Άν τ' αφήσεις σε μένα, μπορεί και να μην ξαναβγώ ποτέ απο το σπίτι...Άν ήταν στο χέρι μου, αν δεν έπρεπε να πάω στη δουλειά, να πάω για ψώνια, να βρεθώ με φίλους με τους οποίους έχω δώσει ραντεβού, δεν θα έβγαινα ποτέ απο το σπίτι.
Μέσα στους τοίχους νιώθω προστατευμένη. Απο τον καιρό και απο τα μάτια.
Πράγμα που μου θυμίζει πως, όταν αναρωτήθηκα (διότι ρωτήθηκα) γιατί οι κούπες μου είναι όλες με καπάκι, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "μα, για προστασία"..(?).
Όμως, με απόλυτη συνέπεια, κάθε μα κάθε φορά που βγαίνω απο το σπίτι, πραγματικά το χαίρομαι, και μετανοιώνω για τους πρωτύτερους ενδοιασμούς μου.
Ένα βράδι με μια φίλη, πρώτα για καφέ και μετά στο θέατρο: σ' ένα μέρος όπου δεν είχα ξαναπάει: στη στάση μετρό φίξ, στο θέατρο του νέου κόσμου: σ' ένα όμορφο παλιό σπίτι διαμορφωμένο σε θέατρο, σε μια πολύ όμορφη παράσταση: ένας στους δέκα (κατοίκους στη χώρα μας είναι αλλοδαπός).
Ένα απόγευμα με άλλη φίλη, ξανά για καφέ, και κουβέντα, πολύ-πολύ κουβέντα, σαν να μπορούν να χωρέσουν δυό ζωές συνολικής διάρκειας σχεδόν ογόντα χρόνων σε τρείς ώρες!
Τα πρωινά του Σαββάτου στην πόλη: στη λαική της γειτονιάς, στο σουπερμάρκετ, σε βόλτες με το αυτοκίνητο σε μακρινές γειτονιές. Ουρανός, αέρας, αναπνοή, ζωή.
Ένα βράδι σκαρφαλωμένοι στο μπάρ, με την πόλη στα πόδια μας. Σκοτεινά και όλο φώτα.
* * * * * * *
8 σχόλια:
Δεν είναι καπάκια,
καπέλα είναι.
Και φοριούνται
για το κρύο.
Ότι αγαπάμε πολύ το προστατεύουμε και φοβόμαστε να τ'αφήσουμε "εκτεθειμένο", όπως ένα παιδί, μία σχέση, τη φιλία, μία κούπα ζεστό καφέ, ένα αγαπημένο αντικείμενο, τον ευατό μας.
Είναι ένα ερώτημα που τελικά, θεωρητικά ή πρακτικά τίθεται στον καθένα.
Με ασπίδα ή χωρίς.
Με πανοπλία ή όχι.
Με καπάκι ή όχι.
Με καπέλο ναι, έχει και στυλ.
Με ασφάλεια ή με ανασφάλεια.
Κατ' εμέ η ζωή είναι τόσο "μέσα" όσο και "έξω". Και η ζωή έχει υψηλό βαθμό αυτοπροστασίας.
Τα τείχη δεν κρατούν μακρυά αυτούς που είναι απ' έξω, μόνο...Τα τείχη δεν επιτρέπουν την έξοδο και σε αυτούς που είναι μέσα.
Ζήσε ανασφαλώς λέω...
Ότι και να κάνουμε, τελικά, έτσι είναι. Απλώς μετριάζουμε (ποσοστό άγνωστο) τα "επικίνδυνα".
τοσο ιδια λογια...λες και τα ελεγα σε μενα...
φιλια...
Την ανάγκη της προστασίας την έχουμε πολλοί κατά καιρούς. Το ωραίο είναι που χαίρεσαι όταν βγαίνεις! ;)
Είναι αμοιβαίο!
Να ζηλέψω ή να μη ζηλέψω;!
Προσεχώς συναντήσειις!
kapakia einai...
Πίνω καφέ στις κούπες που μου χάρισες πριν φύγεις. Μία στην δουλειά, μία στο σπίτι. Είναι χωρίς "καπάκια", αλλά έχουν ένα όνειρο "Viva Cuba" Αντιπροσωπεύουν τις τάσεις φυγής μου....
Μου έχεις λείψει καλή μου. Πολύ.
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου