28.11.06

μάθημα

Γκρινιάρης είναι αυτός που δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος με αυτό που έχει, που θέλει όλο και περισσότερα.

Που θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι, αυτά που έχουν είναι αυτά που θέλησαν. Που όλα τα θεωρεί περισσότερα και καλύτερα από τα δικά του.

Που όταν είναι μόνος θέλει να είναι ζευγάρι, και όταν είναι ζευγάρι θέλει να είναι στην ίδια πόλη μαζί του, και όταν είναι πια στο ίδιο σπίτι θέλει καινούρια κουζίνα, και όταν φτιάχνει καινούρια κουζίνα την θέλει με κεραμικές εστίες...

Γκρίνια και Εγωισμός.
Όλοι οι άλλοι δεν είναι έτσι. Είναι καλύτεροι.




* * * * * * *

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χμμ, εκτός από τα
Που θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι, αυτά που έχουν είναι αυτά που θέλησαν. Που όλα τα θεωρεί περισσότερα και καλύτερα από τα δικά του.
όλο το υπόλοιπο ταυτίζεται με την έννοια "αυτού που κοιτάει ψηλά".

Είναι μια λέξη πολύ καλή που το περιγράφει: άνθρωπος.

Πού θα ήμασταν τώρα, αν δε θέλαμε πάντα το καλύτερο;
Μήπως δεν είναι αυτή η θέλησή μας που μας κινεί να κάνουμε τον κόσμο μας (και κατά συνέπεια τον κόσμο των πάντων) καλύτερο;

Νομίζω πως δεν είναι κακό να επιδιώκεις το καλύτερο (όπως το θεωρείς) για τον εαυτό σου και τους άλλους.
Το κακό ίσως είναι στο να χάνεις το καλύτερο για κάτι που δε σε αφορά.

Εγώ, ένας κανένας, λέω πως αν σε αφορούν οι κεραμικές εστίες, κυνήγα τες και κυνήγα να έχουν και χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια πάνω τους, και στις γωνίες να έχουν ακροκεραμικές εστίες.
Και σ' αυτές να κάθονται οι δεκαοχτούρες ν' αγναντεύουν.
Και να βλέπουν όλο καθάριους ουρανούς με άσπρα σύγνεφα σαν το μπαμπάκι.
Και πάνω στα σύγνεφα να χοροπηδούν γελώντας και ξεφωνίζοντας μικρά παιδάκια.
Κι απ' τα γέλια τους να γλυκαίνεται η καρδιά των αγγέλων.
Και να σταλάζει χαρά και ευτυχία στα μάτια και στα χείλη σου.
Στα μάτια και στα χείλη όλου του κόσμου.

Μα αν είναι να χάσεις τη χαρά και την ευτυχία από τα μάτια, από τα χείλη σου, τσάμπα ο κόπος και μη στεναχωριέσαι.
Κράτα γερά μονάχα, ό,τι τα σύγνεφα λευκαίνει κι απαλαίνει σαν το μπαμπάκι.
Και τα χαμόγελα θα 'ρθουν κι όλα τα γέλια.

Τα ξέρεις.
Τα ξέρεις, για αυτό τα γράφεις.

Ανώνυμος είπε...

'...Γκρίνια και Εγωισμός.
Όλοι οι άλλοι δεν είναι έτσι. Είναι καλύτεροι."
Ποιός το 'πε? Γκρινια και εγωίσμος βγαίνει κατά καιρούς από τον καθένα μας.
Δε θέλω να γράψω τίποτα άλλο. Ο ανώνυμος γράφει αυτό που ήθελα να σου πω με πολύ ιδαίτερο και τρυφερό τρόπο, με κάλυψε πλήρως.

An-Lu είπε...

Μούμπλε-μούμπλε.....δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα...

fish eye είπε...

..αχ κι εγω ετσι ειμαι..ποοολυ γκρινιαρα..αληθεια!!καλημερα!!

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

σιωπη...

Ανώνυμος είπε...

όμορφα το έθεσε ο ανώνυμος, ανθρώπινο είναι να επιζητά κανείς κάτι περισσότερο. Η γκρίνια για μένα είναι όταν ξεχνάμε να ευχαριστούμε για αυτά που ήδη έχουμε. Ανθρώπινο κι αυτό βέβαια, αλλά καταπονεί κι εμας και τους γύρω μας.

Ανώνυμος είπε...

lemon, είδα το μήνυμα σου with a little help of my friends από τον google reader. Αλλά αν ακουλουθήσω το σύνδεσμο μου βγάζει error 404.

Δηλαδή ότι δεν υπάρχει το ποστ αυτό. Πάντως αυτή τη στιγμή τόσο η αρχική σελίδα του μπλογκ σου όσο και τα ποστ τα βλέπω κανονικά.

Μάλλον παροδικό είναι.

lemon είπε...

Αχ, Aκίνδυνε-my friend, ευχαριστώ πάρα πολύ...
Το βρήκα μόνη μου, σχεδόν αμέσως μετά, το τι συνέβαινε... Έπρεπε απλά να κάνω republish ολόκληρο το blog αντί του republish index only-που κάνω συνήθως... Το γιατί δεν το ξέρω, πάντως το πρόβλημα λύθηκε, ούφ!

Katerina ante portas είπε...

:) Χαμογελώ, γιατί μου θύμησες το ανέκδοτο με το απέναντι πεζοδρόμιο!
Καλημέρα Lemon-άκι μου!

Ανώνυμος είπε...

Με έχει εκπλίσει αυτο το μπλόγκ. Είμαι Ελληνο-Αμερικάνα, και το "blogosphere" της Ελλάδας μολις τώρα το έχω ανακαλίψει- η ιστορίες σου είναι φοβερες, και σιγα-σιγα ανακαλίπτο και τα αλλα "links" στην σελίδα! (και σορρυ για την ορθογραφία μου- δεν ειναι τοσο καλη!)

Ευχαριστό!