30.12.10

το μεσημέρι


How did it get so late so soon?
It's night before it's afternoon.
December is here before it is June.
My goodness how the time has flewn.
How did it get so late so soon?
(Dr.Seuss)


Επειδή σήμερα είμαι εξαιρετικά καλόκεφη, παρόλο το ταρακούνημα και χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, γελάω με τον Dr Seuss και το μοιράζομαι.

28.12.10

τέλος χρόνου

Το σ' αγαπώ άμα σε γεμίζει το λες για να το βγάλεις από μέσα σου να μη σε σκάσει, το ίδιο και το χάδι, η αγκαλιά. Τα πράγματα πρέπει να είναι απλά.

(λέει η φίλη μου η r.)

27.12.10

επιστρέφοντας


-Mπορώ να δω τι έχει η τσάντα σας;
Ψαχουλεύοντας (με τα πλαστικά γάντια) βρήκε μισή κούκλα μαύρο μαλλί, ένα κουβαράκι ροζ κρεμασμένο στο δείγμα που είχα πλέξει με οδηγίες της μαμάς μου, δύο τελειωμένα καλύμματα για μαξιλαράκια (σε άσπρο φόντο) κι οκτώ μοτιφάκια χρωματιστά.
Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε σαν κανονικό άνθρωπο (κι όχι σαν ο-επόμενος-να-περάσει-παρακαλώ), χαμογελώντας μέχρι τ'αυτιά.
-Εσείς τα φτιάχνετε όλα αυτά; Ωωω, τι καλά κάνετε, νομίζω πως σε μερικά χρόνια όλοι με τέτοια θα ασχολούμαστε πιά.

24.12.10

you're my crystal sea



27 of December is arrived and I think it's Saturday
Greece is turning into white and it's cold
we don't really care
I keep thinking of the way that we were met
feels like it's a fairy tale
You're the princess the most beautiful I've seen
I am just a prince.

I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
You're my sweetest kiss
You're my immortality
You're my pretty world spins inside my little mind little mind

Now we're kissing and we're saying to each other
just a little I do
But the thing is what we really want to say
it cannot be said
And I promise I will never let that death
take you from me anyway
I'll throw us stars, stars, stars
to wish we'll never die.

You're my brightest sun
You're my crystal sea
You're my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
where we'll live in happiness.

Mπορεί και κάθε, ΚΑΘΕ μέρα, να το ακούω αυτό το τραγούδι στον Cosmos το πρωί, την ώρα που πηγαίνω στον Άγιο Αντώνιο, εδώ και μήνες-μήνες...
Και κάθε, ΚΑΘΕ φορά ξετρελαίνομαι, λέω, χριστέ μου,τι να είναι, ποιός, πώς να ψάξω να το βρω;
Τι προσπάθησα να θυμάμαι τα λόγια, έβγαλα στυλό και τα έγραψα, έψαξα στο ίντερνετ, στο youtube, τίποτα...
Σήμερα κολυμπούσα στη μελωδία του μέσα στο μυαλό μου σχεδόν μέχρι την Πανόρμου.
Και να, έτυχε και το βρήκα πριν λίγο: έψαξα Ι will make you laugh, I will make you fly, και το πέτυχα!

* Monika: Υes I do

23.12.10

αν σβήσω το ποστ, θα σβήσουν και οι αναμνήσεις;

Γιατί τώρα αυτό το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου φάνηκε τρομακτικό;
Μου θύμισε που όταν ήμασταν μικρές πλησιάζαμε το πρόσωπό μας στις μπάλες και γελούσαμε (ή τρομάζαμε, ανάλογαμε με την ώρα της ημέρας και τη διάθεση) βλέποντάς το να καθρεφτίζεται πάνω τους παραμορφωμένο. Τεράστιες μύτες, φουσκωτά μάγουλα, πεταχτά μάτια. Φρίκη, ξωτικά.

Ήμασταν μόνες στο σπίτι, με τη γιαγιά η οποία καθόταν στα σκοτεινά (κι όποτε ερχόταν η μαμά και την έβρισκε έτσι καθισμένη στην καρέκλα της κουζίνας, της έλεγε τι κάθεσαι έτσι; με τρόμαξες πάλι...). Περιμέναμε να κλείσουν τα μαγαζιά για να γυρίσει η μαμά (κι ο μπαμπάς; δεν θυμάμαι) στο σπίτι.
Μετά από χρόνια, πηγαίναμε κι εμείς στο μαγαζί τα απογεύματα, γιατί πνίγονταν τέτοιες μέρες από δουλειά και χρειάζονταν χέρια, κι ήμουν μες στη φούρκα που έχανα ένα σωρό χριστουγενιάτικες ταινίες επειδή με χρειάζονταν στο μαγαζί...

Καλά που τώρα δεν είναι τότε.

22.12.10

μετά δεν ξέρω ακόμη


δώσε μου νερό την αγάπη σου, καθαρό σαν δάκρυ

Διαλέγετε και παίρνετε: το υγειέστατο μήνυμα της φωτογραφίας ή τον παθιασμένο στίχο του ρώσικου τραγουδιού.
Άμα μπορείς να τρώς, να κοιμάσαι και να διαβάζεις, είσαι ευτυχισμένος.
Αν όμως έχεις σαν νερό την αγάπη του, είσαι πολύ ευτυχισμένος.

* Αυτός ο στίχος έκανε όμορφη όλη την ημέρα μου σήμερα. Εγώ μεταφράζω από τα αγγλικά κι άλλοι -στην Αγγλία- μεταφράζουν από τα ρώσικα!

21.12.10

να στέκεις εκεί


Σε τέσσερις μέρες είναι χριστούγεννα κι εγώ έβγαλα τα καλοκαιρινά μου παπούτσια να φορέσω αύριο.
Δεν έβαλα λαμπάκια φέτος στα παράθυρα του σαλονιού, ούτε στόλισα τίποτε άλλο-πέρα από μερικά χριστουγεννιάτικα που στέκονται στη βιβλιοθήκη όλο το χρόνο.

H υψηλότερη τέχνη είναι η τέχνη των αποστάσεων, πολύ κοντά καίγεσαι, πολύ μακριά παγώνεις, πρέπει να μάθεις να βρίσκεις το σωστό σημείο και να στέκεις εκεί, κι αυτό δεν το μαθαίνεις παρά μόνο ιδίοις εξόδοις, όπως το καθε τι που μαθαίνεις αληθινά, πρέπει να πληρώσεις για να μάθεις.

*
Κριστιάν Μπομπέν: η ξέφρενη πορεία

20.12.10

θέλεις να πάμε στην Ελβετία;


Διασχίζοντας την Αλεξάνδρας, σήμερα:
Ο Julian Barnes διαβάζει το Homage To Switzerland, του Ernest Hemingway, σε ένα από τα podcast που κατέβασα από το site της Guardian.
Η σειρά λέγεται Δώδεκα Ιστορίες για τα Χριστούγεννα και ξεκίνησε στις 10 Δεκεμβρίου: καθημερινά, μέχρι τις 22 του μήνα, κάθε απόγευμα, ένα σύγχρονος συγραφέας θα διαβάζει το αγαπημένο του διήγημα ενός παλαιότερου συγγραφέα.

1. Ανακάλυψα τα audio books-μα τι θαύμα!
2. Είναι φρικτό να οδηγείς τ ό σ η ώρα καθημερινά...
3. Βεβαια, μπροστά στο να παίρνω βαθμούς σήμερα, προτιμότερο το μποτιλιάρισμα...

* Ας μην πάμε στην Ελβετία, γιατί έτσι κι αλλιώς ο Χέμινιγκγουει τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, όπως και ο πατέρας του, ας πάμε στη Λισσαβώνα, που έχει και θάλασσα.
Θα έχει ζέστη, θα είναι κίτρινα και θα μυρίζει λεμόνια, θα μιλάω όσο γίνεται λιγότερο, μα θα γελάω όσο μπορώ περισσότερο, θέλεις;

18.12.10

κουβέρτες αγάπης

Το project έχει ως εξής: στέλνεις "τετράγωνα" μεγέθους 15Χ15 εκατοστά, σε όποιο σχέδιο μπορείς να πλέξεις, σε ότι χρώμα μαλί έχεις.
Εκείνη συνδυάζει τα χρώματα μεταξύ τους, ενώνει τα μοτίφ, και φτιάχνει το τελείωμα της κουβέρτας.

Η κυρία Sue ξεκίνησε με σκοπό να φτιάξει 6 κουβέρτες με τα τετράγωνα που της έστελναν από όλο τον κόσμο διαβάζοντας το μπλογκ της, και τελικά μέχρι σήμερα έφτασε τις 45.
Όταν μαζεύονται αρκετές, τις πηγαίνει στα γηροκομεία των γύρω περιοχών της, δώρο γιαυτούς κυρίως που έχουν τις λιγότερες επισκέψεις.

Έχει μέρες τώρα που μπαινοβγαίνω σ'αυτό το μπλογκ.
Προσπάθησα να κάνω ένα απλό, περιγραφικό του θέματος κείμενο, χωρίς να παρασυρθώ σε ενθουσιασμούς και συγκινήσεις.
Αλλά είναι ανθρώπινο και συγκινητικό.

11.12.10

περισσότερο κι απ' τον έρωτα


Μην πας πουθενά χωρίς εμένα.
Μην αφήσεις τίποτα να γίνει στον ουρανό χώρια από μένα,
ή στη γη, σ'αυτόν τον κόσμο ή στον άλλον,
χωρίς να είμαι κοντά σ' ότι συμβαίνει.
Όραση, μη βλέπεις τίποτα που δεν βλέπω κι εγώ.
Γλώσσα, μη λες τίποτα.
Όπως η νύχτα ξέρει τον εαυτό της μαζί με το φεγγάρι,
έτσι να είσαι μαζί μου. Γίνε το τριαντάφυλλο
δίπλα στο αγκάθι που είμαι.

Θέλω να με νιώθω μέσα σου όταν γεύεσαι το φαγητό,
στη λαβή του σφυριού σου όταν δουλεύεις,
όταν επισκέπτεσαι φίλους, όταν ανεβαίνεις
μόνος σου στη στέγη τη νύχτα.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να περπατώ στο δρόμο
χωρίς εσένα. Δεν ξέρω που πηγαίνω.
Είσαι ο δρόμος και ο γνώστης των δρόμων,
περισσότερο κι απ' τους χάρτες, περισσότερο κι απ' τον έρωτα.

* το κεραμικό της Λασκαρίνας και το ποίημα του Τζελαλαντίν Ρουμί

10.12.10

τρυφερότητες

Τώρα που θα βγεις τυλίξου καλά, γιατί κάνει κρύο, μη σε πιάσει στα ξαφνικά...
* * *
Eντάξει. Θα πάρω και κιμά για να κάνω γιουβαρλάκια. Εσύ, μην ξεχάσεις να κάνεις ανάληψη.

8.12.10

του γέλιου και της λήθης

Tελευταία κουβέντα της ημέρας: έχεις περάσει στη ζωή σου καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες από όσες έχει περάσει ο μέσος άνθρωπος - και τα κατάφερες.
Ε, πάλι θα τα καταφέρεις.

6.12.10

Δεν έχει κανείς παρά μόνο αυτό: μια δική του ζωή.

Μάλλον δεν το χρειάζομαι πια αυτό το μπλογκ παρά σαν μπλοκ σημειώσεων: για να καρφιτσώνω τις φωτογραφίες που μου αρέσουν, να κρατάω σημειώσεις με τις προτάσεις που μου φάνηκαν σαν ποιήματα και δε θέλω να τις ξεχάσω, να γράφω τις σκέψεις μου για να τις βλέπω και να ξέρω ότι υπάρχουν.

Λέω στον εαυτό μου: τα πράγματα είναι σοβαρά, μην τα παίρνεις αψήφιστα. Αλλά αυτός είναι σαν τη Σκάρλετ: Επιπόλαιος; Ή απλά επιβιωτικός; Εκπλήσσομαι ακόμα, που στις πιο δύσκολες ώρες, τις ώρες που πρέπει να σκεφτώ, να προβληματιστώ, να α π ο φ α σ ί σ ω, αυτός ο θεομπαίχτης εαυτός, κατεβάζει τα πατζούρια, νυστάζει, σταματάει το μυαλό του, πηγαίνει για ύπνο, θυμάται πως έχει πιάτα να πλύνει, ανακύκλωση να πετάξει, σεντόνια να αλλάξει, κι αφήνει πάντα τα δύσκολα για αύριο.
Αύριο, είναι πάντα πιο εύκολα.

Το πρωί στο αυτοκίνητο, σκέφτηκα, τα πράγματα είναι απλά, τι κάθεσαι και προβληματίζεσαι; Μην κοιτάς μακρυά, κοίτα 5 εκατοστά από τη μύτη σου. Ότι συμβαίνει, το βλέπεις. Ότι αγγίζεις, αυτό έχεις. Τελεία και παύλα. Το να ανοίξεις το μπαούλο και να ψάξεις τα πως και τα γιατί, σε τι θα βοηθήσει; Αφού τίποτα δεν θέλεις να αλλάξει.

Το σούρουπο διέσχισα τη Θηβών φορτωμένη με ψώνια: Ωραία.

1.12.10

άντε, σκούπισε τα ματάκια σου και πήγαινε

Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως τα έχω βαρεθεί όλα, τις αισιοδοξίες και τις απαισιοδοξίες, τα μπλόγκς, τα πλεκτά, τα φεστιβάλ, τους καφέδες.

Ορίστε, να ένα υπέροχο αγγλικό, χιονισμένο, χριστουγεννιάτικα στολισμένο καφέ. Το σούρουπο. Πως να αρνηθώ το πόσο χαίρομαι όταν μεγεθύνω την εικόνα ώσπου να γεμίσει όλη την οθόνη, τόσο που νιώθω πως είμαι εκεί έξω;

Μια υπέροχη, κόκκινη καφετιέρα: κάνουν καλύτερο καφέ οι καφετιέρες όταν είναι κόκκινες; Ναι, κάνουν.

Μια υπογραφή με απότομες γραμμές, με μύτες κι όχι με καμπύλες. Mε γραμμές ευθείες, σταθερές, και κυρίως να επαναλαμβάνεται ολόιδια: μα, είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν εγώ να παραδώσω ένα στιβαρό υπόδειγμα υπογραφής, και μάλιστα να το τηρήσω απαράλλαχτο από δω και πέρα; Mιλάμε για το τι πρέπει ή για το τι μπορώ;

snow ή ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...


Perhaps what we want for ourselves and what is best for us, are not the same thing...


* ...λέει η Esther στο Bleak House και φωτογραφίζει ο Steffe.

29.11.10

μήπως θα ήταν δυνατόν παρακαλώ να χιονίζει έξω;

Αν δεν είχα κανένα περιορισμό θα ήθελα να περάσω τα χριστούγεννα και όλη μου την υπόλοιπη ζωή χωρίς να αισθάνομαι τίποτα.

Θα ήθελα να είχε συνέχεια ζέστη, και να μύριζε παντού μανταρίνι.

Θα ήθελα να κρατούσα συνέχεια μωρά στην αγκαλιά μου.
Σήμερα το σκέφτηκα αυτό: είδα στο μετρό έναν έφηβο να κρατάει ένα μωράκι και να το πετάει τρυφερά στον αέρα, και σκέφτηκα αχ να τόπαιρνα λίγο στην αγκαλιά μου, πως θα το χάιδευα, θα το ζέσταινα, θα το αγαπούσα.
Και τότε μου ήρθε ότι δεν είναι ένα παιδί δικό μου που θέλω αλλά μωρά για να χαιδέψω, πολύ, πολλά. Θα ήμουν επιτυχημένη σ' ένα τέτοιο επάγγελμα. Επιτυχημένη; Ευτυχισμένη, ήθελα να πω.

Χωρίς κανέναν περιορισμό είπαμε.
Μμμμ, κάτσε να δούμε.
Θα ήθελα να ζω στο Παρίσι-για πάντα; στη Νέα Υόρκη μήπως; στο Λονδίνο; στην Κορνουάλλη; στην Οσάκα;
Ή μήπως καλύτερα να πηγαινοερχόμουν σ'αυτά με μια βαλίτσα στο χέρι;
Ή καλύτερα με μια βαλίτσα με ροδάκια.
Καλύτερα να μην πηγαινοέρχομαι, εγώ είμαι άνθρωπος της ρουτίνας, καλύτερα σ' ένα σπίτι συνέχεια, να ψωνίζω, να μαγειρεύω, να πλέκω...

Βρε, χωρίς περιορισμό είπαμε. Γιατί δε διαλέγεις τον Τζωρτζ και μια βίλα στις όχθες μια ιταλικής λίμνης;
Έναν ποδοσφαιριστή να σε κοιτάζει στα μάτια και να λιώνει;

Στην Ολλανδία, στις θίνες, να βλέπω τον ωκεανό; Στο τρε μαρίε να πίνω καφέ με την αδελφή μου;

Βρε Ιφιμέδεια, σε τι μπελά μας έβαλες...

24.11.10

αξία ανεκτίμητη

Το στολιδάκι (ακόμα ένα, τι θα τα κάνεις όλα αυτά, τζάμπα λεφτά, και δεν στολίζεις καν δέντρο παρά τα αραδιάζεις παντού μέσα στο σπίτι... Ε, πάψε λοιπόν, ότι θέλω κάνω, σιγά τα λεφτά, δεν θα κάνουμε κουβέντα τώρα για τρεισήμισι ευρώ...) το πήρα πριν λίγο και είναι το πρώτο που αγόρασα φέτος (Οκ, θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ, να μην πάρω άλλο, το ξέρω πως είναι άχρηστα, πως μόνο χώρο πιάνουν... Αλλά τι να κάνω, ήμουν λίγο κακοδιάθετη, και το μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα είναι δίπλα στο σούπερμαρκετ, και δεν είχα γάλα για αύριο οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να πάω, και είχε νυχτώσει γιατί έφυγα αργά από τη δουλειά και γιατί νυχτώνει νωρίς με την αλλαγή της ώρας, και το μαγαζί -το χριστουγεννιάτικα- ήταν φωτισμένο εντελώς, δηλαδή όχι απλά ανοιχτό αλλά σου έμπαιναν στο μάτι ένα σωρό κόκκινα και πράσινα και χρυσαφιά... Είπα ας μπω μέσα σήμερα, μια ματιούλα να ρίξω, τα ψώνια δεν ήταν βαριά, λόγο να βιαστώ να γυρίσω σπίτι δεν είχα, ας μπώ σήμερα, μια φορά για φέτος, για το καλό...

22.11.10

lyrics of love and life


Καθώς πέρασε δίπλα μου με γρήγορα βήματα, η άκρη της φούστας της με άγγιξε.
Από το άγνωστο νησί μιας καρδιάς ήρθε μια ξαφνική ζεστή ανάσα της άνοιξης.

Ένα φτερούγισμα άγγιγμα με χάιδεψε κι εξαφανίστηκε σ' ένα λεπτό, σαν πέταλο κομμένο από λουλούδι που το πήρε ο άνεμος.

Έπεσε πάνω στην καρδιά μου σαν αναστεναγμός του κορμιού της, σαν ψίθυρος της καρδιάς της.


* Rabindranath Tagore: Τhe Gardener (στίχος 22)

17.11.10

αν νομίζεις πως ήρθε η άνοιξη, αυταπατάσαι

Υπάρχουν δυο πιθανές στάσεις αντίκρυ στο θάνατο. Είναι οι ίδιες που κρατάμε αντίκρυ στη ζωή. Μπορείς να το βάλεις στα πόδια βρίσκοντας καταφύγιο σε μια καριέρα, μια σκέψη, κάποιο σχέδιο. Και μπορείς ν'αφεθείς να σε παρασύρουν-να ευοδώσεις την έλευσή τους, να γιορτάσεις το διάβα τους.
Ο θάνατος για τον οποίο τίποτα δεν γνωρίζουμε θ'ακουμπήσει το χέρι του πάνω στον ώμο μας κρυφά σε κάποια κάμαρα ή θα μας χαστουκίσει ολοφάνερα μπροστά σ' όλον τον κόσμο-ανάλογα. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε περιμένοντας εκείνη την ημέρα είναι να του ελαφρύνουμε τη δουλειά: να μην έχει σχεδόν τίποτε να πάρει γιατί θα τα 'χουμε σχεδόν όλα ήδη δώσει. Να μην έχει να βαστάξει στα χέρια του παρά λίγα άνθη αμυγδαλιάς.

* Κριστιάν Μπομπέν: Η Ανέλπιστη= αυτή που δεν την περίμενε κανείς

Η ζωή μας-ο θάνατος, πάρε-δώσε, όλα-τίποτε, γιορτή, έλευση, το διάβα μας, άνθη, αμυγδαλιά. Ποιά λέξη εκφράζει αυτό που νιώθω τώρα, αυτό που ένιωσα χθες βράδυ διαβάζοντας αυτή την παράγραφο;

Σήμερα περάσαμε κάτω από μια ολάνθιστη γαζία.

13.11.10

cafe creme (*)

ο καφές είναι μαύρος σαν τη νύχτα,
καυτός σαν την κόλαση, γλυκός σαν
το φιλί και δυνατός σαν τον έρωτα



(*) στην Καρδία.

5.11.10

Lyaylya

Το όνομά σου είναι σα λουλούδια. Σαν πουλιά που κελαηδάνε όλα μαζί ένα ανοιξιάτικο πρωί.
Έτσι της έλεγε και τη χάιδευε με τα μάτια του, ξαπλωμένος στο κρεβάτι της ντάτσας τους στα περίχωρα της Μόσχας, καθώς εκείνη χτένιζε τα κατάξανθα μαλιά της, όρθια δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο.

Αυτό το ηλιόλουστο όνομα ήταν που τον έφερε κοντά της.
Βαστώντας με το γερό χέρι τον αγκώνα του άλλου, του χτυπημένου, κοίταξε τις διπλανές πόρτες των γιατρών στο διάδρομο του ήσυχου νοσοκομείου. Τώρα πια ούτε που θυμάται τι όνομα έγραφε η άλλη. Στην δική της πόρτα, το όνομά (της) του φάνηκε έξαφνα σαν μια αγκαλιά λουλούδια που μοσχομύρισε και τύλιξε τον πόνο του. Υπνωτισμένος, χτύπησε την πόρτα και μπήκε.
Έτσι, αυτή μπήκε στη ζωή του. Έτσι μπήκε ο ένας στη ζωή του άλλου. Από ένα χτυπημένο χέρι κι ένα τραγουδιστό όνομα.

Μηχανοδηγός σε ένα από τα έργα ανέγερσης γύρω από τον περιφερειακό δρόμο της Mόσχας ήταν. Αλλά τα μάτια του ήταν πιο γαλάζια απ'τον ουρανό κι εκείνη χάρηκε που φωτίστηκε το βαμμένο με λαδομπογιά δωμάτιο από την παρουσία του. Κι αυτός, μόλις την είδε-μόλις την άκουσε να μιλάει, δεν ήξερε πια να πεί αν ήταν η φωνή της που κελαηδούσε ή το όνομά της.

Έ, ποιός μπορεί να πει πόσο να κράτησαν αυτά τα λουλούδια; τα ζεστά δέρματα στα λευκά σεντόνια, τα κρυστάλλινα γέλια τους; (Πόσο βαστάει η ευτυχία;)

Τώρα, η ευτυχία τους έχει άλλη βαρύτητα. Μετριέται (μετριέται άραγε;) σε λευκόχρυσο, σε ακίνητα, σε μετοχές. Εκείνη ακόμα είναι -φυσικά- γιατρός, ακόμα είναι (φυσικά;) ξανθιά, μα ότι έχει επάνω της έχει βάρος. Eίναι ολόκληρη ένα βάρος-απέξω κι από μέσα της.
Κι εκείνος; τον βλέπεις και νομίζεις πως ποτέ, ποτέ δεν ήξερε τι θα πει χαμόγελο, ανοιξιάτικο πρωινό, τραγούδι.

3.11.10

πράσινο και υγρασία


Πάει πολύς καιρός που δε βγαίνω ποτέ χωρίς εσένα. Σε κουβαλώ μαζί μου μέσα στην πιο απλή κρυψώνα: σε κρύβω μέσα στη χαρά μου σα γράμμα ανοιχτό σε κάθε βλέμμα.

(Ωωωωω, ο κύριος Κριστιάν Μπομπέν, πού είναι να τον αγκαλιάσω; Και τι να σχολιάσω, δε θέλω, δεν ταιριάζει.

Σήμερα, σχολώντας, βρήκα ακόμη δύο βιβλία του: την Ανέλπιστη-από όπου το παραπάνω, και την Ξέφρενη Πορεία. Έτσι, μετά τον Αιχμάλωτο του Λίκνου-το πρώτο και καλύτερο, την Κίσσα και την Γυναίκα Που Έρχεται, νομίζω πως μου λείπουν άλλα δύο μόνο για να έχω όλα του όσα μεταφράστηκαν στα ελληνικά. Γιατί δυστυχώς, γαλλικά δεν ξέρω.)

1.11.10

Ποιά είναι η πιό μεγάλη σου επιθυμία;

Ποιά είναι η πιό μεγάλη σου επιθυμία;

Να πάω στη Βενετία. Να πάω στο Παρίσι. Να περπατήσω στη Λισσαβώνα. Να πάω παντού. Να μην πάω πουθενά-να γίνω σαν τον Κριστιάν Μπομπεν, να είμαι ικανοποιημένη μέσα στο σπίτι μου. Τουλάχιστον εδώ έχουμε τον υπολογιστή και μπορούμε να ταξιδεύουμε νοερώς. Γιατί όμως λέω "τουλάχιστον"; άρα πάλι υποκατάστατο, άρα ακόμη θέλω να πάω. (Παντού.)

Να είσαι καλά. Να μην πάθεις ποτέ τίποτα. (Όχι, όχι, αυτή δεν είναι σκέψη για παιχνίδι, δεν είναι σκέψη για ποστ, είναι αμαρτία. Βγάλτην, βγάλτην αυτή τη σκέψη, μην την ακουμπάς.)

Να έχω πάντα φαγητό. Και παντεσπάνι. Και σοκολατένια γλυκάκια. Και μπαρς σοκολάτα-πορτοκάλι.

Να έχω πάντα τη δουλειά μου. Για να έχω φαγητό, και ελπίδες για ταξίδια.
Όμως ο Βέρνερ Χέρτζογκ πώς πήγε με τα πόδια από τη Γερμανία στο Παρίσι; Κι ο Πάτρικ Λη Φέρμορ πώς πήγε από την Αγγλία στην Κωνσταντινούπολη, επίσης με τα πόδια. Τι, χρειάστηκε να έχουν δουλειά για να μπορέσουν να ταξιδέψουν;
(Ζηλεύω αυτούς που πάνε -μακριά- με τα πόδια.)
Κι ο Λάρυ Ντάρελ πώς πήγε με τα πόδια από το Βέλγιο στη Γερμανία; Τώρα θα μου πεις ότι αυτός ήταν ήρωας βιβλίου, ότι ήθελε έκανε. Οι άλλοι όμως, οι δύο παραπάνω (και όλοι οι άλλοι, που πιθανότατα υπάρχουν αλλά δεν τους ξέρω γιατί δεν έγραψαν βιβλία) είναι αληθινοί και πήγαν όπου ήθελαν.

Εεε, μας έπρηξες. Ξεκίνα λοιπόν και πήγαινε μόνη σου, της λέω κάθε μέρα (στον καθρέφτη).
Μήπως (δεν ξεκινάς γιατί) το ταξίδι δεν έχει σημασία αν δεν είσαι με την Συντροφιά σου; Μήπως είχε δίκιο εκείνος που έλεγε κοριτσάκι μου, έτσι κι αλλιώς όλη μέρα ξαπλωμένοι στο κρεββάτι θα είμαστε, τι σημασία έχει αν θα είναι εδώ ή στο Παρίσι;
Τι έχει σημασία, τελικά; Να γελάς; να είσαι ξαπλωμένος σ'ένα κρεββάτι και να γελάς; Να περπατάς και να γελάς; Να μην έχει σημασία πού είσαι και να γελάς;
Η μεγαλύτερη επιθυμία σου είναι να γελάς;
Να γελάω ευτυχισμένη. Καλύτερα: να γελάω, γιατί όταν γελάω είμαι ευτυχισμένη.
Ή μήπως να είμαι ευτυχισμένη, γιατί τότε μόνο θα γελάω;

Λοιπόν, πώς θα γινόσουν ευτυχισμένη, ποιά είναι η πιο μεγάλη σου επιθυμία;

26.10.10

ένα αχλάδι, ένα χαρτί υγείας και δυό μικρά, μαύρα κλαμερ(άκια)

the world is better inside the books

ναι, γιατί (στα βιβλία) δε χρειάζεται να ψάχνεις για "συνεργείο" να πας το χαλασμένο λάπτοπ σου, ούτε χρειάζεται ν'αποφασίσεις ΕΣΥ αν είναι καλύτερα να το επισκευάσεις ή να πάρεις καινούργιο (αυτό χάλασε, θέλω ένα καινούργιο ΤΩΡΑ: Μαρία Αντουαννέτα...)

επίσης, γιατί εκεί μέσα δεν έχει τρελλούς (πελάτες και συναδέλφους)... Αν και, πως να μην παραδεχτώ πως όταν έφτασα στα παραστατικά του ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2007 σήμερα, όσο σκονισμένα και μπερδεμένα κι αν ήταν, ήταν, πως να το πω, αλλιώτικα, χριστουγεννιάτικα... Από τις 21 Δεκεμβρίου και μετά, δεν ήταν μόνο άσπρα χαρτιά σε λάστιχα, με γραμματάκια: έβλεπα κόκκινες και πράσινες σκιές, και λαμπάκια και μελομακάρονα!

Τι κακό κι αυτό, αυτή η μνήμη χρυσόψαρου σε σχέση με τον πόνο, να μη μένουν στο τέλος της μέρας παρά μόνο τα ευχάριστα...
Ούτε η ολημερίς γκρίνια μου, ούτε οι τρελλοί που φωνάζουν, ούτε οι συμβάσεις που μου προκάλεσαν απόγνωση, ο υπολογιστής που μου προκάλεσε απόγνωση, η ζωή που μου προκάλεσε κλάματα, τίποτα.
Στο τέλος της ημέρας, ευτυχώς, μέσα μου έχει ησυχία.

23.10.10

bookmark

Σήκωσα τα μάτια μου απ' το πεζοδρόμιο κι αντίκρυσα μπροστά μου το μαγαζί που είχαν γεμίσει με χριστουγεννιάτικα στολίδια: απίστευτο, υπέροχο, πρωί-πρωί, όλα αυτά τα χιονομπαλάκια να με κοιτάζουν...
Φυσικά, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να κάνω το αναπάντεχο χαμόγελό μου ποστ, όχι τόσο για το μοίρασμα, όσο για να διατηρήσω αυτό που αισθάνθηκα.
Μετά όμως θυμήθηκα τον Γονατά, που λέει ότι είναι εύκολο για τον καθένα το να γράφει, σαν σε ημερολόγιο, πως πέρασε τη μέρα του, τη ζωή του. Όλοι το μπορούμε αυτό. Το ζήτημα, το ζητούμενο, είναι να γράψεις κάτι που πάει παραπέρα, που ξεφεύγει από σένα και ταξιδεύει, που πάει την ανθρωπότητα λίγο παραπέρα.
Ε, τα χιονομπαλάκια με τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις δεν πηγαίνουν κανέναν παραπέρα, ούτε καν εμένα.
Πάντως νύχτωσε, και η σκέψη τους ακόμα με κάνει να χαμογελώ.

22.10.10

αν θες γραψε η παρε τηλ (*)

Kαλά είμαι, κι ο Γ. επίσης, θα έρθουμε τον Νοέμβριο (το σκ των εκλογών), χωρίς φεστιβάλ, θα τα πούμε από κοντά-ελπίζω παραπάνω από μια φορά!
Κι εγώ σας σκέφτομαι όλες σας, και μερικές φορές νιώθω ενοχές που δεν παίρνω τηλέφωνο αλλά επίσης δεν θέλω να σας τηλεφωνώ επειδή "πρέπει".
Τελικά, μπορούμε να είμαστε κοντά και χωρίς να μιλάμε, το έχω καταλάβει πια.
Όμως, μου λείπετε πολύ μερικές φορές, όχι συχνά (ευτυχώς), αλλά θα ήθελα να γινόταν να πίναμε καφέ μιά φορά το μήνα, το δίμηνο...

Μαθαίνω νέα σας που και που από την αδελφή μου, μου είπε για το σπίτι σου, πρέπει να ήταν τρομερό, δόξα τω θεώ που δεν ήταν χειρότερα, ε;

Το Είμαι ο έρωτας δεν το είδα (ακόμα) αλλά διαβάζω παντού ότι είναι μαγευτικό-και όχι μόνο για την υπόθεση αλλά για ολα μαζί, σκηνές, μουσική, σκηνοθεσία... Ελπίζω να το δω.

Bλέπω σειρές του bbc, σαν το περηφάνεια και προκατάληψη, το Πόλνταρκ (το θυμάσαι καθόλου;) και το Σογκούν (!) και χαίρομαι μόνη μου!

Έχω πολύ δουλειά στη δουλειά, φεύγω στις 5 σχεδόν κάθε μέρα, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι μας, όμως περνάω πολύ καλά, έχω έναν διευθυντή θησαυρό, γιαυτό.

Να πάτε στην έκθεση του Τουλούζ Λωτρέκ. Αν δεν έχετε πάει μέχρι τον Νοέμβριο, να πάμε μαζί.

Μεγαλώνοντας, η ζωή μάς φαίνεται πιο δυσκολη, αλλα είναι θαύμα το πόσο ανθεκτικοί αποδεικνυόμαστε τελικά, ετσι δεν είναι; Αντέχουμε πράγματα που δεν περιμέναμε ότι αντέχονται. Αντέχουμε να μην έχουμε πολλή ευτυχία, αλλά είμαστε ευτυχισμένοι που δεν έχουμε πολλή δυστυχία!!
Δεν αστειεύομαι, ξέρεις πως μιλάω σοβαρά, και ξερουμε και οι δύο πως οι ζωές όλων μας είναι κάπως έτσι, με τα καλά και τα άσχημά τους.

Να θυμηθούμε να μου πεις το φλυτζάνι!
Διαβάζω κάθε βδομάδα το lifo starfax και το athens voice stardust και ενημερώνομαι σχετικά με το πως νιώθω, χαχαχαχαχα!!

Σε φιλώ πολύ, πολύ
:)


(*) γράμμα στη Μαρία

20.10.10

φαντασμαγορικό όνειρο


Διαβάζει, διαβάζει, διαβάζει συνέχεια. Όπου μπορείς να φανταστείς. Στο σπίτι, στο δρόμο, στο μετρό, στο κρεββάτι. Αν μπορούσε να διαβάζει και περπατώντας στο δρόμο (αν δε φοβόταν μην κουτουλήσει σε καμιά ανθισμένη κερασιά και χάσει το δρόμο της από την ροζ βροχή) θα διάβαζε και περπατώντας.
Λες να της αρέσουν επίσης τα φιλιά και οι αγκαλιές;

* Hayao Miyazaki

18.10.10

horror movie (*)


Τον καμάρωνε, αυτό το ρήμα ταιριάζει εδώ. Τον καμάρωνε: τον αγγίζει δημόσια τρυφερά-κάτι πολύ σπάνιο, σχεδόν άπρεπο εκείνη την εποχή.
Τον καμάρωνε κι ήταν ευτυχισμένη που τον είχε κοντά της, που τον είχε γνωρίσει, που της έτυχε στο δρόμο της, που ταίριαξαν, που έκανε το μυαλό της να σταματάει όταν ήταν κοντά του, να ηρεμεί και να νομίζει ότι τα πάντα είναι για πάντα.

Δεν θέλω να σκέφτομαι το σοκ που έπαθε όταν τον έχασε.
Μπορεί από τότε, να γέμισε πετσετάκια τις πολυθρόνες της, εδάφη ως τα πέρατα του κόσμου το βασίλειό της, αλλά τα χέρια της, τι τα έκανε τα χέρια της;

Αυτό είναι το μέτρο της αγάπης μου για τους ανθρώπους: φοβάμαι μην πεθάνουν. Έτσι καταλαβαίνω εγω ότι αγαπώ κάποιον: όταν τρέμω πως θα έρθει η ώρα που θα ακούσω πως δεν θα τον ξαναδώ.
Δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε νόμιζα πως τα κακά συμβαίνουν μόνο στους άλλους και στις ταινίες. Μερικές φορές το νομίζω ακόμα. Τον περισσότερο καιρό όμως πια, ζω μ'αυτόν τον τρόμο.

(*) Young Victoria

17.10.10

παραμιλητό


Έτσι θα είναι το Παρίσι, φαντάζομαι, αυτή την εποχή: τα φύλλα θα έχουν πέσει, θα έχει υγρασία, όμως οχι και κρύο, ελπίζω, για να μπορούμε να κάνουμε βόλτες μέσα στους δρόμους και στα πάρκα. Έχει πολλά πάρκα, το Παρίσι, με καρέκλες φερ-φορζέ: θα σκουπίζουμε την υγρασία και θα καθόμαστε, για λίγο. Μετα θα περπατάμε δίπλα στο ποτάμι-λες άραγε να είναι τόσο όμορφα όπως στις ταινίες;
Άμα δε θέλεις, δεν θα πάμε καθόλου σε μουσεία, αν και πολύ θα ήθελα να δούμε μαζί τους πίνακες των ιμπρεσιονιστών στο Ορσέ.
Να πάμε στα νεκροταφεία, να πάμε σε βιβλιοπωλεία, όπου και να πάμε νομίζω πως θα νιώθω γύρω μας την αύρα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ και του Σάρτρ, του Σεφέρη και του Βικέλα.
Και όλη μέρα, θα παραμιλώ ευχαριστημένη σαν και τώρα.

* secrets behind the leaf..

16.10.10

noveling

A novel has to entertain-that's the contract with the reader: you give me ten hours and I'll give you a reason to turn every page.

* * * * *

Διαβάζω το Bleak House, βλέπω το Cranford, και θέλω ν'αγοράσω όλα τα βιβλία της Τζέην Ώστιν, της Ελίζαμπεθ Γκάσκελ και του Ντίκενς: το μυαλό μου είναι γεμάτο δαντέλες και γαλάζιες κορδέλες, η Θηβών ένα υγρό καταπράσινο γρασίδι...
Δεν θέλω να ξαναδιαβάσω ούτε λέξη κειμένου που δεν με κάνει να το σκέφτομαι ολημερις, να μη βλέπω την ώρα να ξαναπάω κοντά του.
Γιατί αύριο (ή σε εικοσιτρία χρόνια) η ψυχή μας κάνει πανιά.

14.10.10

το ζώδιο μας

Ντόριαν, μην αυταπατάσαι. Η ζωή δεν κυβερνιέται από τη θέληση ή από τις προθέσεις.
Η ζωή είναι θέμα νεύρων και ινών, και αργά αναπτυσσόμενων κυττάρων μέσα στα οποία κρύβεται η σκέψη, κι όπου το πάθος έχει ακουμπήσει τα όνειρά του.
Μπορεί ν'αγαπάς την ασφάλεια και να νομίζεις πως είσαι δυνατός.
Μα, ένας τυχαίος τόνος χρώματος σ' ένα δωμάτιο ή σ' έναν πρωινό ουρανό, ένα κάποιο άρωμα που είχες κάποτε αγαπήσει και που φέρνει διακριτικές αναμνήσεις σου μαζί του, μια γραμμή από ένα ξεχασμένο ποίημα που κάποτε είχες ξανασυναντήσει, μια μελωδία από ένα κομμάτι μουσικής που είχες σταματησει να παίζεις -στο λέω Ντόριαν, είναι απ'αυτά τα πράγματα, που εξαρτώνται οι ζωές μας.



* Από το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, του Oscar Wilde

* A Good Book by Marchetti Lucovico

13.10.10

λυπημένα εσώρουχα

Τοκ,τοκ.

Ποιός είναι;

Κάποιος με λυπημένα εσώρουχα.

Λυπημένα εσώρουχα; Mα γίνεται αυτό;

Όταν ο καλύτερος φίλος μου είναι θυμωμένος μαζί μου,

Τα πάντα είναι λυπημένα.

Ακόμη και τα εσώρουχά μου.



Ποίημα της Judith Viorst

11.10.10

πίσω απο την πόρτα

Αυτά τα ίδια μαλλιά, οι ίδιες κομώτριες δεν τα φτιάχνουν πάντα το ίδιο όμορφα. (Kι επιπλέον, εκείνος ο συγκεκριμένος ένας, λέει εμένα εξάλου μου αρέσουν σγουρά.)

Επίσης κοιτάζω το μέιλ μου, εκατό φορές τη μέρα, κι αν εξαιρέσεις τα (ελάχιστα) σχόλια του μπλογκ, συνήθως είναι άδειο.
Εκείνα τα μπουκάλια στο πέλαγος, που λέγαμε και χθες.
Σήμερα ένιωσα πως γράφω, γράφω, γράφω, στέλνω μειλ, λινκς, λινκς, ποστάρω... Μερικές φορές το ότι ξέρεις ότι τα διαβάζουν κι ότι δεν κουράζεις (στέλνε, στέλνε, φυσικά και τα διαβάζω) μοιάζει να μην είναι αρκετό.
Ο τοίχος μου! Ε, εμένα ο τοίχος μου είναι άσπρος και ψηλός, και μερικές φορές που έχω υπερένταση και ενεργητικότητα σαν σήμερα, σέρνω το δάχτυλό μου επάνω του για να αισθανθώ οτι υπάρχει ο απέναντι, οτι δεν μιλάω μόνη μου.

Με έπιασε μια άνοιξη φθινοπωριάτικα, κι εδώ είχα γραψει "αλλά κάνω υπομονή και θα περάσει", όσο το ξανασκέφτομαι όμως, μη σώσει και περάσει!

9.10.10

ωριμάζω συναισθηματικά-χά!

το μυαλό μου κάνει πολύ φασαρία αυτές τις μέρες
σαν να εγκυμονώ

είχε δίκιο η κυρία Καλλιόπη για τα παιδιά: γιατί να κληρονομήσω τα φρικτά γονίδιά μου σε άλλους κι άλλους;

το ελλατωματικό γονίδιο
εγώ και η αδελφή μου
είμαι σχεδον μονίμως δυστυχισμένη, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Τον χαρακτηρισμό ουσιαστικο τον δίνει το μυαλό μου, η λογική μου: δεν έχω προβλήματα ουσιαστικά.

το ελατωματικό μου γονίδιο είναι που κάνει αδιάφορα τo να έχω κάφέ δίπλα μου, ήλιο έξω, σαββατοκύριακο μπροστά μου, καθαρο σπίτι, γεμιστά στη χύτρα, κι έναν καναπέ που μας περιμένει να δούμε ταινίες.

Χρειάζομαι γιατρό.
Ούτε συζητήσεις με φίλες, ούτε μπλογκ (προς θεού, τι είναι τελικά αυτό το μπλογκ; ημερολόγιο, σημειωματάριο, καναπές, μαγκαζίνο;) ούτε μειλ εδω κι εκεί σαν μπουκάλια στον ωκεανό.

Και, τόσα χρόνια μετά, ακόμα γυριζει στο μυαλό μου εκείνο το ωριμάζω θα πει κλείνω πόρτες πίσω μου, παίρνω την ευθύνη επάνω μου και δεν κατηγορώ τα γονίδια, τους πλανήτες, τις ορμόνες, τον καιρο.

5.10.10

wind of change-χά!


Εσύ δεν προχώρησες παρακάτω. Έμεινες στο στάδιο των σκόρπιονς...
Πόσα χρόνια από τότε που άκουσα αυτό το σχόλιο; εικοσιτρία;
Και να που φαίνεται πως δεν έχω κάνει -ακόμα- ούτε βημα!
Κλαίω, συγκινημένη, ευτυχισμένη, με το τραγούδι...
Αυτό το συγκινημένη βέβαια, κάπως μου ακούγεται: οι γέροι είναι που συγκινούνται εύκολα, οι μεσήλικες...
Μα το χαμόγελο πάλι -αν το βλέπατε!- είναι σίγουρα ευτυχία!

4.10.10

such a shake


It was all gone now, I remembered, getting up from the fire. It was not for me to muse over bygones, but to act with a cheerful spirit and a grateful heart. So I said to myself, "Esther, Esther, Esther! Duty, my dear!" and gave my little basket of housekeeping keys such a shake, that they sounded like little bells, and rang me hopefully to bed.

Υπέροχο, υπέροχο αγγλικό τοπίο...
Και το κείμενο είναι από το επίσης υπέροχο, υπέροχο Bleak House του Ντίκενς.

26.9.10

πόλνταρκ; ναι, πόλνταρκ!


Ε, δεν μπορώ, θα το μοιραστώ: είναι κανείς που να θυμάται το Poldark; Αναρωτιέμαι (η μαρία αντουανέτα) αν υπάρχει άλλος κανείς που να έβλεπε (τότε) αυτή τη σειρά...

Πότε ήταν το τότε;
Η σειρά γυρίστηκε το 1975-1977 και προβλήθηκε σε δύο σαιζόν (29 επεισόδια).
Σε ποιό σπίτι ήμασταν;
Τα χρόνια που έβλεπα ΠΟΛΥ τηλεόραση ήταν μέχρι το '82 που ξεκίνησα τη δευτέρα λυκείου. Το '78 μπήκα στο γυμνάσιο. Άρα ήταν κάπου γύρω στο '80.

Είδα τα δύο πρώτα επεισόδια σήμερα: εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλά θυμόμουν τις σκηνές-σχεδόν πολύ καλύτερα από ότι ταινίες που έχω δει πρόσφατα...
Το μόνο ξενέρωμα ήταν ότι στο (μετά 30ετία) μάτι μου, φάνηκαν όλα πολύ πιο "φτωχικά" (αλλά μάλλον πολύ πιο ρεαλιστικά) από ότι στις σημερινές σειρές. Λιγότερο το μακιγιάζ, τα κοστούμια, τα σκηνικά. Πιο απλά τα σπίτια, η ύπαιθρος της Κορνουάλλης (αλλά ακόμη υπέροχα!).

Δεν ξέρω πως να το πω, ευλογία μου έρχεται να πω, αλλά είναι ντροπή να χρησιμοποιώ τέτοια λεξη για ένα τόσο ελαφρύ θέμα... Όμως, είναι σαν να συναντάς ενα γνωστό σου που δεν ήξερες αν ζει ή αν πέθανε, που σχεδόν αμφέβαλλες αν υπήρξε ή αν ήταν της φαντασίας σου. Ξανασυνάντησα εμένα σ' ένα σπίτι σκοτεινό, σε μια εφηβεία σκοτεινή, στο σαλόνι... Πριν από, από, από ένα σωρό πράγματα που έγιναν στα επόμενα 30 χρόνια.
Δε θα γίνω μελό, όχι. Γελάω γιατί παρόλο που εγώ μέσα μου νιώθω ολόιδια, τώρα/εδώ είναι πολύ καλύτερα από τότε/εκεί. Το να βλέπω την ίδια σειρά, είναι απλά πολυτέλεια, το κερασάκι.

(Το ποστ το έκανα γιατί αναρωτιέμαι αν έβλεπε κανένας άλλος αυτή τη σειρά...
Και επίσης τον "θαυμαστό κόσμο της Ισαβέλλας", αλλά αυτό ήταν παλαιότερα, κι επίσης δεν έχω μπορέσει να βρω τίποτε γιαυτό, καμιά πληροφορία.)

Update (που λέει ο λόγος...): μα, κανένας; κανένας...

21.9.10

φθινοπωρινό


Αφού ξέρεις οτι σιχαίνομαι τα όπλα, τι στο καλό την έβγαλες αυτή την άδεια κυνηγιού; Αν κάνεις μια βόλτα -χωρίς να γυρίσεις με κανένα σκοτωμένο πουλί στα χέρια- μέχρι να τελειώσω το κεφάλαιο που διαβάζω, σου υπόσχομαι να φτιάξω τη διάθεσή μου και να μην συνεχίσω να σου έχω αυτά τα μούτρα...

* Mr and Mrs Anrews by Thomas Gainsborough, room 35, the National Gallery, London

18.9.10

ή, το αντίθετο

σήμερα θα μιλήσουμε με δυνατά χρώματα και απότομες πινελιές, γιατί είναι κάτι μέρες που το σώμα πονάει από την επιθυμία, μουδιάζει και κρατάει την αναπνοή του












εγώ είμαι σπίτι κι εσύ είσαι καράβι-δεν μπορούμε να συναντηθούμε


* Μaurice de Vlaminck

11.9.10

art










Σήμερα, μαθαίνουμε τον Daniel Ridgway Knight.
Και ειλικρινά απορούμε πως αυτός ο ιππότης, που τόσο αγαπούσε τις γυναίκες και τα λουλούδια, δεν είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο μας ως τώρα...