26.9.10

πόλνταρκ; ναι, πόλνταρκ!


Ε, δεν μπορώ, θα το μοιραστώ: είναι κανείς που να θυμάται το Poldark; Αναρωτιέμαι (η μαρία αντουανέτα) αν υπάρχει άλλος κανείς που να έβλεπε (τότε) αυτή τη σειρά...

Πότε ήταν το τότε;
Η σειρά γυρίστηκε το 1975-1977 και προβλήθηκε σε δύο σαιζόν (29 επεισόδια).
Σε ποιό σπίτι ήμασταν;
Τα χρόνια που έβλεπα ΠΟΛΥ τηλεόραση ήταν μέχρι το '82 που ξεκίνησα τη δευτέρα λυκείου. Το '78 μπήκα στο γυμνάσιο. Άρα ήταν κάπου γύρω στο '80.

Είδα τα δύο πρώτα επεισόδια σήμερα: εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλά θυμόμουν τις σκηνές-σχεδόν πολύ καλύτερα από ότι ταινίες που έχω δει πρόσφατα...
Το μόνο ξενέρωμα ήταν ότι στο (μετά 30ετία) μάτι μου, φάνηκαν όλα πολύ πιο "φτωχικά" (αλλά μάλλον πολύ πιο ρεαλιστικά) από ότι στις σημερινές σειρές. Λιγότερο το μακιγιάζ, τα κοστούμια, τα σκηνικά. Πιο απλά τα σπίτια, η ύπαιθρος της Κορνουάλλης (αλλά ακόμη υπέροχα!).

Δεν ξέρω πως να το πω, ευλογία μου έρχεται να πω, αλλά είναι ντροπή να χρησιμοποιώ τέτοια λεξη για ένα τόσο ελαφρύ θέμα... Όμως, είναι σαν να συναντάς ενα γνωστό σου που δεν ήξερες αν ζει ή αν πέθανε, που σχεδόν αμφέβαλλες αν υπήρξε ή αν ήταν της φαντασίας σου. Ξανασυνάντησα εμένα σ' ένα σπίτι σκοτεινό, σε μια εφηβεία σκοτεινή, στο σαλόνι... Πριν από, από, από ένα σωρό πράγματα που έγιναν στα επόμενα 30 χρόνια.
Δε θα γίνω μελό, όχι. Γελάω γιατί παρόλο που εγώ μέσα μου νιώθω ολόιδια, τώρα/εδώ είναι πολύ καλύτερα από τότε/εκεί. Το να βλέπω την ίδια σειρά, είναι απλά πολυτέλεια, το κερασάκι.

(Το ποστ το έκανα γιατί αναρωτιέμαι αν έβλεπε κανένας άλλος αυτή τη σειρά...
Και επίσης τον "θαυμαστό κόσμο της Ισαβέλλας", αλλά αυτό ήταν παλαιότερα, κι επίσης δεν έχω μπορέσει να βρω τίποτε γιαυτό, καμιά πληροφορία.)

Update (που λέει ο λόγος...): μα, κανένας; κανένας...

21.9.10

φθινοπωρινό


Αφού ξέρεις οτι σιχαίνομαι τα όπλα, τι στο καλό την έβγαλες αυτή την άδεια κυνηγιού; Αν κάνεις μια βόλτα -χωρίς να γυρίσεις με κανένα σκοτωμένο πουλί στα χέρια- μέχρι να τελειώσω το κεφάλαιο που διαβάζω, σου υπόσχομαι να φτιάξω τη διάθεσή μου και να μην συνεχίσω να σου έχω αυτά τα μούτρα...

* Mr and Mrs Anrews by Thomas Gainsborough, room 35, the National Gallery, London

18.9.10

ή, το αντίθετο

σήμερα θα μιλήσουμε με δυνατά χρώματα και απότομες πινελιές, γιατί είναι κάτι μέρες που το σώμα πονάει από την επιθυμία, μουδιάζει και κρατάει την αναπνοή του












εγώ είμαι σπίτι κι εσύ είσαι καράβι-δεν μπορούμε να συναντηθούμε


* Μaurice de Vlaminck

11.9.10

art










Σήμερα, μαθαίνουμε τον Daniel Ridgway Knight.
Και ειλικρινά απορούμε πως αυτός ο ιππότης, που τόσο αγαπούσε τις γυναίκες και τα λουλούδια, δεν είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο μας ως τώρα...

6.9.10

ιστορίες


Πάντα μ' άρεζε να μένω ξαπλωμένος, πριν ακόμα με πάρει ο ύπνος
διαβάζοντας στο φως του φακού, κάτω απο τα ασθμαίνοντα σκεπάσματα.
Ίσως γι'αυτό τώρα να σε παίρνω στο κρεββάτι σαν βιβλίο,
ν'ανοίγω σ' ένα όμορφο σημείο σου και
γυρνώντας τις σελίδες σου ήσυχα, να σ' αγαπώ ως το τέλος.
Εξηγείται έτσι, το γιατί είμαι Βιβλιοφάγος: επειδή εσύ
είσαι κάθε φορά μια παράξενη νέα ιστορία.

Ποίημα (επαναφορτιζόμενος θερμοσυσωρευτής) , του Jim Wayne Miller

Κοίτα πάλι, αυτόν τον Childe Hassam (1859-1935), δεν τον ήξερα ως τώρα... Αμερικανός ιμπρεσιονιστής, αριστούργημα.

5.9.10

χωρίς σχολείο!

Όταν αρχίζει να χειμωνιάζει και νυχτώνει νωρίς, κι η ζέστη του σπιτιού και της κουβέρτας γίνονται χάδι στο δέρμα, τότε, ωωω, πόσο χαίρομαι που είμαι παρέα σου. Το φως της κουζίνας δεν μαχαιρώνει όταν κάθομαι στην ησυχία του, κι όταν βαδίζω στα σκοτεινά για το κρεβάτι μας δεν ακούω ήχους μοναξιάς στις γωνίες, μόνο κοιμάμαι ήσυχη και σε περιμένω.

4.9.10

τρυφερότητες

Είτε φροντίζεις κάποιον κήπο είτε όχι,
είσαι πάντως ο κηπουρός της δικής σου ύπαρξης,
των σπόρων της δικής σου μοίρας.

Τι όμορφη λέξη αυτό το tend, "to tend a garden", από την ίδια ρίζα όπως το tender, φαντάζομαι: φροντίζω, προσέχω, είμαι τρυφερός μαζί του... (τις γλάστρες, τους ανθρώπους, τον εαυτό μου...)

Σάββατο πρωί: με καφέ, με ήλιο, με υγεία, με σπίτι. Με ψώνια αραδιασμένα στο πάτωμα της κουζίνας, με μιαν ηλεκτρική σκούπα (πράσινη) να περιμένει ανυπόμονη στη μέση του σαλονιού.

Αν αυτή η νοσταλγία που νιώθω σήμερα για την αδελφή μου, για τους δικούς μου στη Θεσσαλονίκη, ήταν συχνή, δεν θα ήμουν ακόμα εδώ.
Ευτυχώς, ευτυχώς, ναι, σπάνια, πολύ σπάνια νιώθω έτσι. Τόσο σπάνια που μερικές φορές ανησυχώ μήπως είμαι κάποιο είδος αναίσθητης που τράβηξε ένα χι στο πριν και προχώρησε στο μετά. Αυτό το μετά, από την αρχή του κι ακόμη έτσι συνεχίζει, είναι θαυμάσιο, εξακολουθεί καθημερινά να με αφήνει άναυδη με την ηρεμία και την ευχαρίστηση που μου προκαλεί.
Δε χτυπάω ξύλα, δεν κρύβομαι από τους θεούς με τα σχιστά ματάκια. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, συμβαίνει σχεδόν πάντα. Και κανενός είδους προετοιμασία δεν μπορείς να κάνεις.