σύμπτωση?

Σήμερα άκουσα (για) τρείς ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή.

Ο ένας έφυγε.
Άνοιξε τα μάτια, κι ενώ όλοι πίστευαν οτι είναι σε κώμα και δεν καταλαβαίνει, αυτός έσφιξε το χερι του γιού του και ψιθύρισε "φεύγω"...
Τους αποχαιρέτησε, και τώρα είναι στο ψυγείο, περιμένει την αδελφή του απο τη Γερμανία να τον χαιρετήσει κι αυτή.
"Ήθελε να ζήσει, δεν έπρεπε να φύγει", μου είπε ο γιός του.
Τι περίεργο, ε? Κι ας μπορούσαν να πιάσουν τόμους αυτά που έζησε, αν τα έγραφε κανείς. Αυτός ήθελε να ζήσει κι άλλο. Για να πίνει (κι άλλες) μπύρες και να καπνίζει, να χορτάσει τις βόλτες και τα πειράγματα, να χορτάσει και τις επτά εγγονές του, και τον έναν-τον τελευταίο, που πήρε δυό μήνες πρίν το όνομα του.

Ο άλλος ήρθε πιο κοντά στη γυναίκα του.
Να ΄ναι άραγε η κρίση των σαράντα? Έκπληκτη, ενώ για χρόνια τον έβλεπε μια να την πλησιάζει και μια να απομακρύνεται, τώρα τον ακούει να λέει "σ΄αγαπώ (αυτό το περιβόητο...), θέλω να είμαι μαζί σου, δεν θέλω να πεθάνω"...

Ο τρίτος τώρα που μιλάμε, δουλεύει.
Έχει χρόνια που, τον φόβο τον κοίταξε στα μάτια και τον τρόμαξε. Δεν τον έδιωξε, τον κράτησε συγκάτοικο, παρέα, να του θυμίζει πως ζεί.
Ξέρει καλά πως "δεύτερη ζωή δεν έχει", και γι΄αυτό είναι έτοιμος να κάνει οτι χρειαστεί για να ζήσει σαν 'Ανθρωπος αυτήν που έχει μπροστά του.
Είπε σήμερα πως, αν καταλάβει πως κάνοντας ότι κάνει δεν ζεί τη -μοναδική- ζωή του, θα σηκωθεί να φύγει, να αλλάξει δουλειά, να αλλάξει πόλη, να αλλάξει... οτιδήποτε χρειαστεί, αρκεί να ζεί.

* Υπάρχει και τέταρτο θέμα - το οποίο ήταν ο καταλύτης που συγκέντρωσε μαζί (στο μυαλό μου) όλα τα παραπάνω, σημερινά: η κουβέντα για το παιχνδί (παιχνίδι?) "δεύτερη ζωή"...

** Ο πίνακας είναι του Camille Corot.

* * * * * * *