26.6.13

η επιφάνεια των πραγμάτων

"In my room, the world is beyond my understanding;
But when I walk I see that it consists of three or four
hills and a cloud."

~ Wallace Stevens, from “Of the Surface of Things"

19.6.13

ρυθμίσεις


Βλέπω οτι στα γηρατειά μου δεν κοιμάμαι τόσο καλά και έχω αποκτήσει το λυπηρό συνήθειο να διαβάζω μέχρι πολύ αργά τη νύχτα. Η βιβλιοθήκη, την οποία τόσο ευγενικά μου διαθέσατε κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εδώ, αποδίδει εύσημα στο κομψό γούστο σας. Μελέτησα την έξοχη συλλογή των χειρογράφων σας και η θέα από το βορινό παράθυρο, όπου φαίνεται η επταόροφη παγόδα στο φόντο μακρινών βουνών, ειναι πράγματι γοητευτική. Τη ζωγράφισα ήδη δύο φορές. Μία με το φαινόμενο της πολύ πρωινής ομίχλης και μία προσπαθώντας να συλλάβω την αβέβαιη ατμόσφαιρα του λυκόφωτος. Την εικόνα ενός μοναχικού ιστού υπό το σεληνόφως, τους ήχους της καμπάνας του ναού... Αναρωτιέμαι μερικές φορές το αν όλα αυτά τα πράγματα, σε τελική ανάλυση, είναι πιο σημαντικά από όλες αυτές τις πολυπλοκότητες της υπηρεσιακής ζωής. 

~ Διάσημες υποθέσεις του Δικαστή Τι - Μια αυθεντική κινέζικη αστυνομική ιστορία του 18ου αιώνα, μεταφρασμένη από τα κινέζικα στα αγγλικά, με πρόλογο, υστερόγραφο και σημειώσεις, από τον Robert van Gulik

~ o πίνακας είναι από το chinese-art

10.6.13

ένας άνθρωπος που είχε μάθει να περιμένει μοναχός του μέσα στη νύχτα

Όλα αυτά, και προπάντων η βαθιά του αφοσίωση να δίνεται στους άλλους, εγκαταλείποντας τους σκοπούς του, άγγιξαν βαθύτατα και τον Κόντογλου. Και, ύστερα από χρόνια, στον πρόλογο της "Βασάντας" του θα γράψει για το φίλο του:

Δεν πέρασε από πάνω μου είτε χαρά, είτε θλίψη, είτε ελπίδα ανάπαψης κι από τα δυό αυτά βάσανα, δίχως να αιστανθώ, στο καθετί απ'αυτά, να σταλάζει μέσα μου από τη γλυκιά θύμησή Σου ένα άρωμα ευτυχίας του παραδείσου. Και δεν είναι κανένα πράμα μέσα στη  αρμονική μουσική του Παντός που να με κάνει ν'αγαπώ τον αγαθό Θεό, όσο η ευγνωμοσύνη μου γιατί Σ' έστειλε σε μένα. Μια μυρουδιά από άγρια, δροσερά λουλούδια μ'ευφραίνει αδιάκοπα. Ο κάθε καιρός που θα φυσήσει, μου την φέρνει απάνω στα φτερά του-να τι είσαι Εσύ για μένα.
Τη νύχτα καθουμαι στο παραθυράκι μου και βλέπω τ'άστρα που αγρυπνούν. Μια ουράνια δροσιά στάζει μέσα μου. Ο νους μου ξεκουράζεται ακουμπώντας σε Σένα. Ακούω το γλυκό χτύπο της καρδιάς Σου από χιλιάδες μίλια. Μου φαίνεται πως κρατώ το ρυθμό του Σύμπαντος.
Όξω από Σένα, δε μού 'γινε ανάγκη η φροντίδα κανενός ανθρώπου. Αυτό δείχνει πως είμαι μια δυνατή ψυχή, μια ψυχή που δε φοβάται να πλανιέται ολομόναχη και δίχως παρηγοριά μέσα σ'ένα έρημο χάος, τέτοιο που είναι αυτός ο κόσμος. Μα να πού η αγάπη αυτή κατάντησε η τροφή της ψυχής μου.

Μέσα στην παληανθρωπιά που μας ζώνει από στεριά κι από θάλασσα, στέκεσαι Εσύ και μου δείχνεις πως δεν χάθηκε ολότελα απ'αυτόν τον κόσμο η ευγένεια. Ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος μονάχα, μπορεί να δείξει πως η φύση μας είναι θεική μέσα σε μια πρόστυχη ανθρωπότητα...

~ Βιογραφία του Στρατή Δούκα από 1895 έως 1936, του Τάσου Κόρφη, εκδόσεις Πρόσπερος