Η γιαγιά μου έλεγε «όι, όι, μάννα μου, πότε ν’ αποθάνω πια» κι εγώ (επτάχρονη) μια φορά τη ρώτησα «γιατί γιαγιά θέλεις να πεθάνεις?», θεωρώντας ως μόνο φυσιολογικό την επιθυμία της ζωής.
«Κουράστηκα απ'όλα, κι απο χαρές κι απο πόνους, θέλω πια να ησυχάσω».
Η κουβέντα δεν έγινε έτσι-κατά λέξη μα, αυτό το νόημα έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου: όσες οι χαρές άλλοι τόσοι και οι πόνοι, έρχεται η ώρα που ησυχία είναι πια αυτό που χρειάζεσαι, και ξεκούραση.
Δύο οι εικόνες της γιαγιάς με την λευκή-λεπτή κοτσίδα που έφτανε μέχρι τη μέση της: η πρώτη, να κάθεται με τα πόδια κρεμασμένα από το ντιβάνι-κρεβάτι της και να τρίβει τα γόνατα πηγαίνοντας μπρος-πίσω και βογγόντας αυτό το όι, όι, μάννα μου.
Και η άλλη, να κάθεται με τα φώτα σβηστά σε μια καρέκλα που έφερνε μπρος στο παράθυρο και να κοιτάζει έξω, κι έτσι-στα σκοτεινά να τη βρίσκουμε γυρνώντας στο σπίτι...
Πόσο θα ήθελα τώρα-32 χρόνια μετά, να ξέρω τι σκεφτόταν εκείνες τις νύχτες...
Δώδεκα γέννες, οκτώ παιδιά, από τον Πόντο στην Καλαμαριά με βάρκα, με τα υπάρχοντα μπόγο και πέντε μικρά μαζί της, χήρα στα πενήντα. Εξορίες, φασαρίες, κόρες, γάμοι, καυγάδες. Φτώχεια.
Μάλλον τον Νίκο θα σκεφτόταν, τον πρωτότοκό της, που τον έχασε ενώ ήταν φαντάρος, στα είκοσι του από σκωληκοειδίτιδα, και τον έθαψαν μαζί με το νεογέννητο της που έπαθε εντερικά την ίδια μέρα.
Πόσο θα ήθελα τώρα, να ήξερα τι σκεφτόταν εκείνες τις νύχτες...
* * * * * * *
13 σχόλια:
σιγουρα σκεφτοταν πως ρουφηξε τη ζωη ως το μεδουλι..γιατι αν δεν ειναι αυτο 'ζωη' τοτε τι ειναι!!
η δική μου η γιαγιά ήθελε να πεθάνει γιατί όλοι της οι γνωστοί είχαν "αναχωρήσει" . Θυμάμαι όταν μου το είπε κατάλαβα ότι αυτός ειναι ένας ακόμα λόγος που πεθαίνουμε.Οτι δηλαδή ο κόσμος γύρω μας είναι πια γεμάτος ξένους- ίσως και με τις 2 σημασίες της λέξης.
Με άγγιξε η σκηνή που καθόταν μέσα στο σκοτάδι.
Τι γυναίκες ήταν αυτές Λέμον! Γεννούσανε.Θάβανε. Εμείς φαινόμαστε μπροστά τους πάπαλα.
Κι αυτό το ωι, ωι μάνα μου, τι έκρυβε μέσα!
Και δεν έλεγαν τίποτα. Αυτό πάντα με εντυπωσίαζε.Μπορεί οι τόσοι πόνοι που πέρασαν να είχαν γίνει πια ένα πράγμα σαν πέτρα. Μπορεί και να έβλεπαν την ζωή μέσα από το σοφό τους κεφάλι σαν μια μάχη και να μετρούσαν τις νίκες και τις ήττες αλλά με ένα μάτι που δεν φέρνει πια αντίσταση.
Μου άρεσε η εικόνα: η γιαγιά περιμένει την "βάρκα"
καλό σου βράδυ. Πάντα άξια.
Τα σημερινά προβλήματα φαντάζουν αστεία μπροστά σε αυτές τις ιστορίες. Απίστευτο πως αλλάζουν οι καιροί.
Το ίδιο λέει κι η γιαγιά μου τα τελευταία χρόνια! Αυτή σκέφτεται τη ζωή που έζησε, όσα έζησαν κι όσα δεν περιμένουν πια να γίνουν!
Έρχονται πάντα στιγμές που νιώθω κουρασμένη πολύ και λεω “όχι άλλο κάρβουνο” και μετά έρχονται και κάτι άλλες που λεω έτσι τόσο κι άλλο τόσο δώσε να ζήσω.
Μπράβο η Γιαγιά!
Eκτος απο τη διαχυτη τρυφεροτητα που
βγαινει απο το κειμενο, στο τελος σου μενει μια γλυκα στη ψυχη, ιδιαιτερα αν σκεφτεις οτι η γιαγια εφυγε πριν τοσα χρονια. ΜΠΡΑΒΟ!!!
Πρεσβυωψ
Θα το μάθουμε lemon-άκι όταν (και αν) θα φθάσουμε να καθόμαστε στην καρέκλα μπροστά στο παράθυρο....
Θάταν σκέψεις πικρές γιαυτό δεν τις ομολόγησε ποτέ....
Θάσουν αγαπημένο παιδί εσύ γιαυτό και δεν σε πίκρανε ποτές.....
Καθόμουν πέρυσι και κοιτούσα τη γιαγιά μου που χάζευε έξω από το παράθυρο του σπιτιού μου.
Γερασμένη, ταλαιπωρημένη εμφανή τα σημάδια του χρόνου πάνω της κοίταζε περιμένοντας.....
Τι περιμένεις γιαγιά? Την ρώτησα.
Το θάνατο αγόρι μου. Θα έρθει. Το ξέρω!
Δεν ξέρω πότε ακριβώς πάντως θα έρθει.
Έλα βρε γιαγιά μην τα σκέφτεσαι τώρα αυτά!
Μπα. Τώρα δεν θέλεις να τα σκέφτομαι?
Εσύ ο ορθολογιστής που θεωρείς πως οτι μας συμβαίνει ήταν να μας συμβεί και απλώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε δεν θέλεις τώρα να μιλήσουμε για το δικό μου θάνατο?
Άκουσε αγόρι μου.
Δυστυχώς οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν.
Δεν ξεχνιούνται όμως.
Αφήνουν τα σημάδια τους σε αυτούς που μένουν πίσω.
Στιγματίζουν με το περασμά τους.
Το άρωμα που φορούσαν γίνεται ανάμνηση κάθε φορά που το ξαναμυρίζεις κάπου αλλού.
Και οι κακίες?
Αχ αυτές οι κακίες μοιάζουν με τα αγκάθια.
Πληγώνουν τα ρημάδια άλλα αν σηκώσεις το κεφάλι βλέπεις και πάλι το μπουμπούκι να στέκει εκεί υπερήφανο.
Τι μένει?
Το τσίμπημα.
Για να σου θυμίζει.
Όλα λοιπόν αναμνήσεις.
Ο πλανήτης μας μοιάζει πολύ με την τριανταφυλλιά!
Γεννούν και πεθαίνουν πάνω της χιλιάδες τριαντάφυλλα....
Το τριαντάφυλλο αγόρι μου πεθαίνει μόνο αν εσύ το αποφασίσεις να πεθάνει.....
(Το έγραψα 2 χρόνια πριν παρατηρώντας τη γιαγιά μου να πλέκει χαζεύοντας έξω από το παράθυρο.
Το ανέβασα πριν λίγο καιρό στο blog του mazdoc.
Η γιαγιά περιμένει ακόμη το χάρο να φανεί!)
ΥΓ. Και μάλλον θα περιμένει καιρό ακόμη, είναι γερό σκαρί!
Περαστικοί είμαστε Λεμόνι και είναι ν' απορείς που σπάνια το σκεφτόμαστε. Εσείς οι γυναίκες όμως ήσαστε σαν τον πλανήτη, ανθεκτικές και απίστευτα όμορφες, σαν τίς δώδεκα γέννες της γιαγιάς, σαν τη γιαγιά μας κοριτσάκι, τη μάννα μας κοπέλλα, την κόρη μας γυναίκα. Καλοί είμαστε και εμείς, δε λέω. Αλλά αυτό το θαύμα το δικό σας, η γέννα, ξεπερνάει έμπρακτα το θάνατο μέσα απ' το ίδιο σας το σώμα. Θα μου πείς, κανείς δεν πεθαίνει έτσι κι' αλλοιώς. Ολοι συνεχίζουν. Την ευχή της νάχουμε της γιαγιάς σου, και τών δικών μου τών γιαγιάδων, γιατί έχουμε και απο δύο ο καθένας οι τυχεροί οι άνθρωποι...
Μμμ, αυτό με τις γέννες και τα παιδιά, φοβερό. Η γιαγιά μου είχε τέσσερις αποβολές, η προγιαγιά μου γέννησε δεκατρία παιδιά -τα πέντε ζήσανε. Απίστευτη δύναμη, Λεμονάκι :)
Η γιαγιά που πρόλαβα πέθανε όταν ήμουν 6 . Θυμάμαι όμως τις αδελφές του παππού μου . Τηλεφωνιόντουσαν κάθε μέρα και συζητούσαν τα ποθαμένα που είχαν δει στον ύπνο τους .
Μου έλειψε η παρουσία της γιαγιάς πάντως . Πάντα αισθανόμουν ότι με είχαν αδικήσει . Ολοι είχαν γιαγιάδες και παππούδες κι'εμένα μου έφυγαν νωρίς .
"Δώδεκα γέννες, οκτώ παιδιά, από τον Πόντο στην Καλαμαριά με βάρκα, με τα υπάρχοντα μπόγο και πέντε μικρά μαζί της, χήρα στα πενήντα. Εξορίες, φασαρίες, κόρες, γάμοι, καυγάδες. Φτώχεια."
Με όλα αυτά αναρωτιέσαι αλήθεια τι σκεφτόταν η γιαγιά εκείνες τις νύχτες?
Πάντως αφού η γιαγιά άντεξε τόσα, η εγγονή θα την πιει μονορούφι τη "μετακίνηση".Χαμογέλα!
Δημοσίευση σχολίου