Η Σοφία Λασκαρίδου (1882-1965) ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (τότε Πολυτεχνική Σχολή) το 1903.
Με προσωπικό της αίτημα (!) στον βασιλέα Γεώργιο, ο οποίος σύχναζε στο σπίτι των γονιών της…
Η Σοφία είχε μητέρα την Αικατερίνη Χρηστομάνου-της γνωστής οικογενείας των εκπαιδευτικών, και πατέρα τον Λάσκαρη Λασκαρίδη, λονδρέζο έμπορο εκ Τραπεζούντος, της οικογένειας των Λασκαριδαίων…
Όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, διδάχθηκε κατ οίκον. Επίσης ζωγράφιζε, ζωγράφιζε πολύ καλά.
Είναι περίεργο (λόγω του τρόπου) - αλλά και θαυμάσιο (λόγω του αποτελέσματος) που το αίτημα της έγινε δεκτό…
Κάποια στιγμή ερωτεύτηκε (τι πιο φυσικό?), τον Περικλή Γιαννόπουλο (1869-1910), και μαζί, όργωσαν με τα πόδια, κουβεντιάζοντας, την Αττική.
Μα ήρθε η ώρα που, επέλεξε να συνεχίσει τις σπουδές της στο Μόναχο. Τον σκεφτόταν. Αντάλλασαν επιστολές και λόγια αγάπης.
Να ήταν η μητέρα της, που τον συνάντησε στο δρόμο και του ανέφερε ότι η Σοφία τους είχε υψηλότερο μέλλον μπροστά της-την Τέχνη της-από ένα γάμο μαζί του?
Να ήταν εκείνος, που είχε κράση ποιητική και παράφορη, και μέσα στα τόσα που τον πίεζαν, ήρθε η απουσία της σαν χαριστική βολή? Ποιος θα μπορούσε ποτέ να πει με σιγουριά?
Ανέβηκε σ ένα άλογο και βυθίστηκε στον Σκαραμαγκά, πυροβολώντας ταυτόχρονα εαυτόν στον κρόταφο.
* * * * * * *
Εμένα με συγκινούνε τέτοιες ιστορίες. Ήταν δύο άγνωστα ονόματα, που τα είχε πάρει το μάτι μου πριν μερικά χρόνια, κάπου, και ψάχνοντας, βρήκα μερικές πληροφορίες για την ιστορία τους, σπαρμένες εδώ κι εκεί, στο ίντερνετ.
Πριν δύο βδομάδες, στην έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης, είδα ξανά το όνομα της Σοφίας Λασκαρίδου. Αυτή τη φορά βρήκα περισσότερες πληροφορίες στο δίκτυο. Ανάμεσά τους και για την θεατρική παράσταση στο Θέατρο της Άνοιξης, που ξεκίνησε πριν μερικές ημέρες.
Δεν ξέρω από θέατρο, σχεδόν καθόλου. Αλλά ήταν μια όμορφη παράσταση, μέρος μιας όμορφης βραδιάς, με το φεγγάρι να χάνεται και να ξαναβρίσκεται, και με το Μεταξουργείο να παρουσιάζεται μαγευτικό (και τρομακτικό επίσης!) στα μάτια μου. Και τα κομμάτια που είχα σκόρπια μπροστά μου απ τις ζωές των δύο αγαπημένων, ήρθαν κι έδεσαν μεταξύ τους, κι έγιναν μια ιστορία.
Απομένει το εξοχικό της οικογένειας Λασκαρίδη-σημερινή Δημοτική Πινακοθήκη στην Καλλιθέα, κι οι πίνακες της Σοφίας (στην Πινακοθήκη και στην Βουλή). Και ο Περικλής, καταχωρημένος στο λήμμα «κατάλογος με προσωπικότητες που αυτοκτόνησαν, ανά μήνα».
* * * * * * *
8 σχόλια:
Επίσης αγαπημένη μου ιστορία. Όπως λένε: ο βιος (του Γιαννόπουλου) βραχύς, η τέχνη (της Λασκαρίδου) μακρά.
Ρομαντικές, αθάνατες ιστορίες, γραμμένες με αληθινά αισθήματα!
Πανέμορφος πίνακας, λεμονάκι μου! Και τι συγκινητική παράσταση!Καλημέρα :)
και απομένει και η μνήμη
ήταν μόνο στο μυαλό των εναπομείναντων συγγενών, τώρα που ένα μέλος της οικογένειας έκανε τις μνήμες αυτές εικόνα, και ήχο, στο θέατρο της άνοιξης, έγινε μνήμη και στο μυαλό το δικό μας
υπέροχα τα έγραψες λεμονιά
ευχαριστούμε
Να και μια ιστορία πραγματικού ερωτικού πάθους, βγαλμένη από τα σπλάχνα των πλουσίων και βασιλοφρόνων.
δείμε, διακρίνω μια ελαφριά ειρωνεία στα γραφόμενά σου.
Αν κάνω λάθος, συμπάθα με.
Ούτως ή άλλως, μην ξεχνάς και την ιστορία του Μιμίκου και της Μαίρης.
Και τις ψεύτικες:
Του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας.
Του Μπέρεν και της Λούθιεν.
Του Κωσταντή και της Λιογέννητης.
Ήταν και ένας Άγγλος
πρίγκηπας; βασιλιάς;
μου διαφεύγει τώρα το ποιος.
Παράξενη και συνάμα ενδιαφέρουσα η ιστορία πραγματικά.
Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το πω, μα το συγκεκριμένο άργο μου θυμίζει πίνακες του Χίτλερ.
Το θέμα είναι ότι αν δε σύχναζεο βασιλέας στο σπίτι της θα την δεχόταν η Πολυτεχνική Σχολή;
Ο Περικλής Γιαννόπουλος ήταν στενός φίλος του Ίωνα Δραγούμη. Στην "Εκτέλεση" του Φρέντυ Γερμανού, υπάρχουν αναφορές στην ιστορία Γιαννόπουλου-Λασκαρίδου και η εξής ανατριχιαστική - κατά τη γνώμη μου- πληροφορία. Ο Γιαννόπουλος προανήγγειλε την αυτοκτονία του στον Ίωνα, στέλνοντας του μια κάρτ-ποστάλ με το τεμαχισμένο κεφάλι ενός αγάλματος. Κι έτσι τον βρήκαν: με το κρανίο σε κακή κατάσταση από την πρόσκρουση με τα βράχια της θάλασσας όπου παράδερνε το άψυχο κορμί του.
Δημοσίευση σχολίου