«η μετανάστις» του Παπαδιαμάντη…

Για τον mosaic, που μου θύμησε αυτό το κείμενο, με αγάπη.

Ο πλοίαρχος παρηγορεί τήν απελπισμένη νεάνιδα, που ενδεχομένως θα πηδούσε στο νερό:

- Μή παραδίδεσαι εις τήν απελπισίαν, σοί αρκεί ό,τι υπέφερες καί μή θέλεις νά υποφέρης πλειότερον.

- Καί εξαρτάται από τόν άνθρωπον νά υποφέρη ή μή;

- Ναί, από τόν άνθρωπον εξαρτάται. Νά μή ανασκάπτη πλειότερον τό κενόν τής καρδίας του, αλλά νά προσπαθή νά τό συγκαλύπτη. Μηδέ νά προσπαθή νά μετρήση τό βάθος τού κενού τούτου. Νά μή παραδίδεται εις τήν σκέψιν, τήν θλίψιν, τήν μελαγχολίαν. Τί θά εγίνετο η ανθρωπότης, άν έκαστος κατεβάλλετο υπό τής συμφοράς; Άν τά άτομα αποθνήσκουσιν, αποθνήσκουσιν υποχωρούντα εις τόν νόμον τής φύσεως, αλλ' η ανθρωπότης οφείλει να μείνη.

Όταν ο φίλος μου ο Αντώνης, άτομο όχι απλά προσγειωμένο, αλλά κυριολεκτικά ένα-με-τη-γη, μου ανέφερε το παραπάνω κείμενο του Παπαδιαμάντη πριν 4 χρόνια περίπου, ήμουν τόσο τυφλωμένη από πόνο και απαισιοδοξία που βρήκα το κείμενο ακατανόητο…κι όταν-επιτέλους κατάλαβα τι λέει, τότε πια το θεώρησα μεγάλη βλακεία, σίγουρη ότι από τη στιγμή που η δυστυχία υπάρχει, είναι αδύνατον και τουλάχιστον εθελοτυφλία να παραστήσεις ότι δεν υπάρχει, για να μην πονάς…

Μετά πέρασε ο καιρός, και μεγάλωσα, και τώρα ο Παπαδιαμάντης καλά που δεν ζει, γιατί θα τον έσφιγγα τόσο δυνατά στην αγκαλιά μου, που θα τον έφερνα σε πολύ δύσκολη θέση τον καλό μου, τον παππούλη, τον κοσμοκαλόγερο…

(«Η γυφτοπούλα» των παιδικών μας χρόνων…θυμάστε?

Ο «άγιος των γραμμάτων μας» έζησε από 4/3/1851 έως 3/1/1911, παρακολούθησε μαθήματα στην Φιλοσοφική της Αθήνας, αυτοδίδακτος έμαθε αγγλικά και γαλλικά, κέρδιζε τα προς το ζήν με προγυμνάσεις μαθητών και μεταφράσεις, επισκεύθηκε το Άγιο Όρος αλλά δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο για το σχήμα, έγραψε σε μια δική του γλώσσα, ένα μίγμα καθαρεύουσας, δημοτικής και ντοπιολαλιάς της Σκιάθου, έζησε μέσα στην ανέχεια και πέθανε στο νησί του.
Η wikipedia έχει μια ωραία βιογραφία του στα ελληνικά).

* * * * * * *