2.4.06

ένα τραγούδι απ’ τα Αλγέρι…

Αλγέρι, Ιανουάριος 2003.
Η ταινία κεντράρει στις ζωές τριών γυναικών παγιδευμένων μέσα στον αυξανόμενο φονταμενταλισμό του Ισλαμικού κόσμου και τον κοσμοπολίτικο μοντερνισμό μιας δυτικής πόλης, τριών γυναικών εξόριστων στην ίδια τους την πατρίδα.
Η μάνα, η κόρη και η πόρνη, ζουν σ ένα φτηνό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
Η όμορφη Γκουσέμ (Lubna Azabal) ζει διπλή ζωή ανάμεσα στην παράδοση και στη μοντέρνα κοινωνία, με συνεχείς συγκρούσεις με την μητέρα της που επιθυμεί να την παντρέψει. Τη μέρα δουλεύει σε ένα φωτογραφείο και τις νύχτες γυρίζει στα κλαμπ –κάνοντας περιστασιακές σχέσεις με αγνώστους. Ταυτόχρονα έχει σχέση μ έναν γιατρό-που συνεχώς της υπόσχεται ότι θ αφήσει τη γυναίκα του για να την παντρευτεί.

Η Φίφη (Nadia Kaci), είναι η γειτόνισσά τους, μια χαρούμενη πόρνη που προστατεύεται από τον ισχυρό φίλο της.

Η μάνα (Biyouna), τρώει πίτσες μπροστά σην τηλεόραση όλη μέρα, διχασμένη ανάμεσα στο φόβο και τη νοσταλγία. Πρόκειται για την κάποτε διάσημη “Papicha”, πρώην χορεύτρια εξωτικών χορών σε καμπαρέ της πόλης, τώρα χήρα, που κρύβεται από τους τρομοκράτες που ψάχνουν να την σκοτώσουν. Παρακινημένη από το θαυμασμό της μικρής κόρης του ξενοδόχου, αποφασίζει να ξαναγυρίσει στη σκηνή, όταν μαθαίνει επίσης πως το διάσημο καμπαρέ στο οποίο κάποτε χόρευε πρόκειται να γίνει τζαμί.

(Τα υπόλοιπα επι της οθόνης).


Ο τίτλος της ταινίας Viva Laldjérie είναι ένα μίγμα της γαλλικής λέξης για την Αλγερία (“Algérie”) με την αντίστοιχη αραβική (“El Djazair”) .

Ο σκηνοθέτης Nadir Moknèche θεωρείται η απάντηση της Αλγερίας στον Pedro Almodovar :








  • Οι αλγερινοί έχουν την σχέση με την εικόνα τους μπλοκαρισμένη. Αρχισαν βλέποντας τον εαυτό τους μέσα από το μάτι του αποικιοκράτη και μετά όταν ήρθε η απελευθέρωση, σαν αρχέτυπα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, ο μαχητής, ο αγρότης, ο εργάτης. Ποτέ σαν μεμονωμένες προσωπικότητες, με το δικό τους χαρακτήρα.

  • Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων βάλαμε την κάμερα σε όλα τα σημεία της πόλης: στους κεντρικούς δρόμους, σε μέρη δημοφιλή όπως η Πλατεία Μαρτύρων, στην Κάσμπα και ποτέ δεν μας ανάγκασαν να φύγουμε. Οι άνθρωποι πλησίαζαν να μας χαιρετίσουν, να μου πουν ότι είναι περήφανοι που ένας νέος αλγερινός σκηνοθέτης γυρίζει στην χώρα του με επαγγελματικό συνεργείο για να τους «πάρει με την κάμερα».

  • Η εμμονή τους ήταν να δείξουν στον κόσμο ότι είναι «φυσιολογικοί». Ότι η Αλγερία δεν είναι ούτε Καμπούλ, ούτε Τεχεράνη. Εχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι πια άρχισαν ν αγαπούν τον εαυτό τους, να τον αποδέχονται, έχουν την επιθυμία να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να αποτινάξουν από πάνω τους την είτε αποικιοκρατική είτε φολκλορική εικόνα που παρουσίαζαν μέχρι σήμερα.

  • Μια βαθειά μεσογειακή πόλη, όπως πολλές στην Ισπανία ή στα Βαλκάνια, όπου συνυπαρχουν η ευρωπαική και η μουσουλμανική αρχιτεκτονική, το φως του χειμώνα, η πράσινη φύση, η εθνική οδός, τα μισοτελειωμένα κτήρια, αυτό είναι το σημερινό Αλγέρι.

Ο άλλος λόγος που σας παρουσιάζω την ταινία είναι η υπέροχη μουσική της : Raï music, λέξη που αρχικά σημαίνει «κριτική και προσωπική ματιά», είναι η μουσική του περιθωρίου. Τραγουδισμένη μέσα στα καμπαρέ και γραμμένη σε κασέτες που πουλιούνται σ όλη τη χώρα, έχει γίνει μια εθνική μουσική της χώρας, σε αντίθεση με τα άλλα είδη που παραμένουν τοπικά.
Αντιπρόσωποι, ο τραγουδιστή Cheb Abdou με το "I love a policeman, but his heart is for a prisoner", και η τραγουδίστρια Cheba Djenet με το "I don't work for pimps".


(οι γνώσεις μου πάνω στην πολιτική και στο τραγούδι είναι ελάχιστες, βαδίζω με το ένστικτο: είδα τρεις γυναίκες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αλλά θαυμάσιες, γεμάτες επιθυμία να ζήσουν, να ταλαντεύονται ανάμεσα στην παράδοση και το μέλλον-και να διαλέγουν τη ζωή. Και βγήκα από τον κινηματογράφο προσπαθώντας να κρατήσω ζωντανό στην μνήμη μου το τραγούδι της Cheba Djenet).

(Και όπως βλέπετε ΔΕΝ ξέρω να κάνω λινκς με τραγούδια!).




* * * * * * *

18 σχόλια:

Alpha είπε...

φοβερό πόστ!

και φοβερή φωτογραφία-ειδικά αυτή της πόλης.

έχω ένα κόλημα να πάω σ αυτά τα μέρη, γιατί με τις μαλακίες που κάνει η αμερ. κυβέρν. στους μουσούλμανους τελευταία, τα θεωρώ επικίνδυνα και φοβάμαι λίγο.

όμως το ποστ σου με κάνει να θέλω ξανά.

μπράβο!

paragrafos είπε...

Σήμερα που πέρασα από τα μέρη σου, δροσερή μου Λεμονίτα, με έκανες να θέλω να ταξιδέψω και δυστυχώς δεν μπορώ! Ύστερα όμως αφέθηκα στην αισθαντική φωτογραφία σου και ταξίδεψα με τη φαντασία μου. Σ΄ευχαριστώ!

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Σαλπάρει το καράβι απαλά
και με πάει μακριά
μες στην Μπαρμπαριά

Ποθώ γλυκές νεράϊδες να δω
κι από κορμί ξωτικό μαγικό χορό

Να χαϊδέψω μαύρα μαλλιά
να φιλήσω χείλη μελιά
κι από μια μαριόλα γλυκιά
ν' ακούσω μια βραδιά

Ένα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι
τραγούδι του καμηλιέρη
σ' ενα γλυκό αφρικάνικο σκοπό

paragrafos είπε...

Βέβαια, το πρώτο που μου ήλθε στο νου δεν ήταν το "τραγούδι" σου αλλά...
------------

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες

paragrafos είπε...

Με τη φουρτούνα
και το Σιρόκο
ήρθε μια σκούνα
απ’ το Μαρόκο

Με τον αγέρα
και με τ’ αγιάζι
πάει μια μπρατσέρα
για την Βεγγάζη

Άγιε Νικόλα,
παρακαλώ σε
στα πέλαγα όλα
λουλούδια στρώσε
Και λίγο από Γκάτσο...


Με τον ασίκη
το μπουρλοτιέρη
ήρθε ένα μπρίκι
από τ’ Αλγέρι

Με την Ελλάδα
καραβοκύρη
πάει μια φρεγάδα
για το Μισίρι

McKat είπε...

Αγαπητή Lemon, εξαίρετο το κείμενό σου, εξαίρετη ματιά - ευαίσθητης "κεραίας". Και όχι μόνο. Την τοποθέτησες μέσα στη χώρα που τη γέννησε και τη μουσική που την έντυσε. Με έκανες να θελήσω να ψάξω περισσότερα και να επιδιώξω να την δω. Μάλλον ταιριάζει ένα ευχαριστώ εδώ.

Υ.Γ. ψάχνοντας είδα ότι έχει ήδη παιχτεί στην Αθήνα, σε αφιέρωμα στον Γαλλόφωνο Κινηματογράφο, οπότε χλωμό το βλέπω να προβληθεί κάπου αλλού πάλι, αλλά ίσως σε video να έχουμε κάποια τύχη.

Καλή και γλυκειά σου νύχτα

lemon είπε...

Χαίρομαι που σας ταξίδεψα, ελπίζω όλοι μας να μπορέσουμε να δούμε το Αλγέρι απο κοντά κάποια στιγμή! (εγω το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, θα πάω).

Θα ήθελα πολύ να έχω τη γνώμη σας, αν βρείτε την ταινία σε dvd-club!

Θα ήταν υπερβολή να ζητήσω να κατεβάσει κάποιος το τραγούδι της Cheba Djenet και να μου πει πως θα το κάνω λίνκ?

Λαμπρούκος είπε...

Ε ναι λοιπόν είσαι απίστευτη!!! Μετά τον Αλγερινό κινηματογράφο τι να πω!!! Δε μένουν και πολλές κορυφές να κατακτήσεις. Ίσως σε κάποιο επόμενο ποστ σου να αναφερθείς και στα Βίντεο-κλιπ του Σούριναμ και να μας αποτελειώσεις εντελώς!!!

alombar42 είπε...

Υπέροχο το ποστ.

Γιατί δεν συνεργάζεσαι με κάποιο on-line videoclub, να (αντι)γράφεις εκεί τις κριτικές σου;

:)

Alpha είπε...

συμφωνώ με τον αλομπαρ

ci είπε...

Να είσαι καλά lemon μου, υπέροχο το ταξίδι που μας χάρισες - κι ελπίζω κι εγώ να βρω την ταινία κάποια στιγμή!

Όσο για τη μουσική του Maghreb.. ο Lili Boniche να τραγουδά Alger Alger!

Καλή μας εβδομάδα:)

lemon είπε...

Εγω σας ευχαριστώ όλους, διαβάζοντας μου δίνετε τη χαρά να μοιραστώ τα ταξίδια-που έτσι κι αλλιώς τα κάνω μονη μου...τα καλά σας λόγια είναι επιπλέον, αναπάντεχη ευχαρίστηση για μένα!

(Λαμπρούκο και αλομπάρ, παίρνω τα λόγια σας τοις μετρητοίς, ελπίζω να μην με δουλεύετε... :)

Katerina ante portas είπε...

Eίναι ωραίο να μυείσαι στην εθνίκ κουλτούρα με τον τόσο περιγραφικό δικό σου τρόπο.
Ο κινηματογράφος ανοίγει ένα παράθυρο της φαντασίας και είναι ωραίο να έχεις κάποιον δίπλα να σου δακτυλοδείχνει.

Juanita La Quejica είπε...

Ελπίζω να την βρω την ταινία σε βίντεο. Έχω "ψηθεί" για το Αλγέρι από τους Εξόριστους του Gatlif και από τον Lili Boniche (όπως αναφέρει και η Λεμονιά) του οποίου η Αλγερίνικη εκδοχή του Historia de Un Amor, Ana Fil Houb, κυριαρχούσε σε κάποια ραδιόφωνα πριν 2-3 χρόνια...

ellinida είπε...

Υπέροχο ! Μα είσαι θησαυρός βρε Λεμονάκι μυρωδάτο . Μέχρι τας Αλγερίας έφτασε η χάρη σου !
Την ήθελα μιά εκδρομούλα σήμερα . Ευχαριστώ .
:)

NinaC είπε...

"οι γνώσεις μου πάνω στην πολιτική και στο τραγούδι είναι ελάχιστες, βαδίζω με το ένστικτο"

Άρα, βαδίζεις σωστά!!

Φιλιά :))))

Mirandolina είπε...

Τι μερακλίδικο κορίτσι είσαι συ!

lemon είπε...

Ευχαριστώ πολύ Κατερίνα, Χουανίτα, ελληνίδα, Νίνα,Κόκυ και Μιραντολίνα!

Μόνο στον chanana Θέλω να πω ξεχωριστά οτι, η μια πλευρά της χώρας (και της ζωής, γενικώτερα) που ξεχώρισες δεν αλλάζει όλα τα υπόλοιπα. Δεν παρουσίασα το Αλγέρι ως ιδανικό-απλά το παρουσίασα, εντελώς αποσπασματικά και περιλιπτικά, σαν ορεκτικό που σε τραβάει να δοκιμάσεις παραπάω γεύσεις. Εσυ συμπλήρωσες αλλο ενα κομματάκι στο μωσαικό μου, ευχαριστώ!