Ο Κλάους και η Έρικα Μαν (τα δύο πρώτα παιδιά του Τόμας Μαν) έκαναν ένα ταξίδι στα 1927-1928, όταν ήταν 20 και 21 ετών αντίστοιχα.
Η απόφαση ήταν παρορμητική και ο προγραμματισμός ανύπαρκτος: δεν φρόντισαν ούτε για χρήματα, ούτε για συνεννοήσεις, στηρίχθηκαν μόνο στο γεγονός ότι ήταν τα παιδιά του διάσημου συγγραφέα, έτσι ώστε να ανοίγουν πόρτες μπροστά τους και να δανείζονται χρήματα, τα οποία αργότερα επέστρεψε στους δανειστές ο πατέρας τους. Τους στήριξε επίσης η πεποίθησή που είχαν στις ικανότητές τους για επικοινωνία και η νεανική τους ανεμελιά.
Έτσι ξεκίνησαν από το Αμβούργο και μέσω Ηνωμένων Πολιτειών (τις οποίες διέσχισαν τρεις φορές μέσα σε έξι μήνες), Χαβάης, Ιαπωνίας, Κορέας και Ρωσίας, επέστρεψαν στην Γερμανία έχοντας κάνει το γύρο του κόσμου με τα μεταφορικά μέσα εκείνης της εποχής-με τραίνα και βαπόρια, και χωρίς χρονικούς περιορισμούς-ακολουθώντας τις παρορμήσεις της στιγμής.
Στη διάρκεια του ταξιδιού έκαναν ομιλίες σε μεγάλα πανεπιστήμια, γνώρισαν πολλές αμερικανικές και ιαπωνικές πόλεις, έκαναν γνωριμίες και κατανάλωσαν άφθονη βότκα.
Παρόλο που οι περιγραφές τους είναι υπερβολικά περιληπτικές και οι επαφές τους αφορούν κυρίως Γερμανούς των παροικιών του εξωτερικού, αυτό το γραμμένο με ανεμελιά και χιούμορ βιβλίο πετυχαίνει το στόχο του: ο αναγνώστης νιώθει σαν να έκανε όντως το γύρο του κόσμου μέσα σε μερικές ημέρες. Οι νεαροί επίδοξοι συγγραφείς, παρόλο το νεαρό της ηλικίας τους και την επιπολαιότητά τους σχετικά με τα οικονομικά θέματα του ταξιδιού, βλέπουν ξεκάθαρα και σε βάθος, θέματα όπως ο ρατσισμός (*) στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο επαρχιωτισμός των μεσοδυτικών Πολιτειών, η γραφειοκρατεία στην νεαρή Ρωσία, το θέατρο με κούκλες στην Ιαπωνία, το dolce farniente στην Χαβάη.
Αυτό που κυρίως ευχαριστήθηκα στο βιβλίο είναι το ταξίδι-σαν να έκανα κι εγώ το γύρο του κόσμου, σε δύο ημέρες, όπως τότε: χωρίς αεροπλάνα, κρατήσεις, χωρίς προγραμματισμό.
(*)
