13.3.06

Every where I go I see her eyes

Πορτρέτα: Ανθρώπινες διαδρομές
18 κιλά αγάπη (Ami Ankilewitz)
Σκηνοθέτης : Ντάνι Μένκιν

Αφιερωμένο στον Υπέροχο Υπερ-Νομάρχη Λαμπρούκο, που πολύ σωστά διευκρίνησε ότι στα ντοκυμαντέρ το μέγεθος δε παίζει κανένα απολύτως ρόλο.

Ο Αμι ζυγίζει 18 κιλά.
Γεννήθηκε στο Τέξας από Μεξικανή μητέρα και Εβραίο πατέρα, μετακόμισε μαζί τους στο Τελαβίβ γύρω στα 13. Εκεί ζει σήμερα.
Πάσχει από σπάνιας μορφής μυική δυστροφία-τα χέρια και τα πόδια του είναι σαν καλαμάκια
Μικρός ήταν πιο φυσιολογικός, σιγά-σιγά όμως σταμάτησε η ανάπτυξη του σώματός του και η μυική του μάζα σχεδόν μηδενίστηκε. Όμως ο γιατρός που είχε πει στη μητέρα του ότι ο Αμι πιθανόν να φτάσει τα έξι χρόνια, όχι όμως παραπάνω, διαψεύσθηκε παταγωδώς.


Ο Αμι είναι σήμερα 35 χρονών. Εχει τατουάζ και στα δυό του μπράτσα. Για να μπορούν να ακούν την ομιλία του, έχει προσαρμοσμένο ένα μικρόφωνο που καταλήγει μπροστά στο στόμα του-ο ίδιος το ονομάζει Μαντόνα. Του αρέσει να πίνει ουίσκι-με καλαμάκι, να καπνίζει πούρα. Εχει πολλούς φίλους, τα βράδια πηγαίνει μαζί τους στα μπάρ-εκεί εξάλλου γνώρισε και τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του.


Ο Αμι μπορεί να κινήσει μόνο ένα δάκτυλο από το αριστερό του χέρι-τίποτε άλλο. Σπούδασε 3d- animator, σχεδιάζει κινούμενα σχέδια.
(Σχεδιάζει γαλάζια πουλιά που πετούν στον ουρανό. Ένα από αυτά συναντά μια κίτρινη θηλυκή, και μαγεύεται…
Τα δύο πουλιά πετούν δίπλα- δίπλα, της χαρίζει σκουλίκια, φιλιούνται…).

Ο Αμι ζει μόνος του, μαζί με μια 21χρονη Ρουμάνα κουκλίτσα, τη Χριστίνα, η οποία τον φροντίζει.
Του κάνει το μπάνιο του στην μπανιέρα και τον σηκώνει σαν μωρό να τον βάλει το κρεβάτι. Όταν τον ρωτάει ποιο μπλουζάκι θέλεις να βάλεις? Αυτός λέει το σέξυ-αυτό με τα μπράτσα έξω...


Ο Αμι είναι ευτυχισμένος γιατί η Χριστίνα τον αγαπάει, τον φιλάει στα χείλη, τον προσέχει, τον σκεπάζει τα βράδια που ανάβουν φωτιές με την παρέα στην αμμουδιά, σπρώχνει το καροτσάκι του δίπλα στην θάλασσα… from here to eternity
Αλλά η Χριστίνα διευκρινίζει ότι τον αγαπάει σαν φίλο και δεν ξέρει αν θα μπορέσει ποτέ κάτι παραπάνω, και τότε ο Αμι της ζητάει να φύγει, γιατί εκείνος την θέλει ολόκληρη ή καθόλου…
(Το πουλί χτυπάει την πόρτα της αγαπημένης του αλλά την βρίσκει κλειστή.. πετάει τότε μακριά, απεγνωσμένο…).

Ο Αμι ξεσηκώνει τους φίλους του να διασχίσουν την Αμερική (στόχος 1), να συναντήσει το γιατρό που του περιόρισε τις ελπίδες ζωής στα 6 χρόνια (στόχος 2), να επισκευθεί τον αδελφό του, με τον οποίο μάλωσαν πριν χρόνια, όταν αυτός παραπονέθηκε ότι ο Αμι απορρόφησε όλη την προσοχή και την αγάπη της μητέρας τους (στόχος 3) και…να καβαλήσει μια Harley (στόχος 4).
Νοικιάζουν ένα βαν-κι όλοι οι στόχοι επιτυγχάνονται.
Μέσα στο βάν εκτός από τον Αμι και το κολλητό του Ασαφ, είναι επίσης ο σκηνοθέτης-φίλος πια, ο παραγωγός, ο ηχολήπτης και ο κάμεραμαν-μια παρέα τρελόπαιδα-με πιο τρελό το 18κιλο…
Διασχίζουν την Αμερική απ΄ άκρη σ΄ άκρη, στο Γκραν Κάνυον ο Αμι λιποθυμάει από την έλλειψη οξυγόνου αλλά αρνείται να μπει σε νοσοκομείο ή να επιστρέψει στο Ισραήλ. Συνέρχεται.
Το ότι ο Ασαφ τον ταίζει καθημερινά με το κουτάλι, περιμένει γουλιά-γουλιά να πάει κάτω η τροφή, ότι τον σηκώνει σαν μωρό για να τον βολέψει στο ειδικό κάθισμα ή τον ειδικό χώρο του βαν, δεν σας τα αναφέρω, τα θεωρώ προφανή...
Ο Ασάφ ξεκίνησε σαν συγκάτοικος-caregiver του Αμι-πριν τη Χριστίνα, αλλά κατέληξαν φίλοι-αδέλφια.
Ο 87χρονος γιατρός στο Μαιάμι. Ο αδελφός με γυναίκα και παιδιά (και σκύλο) πιο αδύναμος συναισθηματικά από τον Αμι.
Ο Αμι στην κόκκινη Harley με μπαντάνα, γυαλιά και πέτσινο παντελόνι-στο καλαθάκι δίπλα στη μηχανή…πετάει στο φεγγάρι!

(To πουλί πετάει ψηλά στο φεγγάρι, το κατεβάζει, το πάει στο σπίτι της καλής του, το σπρώχνει από την πόρτα-ζορίζεται, και της το χαρίζει. Αυτή λιώνει, ανοίγει την αγκαλιά της, αυτός χαμογελά, κάνει μεταβολή, και συνεχίζει τη ζωή του, μόνος).

Η ταινία ήταν υποψήφια για Οσκαρ, για το Ισραήλ.




* * * * * * *

17 σχόλια:

Mirandolina είπε...

Λέμον, με κατασυγκίνησες - καταπληκτική περιγραφή και τι ιστορία!

Ελπίζω να προβληθεί στην Αθήνα. Αλλοιώς, θα περιμένουμε το διβιδι.

lemon είπε...

Πάνο, η ταινία θα έχει τελευταία προβολή 14/3 18:30 Ολύμπιον, αν βρεις χρόνο.

Μιραντολίνα μου, φαντάζομαι οτι θα εμφανιστεί και σε κανένα κανάλι της τιβι, ή θα προβληθούν στην Αθήνα επιλογές των ταινιών (νομίζω οτι γίνεται κάθε χρόνο αυτό).

Ηταν στην αίθουσα και 4-5 άτομα με καροτσάκια, σε διάφορες καταστάσεις-ένας εκ των οποίων μικρούλης γκαζιάρης, όργωσε κυριολεκτικά τη βυσινιά μοκέτα του Ολύμπιον πάνω κάτω! και με γέμισε χαρά αυτό!

ci είπε...

Εκτός λοιπόν από τα "χίλια κακά" της Τεχνολογίας, υπάρχει κι η άλλη πλευρά : ανθρώπινες συνθήκες και δυνατότητα για τα στοιχειώδη..
Μακάρι όλοι οι μικροί γκαζιάρηδες να οργώνουν πάντα τους δρόμους έτσι:)

Να είσαι καλά Lemon μου!

FUFUTOS είπε...

Lemon σ' ευχαριστώ για την πανέμορφη και δυνατή ιστορία και για την πανέμορφη περιγραφή σου.

Έχεις κάτι να μου προτείνεις για Πέμπτη και Παρασκευή που θα ευκαιρώ;

Λαμπρούκος είπε...

Για το μέγεθος ήμουν σίγουρος.

Σήμερα διαπίστωσα ότι δε μετράει και το βάρος.

Υπέροχη...

paragrafos είπε...

Η δύναμη της αγάπης όταν συνδυαστέι με το κράτος πρόνοιας, την τεχνολογία, τη φιλία, την αφοσίωση και το χρήμα, κάτι μπορεί να γίνει και για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Σ΄ ευχαριστώ θερμά

Με αγάπη

Παράγραφος

ellinida είπε...

Tι ωραία ιστορία ! Και θα συμφωνήσω με τους άλλους , η περιγραφή σου τέλεια .
Καλημέρα !

Juanita La Quejica είπε...

Τί ιστορία, πραγματικά! Μας αφήνει άφωνους η ανθρώπινη δύναμη και η θέληση για επιβίωση.

lemon είπε...

Για τον fufuto

Πέμπτη
11:00 Ολυμπ. Το κοινόβιο της ευδαιμονίας
14:30 Κασαβ. Το κοινόβιο
14:30 Ζαν. Μια συνηθισμένη οικογένεια
16:00 Κασαβ. Οδός Μπέρτς 51
17:00 Ζαν. Συνηθισμένες ζωές
18:00 Ολυμπ. Bullshit
19:30 Μουσ.1 Το πάπιγκο είναι προορισμός

Παρασκευή
12:30 Κασαβ.στη μεγάλη σιωπή
14:00 Τορν. Ψυχές της Νάπολης
17:30 Τορν. Δημήτρης Λιαντίνης
19:00 Τορν. Κόκα-το περιστέρι από την Τσετσενία
20:30 Ολυμπ. Σαουδική αραβία
Και Παρίσι 2005

Αυτά περίπου διάλεξα να δω εγω, δεν έχω δεί κανένα τους. (Παρατηρώ ένα κόλημα με το δίλημμα κοινόβιο ή συνηθισμένη οικογένεια? !!).
Φιλάκια.

Katerina ante portas είπε...

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, τραγούδησαν απο καιρό, ή μάλλον Αγάπη..

lemon είπε...

Προς όλους
συγκλονίστηκα, και ήθελα οποσδήποτε να το μοιραστούμε-σαν πραγματικό γεγονός, ακομη κι αν το έγραφα σαν έκθεση δημοτικού...
Θέλω να μείνω στην Αγάπη που λέει η Κατερίνα... Τα καροτσάκια που παρακολούθησαν την ταινία, τα έσπρωχναν φίλοι, όχι γονείς, άνθρωποι της ηλικίας μας, ο νεαρός που έκατσε μπροστά μου, πήρε το φίλο του αγκαλιά και τον έβαλε σε ένα κάθισμα.
Εγω σ αυτούς υποκλίνομαι.

Marina είπε...

Η υπόθεση εκπληκτική. Οταν έρθει Ελλάδα θα πάω να τη δώ.

FUFUTOS είπε...

Ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να καταφέρω να δω κάποια.

lemon είπε...

Μαρίνα, δύσκολο το βλέπω να παιχτεί στις αίθουσες, μάλλον σε κανένα κρατικό κανάλι θα το δούμε...

Fufute, μια φορά να πας, θα κολήσεις!

Kevlarsoul είπε...

Απίστευτη ιστορία, και απίστευτη σύμπτωση. Σήμερα ένας Ισπανός φίλος μου μου έλεγε για την ίδια ταινία!

lemon είπε...

Τι να πω Kev, δε νομίζεις οτι μερικές φορές η ζωή μας βγάζει τη γλώσσα? (και για την ιστορία του φιλμ, και για την σύμπτωση...).
:)

mickey είπε...

Λεμονάκι, δεν ξέρω τι να γράψω από τη συγκίνηση. Έχω μια ξαδερφούλα γύρω στα 20 σε παρόμοια κατάσταση (καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να κουνήσει τίποτα σχεδόν, το μυαλό της όμως λειτουργεί κανονικά και σπουδάζει δασκάλα!).

Θα βρω οπωσδήποτε την ταινία σε DVD και θα τους την κάνω δώρο (θα πάρω ένα και για μένα φυσικά).

Να 'σαι πάντα καλά!