Βλέπω τις γλαστρούλες μου στο μπαλκόνι που έγιναν μούσκεμα κι αναρωτιέμαι-στα σοβαρά- μήπως πρέπει να τις μαζέψω, να τις καλύψω, να τις πάρω μέσα να μη βρέχονται, μήπως τους κάνει ζημιά τόσο νερό, μη σοκαριστούν τα φυτάκια μου, μη σαπίσουν, μη χαλάσουν...Ψάχνω στο μυαλό μου να βρω τι να κάνω, να βρω εικόνες απο χρυσάνθεμα, και βρίσκω αυτά που είναι φυτεμένη στην αυλή της μαμάς μου, στη μέση του κήπου. Ούτε υποστεγο εκεί, ούτε προστασία, ούτε τίποτα. Μόνο χώμα άπλετο-εντελώς γή, μέσα στον καιρό απ' το κατακαλόκαιρο ως το χειμώνα, και επίσης μέσα στα πόδια του Ρέξ που χοροπηδάει γύρω τους συνέχεια... Και ζουν μια χαρά ανέμελα, και λάμπουν γερά και στιβαρά!
Και γελάω μέσα μου, που μάθαμε στο λίγο-λίγο: λίγο νεράκι με το ποτήρι κάθε δυό μέρες, λίγες σταγόνες βιταμίνες κάθε μερικούς μήνες δυαλυμένες σε πλαστικό μπουκάλι του νερού, δυό-τρεις χούφτες χώμα του σουπερ μάρκετ κάθε άνοιξη να ανέβει κάπως αυτό της γλάστρας που εξαφανίζεται... Τα μαθαίνουμε νάναι λιγόφαγα, ολιγαρκή, καχεκτικά και ντελικάτα.
Μετά λυπάμαι λίγο και για μάς.
* * * * * * *
6 σχόλια:
μόνο χώμα άπλετο , γη εντελώς , όχι χώμα απ'το σούπερ μάρκετ , χωρίς δοσομετρήσεις , πρόγραμμα , υπολογισμούς και να φοβόμαστε ...
μόνο χώμα άπλετο
σε ευχαριστώ για τη σκέψη , την πήρα ευχή
ΓΕΙΑ!!ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ, ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΙΝ ΤΟ 2006...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΝΙΩΘΕΙΣ, (ΟΣΗ ΚΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΜΑΣ?)ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΟΙΗΜΑ ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙΣ. ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ. ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗ ΒΡΟΧΗ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ, ΜΗΝ ΒΡΑΧΟΥΜΕ...ΑΧ ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ
α φυτάκια της μαμας μας όπως και της κάθε μαμάς, αναπτύσσονταν ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον,
Τα δικά μας σήμερα lemonaki μου, "βιάζονται" σκληρά, καθημερινά και ποικιλοτρόπως, για να μας χαρίσουν χρώματα, μυρωδιές, δροσιά, ΖΩΗ.
Δίνουν πολύ περισσότερα απ' όσα τελικά εισπράττουν.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
υ.γ.1 ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!!!!!
υ.γ2 Πολύ μου αρέσει το μπαλκονι σου, τα λουλούδια και οι, με φροντίδα και τάξη, όμορφες και ρομαντικές κουρτίνες σου
Έτσι κι εμείς συνηθίζουμε να 'μαστε ανεκτικοί και ολιγαρκείς γι αυτοσυντήρηση! :|
Ζωή εξωτερικού χώρου ελπίζω λοιπόν για το μέλλον! :)
Ουτοπία είναι, δανεική μάλιστα.
Όχι δανεική, ούτε χαρισμένη.
Εμβόλιο μας έγινε και ούτε το χρειζόμασταν.
Την ουτοπία της ασφάλειας, του θερμοκηπίου, του ελέγχου, της προστασίας...
Θυμάμαι τα ματωμένα γόνατα σε όλο το δημοτικό, τις ξεκλείδωτες πόρτες την νύχτα, τα παιχνίδια που απλώνονταν σε γειτονιές με γέλια και κρυφτό και τόσα άλλα.
Μια πόλη που ήταν εκεί ορθάνοικτη να μπεις και να την χαρείς.
Μία ζωή να την ζείς.
Μια ζωή, επικίνδυνη μας την λένε τώρα, μας την έφτιαξαν?
Μια ζωή ελεύθερη λέω εγώ, και πλάθω κήπους στο μυαλό μου και δάση και ας έχω μόνο ένα μπαλκόνι με γλάστρες...προστατευμένο.
καλημερα, καλη εβδομαδα
συμφωνω απολυτα με τον ανωνυμο,
σε περιμενω οπως την απολαυση του πρωινου καφε της πεμπτης. οι γλαστρες ειναι ομορφες αλλα περιορισμενες,οπως και οι ζωες μας.θελεις να κανεις
κατι αλλο κατι παραπερα και χανεσαι, αλλα η ζωη παραμενει μυρωδατη. τι να πω ,μπερδευομαι με σκεψεις, μυρωδιες, δυσκολιες,δυστυχιες, ευτυχιες...
παντως το χωμα θυμιζει ριζες, δροσια , δρομο ανοιχτο...
για ολους μας.
Δημοσίευση σχολίου