Πάντα, όταν είναι αργά το βράδυ και περιδιαβαίνω στα βλογς, θέλω να στείλω μειλ για να συναντηθούμε, να πιούμε καφέ, να τα πούμε από κοντά. Σε εσάς.
Κι αν αυτό φαίνεται φυσιολογικό, εμένα με εκπλήσσει απόλυτα.
Όταν πρόκειται να συναντηθώ με κάποιον, νιώθω τόσο φόβο και ανασφάλεια, που παύω τελικά να έχω την επιθυμία να βρίσκομαι με ανθρώπους, μέσα μου γυρίζει ανάποδα και γίνεται επιθυμία για ηρεμία και μοναξιά.
Ένα παραπάνω όταν πρόκειται για αγνώστους. Αποφασίζω πως φτάνει, αρκετούς ανθρώπους έχω γνωρίσει ως τα σήμερα, άλλους δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν χρειάζομαι, αρνούμαι.
Όταν βρήκα τα βλογς, δεν το πολυσκέφτηκα-το να φτιάξω το δικό μου. Λίγο πάνω από μήνας ήτανε. Ήμουν όμως σίγουρη πως δε θα βάλω μειλ στο προφίλ. Γιατί δεν ήθελα επικοινωνία με κανέναν. Δεν ήθελα, πώς να το πω αλλιώς? Δεν ήθελα ούτε να γνωρίσω ανθρώπους-κανονικούς, ούτε να με γνωρίσουν, ούτε να μάθω για τις ζωές τους, ούτε να μάθουν για τη δική μου. Ήθελα μόνο να έχω αυτό το παράθυρο μέσα στο σπίτι μου-την οθόνη, και μαζί με όλους αυτούς του πλανήτη βλόγερ, να κοιταζόμαστε από τα παράθυρα, να βλεπόμαστε, να χαμογελάμε, να νεύουμε από μακριά, να αλλάζουμε και καμιά κουβέντα, μα όχι να μπαίνει ο ένας στο σπίτι του άλλου και στην κανονική του ζωή.
Δεν ήταν από μυστικοπάθεια, παρά από κούραση (και φόβο) περισσότερο.
Και μετά, φτάσαμε εδώ.
Δε θα πω ποιο ποστ έγινε αιτία και έβαλα το μειλ μου στο προφίλ. Δε θα πω πόσους ανθρώπους γνώρισα από κοντά, ούτε πως ήταν άνθρωποι κανονικοί, κι ευγενικοί, απαράλλαχτοι με τα γραπτά τους... Ούτε πως αισθάνομαι προνόμιο το που τους γνώρισα.
Ούτε πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου μέσα στο χρόνο που πέρασε.
Κι έρχομαι τώρα ν απαντήσω στην αλκυόνη, που με ρώτησε γιατί δεν απαντώ στα σχόλια των πόστ μου.
Άραγε, απάντησα καθόλου ως τώρα?
Ας προσπαθήσω ξανά: Απαντώ, όταν έχω κάτι να πω. Αυτό.
Κάθε νέο σχόλιο το χαίρομαι πολύ, κι επίσης χαίρομαι το ότι ξέρω ότι είναι πολλοί που διαβάζουν χωρίς να σχολιάζουν, όπως εγώ περνώ καθημερινά από πολλούς μα σχολιάζω μόνο όταν μου έρχεται κάτι να πω αυθόρμητα (ακόμη κι άσχετο να είναι με το ποστ..).
Κι έφτασα πάλι εκεί που ξεκίνησα. Σήμερα ήθελα να γράψω στη raffinata να πάμε για καφέ. Μα το θεώρησα της νύχτας, και το άφησα να περάσει.
Έχω κι άλλα να πω πάνω σ αυτό. Που το σπίτι είναι άδειο αλλά δεν είμαι μόνη μου. Και την ημέρα-που λείπω στη δουλειά, είναι σαν να έχω αφήσει κόσμο στο σπίτι, ή σαν να πήγαμε όλοι στη δουλειά και θα τα πούμε το βράδυ, στο μέρος το γνωστό.
Κοινοτυπίες? Γλυκανάλατα? Δεν ξέρω.
Ξέρω ότι έτσι νιώθω.
* * * * * * *
13 σχόλια:
Εμένα με στεναχωρεί που δεν γράφουν σχόλια πολλοί ανώνυμοι. Κατα τ' άλλα σε βρίσκω απόλυτα φυσιολογική.
Καλή σου ημέρα!
Κοίτα το να απαντάς σε σχόλια έστω με ένα συνολικό σχόλιο είναι νομίζω καλό. Βέβαια δεν κάνω κριτική, αλλά συχνά μέσα από σχόλια μπορούμε να κάνουμε καλύτερο διάλογο και να αποσαφηνίσουμε μία θέση μας ή να την υπερσπίσουμε.
Σχετικά με την επικοινωνία εγώ έχω απλά να κάνω την πρόταση στις 211 Μαρτίου (μέρα ποίησης) να έρθεις Σταυρούπολη σε κάτι που λέμε να κάνουμε με το Τσαλίμι.
:) ρώτησα σε κάποιο μου σχόλιο σε σένα ή η ερώτηση μεταφέρθηκε;;
Δεν μπορώ να θυμηθώ αν όντως το σχολίασα κάπου αυτό -γραπτά εννοώ- ή αν απλά εξέφρασα παράπονο σε κάποια φίλη
Όντως ήταν κάτι που με παραξένεψε,αλλά το σέβομαι
φιλιά λεμονάκι μας
έλα όμως, που κι όσο κι αν λες ότι δε θέλεις να γνωρίσεις κι άλλους ανθρώπους, μέσα από τα κείμενα τους αυτό κάνεις, και τους νοιάζεσαι, και επικοινωνείς
γλυκολεμονάκι είσαι το ξέρεις, δε το ξέρεις;
"Ήθελα μόνο να έχω αυτό το παράθυρο μέσα στο σπίτι μου-την οθόνη, και μαζί με όλους αυτούς του πλανήτη βλόγερ, να κοιταζόμαστε από τα παράθυρα, να βλεπόμαστε, να χαμογελάμε, να νεύουμε από μακριά, να αλλάζουμε και καμιά κουβέντα, μα όχι να μπαίνει ο ένας στο σπίτι του άλλου και στην κανονική του ζωή."
Μήπως βλέπεις την μπλογκόσφαιρα σαν ένα πάρτι μασκέ όπου θέλεις να ανταλλάσεις απόψεις/να επικοινωνείς με άλλους ανθρώπους αλλά φοβάσαι να βγάλεις τη μάσκα σου;; ή μήπως βλέπεις την μπλογκόσφαιρα ώς εξομολογητήριο των εσώψυχών μας (αναφέρομαι στην εξομολόγηση της Καθολικής θρησκείας);
Όπως και να είναι, καλό θα είναι να γνωρίζεσαι και από κοντά αν αυτό είναι εφικτό (ίδια πόλη κλπ).
Σκέψου να φτάσουμε να επικοινωνούμε με τους γείτονες/τους γύρω μας/τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας μόνο μέσω internet (και ανώνυμα).
Πάμε για καφέ; ;-)
Απόλυτα φυσιολογικό μου φαίνεται...
Μιας και θα πάς για καφέ με την άνωθεν, σε περιμένω μετά για noodle soup και καρμπονάρα! ;-)
Σημαντικό θαρρώ, είναι να κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε.
Σε μένα, φτάνει.
Ό,τι κι όπως νιώθεις λοιπόν.
Κι αν έξω, στραγγαλίζουμε ή παραμορφώνουμε συναισθήματα, εδώ ας τ' αφήουμε να κυλούν ατόφια, όπως πρωτογεννήθηκαν.
Τα που αισθάνεσαι να κάνεις.
Λέω.
Φιλιά μου.
Λεμονάκι μου, αυτό με τα σχόλια σε άλλα μπλογκς το νιώθω κι εγώ. Και σ' όσα σχολιάζω, με παρακινεί κάτι. Εσένα κλέβω πάντα τις όμορφες εικόνες ;)
Όσο για τη δειλία ας μη το ξαναπω, θέλω να σου προτείνω για καφέ αλλά σκέφτομαι μήπως ενοχλήσω, και στο talk τα ίδια. Καλημερούδια :)
τοτε εγω να μην προτεινω καφεδακι..αλλα να προτεινω τσαι??με μπολικο λεμονι??εισαι..??
Σε καταλαβαίνω lemon!
Το ίδιο ένοιθα και εγω για τις συναντήσεις.
Μερικές φορες είναι προτιμώτερο να μένεις στην εικόνα που έχεις στο μυαλό σου και να μην απομυθοποιείς τα πρόσωπα.
Αλλά άλλες, είναι εκπληκτικό το πόσα μπορείς να κερδίσεις από ανθρώπους-εκπλήξεις που παρουσιάζονται ολόλαμπροι μπροστά σου και τρέμεις στην ιδέα να μην τους είχες γνωρίσει.
Οσο για τα σχόλια, παρ όλο που κατανοώ αυτό που λές θα ήθελα να προσθέσω ότι όπως εσύ κάθεσαι στο παράθυρο που λέγεται οθόνη του υπολογιστη σου και παρακολουθείς ποιοι περνάνε και σου κουνανε το χέρι σε χαιρετισμό, έτσικι αυτοί τις περισσότερες φορές επιθυμούν μια αντίστοιχη χειρονομία, κάτι για να καταλάβουν ότι ήσουν μέσα και δεν χαιρέτησαν τα άδεια παράθυρα.
Μην με παρεξηγησεις σε παρακαλώ, δεν σου κάνω παρατήρηση.
Λέω απλά τον καϋμό μου γιατί, σαν αφήνω ενα σχόλιο και δεν απαντιέται νοιώθω σαν να τείνω το χέρι μου σε χειραψία και να μένει μετέωρο στην μέση του πουθενα.
Καλημέρα κι απο μένα. Έψαχνα το πρόγραμμα του 9ου Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ της Θεσσαλονίκης και έπεσα κατά τύχη πάνω σου. Σαν να περπατούσαμε στον δρόμο και κρατούσες κάτι που νόμιζα πως είναι το πρόγραμμα. Και σε ρώτησα.
Η δικιά μου αφορμή για να ξεκινήσω το δικό μου μπλογκ ήταν η συνομιλία με άλλους μπλογκερ αλλά ο βαθύτερος λόγος πιστεύω πως ήταν άλλος.
Ένιωθα μόνη σπίτι αφού μετακόμισε η κολλητή και γειτόνισσα πίσω στην γενέτειρα της. Όπως τα λες, ήταν σαν να άφηνα την πόρτα μου ανοιχτή σε μια παρέα νέων ανθρώπων.
Όσο περνάει ο καιρός βρίσκω πως μου αρέσει όλο και περισσότερο και μοιάζει αρκετά με το να συζητάς στον δρόμο -αν και δεν το κάνω τόσο εύκολα face to face.
Eίναι τρομαχτικό αυτό...πράγματι
Η αίσθηση...
σε καταλαβαίνω όμως, χωρίς να έχει σημασία το αν, πόσους και που.
(Με ρώτησες, σε κάποιο προηγούμενο πόστ, αλκυόνη, και αισθάνθηκα ότι όφειλα να απαντήσω).
Για μένα τα βλογς είναι όπως το λέει η Καπετάνισσα, «τα που αισθάνεσαι να κάνεις». Κι εγώ, και όλοι.
Άσε που, ό λ η μας η ζωή πρέπει έτσι να είναι, αλλά αυτό είναι μια κουβέντα άλλης ώρας.
Κι επίσης, έχω κερδίσει κι αυτό: ανθρώπους-εκπλήξεις που τρέμεις στην ιδέα να μην τους είχες γνωρίσει.
Δημοσίευση σχολίου