μ'αρέσει

Τελείωσα το κασκόλ της Ντίνας αλλά έγινε κοντό: 1 μέτρο, δεν διπλώνει καθόλου.
Σκέφτομαι να το ξηλώσω και από 8 θηλειές να το κάνω με 4 θηλειές, ώστε να γίνει περίπου διπλάσιο.
Δεν βαριέμαι, μ'αρέσει.

σχόλιο

Δεν είναι μόνο τα "ποιήματα" ποιήματα. Στο μυαλό μου η ποίηση είναι κάτι ευρύτερο, είναι και μερικοί ξεκάρφωτοι στίχοι, και μερικές λέξεις βαλμένες στη σειρά, είναι και κατι ποστ σαν της Ου-μιγκ... Θέλω να πω ότι, ο καθένας μας μαζεύει ποιήματα, λεξούλες σαν μαξιλαράκια και τις αραδιάζει γύρω του για προστασία.
Και τι καλά, πόσο χαίρομαι σήμερα που όλοι μιλάνε για ποιήματα. Σαν να είναι μέρα βροχερή και βγήκαμε, τα σαλιγκάρια, για σουλάτσο.

Δεν έχω πιο αγαπημένο μου ποίημα. Μπερδεύομαι, ζαλίζομαι, είναι τόσα πολλά. Είναι υπέροχα.

* * * * *
Links με υπέροχα ποιήματα:
αναγεννημένη
silentcrossing
vita moderna
τσαλαπετεινός
τα χαμένα επεισόδια

ποίημα

Προσπάθησα να ξεχάσω,
μα έβγαλες ρίζες γύρω απ'τα πλευρά μου
και πέταξες λουλούδια
ακριβώς κατω απ'την κλείδα μου.
Όλη μέρα μαδάω τα πέταλα τους,
μα ακόμη δεν καταλαβα
αν μ'αγαπάς
ή όχι.

Προσπάθησα να βρω ποιος το έγραψε-εις μάτην. Υπάρχει μόνο reblogged σε tumblr.
Απολαμβάνω να μεταφράζω. Αυτός είναι ο λόγος.

* Ελάτε μ'ένα ποίημα: 21 Μαρτίου 2012, παγκόσμια ημέρα ποίησης.

λογοτεχνία

Έγινα μεταφραστής τυχαία, όσο βρισκόμουν στη φυλακή στα χρόνια της δικτατορίας. Ο Στρατής Τσίρκας μου μήνυσε πως έπρεπε να μεταφράσω το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, του Μαρσέλ Προύστ. Χωρίς άλλη κουβέντα, μου έστειλε τον πρώτο τόμο για ν'αρχίσω. Διαμαρτυρήθηκα. Εξήγησα πως δεν μπορούσα να καταπιαστώ μ'ένα τέτοιο εγχείρημα μη έχοντας μεταφραστική πείρα. Αρνήθηκα. Ύστερα από δεκαπέντε μέρες, στο επόμενο επισκεπτήριο της γυναίκας μου, ζητούσε κιόλας τα πρώτα χειρόγραφα. Δεν μπορούσα να φαντασθώ τις συνέπειες της πρότασης του Τσίρκα. Όχι μόνο πάνω στην προσωπική μου ζωή, που διαμορφώθηκε από τότε εντελώς διαφορετικά, αλλά και στον τρόπο της σκέψης μου, στις σχέσεις μου με τη λογοτεχνία και το γράψιμο...

(Αποσπάσματα από σημειώματα δημοσιευμένα στο συλλογικό τόμο Παύλος Ζάννας, α'έκδοση 1993, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, β'έκδοση 1999.)

* Αντιγράφω από το Πρώτο Πλάνο, τεύχος 261, 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για την ευτυχή συγκυρία της συνάντησής των Παύλου Ζάννα-Στρατή Τσίρκα-Μαρσέλ Προυστ.

προσωπικά

Κάτσε να βρω τα λόγια να το περιγράψω. Που ένα παιδί, όταν είσαι η μαμά του, έρχεται κοντά σου σαν να είσαι ο ήλιος. Με απόλυτη εμπιστοσύνη και απόλυτη λατρεία. Χωρίς να βλέπει αν είσαι όμορφος, ή ώριμος, ή αν κάνεις το σωστό. Επαναλαμβάνω: με τυφλή εμπιστοσύνη και απόλυτη λατρεία.
Μάλλον αυτό εννούν όσοι λένε πως αν δεν κάνεις δικό σου παιδί δεν θα καταλάβεις ποτέ. Αυτό είναι που δεν θα νιώσεις. Αυτήν την απόλυτη αγάπη κάποιου για σένα, που σε κάνει να τον αγαπάς κι εσύ τόσο κι άλλο τόσο, κι όσο δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι γίνεται να αγαπήσει κανείς.

* η φωτογραφία

εντελώς προσωπικά

Νευριάζω όταν ακούω ωωω Θεσσαλονίκη, τι ωραία πόλη, τι ωραία φαγητά, τι ωραίες γυναίκες...
Εγώ βλέπω μόνο μια τεράστια υγρασία. Και μια ασφυξία.
Δεν έχει νεραντζιές και δεν μπορείς να αναπνεύσεις ελέυθερα. Δεν έχει χώρο να απλώσεις τα χέρια σου βρε παιδί μου.
Κάθε φορά που ξανάρχομαι μου φαίνεται όλο και πιο κλειστή, πιο Βαλκανική, πιο εβραική, πιο κινηματογραφική. Λέω τώρα λέξεις, μα πιο πολύ συναισθήματα θέλω να περιγράψω.
Είναι και οι προσωπικές μνήμες.
Δεν θέλω να θυμάμαι. Ούτε την Ανεμόεσσα, ούτε το Εναλλάξ. Ούτε τη Σίγκαλ, ούτε το Ράδιο Σίτυ. Ούτε το Χαριλάου, ούτε το Σοφούλη.
Το μόνο υπέροχο, αναπάντεχα υπέροχο, είναι όλη αυτή η θάλασσα που βρίσκεται παντού. Όλο ξεχνάω πόσο πολύ παρούσα είναι εδώ η θάλασσα. Στο λιμάνι, στην παραλιακή, στον περιφερειακό, στην Μαρτίου, στην Καλαμαριά, βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου.

ωωω-ω (*)

μου είπαν μερικές φορές μιλάς σαν εσύ και μερικές σαν τράπεζα

(*) αρχή κλασικού τραγουδιού-ύμνου της πόλης

Pain - has an element of blank -

Ο πόνος-έχει ένα στοιχείο του κενού-
δεν μπορεί να θυμηθεί
πότε άρχισε-ή αν υπήρξε
ένα διάστημα που δεν υπήρχε-

δεν έχει μέλλον-παρά τον εαυτό του-
τα άπειρα βασίλειά του περιλαμβάνουν
το παρελθόν του-και τη φώτιση να περιέχουν
νέες περιόδους πόνου.

Emily Dickinson via This will hurt me

η αυγή είναι ευτυχισμένη

* Victor Gabriel Gilbert (French, 1847 - 1935), “Gardening”

a visual party

Μερικές μέρες είναι κάτι φωτογραφίες που μου φωνάζουν κάνε μας ποστ.
Άλλες μέρες, μόνο κάτι σοκολάτες μού φωνάζουν φάε μας.

* Victor Gabriel Gilbert (French, 1847 - 1935), “The Flower Seller”