8.2.06

-τα παράθυρα του καλού Θεού-


Μας ήρθε ξαφνικά η διάθεση να περάσουμε από νωρίς τη νύχτα σ΄ έναν πύργο. Πολλοί πύργοι, στη Γαλλία, έχουν γίνει ξενοδοχεία: ένα τετράγωνο όλο πράσινο, χαμένο σε μια έκταση όλο ασχήμια χωρίς πράσινο. Ένα κομματάκι από αλέες, δέντρα και πουλιά στη μέση ενός απέραντου δικτύου από δρόμους. Οδηγώ και, στο καθρεφτάκι, προσέχω πίσω μου ένα αυτοκίνητο. Το αριστερό του φωτάκι αναβοσβήνει και ολόκληρο το αυτοκίνητο εκπέμπει κύματα ανυπομονησίας. Ο οδηγός περιμένει την ευκαιρία να με προσπεράσει. Παραμονεύει αυτή τη στιγμή όπως το αρπαχτικό παραμονεύει ένα σπουργίτι.

Η Βέρα, η γυναίκα μου, μου λέει: «Κάθε πενήντα λεπτά πεθαίνει κι ένας άνθρωπος στους δρόμους της Γαλλίας. Για κοίτα όλους αυτούς τους τρελούς που τρέχουν γύρω μας. Είναι οι ίδιοι που γίνονται υπερβολικά συνετοί όταν κακοποιείται κάποια γριά μπροστά στα μάτια τους στο δρόμο. Τί συμβαίνει και δεν φοβούνται όταν βρίσκονται στο τιμόνι?»
Τι να απαντήσεις? Μάλλον το εξής: ο άνθρωπος που σκύβει πάνω στη μοτοσυκλέτα του δεν μπορεί να συγκεντρωθεί παρά μόνο στην παρούσα στιγμή της πτήσης του. Γαντζώνεται πάνω σ΄ένα κλάσμα χρόνου αποκομμένο από το παρελθόν και από το μέλλον, αποσπάται από τη συνέχεια του χρόνου. Είναι εκτός χρόνου. Μ’ άλλα λόγια, βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης. Σ αυτή την κατάσταση, δεν ξέρει τίποτα για την ηλικία του, δεν ξέρει τίποτα για τη γυναίκα του, τίποτα για τα παιδιά του, τίποτα για τις σκοτούρες του, και ως εκ τούτου δεν φοβάται, διότι η πηγή του φόβου βρίσκεται στο μέλλον, και όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Η ταχύτητα είναι μορφή έκστασης που την έκανε δώρο στον άνθρωπο η τεχνολογική επανάσταση. Σε αντίθεση με τον μοτοσυκλετιστή, ο δρομέας είναι πάντοτε παρών στο σώμα του, αφού είναι αναγκασμένος να σκέφτεται ασταμάτητα τις φουσκάλες του, το λαχάνιασμά του. Όταν τρέχει αισθάνεται το βάρος του, την ηλικία του, έχοντας όσο ποτέ άλλοτε συνείδηση του εαυτού του και του χρόνου της ζωής του. Όλα αλλάζουν όταν ο άνθρωπος εκχωρεί την ικανότητά του για ταχύτητα σε μια μηχανή: από εκείνη τη στιγμή το σώμα του βρίσκεται εκτός παιχνιδιού και παραδίδεται σε μια ταχύτητα που είναι ασώματη, αύλη, ταχύτητα αμιγής, ταχύτητα καθαυτήν, ταχύτητα έκσταση.

Περίεργη συμμαχία: η απρόσωπη ψυχρότητα της τεχνολογίας και οι φλόγες της έκστασης. Θυμάμαι εκείνη την Αμερικανίδα που, πριν από τριάντα χρόνια, με όψη σοβαρή και ενθουσιώδη, κάτι σαν απαράτσικ του ερωτισμού, μου έκανε μάθημα (παγερά θεωρητικό) για τη σεξουαλική επανάσταση. Η λέξη που επανερχόταν συχνότερα στο λόγο της ήταν η λέξη οργασμός. Μέτρησα : σαράντα τρεις φορές. Η λατρεία του οργασμού: προβολή της πουριτανικής χρησιμοθηρίας στη σεξουαλική ζωή, αποδοτικότητα εναντίον αργίας. Αναγωγή της συνουσίας σε εμπόδιο προς υπερπήδηση προκειμένου να φτάσει κανείς σε μια εκστατική έκρηξη, τον μόνο αληθινό στόχο του έρωτα και του σύμπαντος.

Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας? Α, που είναι οι παλιοί αργόσχολοι? Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαικών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο? Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα λιβάδια και τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση? Μια τσεχική παροιμία δίνει τον ορισμό της γλυκιάς απραξίας τους με μια μεταφορά: κοιτάζουν τα παράθυρα του καλού Θεού. Όποιος κοιτάζει τα παράθυρα του καλού Θεού δεν βαριέται. Είναι ευτυχής.
Στον κόσμο μας η αργία μεταβλήθηκε σε αεργία, που είναι τελείως άλλο πράγμα: ο άεργος είναι στερημένος, βαριέται, αναζητάει μονίμως την κίνηση που του λείπει.

Κοιτάζω στο καθρεφτάκι : πάντα το ίδιο αυτοκίνητο, που δεν μπορεί να με προσπεράσει εξαιτίας της αντίθετης κυκλοφορίας. Πλάι στον οδηγό κάθεται μια γυναίκα. Γιατί δεν της διηγείται κάτι αστείο? Γιατί δεν ακουμπάει την παλάμη του στο γόνατό της? Απεναντίας, αναθεματίζει τον αυτοκινητιστή μπροστά του που δεν τρέχει γρήγορα, και η γυναίκα δεν σκέφτεται κι εκείνη να αγγίξει τον οδηγό με το χέρι, σοφάρει νοερά μαζί του και με αναθεματίζει κι αυτή.

Κι εγώ σκέφτομαι εκείνο το άλλο ταξίδι από το Παρίσι προς τον εξοχικό πύργο, ένα ταξίδι που έγινε εδώ και διακόσια χρόνια, το ταξίδι της μαντάμ ντε Τ. και του νεαρού ιππότη που τη συνόδευε. Είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, και η ανείπωτη αισθησιακή ατμόσφαιρα που τους περιβάλλει πηγάζει ακριβώς από τη βραδύτητα του ρυθμού: τα δύο κορμιά, που ταλαντεύονται με την κίνηση της άμαξας, αγγίζονται, αρχικά εν αγνοία τους, κατόπιν εν γνώσει τους, και η ιστορία αρχίζει.

* * * * * * *

20 σχόλια:

Λαμπρούκος είπε...

Λεμονάκι,
μ' αυτά και μ' αυτά σε βλέπω παρέα με τη Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου να συζητάτε για το Μιλαν Κούντερα. Εγώ θα πάρω τους υπόλοιπους και θα λέμε για τη Μίλαν, την Ίντερ, τη Γιουβέντους και το ΜΠΑΟΚ.

alombar42 είπε...

Σήμερα παρήγγειλα μια πολύ καλή και πολύ γρήγορη φωτογραφική μηχανή, από Γερμανία (επιτέλους θα επιστρέχω στη λόξα μου, χωρίς το κόστος που είχε κάποτε).
Αν έρθει μέχρι την Παρασκευή, το πρωί του Σαββάτου θα ξεκινήσουμε για Ορεινή Κορινθία (το χειμώνα μάλλον θα είναι πιο όμοφη από το καλοκαίρι).
Θα οδηγήσω εκστατικά γρήγορα το αυτοκίνητο στο δρόμο - τον ξέρω καλά άλλωστε.
Ετσι, θα έχω πολύ χρόνο να ξοδέψω τεμπέλικα και ήρεμα σε φωτογραφίσεις, καφενεία, φτηνό κονιάκ, αμπελοφιλοσοφίες και σεξ.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν βλέπεις...

Δε γράφω άλλα όμως, γιατί βιάζομαι να ετοιμάσω το επόμενο ποστ :)

lemon είπε...

Λαμπρούκο, why not? εξάλλου και ψηλή και ξανθιά είμαι κι εγώ… ;)

Μμμμ, στη φωτογραφική μηχανή λοιπόν, η ταχύτητα είναι προσόν, αδιαμφισβήτητο αυτό, το σημειώνω, alombar-lemon 1-0.
(Κι άμα δεν έρθει μέχρι την Παρασκεύη?? Τι κάνουμε?)… Και, αυτό το Ορεινή Κορινθία είναι ωραίο? Κουραστικό ακούγεται… άσε που μια φορά που είχαμε μπει στην Κόρινθο, μου φάνηκε εντελώς χάλια, αλλά πάλι, τι να κρίνεις σε ένα μόνο τζά?
Να προσέχεις στον δρόμο, σε παρακαλώ…

Katerina ante portas είπε...

Ξέρουμε απο ταχύτητες, πως να το κρύψομεν άλλωστε, αφου υπάρχει και η αφιέρωση:

Πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ' το τζάμι,
τρεις παρά είκοσι κι η νύχτα φωτεινή.
Μ' έχει τυλίξει ένα τεράστιο πλοκάμι
και το Φολκσβάγκεν μου δεμένο με σκοινί... ;)

Mirandolina είπε...

Εξαιρετικό ανάγνωσμα, λεμον μας. Ταξιδακι :-)

alombar42 είπε...

Λεμονιά, αν δεν έρθει μέχρι την Παρασκευή, θα σου αφιερώσω ποστ - θα είναι γρήγορο αλλά δεν θέλεις να ξέρει τι θα λέει :>
Οσο για την Ορεινή Κορινθία, έχει τόση σχέση με την Κόρινθο, όση η Λωζάνη με την Κοζάνη. Απο ποτέ σου προκύψει, η Γκούρα είναι εκπληκτική.

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Καλέ γιατί τρέχετε στον δρόμο; Τι έγινε ο πηγαιμός στην Ιθάκη; Η διαδρομή αξίζει περισσότερο από τον προορισμό. Τα κρυφά μικρά δρομάκια που μπορεί να οδηγούν σε προορισμούς πολύ καλύτερους από αυτόν που ξεκινήσαμε και που δεν προλαβαίνουμε να δούμε γιατί βιαζόμαστε. Τόσα μυστικά που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε και τα χάνουμε μέσα στη δίνη του "να φτάσω".
Παρατηρώ τους οδηγούς στον δρόμο και αναρωτιέμαι γιατί ΟΛΟΙ βιάζονται. Το πρωί άργησαν γιά τη δουλειά, το απόγευμα άργησαν στην δουλειά και περιμένει η οικογένεια, τα Σαββατόβραδα περιμένει η παρέα στο μαγαζί, τα ξημερώματα της Κυριακής περιμένει το κρεββάτι.
Βιαζόμαστε να δουλέψουμε, βιαζόμαστε να φάμε, βιαζόμαστε να διασκεδάσουμε, βιαζόμαστε να κοιμηθούμε.

ΜΠΑΜΠΑ ΜΗ ΤΡΕΧΕΙΣ!! (φωτό της αρεσκείας σας)

@λαμπρούκος
ΕΥΓΕ!!!!!!!!!! (μόνο γιά τον ΜΠΑΟΚ θα διαφωνήσω λίγο, αλλά χαλάλι)

Alpha είπε...

Δε μπορεί να βιωθεί το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ όταν βιαζόμαστε.
Το χει πιάσει μια χαρά ο Τσέχος πάλι.
Μου θύμισε και λίγο Lennon(μανιακός με την Ιαπωνία κι αυτός.


Watching The Wheels

People say I'm crazy doing what I'm doing
Well they give me all kinds of warnings to save me from ruin
When I say that I'm o.k. well they look at me kind of strange
Surely you're not happy now you no longer play the game

People say I'm lazy dreaming my life away
Well they give me all kinds of advice designed to enlighten me
When I tell them that I'm doing fine watching shadows on the wall
Don't you miss the big time boy you're no longer on the ball

I'm just sitting here watching the wheels go round and round
I really love to watch them roll
No longer riding on the merry-go-round
I just had to let it go

Ah, people asking questions lost in confusion
Well I tell them there's no problem, only solutions
Well they shake their heads and they look at me as if I've lost my mind
I tell them there's no hurry
I'm just sitting here doing time

I'm just sitting here watching the wheels go round and round
I really love to watch them roll
No longer riding on the merry-go-round
I just had to let it go
I just had to let it go
I just had to let it go

alombar42 είπε...

@dora in e-space

Δεν βιαζόμαστε πάντα (σίγουρα δε βιαζόμαστε να διασκεδάσουμε). Οταν ταξιδεύουμε απολαμβάνουμε το ταξίδι, χαζεύουμε, βγάζουμε φωτογραφίες, τρώμε οδηγώντας κουλουπου. Στο "γνωμικό", εξαιρείται πάντα η περίπτωση που ο προορισμός μετράει περισσότερο από κάθε δρόμο.

Βέβαια υπάρχουν και οι μεγάλοι ποιητές που ταξιδεύουν στην Κηφισίας ας πούμε, αλλά προσωπικά προτιμώ να τους προσέχω διπλά και να προσπερνώ όσο γίνεται πιο γρήγορα - μην πάω και από κανέναν χαριτωμένο που ονειρεύεται στο τιμόνι. Αλλωστε πρέπει να αδειάζουμε τους δρόμους από την ύπαρξή μας, γιατί χιλιάδες άλλοι περιμένουν να περάσουν κι αυτοί.

Ο Κούντερα μπορεί να ήταν μεγάλος συγγραφέας αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν οδηγός :)

alombar42 είπε...

Find out who you are before you regret it
Cause life is so short there's no time to waste it

So run my baby run my baby run
Run from the noise of the street and the loaded gun
Too late for solutions to solve in the setting sun
So run my baby run my baby run

alombar42 είπε...

Επιτρέψτε μου τη συνέχεια του σπαμ - κλείνω όμορφα με τα λόγια μεγάλων σοφών:

Οποιος βιάζεται σκοντάφτει,
γιατί ως γνωστόν
το γοργόν και χάριν έχει,
γι' αυτό...
σπεύδε βραδέως!

FUFUTOS είπε...

Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας? Α, που είναι οι παλιοί αργόσχολοι?

Τελικά, μου φαίνεται ότι εκείνον τον καφέ στην παραλία που έλεγες στο προηγούμενο post τον λαχταράς πολύυυυυ.

Κανόνισέ το. Για το λογαριασμό θα φροντίσω εγώ (θα τον περάσω στον κωδικό "έξοδα προεκλογικών συγκεντρώσεων" του προυπολογισμού για το project "Λαμπρούκοs for Νομάρχης")

Κάτι τέτοια γράφεις γκαρντασίνα και μας κοροιδεύουν με το "χαλλλαρρράαααα"
___
Πολύ όμορφο!

Λαμπρούκος είπε...

@ Αλομβαρ42

Από την πολύ blogotsarka έχεις ξεχάσει να γράψεις ένα τόσο δα κειμενάκι εδώ και τόσες μέρες...

@ Λεμονίτα

Εσύ μου τον ξελογιάζεις... Ξανθιά, έ ξανθιά (ψιθυριστά: οι άλλες σου διαστάσεις ποιές είναι???)

alombar42 είπε...

Λαμπρούκο, δε με ξελόγιασε... με γλωσσόφαγε :(

Μου στείλανε σήμερα μήνυμα οτι δεν μπορούν να επαληθεύσουν τη διεύθυνση και μπλα μπλα στείλε μια ταυτότητα σκαναρισμένη (είναι μεγάλο το ποσό). Η οδός έχει μετονομαστεί πριν 2 χρόνια, και προφανώς οι ηλίθιοι στην τράπεζα που έβγαλε την κάρτα ούτε που σκέφτηκαν να το ελέγχξουν, αφού όλα τα άλλα στοιχεία ήταν εντάξει. Τα ζώα! Εστειλα και στο μαγαζί ένα πολύ ευγενικό (βλ.λ.ξεχεστήριο) μήνυμα και ζήτησα μέχρι αύριο το μεσημέρι να την έχουν στείλει.

Τράπεζες... γκρρρ!

(αυτό το τελευταίο ήταν σπόντα)

sal.ló είπε...

"por el camino
del sitio mio
un carretero alegre pasó
con sus canciones
que es muy sentida
y muy guajira alegre cantó...", Eliades Ochoa


Όσον αφορά την σχόλη, νομίζω πως οι ιστολόγοι επιδιδόμαστε με θέρμη σε αυτή. Μάλιστα και χωρίς την χρησιμοθηρία του οργασμού, αλλά τον πραγματισμό της αυτουπονόμευσης... (...όχι δηλαδίς να μην νομίζεις ότι είμαστε και τίποτις αγράμματοι...)

"Μίλαν - Κούντερα 1-0", από ανάγωσμα στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια.

alombar42 είπε...

Δε βλέπω να έρχεται η μηχανή αύριο... να για να μάθεις!

Ανώνυμος είπε...

Δουλεύω χωρίς ξεκούραση
για να μπορέσω να παντρευτώ
κι αν τα φέρω βόλτα
θά 'μαι ένας ευτυχής guajiro...
... είμαι απ το guajir και αμαξάς
στους κάμπους χαίρομαι...

sal.ló,
δεν ξέρουμε Ισπανικά,
μη μας στερείς αυτά
που επειδή σε χαροποιούν
μοιράζεσαι μαζί μας.

Όσο για τα ταξίδια και την ταχύτητα,
για εμένα (θα το εκμυστηρευτώ αυτό)
όλα είναι πολύ γρήγορα.
Σχεδόν πάντα και μετά από αυτά
ανακαλύπτω "πράγματα" που δεν είδα
με την πρώτη ματιά.
Που δεν πρόλαβα να αφομοιώσω
ή να συνειδητοποιήσω την ώρα της γέννησής τους,
μα που άφησαν μέσα μου το ίχνος τους.
Πολλές φορές αυτά είναι άνθρωποι.
Μερικές φορές είμαι εγώ.

Έτσι και με τα λόγια που διαβάζω εδώ (και αλλού όμως) lemon,
σαν ταξίδια που με κάνουν να βλέπω ξανά τον κόσμο και τον εαυτό μου,
αφήνουν το ίχνος τους μέσα μου και κάποτε ο σπόρος τους φυτρώνει και ευδοκιμεί.
Από τα άνθη (τους λεμονανθούς αν προτιμάς) και οι υπόλοιποι παίρνουν μυρωδιά.
Και τί να τους πεις αν σε ρωτήσουν, για το πού τα είδες, πού τα άκουσες, ποιος στα είπε όλα αυτά που κάθεσαι και ιστορείς και πού έμαθες να εκφράζεσαι έτσι;
Σάμπως είναι κανενού όλα αυτά;
Κι όμως τα δρέψαμε από τα ταξίδια μας,
είτε κατά τη διάρκεια, είτε ύστερα.

Οι μεγαλύτεροι, και οι πιο αγαπητοί,
δάσκαλοι στη ζωή μου
με δίδαξαν κάτι που κατάλαβα αφού παρήλθαν.

Είμαι εγώ αργό μυαλό άραγε;
Τα ταξίδια μου τάχιστα;
Ή κάποια άλλη σχέση υπάρχει μεταξύ μας;

alombar42 είπε...

αφήνουν το ίχνος τους μέσα μου και κάποτε ο σπόρος τους φυτρώνει και ευδοκιμεί.

Ανώνυμε/η δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτή την προτασούλα. Κάποτε με ρώτησαν "πώς στηρίζεις την άποψή σου;" και απάντησα οτι η άποψη διαμορφώνεται σιγά σιγά, παίρνει χρόνια, έτσι που στο τέλος ξεχνάς από που ξεκίνησε και γιατί σήμερα είναι αυτή.
Ολες οι εμπειρίες αφήνουν ένα μικρό σποράκι μέσα στο χάος μας. Πολλά από αυτά φυτρώνουν, λίγο με το χρόνο, λίγο με το πότισμα. Κάποτε βλέπουμε ένα δάσος και αγνοούμε πώς ξεκίνησαν όλα αυτά.
Ομως αυτό είναι καλό.

Kevlarsoul είπε...

Το εξώφυλλο μου έφερε αναμνήσεις ανεκπλήρωτων αναγνώσεων.
Το βιβλίο μου το δάνεισε ο καλύτερος μου φίλος να το διαβάσω. Δυο χρόνια από συρτάρι σε ράφι μετακόμιζε η βραδύτητα. Στο τέλος το επέστρεψα χωρίς να το διαβάσω. Χρειάζομαι πολύ χρόνο μάλλον, έχω τη βραδύτητα μέσα μου καμία φορά. Ειδικά για να αναστέλλω αποφάσεις.

αερας είπε...

αυτες οι συγχρονικοτητες η αλλιως συμπτωσεις....lemon ειναι που μας στελνουν!
Εχω απο καιρο καταληξει οτι η αληθεια δεν μπορει παρα να ειναι μια και η προσβαση σ αυτην ερχεται απο χιλιαδες δρομους και με χιλιαδες τροπους.
Απ οπου λοιπον κι αν προσπαθει, να προσεγγυσει, ο καθενας μας την αληθεια, σιγουρα πρεπει να κανει την σταση του ,στη "βραδυτητα",αν προλαβει βεβαια!