ότι λάμπει

Δεν την ήξερα την Isabella Blow μέχρι προχθές. Έκτοτε έψαξα στο δίκτυο και βρήκα πολλές φωτογραφίες της, πάντα εκκεντρικότατα ντυμένης και κυρίως με περίεργα καπέλα (μερικά τόσο περίεργα που δεν έμοιαζαν καν με καπέλα).

Με τάραξε η μεγάλη αντίθεση που υπήρξε στη ζωή της.

Δήλωνε πως είναι άσχημη, πως ξέρει ότι τα δόντια της μοιάζουν με θεριζοαλωνιστική μηχανή, μα φορούσε τα πιο εκκεντρικά ρούχα του κόσμου.

Ήταν εκδότρια σε μεγάλα περιοδικά μόδας , ανακαλύπτρια ταλέντων όπως ο σχεδιαστής Alexander McQueen, τα μοντέλα Stella Tennant και Sophie Dahl, μούσα του Philip Treacey, διάσημη, με γνωριμίες σαν τον Andy Warhol και το Basquiat.

Κι από την άλλη δήλωνε μοναξιά, πως δε βρήκε το σπίτι της μέσα σε τόσο κόσμο, πως φοράει επίτηδες καπέλα που δυσκολεύουν όποιον σκύψει τη φιλήσει, γιατί απεχθάνεται τα τυπικά φιλιά, θέλει ουσιαστικές επαφές μόνο με όσους η ίδια επιλέγει και αγαπάει πραγματικά.

Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Βρετανίας με μεγάλη περιουσία-από την οποία όμως είχε αποκληρωθεί.

Είχε οικονομικά προβλήματα συνέχεια, αλλά έδινε και την τελευταία της δεκάρα για να αγοράσει ρούχα που θεωρούσε ότι αξίζουν.

Οκτώ-ανεπιτυχείς-εξωσωματικές: δήλωνε πως αυτή κι ο άντρας της ήταν σαν δύο εξωτικά φρούτα που δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν.

Καρκίνος των ωοθηκών.

Τα τελευταία χρόνια, πάλη με την κατάθλιψη.

Δύο πόδια σπασμένα από ανεπιτυχή απόπειρα το 2006.

Η τελική-επιτυχής απόπειρα (με φυτοφάρμακο) τον Μάιο του 2007, στα σαράνταοκτώ της.

* * * * * * *

καλοκαίρι...

Μ αρέσουν πολύ οι νύχτες. Όσο θόρυβο και να έχει ο δρόμος από δίπλα, όσα σκυλιά και να γαυγίζουν, η ησυχία της νύχτας δεν μπορεί να κρυφτεί. Ψάχνω να βρω τα λόγια να περιγράψω αυτό που νιώθω.

Μ αρέσει να περπατάω τη νύχτα μέσα στο άδειο σπίτι, να σέρνομαι στα δωμάτια και να απολαμβάνω με τα γυμνά πόδια μου το πάτωμα. Σαν μόλις να τελείωσαν οι Πανελλαδικές και να έχω μπροστά μου μια αιωνιότητα να την κάνω ότι θέλω, σαν να είναι μονίμως Παρασκευή και δε χρειάζομαι άλλο ύπνο, ούτε ξεκούραση. Μόνο ζωή, ανάλαφρη.

Μ αρέσει να περπατάω τη νύχτα έξω στο δρόμο, να ανοίγω τα χέρια σαν να πρόκειται να πετάξω, να χαίρομαι το καλοκαιρινό αεράκι και τις μυρωδιές. Να κάνουμε όλες τις βόλτες του κόσμου μαζί, κουβεντιάζοντας. Σαν είναι δικά μας όλα τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι, σαν να είμαστε σε σκηνικό από ταινία του Βέντερς.

Τώρα πάω για ύπνο, αύριο ξημερώνει Παρασκευή.


* * * * * * *

μπλέ, για το μάτι

Mου πήραν τις πινακίδες για είκοσι μέρες.

Γιατί πάρκαρα κάτω από ένα σήμα «απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση».

Σε ένα μέρος όπου πάντα, μα πάντα, υπάρχουν χιλιάδες, -εκατομμύρια μπορώ να πω- αυτοκίνητα, παρκαρισμένα παντού.

Η ειρωνεία είναι, πως την ώρα που πάρκαρα υπήρχαν κενές θέσεις από την απέναντι μεριά του δρόμου-όπου δεν απαγορευόταν το παρκάρισμα, αλλά εγώ -ανέμελη και μαρία αντουανέτα όπως πάντα-, το έβαλα από την άλλη γιατί είχε σκιά…

Κι έτσι, την επόμενη μέρα φύγαμε για διήμερο στην Αίγινα χωρίς αυτοκίνητο.

Ήταν πολύ ωραία στο νησί.

Μια βραδιά στον κήπο με ένα ούτι, ένα σάζι, και μια πολίτικη λύρα, η θάλασσα απλωμένη απέναντι, ένα δισεκατομμύριο σκνίπες που γέμισαν τα πόδια μου με τουλάχιστον τριάντα τσιμπήματα το καθένα-γιατί θεώρησα καλό να να μην πάρω παντελόνι μαζί μου για το βράδυ, κι ένας ήλιος που (εδώ που τα λέμε, τι σου φταίει ο ήλιος? αφού καθήσαμε πολύ ώρα κάτω του, παρόλο που ήμασταν μέσα στο νερό), έφερε και στους δυό μας έναν (δύο) τρομερούς πονοκέφαλους, τόσο που να μην μπορούμε να ανοίξουμε το στόμα μας, σ όλο το δρομολόγιο του γυρισμού.

Παρόλαυτα, είναι υπέροχα :)

* * * * * * *

Οδός Μοισιόδακου

Ο ιεροδιάκονος Ιώσηπος Μοισιόδακας-κατά κόσμον Ιωάννης, γεννήθηκε περίπου το 1725 στην Τσερναβόδαξ, πάνω στο Δούναβη.

Ανήσυχος και απαιτητικός καθώς ήταν, κατηφόρισε από τον τόπο της γέννησής του, περιπλανώμενος στον Ελλαδικό χώρο.

Από τον ίδιο, μέσα από την "Απολογία" του, μαθαίνουμε ότι το 1752 βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και το 1753 στη Σμύρνη.

Αμέσως μετά, συνεχίζει τις σπουδές του για δυο χρόνια στην Αθωνιάδα Σχολή στο Άγιο Όρος, μαθητής του Ευγένιου Βούλγαρη.

Εξακολουθεί την περιπλάνησή του στη Σίφνο και Μύκονο.

Το 1795 τον βρίσκουμε στη Βιέννη, Πάδοβα, Βουδαπέστη.

Μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Νικηφόρου Θεοτόκη απ΄ την Αυθεντική Σχολή του Ιασίου, ο ηγεμόνας της Μολδαβίας Γκίκας τον διορίζει στη Σχολή. Ολόκληρη την περίοδο από το 1765 μέχρι την παραίτησή του το 1777 διδάσκει και συγγράφει .

Στα 1797 διδάσκει στη Σχολή του Βουκουρεστίου, άσημος δάσκαλος, αφού ο μηνιαίος μισθός του πρώτου δασκάλου Λάμπρου Φωτιάδη είναι 150 τάλιρα και κι ο δικός του 50 τάλιρα.
Απογοητευμένος και αγνοημένος πεθαίνει το 1800.

Για όλο το διάστημα της ζωής του έδρασε στην περιοχή των Βαλκανίων. Εκεί, ήταν πιο κοντά στους εμπόρους φίλους του της Κεντρικής Ευρώπης, πιο κοντά στο ξένο βιβλίο, τα τυπογραφεία και γενικά τον ευρωπαϊκό αέρα που αυτός ήθελε να αναπνέει.

* Ολόκληρο το κείμενο είναι αντιγραφή από εδώ, το βρήκα σε μια έρευνα για το τι σημαίνουν μερικά ονόματα οδών-πρωτάκουστα για τα δικά μου αυτιά, και το παραθέτω κυρίως γιατί μου άρεσε η τελευταία παράγραφος.

** Ο πίνακας είναι του Mou-sien Tseng.

* * * * * * *

ο ξανακερδισμένος χρόνος *

Καμιά φορά,
όταν έχω χρόνο ανάμεσα στις διαδρομές,
ανεβαίνω στην επιφάνεια (!)
και χαίρομαι,
τα κτήρια, τον καιρό, τους ανθρώπους!

Το πρωί που πηγαίνω στη δουλειά μου, έχω ένα τέταρτο διαθέσιμο… Χρόνος κλεμμένος από τον ύπνο μου, μα στην ουσία χρόνος κερδισμένος γιατί είναι ολόδικός μου, και τον κάνω ότι θέλω...

* Μαρσέλ Προύστ: Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, τόμος 7

* * * * * * *