παί-ζω και μαθαίνω

Λύκειο Καλαμαριάς.
Γύρω στα 1980.
Μάθημα Θρησκευτικών.
Ένας καθηγητής διαφορετικός.

«Το Μυστήριο του Γάμου»
Λοιπόν, μπορεί κάποιος να μας πει τι είναι αυτό το περιβόητο "μυστήριο του γάμου"?
Χέρια σηκώθηκαν, κοινοτυπίες ειπώθηκαν και ακούστηκαν με προσοχή, μέχρι να μιλήσει ο ίδιος:
Γάμος…Τι έχουμε λοιπόν εδώ? Δύο ανθρώπους, αγνώστους μεταξύ τους μέχρι χθες, μεγαλωμένους σε διαφορετικές οικογένειες, με διαφορετικό τρόπο. Ξένους, με άλλο παρελθόν και άλλο τρόπο σκέψης ο καθένας… Και να, ξαφνικά, αυτοί οι δύο Μπορούν να είναι μαζί, Θέλουν να είναι μαζί συνέχεια, να αγκαλιάζονται, να κοιμούνται, να συζητούν, να συναποφασίζουν, να κάνουν παιδιά, να γερνούν…
Ε, δεν είναι μυστήριο αυτό?

* * * * * * * *

Πάνε σχεδόν 25 χρόνια από τότε, και αυτό είναι μάλλον το μόνο πράγμα που θυμάμαι από τα σχολικά χρόνια. Μπορεί να είναι απλοικό, μπορεί να μην έδωσε εξηγήσεις σ αυτό το άλυτο μυστήριο. Όμως αυτά τα λόγια έχουν μείνει μέσα μου σαν το μόνο σημείο όπου τα σχολικά χρόνια είχαν επαφή με την πραγματικότητα της μετέπειτα ζωής.

Και φυσικά, είτε με τη μορφή του γάμου, είτε της σχέσης, εδώ και τόσα χρόνια ακόμη αυτό παραμένει το Μέγα Μυστήριο, και οι παραπάνω κουβέντες έρχονται συχνά και ξανάρχονται στο μυαλό μου, με διάφορες αφορμές.

* * * * * * *