17.3.06

μνημόσυνο ή, wild is the wind

Τζαζ με την Αλέκα Κανελλίδου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η Σειρά Γέφυρες του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών φιλοξενεί το Σάββατο 18 Μαρτίου την Αλέκα Καννελίδου, η οποία επανέρχεται στο προσκήνιο με τη μεγάλη της αγάπη, την τζαζ μουσική, σε μια συναυλία με τίτλο «Τζαζ λεπτομέρειες σε μπλε φόντο».
Ερμηνεύει ερωτικές μελωδίες και τρυφερές μπαλάντες με τη δική της μοναδική βελούδινη φωνή. Τη συνοδεύουν οι μουσικοί Μάρκος Αλεξίου (πιάνο), Νίκος Καλαντζάκος (Keyboards), Nίκος Καπηλίδης (τύμπανα), Δημήτρης Γιαννόπουλος (σαξόφωνο), Βάσω Δημητρίου (κιθάρα) και Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο).
Τη μουσική επιμέλεια της παράστασης καθώς και την ενορχήστρωση υπογράφει η Βάσω Δημητρίου.
Το πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνει τα τραγούδια: «Wild is the wind», «A taste of honey», «The look of love», «Singing in the rain», «The man I love», «Fly me to the moon», «What a wonderful world», «Dance me to the end of love», «Almaz», «The blower’s daughter», «Nature boy», «50 ways to leave your lover», «Misty», «My baby just cares for me», «La chanson des vieux amants», «Sombras», «Sway».
Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί.
news.in.gr

(Για τη φίλη μου τη Τζ. Που έφυγε το Σεπτέμβριο του ΄94, μια βδομάδα πριν το γάμο της, γιατί τρελαινόταν για την Αλέκα Καννελίδου, κι εγώ την κορόιδευα που ακούει παλιομοδίτικη μουσική, και που αρεσκόταν στο να βασανίζει τον εαυτό της-γιατί η φωνή και τα τραγούδια της κυρίας Καννελίδου πονάνε…
Τώρα πονάνε πιο πολύ).



* * * * * * *

15 σχόλια:

Λαμπρούκος είπε...

Λεμονίτσα πριν λίγα χρόνια θεωρούσα την Αλέκα τρομερά ντεμοντέ.

Έκανα ότι ακριβώς έκανες και εσύ...

Χρειάστηκε να λείψει όλα αυτά τα χρόνια από τη δισκογραφία και το προσκηνιο για να συνειδητοποιήσω ότι η φωνή της μου έχει αφήσει ένα κενό, ότι χρειάζομαι ακόμα μαζί της ώρες ακρόασης.

ci είπε...

Την άκουγα αρκετά μικρή, όταν ήταν και στις δόξες της. Ναι, έχει πάντα λίγη θλίψη.
Αλλά ξέρεις lemon μου, αυτό στο οποίο έχω καταλήξει πια είναι ότι το αεράκι της θάλασσας τα απαλύνει όλα.

(Αν δε θυμάμαι και πολύ λάθος, πρώτη φορά που βρέθηκα στο μπλογκ σου αντίκρυσα μια πεντάμορφη θαλασσογραφία!)

Καλό βράδυ να έχουμε:)

Alkyoni είπε...

καλημέρα και σε σένα..
διάβασα σε κάποιο σου σχόλιο για το πότε πέρασες στο ΑΠ8 για τη ζωή που "έχανες" μένοντας με τους δικούς σου....
ίδια χρονιά περίπου περάσαμε,στα ίδια περίπου στέκια απ ότι είδα τριγυρνούσαμε,να σαι καλά άγνωστη "γνωστή"
:)

lemon είπε...

Τελικά η ποιότητα είναι σταθερή και διαχρονική, κι εμείς ωριμάζοντας βαδίζουμε προς το μέρος της...
Σας ευχαριστώ!
Και, καλοσώρισες Αλκυόνη!

Katerina ante portas είπε...

Συμφωνώ με τον κοκοβιό, με την προσθήκη ότι δεν ξέρω άλλη Ελληνίδα να τραγουδά jazz ή κάνω λάθος;

Juanita La Quejica είπε...

Η Βλαχοπούλου είχε τραγουδήσει jazz και νομίζω ότι σχετικά πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει και κάποιος δίσκος-αφιέρωμα.
Lemon, και τα τραγούδια όπως και οι γεύσεις ε; Ψάχνουμε να βρούμε αλυσίδες για να διατηρούμε όσο μπορούμε τους δεσμούς με αυτούς που είναι και δεν είναι δίπλα μας.
Ένας από τους λόγους που σταμάτησα να παίζω και να τραγουδώ τα περισσότερα παλιά ελληνικά τραγούδια στο πιάνο και το γύρισα στα ισπανόφωνα.

Mirandolina είπε...

Ο αναβαπτισμός των απλών πραγμάτων στο προσωπικό βίωμα, κι η κατάθεση αυτού στην τράπεζα του κοινού βιώματος είναι διαδικασία που μόνο η αγάπη γεννάει.

Λεμονάκι μου, θα θυμάμαι τη φίλη σου όταν ακούω κανελλίδου. και θα τη θυμάμαι έτσι "η φίλη της λέμον".

apousia είπε...

Ίσως έπρεπε να υποστούμε τον καταιγισμό των πολιτισμών που γεννά η παραλιακή,για να εκτιμήσουμε φωνές,φωνές-σιωπές,φωνές -χάδια,φωνές-φιλιά,φωνές που ξεδιψάνε λίγο την ψυχή,έστω λίγο...

mavrol είπε...

lemon, ευχαριστώ για το καλοσώρισμα στο χώρο και χαίρομαι που είδα στο Blog σου οτι επιστρέφει η Αλέκα γιατί πάντοτε θεωρούσα ιδιαίτερο προνόμιο για την ελληνική μουσική αυτή τη φωνή. Χαιρετίσματα και την εκτίμησή μου πρώην συναδέλφισα!

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Τι να πω τώρα εγώ που όχι μόνο την ήξερα τη φίλη της νονάς, αλλά την είχα και συμμαθήτρια; Στην κηδεία της δεν άντεξα να πάω :((
Η Αλέκα, θα συμφωνήσω με τον Νομάρχη μας, θεωρήθηκε και ίσως ακόμα θεωρείται ντεμοντέ, γλυκερή, λιγωτική. Ηταν πάντα γιά μένα, από τις αγαπημένες φωνές και τις σπάνιες γιά την εποχή της (ας μην αναφερθώ στις σημερινές).
Χαίρομαι που είχε τόσο μεγάλη επιτυχία η εμφάνισή της και λυπάμαι που δεν ήμουν στην Αθήνα.

paragrafos είπε...

Άσε με να φύγω σε παρακαλώ,
όλο και πιο λίγο κάθε μέρα ζω.
Έγινα σκιά σου και σ` ακολουθώ
και σ`ακολουθώ και σ`ακολουθώ,
μα θα χαθώ...

Άσε με να φύγω σε παρακαλώ,
έστω και για λίγο
δως μου τον καιρό
για ν` αποφασίσω τι ζητάς να βρω,
τι ζητάς να βρω,τι ζητάς να βρω
και δεν μπορώ...

Δως μου τον καιρό τι ζητάς να βρω,
είμαι μια σκιά δίπλα σ` ένα φως
κι έρχονται στιγμές που νομίζω πως
όσο κι αν σ`αγαπώ,όσο κι αν σ`αγαπώ,πιο πολύ σε μισώ,
σε μισώ,σε μισώ...

paragrafos είπε...

Κανελίδου, τι άλλο;

paragrafos είπε...

Θα προτιμούσα βέβαια, να σας το τραγουδήσω.
Άσε με να φύγω
σε παρακαλω
όλο και πιο λίγο
κάθε μέρα ζω
Έγινα σκιά σου
και σ` ακολουθώ
και σ`ακολουθώ
και σ`ακολουθώ,
μα θα χαθώ...

Το γραγούδησα!

Την αγάπη μου Λεμονανθέ μας!!!

Butterfly είπε...

Κοίταξε να δεις τελικά πόσοι πολλοί είμαστε!!!! Έίδες lemon μου... είμαστε ρομαντικοί, μελαγχολούμε, ... θυμόμαστε,...πολλές φορές πονάμε ακούγοντας παλιά και όμορφα τραγούδια από αγαπημένες φωνές....

lemon είπε...

Τόσο περίεργο-όσο σπάνια ακούγεται το όνομά της, τόσο περισσότερης εκτίμησης χαίρει...Τζαζ στο μέγαρο, χωρίς καν παίδαρο, ούτε τον άντρα το σωστό, ούτε ακροβατικά επι σκηνής, ούτε σκισμένα τζήν...! Θαύμα, εε?
Σας ευχαριστώ όλους.