ποίημα

Aν ήμουν νεκρή, και τα κόκκαλά μου σκόρπια

σαν κουπιά ριγμένα στη βαθιά, περιστρεφόμενη γη, 

ή πνιγμένη, και το κρανίο μου σαν τα κοχύλια που βάζεις στ'αυτί 

πάνω στο σκοτεινό κρεββάτι του ωκεανού,

αν ήμουν νεκρή και η καρδιά μου ένα αχυρόστρωμα 

για ένα κόκκινο, κόκκινο τριαντάφυλλο,

ή καμμένη, και το σώμα μου μια χούφτα χαλίκια 

πεταμένα καταπρόσωπο στον ανεμο,

αν ήμουν νεκρή, και τα μάτια μου τυφλά 

στις ρίζες των λουλουδιών, θρηνούσαν για το τίποτα,

στ'ορκίζομαι, η αγάπη σου θα με σήκωνε 

απ'τον τάφο μου, ολοζώντανη,

σαν τον Λάζαρο. Πεινασμένη γι'αυτό, κι αυτό, κι αυτό, 

το ζωντανό φιλί σου.

~ To ποίημα If I Was Dead, της Carol Ann Duffy (Rapture, London: Picador, 2005) το βρήκα στην don't ever read me

μέρες

Κυριακή, 23 Μάρτη (1958) 

Μετά το μεσημερινό, στην Tate Gallery με το μπούσι. Καθαρός και πολύ κρύος καιρός. Κοιτάξαμε Turner. Πρώτη φορά που τον είδα με φρέσκο μάτι, όχι χωρίς συγκίνηση-άλλοτε στα νιάτα μου δεν τον αγαπούσα. Τα μάτια μου κουρασμένα από χτες-ίσως γιαυτό; Βγαίνοντας, κοιτάζοντας τον χειμωνιάτικο ήλιο του Λονδίνου, είδα τι πρωτότυπο μείγμα αυτού του φωτός και του φωτός της Μεσογείου (του ιταλικού) είναι αυτός ο άνθρωπος. 

~ Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Ζ'

φτερά και βεντάλιες

Dishcloth. Πώς το λέμε εδώ, έχει άραγε όνομα; Το βαμβακερό πανάκι για να καθαρίζεις τις επιφάνειες τις κουζίνας. Που, άμα έχεις όρεξη να πλέξεις, μέχρι κι αυτό το φτιάχνεις πλεκτό.
Το σχέδιο λέγεται feather and fan.