Ο κύριος Ρουσσώ είχε ένα δικό του τρόπο να ζωγραφίζει : πρώτα όλα τα μπλέ, μετά όλα τα πράσινα…και ήταν πολλά, πάνω από 50 τα πράσινα που χρησιμοποιούσε για μια ζούγκλα…
Άρχιζε από τον πάνω μέρος του πίνακα-από τον ουρανό, και κατέβαινε προς τα κάτω. Ζωγράφιζε σε στρώσεις-από το πίσω μέρος του θέματος, κατέληγε στους ανθρώπους και τα ζώα, μπροστά.
Όμως τα χρώματα που χρησιμοποιούσε ήταν κακής ποιότητας-σήμερα οι πίνακές του παρουσιάζουν προβλήματα...
Γιατί η σύνταξή του ήταν μικρή- κι ας προσπαθούσε να τη συμπληρώσει δίνοντας μαθήματα βιολιού και ζωγραφίζοντας πορτρέτα κατά παραγγελία.
Όμως δοκίμασε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να γίνει καλλιτέχνης. Αργά, στα 49 του, όταν πήρε τη σύνταξη.
Προετοιμαζόταν γιαυτό από πάντα, όλα τα χρόνια που πέρασε στον θάλαμο ενός Τελωνείου στην άκρη του Παρισιού.
Δεν έφυγε ποτέ από τη Γαλλία ούτε είδε καμιά αληθινή ζούγκλα-οι δικές του όμως έγινα διάσημες…
Εικονογραφημένα βιβλία και βοτανικοί κήποι του Παρισιού, αυτό ήταν!
Όταν επισκέπτομαι τον κήπο με τα θερμοκήπια, και βλέπω όλα αυτά τα φυτά απο εξωτικούς τόπους, νομίζω ότι μπαίνω σε ένα όνειρο, έλεγε.
Ήλπιζε μάταια να κερδίσει αναγνώριση αλλά κατηγορήθηκε ότι ζωγραφίζει σαν παιδί, και ότι δεν ήξερε τι του γινόταν…. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του μεγάλο καλλιτέχνη και έμενε αδιάφορος μπροστά στους κριτικούς.
Δυο χρόνια πριν το θάνατό του είπε στον Πικάσο : είμαστε οι δύο μεγαλύτεροι ζωγράφοι αυτής της εποχής, εσύ στο αιγυπτιακό στυλ κι εγώ στο μοντέρνο!
Αυτή η δήλωση δείχνει επίσης την αφέλειά του-έδειχνε να ζει σ έναν δικό του κόσμο, σαν αυτόν που ζωγράφιζε…
Henri Rousseau (21.5.1844-2.9.1910)
Ο επονομαζόμενος και «τελωνειακός», ναίφ και αυτοδίδακτος.
Όσο ζούσε, γελούσαν μαζί του. Τα έργα του άρχισαν να πουλιούνται ένα χρόνο μετά το θάνατο του.
Ο Αππολινέρ έγραψε τον επιτύμβιο που γράφτηκε στον τάφο του: Σε χαιρετούμε Ευγενή Rousseau, μπορείς να μας ακούσεις
Άσε τα μπαγκάζια μας να περάσουν ελεύθερα από τις πύλες του παραδείσου
Θα σου φέρουμε πινέλα μπογιές και καμβάδες
Ώστε να περάσεις τον ιερό σου χρόνο μέσα στο φως της αλήθειας
Ζωγραφίζοντας ξανά το πορτρέτο μου
Να κοιτάζει τα άστρα
* * * * * * *
34 σχόλια:
Τελικά είσαι αθεράπευτα εθισμένη στο καλό γούστο
Άλλο και τούτο!
Έχω μια φίλη που είναι εκτός από όλα τα άλλα έχει σπουδάσει ιστορία της τέχνης, κάθε φορά λοιπόν που την συναντώ στο μουσουνού , ζει στο εξωτερικό , μου στέλνει φωτογραφίες από διάφορους πίνακες ή γλυπτά κλπ.
Προχθές μου έστειλε έναν πίνακα και μου έγραψε αυτό είναι Ρουσσώ. Εγώ (μη γελάσεις) της είπα γεμάτη έκλπηξη , ποιός Ρουσσώ ;ο Ζαν Ζακ;; (αφού σου είπα να μην γελάσεις!!!), αυτή ευγενική μου είπε όχι άλλος.
Τελοσπάντων εκείνος ο πίνακας εμένα δε μ'άρεσε καθόλου , ήταν πολύ σκοτεινός πάρα πολύ (και είχε πάνω χίλια πράσινα όπως έγραψες).
Χθες ,περιπλανιόμουν σε κάτι μουσεία μέσω των ίστοσελίδων τους και κάποια στιγμή είδα και άλλον ένα πίνακα του Ρουσσώ του άλλου όχι του Ζαν(!).Και λέω ..να είδες;υπάρχει και δεν είναι ο ζαν ζακ τούβλο.
Σήμερα έρχομαι εδώ και του έχεις ολόκληρο αφιέρωμα!! Παρεμπιπτόντως οι πίνακες που έχεις εδώ μου αρέσουν. Ειδικά ο πρώτος!
Το σύμπαν ήθελε να ξεστραβωθώ στο θέμα αυτού του ζωγράφου πάει και τελείωσε!
Σε φιλώ:**
την επομενη φορα που θα παω Λονδινο, μαλλον σε καμμια βδομαδα παλι, θα ξοδεψω μερικες ωριτσες στην National Gallery.
Και θα ψαξω να βρω τους πινακες του!
Εύχομαι να βρει την καταξίωση που του αξίζει.
Εύχομαι να βρει την ευτυχία που οραματίζεται.
Επιτέλους γίνεται πράξη το "γηράσκω αεί διδασκόμενος".
Κι όμως, έργα του είχε αγοράσει ο Πικάσσο πριν το θάνατό του, κι ύστερα διοργάνωσε το ιστορικό πάρτυ και τον λάτρευαν οι σουρρεαλιστες και και και... Δεν είναι απλή περίπτωση ο τελώνης της Παράδεισος.
Λεμονακι, έγραψες για έναν άνθρωπο που αγαπάω σαν άγιο. Θα με αφήσεις να δοκιμάσω κι εγώ, ε;
Επαιζε βιολί στο δρόμο και ζητιάνευε για να ζήσει -- ποιά μαθήματα και εξωραϊσμοί...
Καλά καλά, σταματάω εδώ, θα επανέλθω. Μ αφήνεις, δε μ αφήνεις;
Ρωξάννη, ο πρώτος πίνακας δεν είναι Ρουσσώ.
Να μια εκπληκτική αφορμή για επίσκεψη στο Παρίσι!
Πληροφορίες Ενταύθα:
http://www.rmn.fr/gngp-gb/02expo/2006/rousseau/index.html
Και όλο και κάμια δεκαριά ακόμη καλές εκθέσεις θα υπάρχουν στο ανοιξιάτικο Παρίσι!
Νομίζω ότι από το κατά τα άλλα εξαιρετικό τούτο πόστ βγαίνει ένα τραγικό συμπέρασμα. Το ότι δεν είμαστε ζωγράφοι, ποιητές, συγραφείς, κλπ φταίει το κωλοσυνταξιοδοτικό που μας υποχρεώνει να δουλεύουμε μέχρι τα 67!
εξαιρετικό λεμονάκι, μπράβο!
ΛΕΜΟΝΑΚΙ,ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!ΕΙΧΑΜΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΟ BLOG THΣ MENW EKTOS.ΘΥΜΑΣΑΙ?
ΣΟΥ ΕΧΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΤΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ.ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ (ΜΕΣΑ ΣΟΥ)!ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΠΙΑ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ...ΚΑΛΑ
Όλοι οι ζωγράφοι ζουν σ ένα δικό τους κόσμο - αυτό είναι μια καλή δικαιολογία, μου κάνει - όπως μου κάνει το μετά σύνταξη ζωγράφος, έχω ακόμα ελπίδες.
Συγνώμη Μιραντολίνα, περισσότερο παίζω με το ίντερνετ παρά εχω γνώσεις...
Ούτε να το συζητάς οτι θα ρωτήσεις εμένα...περιμένω με ανυπομονησία τον δικό σου Ρουσώ -οι ιστορίες σου είναι ασύγκριτες...
Το είχα υποψιαστεί κι εγω οτι ο πρώτος πίνακας δεν μοιάζει δικός του, αλλά-σαν τη roxanne μου άρεσε πιο πολύ απ όλους (!) κι εξάλλου μου ήρθε πρώτο στην γουγλοαναζήτηση Ρουσσώ-πίνακες, γιαυτό τον έβαλα...
Με συγκίνησε αφάνταστα η αφέλεια του κυρίου-ενας δημόσιος υπάλληλος που δουλεψε μέχρι τη σύνταξη, δεν έκανε κανενός είδους επανάσταση με πρόφαση την τέχνη, έζησε μια ζωή παράλληλη, μέσα σε βοτανικούς κήπους και όνειρα, και μετά τόλμησε, π ά λ ι μη έχοντας αυναίσθηση της πραγματικότητας... Πιο πολύ με συγκίνησε το ναίφ στη ζωή του, παρά στην τέχνη του...
χαρτοποντικούλη, roxanne, padrazο, σας ευχαριστώ πολύ.
memento, krotkaya και phile θεωρώ πολύ τυχερούς αυτούς που μένουν στην..πιο ευρώπη απο εδώ, κι έχουν όλα τα μεγάλα μουσεία σε reachable απόσταση!
Λαμπρούκο και MavriDahlia-θα σας δω στο ΚΑΠΗ!!
ΑΝΩΝΥΜΗ, γιατί δεν διαλέγεις ενα όνομα (σαν other, δεν χρειάζεται να έχεις βλογ γιαυτό) για να σε ξεχωρίζω?
Φυσικά και είδα την απάντησή σου καλή μου, φυσικά και σε θυμάμαι, και σε περιμένω να έρχεσαι...(όμως, ποιός μπορεί να πει ποιός είναι χειρότερα ή καλύτερα απο τον άλλον? οι μέρες είναι δύσκολες, βαρέθηκα να προσπαθώ, δεν μπορώ άλλο).
μου αρέσουν πάρα πολύ οι παιδικές ζωγραφιές,μα πάρα πολύ...
ακόμα κι αυτές που δε φτιάχτηκαν απο παιδιά αλλά δείχνουν παιδικές...
Δεν ήξερα το Ρουσσώ , τον έμαθα τώρα απο σένα και χαίρομαι πολύ..
.. αυτός τουλάχιστον πραγματοποίησε το ονειρό του....
πάω google ....
Πολύ καλό, λεμονάκι μου!
Τελικά ο πρώτος πίνακας τίνος είναι ;;
Είχα δει την έκθεση στην Tate Modern τον χειμώνα.
Πραγματικά εξαιρετικός :)
Για να καταξιωθεί ένας καλλιτέχνης και να αναγνωρισθεί το ταλέντο του πρέπει προηγουμένως να πάει στις αιώνιες μονές..κρίμα βρε παιδιά..Πολλοί λίγοι όμως εκείνοι που αγαπήθηκαν ενώ ακόμη ζούσαν..
Είχα κάνει ένα πάζλ (1000 κομμάτια) με μιά ζούγκλα του Ρουσώ, την έκανα δώρο σε έναν γνωστό μου (επειδή είπε ότι ο Ρουσώ του άρεσε) και ευτυχώς που πέρασα εγκαίρως απο το σπίτι του γιατί το πέταξε το πάζλ στα σκουπίδια..μάζεψα όσα κομμάτια βρήκα..προφανώς ήθελε ένα original και όχι μία χειροποίητη μεν, απομίμηση δε, reproduction..
Μ'αρέσει που μου ανοίγεις καινούριες πόρτες κάθε φορά, καθότι - όπως ξέρεις - η τέχνη και εγώ δεν έχουμε και τις καλύτερες των σχέσεων. Σ'ευχαριστώ. :))
Πολύ ωραίο το ποστ καιγενικά όλο το μπλογκ σου! Προσωπικά πιο πολύ μου άρεσε ο δεύτερος πίνακας!
Κυνήγησε το όνειρό του, όσο άντεχε. Δίκιο έχεις Lemon που πιο πολύ με συγκίνησε το ναίφ στη ζωή του, παρά στην τέχνη του...
lemon, με αφορμή το μπλογκ της "μένω εκτός" είπα να σου κάνω μια επίσκεψη.
Τι έκπληξη! Πόσο μοιάζουν τα μπλογκς μας.
Κι ε΄γω έχω μανία με τους πίνακες και διαλέξαμε ίδιο φόντο.
Με μία διαφορά.
Εσένα δε σου γέμισε με γύρω στα 200 μηνύματα στα σχόλια σου ένας αγγλόφωνος ανώνυμος με το πόσο του άρεσε(δε θα σε ανακάλυψε ακόμα).
Πώς να σου πω καταπληκτικό μπλογκ χωρίς να ευλογήσω τα γένια μου; ε; πώς;
Λεμονάκι, τώρα πια θα με αναγνωρίζεις! Εύχομαι ειλικρινά η διάθεσή σου να είναι καλή (μακάρι βέβαια να ήξερα πως νιώθεις μέσα σου). Με βοήθησες πραγματικά σε όλο αυτό και τώρα ντρέπομαι για τις άσχημες και ακραίες σκέψεις μου γιατί άλλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρότερα προβλήματα από μένα. Δυστυχώς δεν αξιολογώ σωστά τις καταστάσεις. Θα μεγαλώσω λες (γρήγορα)?
ΑΧ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΑ? 'ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ' ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ
Αγαπητέ κύριε λαμπρούκο,
αγαπητή κυρία lemon,
για το ότι δεν είσαστε ζωγράφοι, ποιητές, συγραφείς, κλπ φταίει το ότι δεν το συνειδητοποιήσατε ακόμη.
Για το συγραφείς και το ποιητές κατ' επέκτασιν, διαψεύδετε οι ίδιοι τον εαυτό σας, για το ζωγράφοι... ένας μιγάς τα είπε καλά δίπλα.
Ξαναεύχομαι να βρει την καταξίωση που του αξίζει.
Ξαναεύχομαι να βρει την ευτυχία που οραματίζεται.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ: ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΥΠΟΨΙΑΣΤΕΙ ΚΑΝ ΤΟ ΜΑΥΡΟ· ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΤΡΕΞΕΙ ΩΣ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΑΚΡΗ ΤΟΥ, ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕΡΟΣ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ· ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΤΙ ΟΣΑ ΓΝΩΡΙΣΕ ΣΤΟ ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΧΡΗΣΤΑ.
ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΕΜΟΝΑΚΙ? ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΝΑ ΣΤΟ ΣΤΕΙΛΩ, (ΑΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ 'ΕΚΛΕΒΑ' ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΣΟΥ).
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ! ! !
Μαγικός ο Ρουσώ ε;... πριν τρια χρόνια, έμενα στη Θεσσαλονίκη κ γυρνώντας σπίτι βρήκα ακουμπισμένο έξω από τα σκουπίδια ένα αντίγραφο του reve (έχει και accent αλλά δεν ξέρω πως μπαίνει), του Ρουσώ καδραρισμένο. Τρίτος χρόνος που κοσμεί το σαλόνι μου... Μαγικός.
@ μιραντολίνα: πιάσε το δικό μου χώρο με τις ιστορίες περί Ρουσώ. Κι ολόκληρο το blog αν θέλεις... Είμαι παθιασμένη με τους ανθρώπους που παθιάζονται έτσι!
Η τρελα δεν παει στα βουνα...
Λεμονάκι καλημέρα!
Αργά ίσως σ`ανακαλύπτω, όμως τι υπέροχα τρυφερά τα πονήματά σου..
(Κάτι μου θυμίζεις κιόλας, οψόμεθα!)
Το καταχάρηκα το blog σου , παρόλο που κλέβω χρόνο απ` τη δουλειά!
Τα καλλιτεχνικά σου δε μ`απογείωσαν. Να`σαι καλά όπου και να`σαι
Μ`ιδιάιτερη συμπάθεια
Σας ευχαριστώ πολύ όλους, Maika, κουκλίτσα, roxanne (δυστυχώς, δεν ξέρω τίνος είναι ο πρώτος πίνακας…), μαρκησία (τυχερή!), μαρινα, dora, renata, Juanita, κυκλοδίωκτη (θα ρθω να σε δώ), charie (και το δικό μου βλογ για τις ιστορίες της Μιραντολίνας, ναι, κι όλοκληρο αν χρειάζεται!!), beerman, papaver (θα ρθω!) και last but not least κύριε Uqbar!
Συννεφάκι, πάρε όσο χώρο "μου" θέλεις, υπάρχει αρκετός για όλους-παραπάνω κι απ όσο χρειαζόμαστε, μάλλον!
Και, με γειά το όνομα, ωραίο, αέρινο-ελαφρύ-ελπίζω!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΛΕΜΟΝΑΚΙ! ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ ΣΙΓΑ - ΣΙΓΑ
Ανώνυμε, δεν είναι ότι δεν άκουσα, είναι που δεν έχω λόγια… (κ ά θ ε
φ ο ρ ά...)
Τα λόγια σου είναι σαν αγκαλιά μαμάς, σαν κρυφοκύταγμα από την πόρτα στον παράδεισο-πολύ όμορφα για νάναι αλήθεια.
Δημοσίευση σχολίου