4.2.06

Whatever the world says, I am who I am!

(για τη Mirandolina :)


I want to change, I really want to change!
My heart burns to change.
Like the words of the wise, “the daily renwal”.
I want to live a new life every day.
The people have nowhere to turn to.


And to give them comfort with our paintings,
wouldn’t that be that fate of us wretched painters?
In this chaos who could find comfort?
A painting is just a painting!
Whatever the world says, I am who I am!I am Jang Seung-up.



“Μεθυσμένος από γυναίκες και ποτό”
ή, “η ζωή του ζωγράφου Jang Seung-up”
ή ακόμα, “painted fire”.



Κορέα, 19ος αιώνας
Η ζωή του ζωγράφου Jang Seung-Up, ενός καλλιτέχνη του οποίου η επαναστατική ζωή και περσόνα άλλαξαν για πάντα το πρόσωπο της τέχνης στην Κορέα.
Παρόλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις και παρεξηγήσεις, πέτυχε να βρει το δικό του δρόμο στη ζωγραφική και να κερδίσει το όνομα chihwaseon που σημαίνει μεθυσμένος δάσκαλος ζωραφικής.

Ο Jang Seung-Up γεννήθηκε το 1843,σε μια οικογένεια ταπεινών και μεγάλωσε ορφανός περιπλανώμενος στους δρόμους
H ταινία ξεκινάει το 1850, όταν ο Κim Byung-moon σώζει τον νεαρό από μια ομάδα περιπλανώμενων κι αυτός σε αντάλλαγμα τού ζωγραφίζει το πορτραίτο του. Καθώς ο Κιμ εξετάζει προσεχτικά τον σκληρό τρόπο ζωγραφικής του παιδιού, προσέχει την ιδιαίτερη δυναμική του, και χρόνια αργότερα γίνεται ο μέντοράς του-τον παροτρύνει να ασχοληθεί με την τέχνη. Αυτός είναι που του δίνει τελικά και το όνομα Oh-won .

Αργότερα ο Jang Seung-Up συναντά την Mae-Hyang, κόρη ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας, αλλά παρόλο που το πάθος που τους ενώνει είναι δυνατό, τελικά αναγκάζονται να χωρίσουν καθώς αυτή τον παρατάει ανήμπορη να υπομείνει την κοινωνική κατακραυγή.



Ο ίδιος εγκαταλείπει το σπίτι του και περιπλανιέται αναζητώντας την «αληθινή τέχνη», ανακαλύπτοντας σύντομα ότι μέσω της ευχαρίστησης μπορεί να παράγει τα καλύτερα έργα του. Ετσι ζωή του σημαδεύεται από την παραδοξότητα ότι η έμπνευσή του προέρχεται από την εξάρτηση-εθισμό του στο αλκοόλ και στις ερωτικές σχέσεις με γυναίκες.
Καθώς προσπαθεί να υπερβεί το χρόνο μέσω της τέχνης, προεκτείνει τις δυνατότητες της κορεατικής παραδοσιακής τέχνης και τελικά γίνεται ένα σημείο αναφοράς παγκοσμίως και ένας από του εθνικούς μύθους της Κορέας.

Τα ίχνη του εξαφανίζονται το 1897.

Η ταινία, που είναι ένα κόσμημα της ανυπέρβλητης ομορφιάς της παραδοσιακής κορεατικής ζωγραφικής, βασίζεται στις λίγες λεπτομέρειες που είναι γνωστές για τη ζωή του.
Τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2002.




Αυτό είναι το-εκπληκτικό- official site της ταινίας.

Εδώ μπορείτε να δείτε τοποθεσίες και λεπτομέρειες των γυρισμάτων.

Εδώ το θαυμάσιο ποστ της Μιραντολίνας για τα κορεάτικα sijo , το οποίο ήταν και η αφορμή για όλα τα παραπάνω...


* * * * * * *

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Lemon,
Είναι η πρώτη φορά που σε επισκέπτομαι και έφερα να σου χαρίσω μια ιστορία. Την παράξενη ιστορία της «μαύρης γκέισας».
Δεν σχετίζεται με την ιαπωνική αντίληψη περί ζωής, παρά στον βαθμό που αποτελεί τον αντίποδα της, την πίσω όψη του ίδιου νομίσματος.
Συνάντησα λοιπόν κάποτε μία πανέμορφη μιγάδα από την κεντροδυτική Αφρική, την Ιάβα. Η Ιάβα δούλευε σ΄ ένα γυμναστήριο αλλά κυκλοφορούσε η φήμη ότι επισκέπτονταν και ευκατάστατους κυρίους στον «χώρο τους», δηλαδή σε πολυτελή ξενοδοχεία. Οι κακές γλώσσες διέδιδαν ότι δεν έπαιρνε ποτέ λιγότερα από τριακόσια ευρώ αλλά παραδέχονταν πως τα άξιζε τα λεφτά της. Το δέρμα της άφηνε μία αίσθηση βελούδου στρωμένου με σοκολάτα και η κίνηση της σε έβαζε σε υποψία πως μέσα στα σπλάχνα της ηχούσαν τύμπανα. Εκτός του ότι, κάθε εκατοστό του κορμιού της χαρακτηρίζονταν από πλήρη και εξοργιστική απουσία κυτταρίτιδας.
Εγώ, κρυφά, την αποκαλούσα: «η μαύρη γκέισα».
Γιατί, όπως καίει τα δάχτυλα ένας σταλαγμίτης από πάγο άλλο τόσο τα καίει και ένας σταλακτίτης φωτιάς. Είτε στο λευκό, είτε στο μαύρο, είναι προτιμότερο να απέχεις διακριτικά από το απόλυτο.
Για να μην καείς.
Η μαύρη γκέισα δεν έμεινε πολύ καιρό στο γυμναστήριο. Λίγους μήνες μετά, την έχασα.
Έκανα προσπάθεια να την ξαναβρώ αλλά μάταια. Όπου κι΄αν ρώτησα, ενώ τη θυμόντουσαν πολύ καλά, δεν ήξερα να μου πουν τίποτα για τη ζωή της. Σαν να μην είχε ούτε όνομα, ούτε διεύθυνση, ούτε ιστορία.
Την βρήκα πάλι εντελώς τυχαία, σε ένα μαγαζί στο Γκαζι, όπου δούλευε στο μπαρ. Υπήρχαν και κάποιες γυναίκες εκεί γύρω, οι οποίες φορούσαν δερμάτινα παντελόνια και γραβάτες, που έδειχναν να την ξέρουν αλλά δεν την ονόμαζαν Ιάβα, την αποκαλούσαν: Σουάν…
Παραξενεύτηκα.
Παραδόξως, η Σουαν – Ιάβα με αναγνώρισε αμέσως και φάνηκε να χαίρεται. Πήρα το θάρρος να της μιλήσω αργά, όταν το μαγαζί κόντευε να αδειάσει.
«Σε αναζήτησα αλλά είχαν χαθεί τα ίχνη σου. Νόμιζα πως ζούσες πολύ ανοιχτή ζωή, όμως όσους ρώτησα, κανείς δεν είχε να μου πει τίποτα για την Ιάβα…»
«Δεν υπάρχει η Ιάβα. Εγώ είμαι η Σουάν»
Γέλασε αθώα, σαν μικρό παιδί.
«…αλλάζω τον εαυτό μου, όπως τα φίδια αλλάζουν το δέρμα τους. Πάρα πολλοί άνθρωποι πέρασαν πάνω από την Ιάβα, πάρα πολύς πόνος, πάρα πολλές ιστορίες, πάρα πολύ μοναξιά. Τη βρώμισαν την Ιάβα. Δεν μπορούσε πια να κουβαλάει τόσο μεγάλο βάρος, τόσες ψυχές… Στη χώρα μου, όταν νιώθουμε πως έχουμε ανοίξει τόσο πολύ, τον διαλύουμε τον εαυτό μας και μετά τον αφήνουμε να τον ξεράνει ο ήλιος. Εγώ άδειασα από την Ιάβα. Τώρα είμαι η Σουάν…»
Τέλος η Σουάν έφερε και με κέρασε ζεστό κρασί ανακατεμένο με λικέρ βατόμουρο. Το ασπράδι του ματιού της άστραφτε. Το γέλιο της ήταν τόσο καθαρό, όσο και το πορσελάνινο πρόσωπο μιας γκέισας. Κοίταζε τον Κόσμο, με μια έκπληξη, σαν να είχε μόλις πατήσει το πόδι της στη ράχη της γης. Και της φαίνονταν όλα καινούρια…

Με αγάπη…η Κυρία

lemon είπε...

Κυρία, καλώς ήρθατε! Είχα στρώσει από χθές (τα comments μου) και σας περίμενα!
Το καταλάβατε λοιπόν ότι μου αρέσουν οι ιστορίες πιο πολύ απ όλα...
Ευχαριστώ πολύ..

Alpha είπε...

Lemon

θα πάω να το δώ.
Φαίνεται οτι η Κορέα είναι κάτι πολυ περισσότερο από μια μικρή Ιαπωνία.
Από το "Φθινόπωρο, Καλοκαίρι κλπ", μέχρι τη Hiunday και την LG, "όλα (πλέον) τη θυμίζουν".

Λαμπρούκος είπε...

Λεμονίτα μου,

1) Αρχίζω να ερμηνεύω τη μονομανία σου για τη μακρυνή ανατολή ως αντίβαρο και εκδίκηση για τη μακρυνή και παγερή δύση (Βλέπε Δανία-Σουηδία-Λετονία και άλλες χώρες της Βαλτικής)

2) Πως έχεις καταφέρει αυτή την πατάτα και έχεις βάλει τα κείμενα σου εκεί (δυστυχώς δεν έχω καμία απάντηση να σου δώσω γι αυτό)

3) Είναι πραγματικά τόσο διαφορετικός ο κόσμος της σιωπής και των εικόνων της ανατολής σε σχέση με το πολύβουο - και συχνά πολυλογάδικο - παζαρι της Δύσης.

Κάνεις πολύ καλά που μας το θυμίζεις

Mirandolina είπε...

Λεμον μου, ευχαριστώ και χαίρομαι πολύ. Η ταινία είναι ένα κορεάτικο μαργαριτάρι (να μη ξεχνιόμαστε).

Μωσαϊκ, η Κορέα δεν είναι μια μικρή Ιαπωνία - είναι πολιτισμός γεννήτωρ του Ιαπωνικού. Γι αυτο και το μίσος των Ιαπώνων, θα έλεγαν οι φροϋδιστές.

lemon είπε...

Mosaic, Μάλλον πρέπει να το πάρεις σε dvd να το δεις, στην τιβι το είδα πριν κανένα εξάμηνο, νομίζω…
Ούτε εγώ ήξερα ότι ο κορεάτικος πολιτισμός προηγούνταν του Ιαπωνικού, Μιραντολίνα…
Και, πράγματι, Λαμπρούκο, είπες μεγάλη κουβέντα για τη σιωπή…
Δες τι όμορφα τα λέει εδώ η Κυρία...

ellinida είπε...

Υπέροχη ταινία . Χάρηκα που μου την θύμισες .

Ανώνυμος είπε...

M'agrada força el blog, encara que no n'entengui ni borrall.
besets ;-)

Ανώνυμος είπε...

Wonderful and informative web site. I used information from that site its great. » » »