρη στον Γ.Κ.Κατσίμπαλη, από τον δεύτερο τόμο της αλληλογραφίας τους 1924-1970, που εκδόθηκε πρόσφατα από τον Ίκαρο, με τίτλο "Αγαπητέ μου Γιώργο".

* Η φωτογραφία είναι απο το τρίστρατο, στην Πλάκα.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

….on this matter, and while I was trying, last night, to gather all this work, which after all is a 23 years work, these few things, I was thinking how much persistence I needed to have, and how many things to deprive myself, for the work to be done. The difficult thing is not to write poems, the great difficulty is to protect that corner for your thought clear. To protect this corner where you feel more clean. Last night, while I had the chance to see all these, all together, gathered, something that I had not the chance to do since many years, I came to the conclusion that, even if they were fewer, even if I had to start my life all over again, I would do the same, not for the result, but for the effort. The struggle not to follow the slope. Even now, that in the day after I will be fifty, if I had a piece of bread to live on, I would be excited to leave all this turbulence and to withdraw in a dry Greek corner, and try to die like a human. The creation [that I might do] would just be the pourboire of God. As you can see, your letter, last night, drove me in a road of positive thoughts, simple thoughts, which is the same…

* Extract from the letter Nr 206 G.Seferis to G.K.Katsimpalis, from the second volume of their correspondence 1924-1970, that was published recently by Icarus, titled “My Dear Giorgos”.


* * * * * * *

12.4.09

ησυχία

Η μουσική μου έσωσε τη ζωή. Βοήθησε να βγεί ο θυμός που ήταν μαζεμένος μέσα μου. Αν δεν είχε έρθει η μουσική στη ζωή μου, εγω δεν θα ήμουν εδώ τώρα.

Το El Sistema είναι ένα πρόγραμμα με το οποίο φτωχά παιδιά στη Βενεζουέλα σπουδάζουν κλασική μουσική και εντάσσονται σε ορχήστρες, ξεφεύγοντας με τον τρόπο αυτό απο τη ζωή-του-δρόμου, και μπαίνοντας στη ζωή-σκέτο.
Αρκεί κάποιος να θελήσει να διδαχθεί κάποιο όργανο, και του παρέχονται δωρεάν καθημερινά μαθήματα: ένα χέρι να κρατηθεί, μέλλον, ένα μονοπάτι μακριά απο τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά. Ένα παράθυρο.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1975 απο τον μαέστρο και οικονομολόγο Jose Antonio Abreu με ιδιωτικά κεφάλαια (σήμερα επιχορηγείται απο το κράτος) και απο τότε έχουν εκπαιδευθεί πάνω απο 250.000 παιδιά.


* Η φωτογραφία είναι της πόλης Μπολιβάρ.
* Περισσότερες πληροφορίες στα ελληνικά εδώ κι εδώ.
* Αυτό που με αφήνει έκπληκτη, είναι ότι η λύση υπάρχει, και είναι απλή.


* * * * * * *