Είναι ωραίο το φωτοτυπικό να βρίσκεται δίπλα στο παράθυρο: την ώρα που τα χέρια σου κινούνται μηχανικά πάνω στο αργοκίνητο μηχάνημα, το μυαλό σου μπορεί να ταξιδεύει (σαν πουλί) αντί να κολλάει (σαν μαστίχα) μαζί με τη ματιά σου σ έναν γκρίζο τοίχο.
Δυό κυρίες πάνε κι έρχονται στο απέναντι μπαλκόνι κρατώντας το κάγκελο, κάθε μέρα, ανεξαρτήτως καιρού. Ακόμα και σήμερα που είχε τόσο κρύο.
Έφτιαξα ένα σενάριο: μια κυρία ηλικιωμένη, κλεισμένη στο σπίτι, όχι τόσο γιατί είναι άρρωστη μα γιατί δεν έχει ούτε λόγο, κι ούτε τρόπο να βγει έξω. Παλιά μπορεί να γνώριζε μερικές γειτόνισσες, να είχαν μια κουβέντα με τον μπακάλη απέναντι, με τον φούρναρη. Τώρα δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας γνωστός, ούτε καν στο διάδρομο της πολυκατοικίας, ούτε φυσικά στο δρόμο: οι άνθρωποι αλλάζουν, νοικάρηδες έρχονται και φεύγουν, παντού γύρω εργαζόμενοι, αυτοκίνητα, κόσμος... Άσε που θα χρειαζόταν ένα τέταρτο να περάσει το δρόμο... Κι εξάλλου μέσα στο σουπερμάρκετ ζαλίζεται, δεν μπορεί να βρει αυτά που θέλει, κουράζεται και να κουβαλάει... Όχι, έχει μερικά χρόνια να βγει έξω, α, εκτός από κείνη τη φορά που την πήγαν στο νοσοκομείο...
Γιαυτά και γιαυτά λοιπόν έχουν κανονίσει να έρχεται (δεν ξέρω ποιοί, το σενάριο έχει ένα κενό εδώ, αλλά αυτό δε μας χαλάει, οπότε προχωρώ με τα δεδομένα που έχω..!), έχουν λοιπόν κανονίσει να έρχεται καθημερινά η Τάδε, να της μαγειρεύει, να την βοηθάει να πλυθεί και ν αλλάξει, να φτιάχνει λίγο και το σπίτι. Πίνουν κι ένα καφεδάκι μαζί, λένε και δυό κουβέντες, και λίγο πριν φύγει και την αφήσει τακτοποιημένη στο κρεβάτι μπροστά στην τηλεόραση, κάνουν την καθημερινή τους βόλτα στο μπαλκόνι. Γιατί ο γιατρός είπε πως πρέπει να περπατάει, πάση θυσία, έστω και μερικά μέτρα κάθε μέρα, αλλιώς πολύ γρήγορα θα μείνει καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Έχουμε λοιπόν μια κυρία ηλικιωμένη, με μαλλιά κοντοκουρεμένα και βαμμένα έντονα καφέ, με νυχτικό κι από πάνω τυλιγμένη καλά μ ένα έντονο φούξ μπουρνούζι-ή να είναι ρόμπα; Και μια νεώτερη-μεσήλικη, ευτραφή και απεριποίητη, από πίσω της: την βαστάει, τη βοηθάει να σταθεί, και ταυτόχρονα την σπρώχνει ελαφρά, και κυρίως κρατάει το ρυθμό του βαδίσματος. Πέρα-δώθε, πέρα-δώθε στο στενό μπαλκόνι όση ώρα (λίγη) στέκομαι όρθια δίπλα στο παράθυρο. Μετά τις ξεχνάω. Κάθε φορά, κάθε μέρα, εδώ και μήνες.
Σήμερα έκανε πολύ κρύο. Είναι βράδυ κι ακόμα τις έχω στο μυαλό μου.
* * * * * * *
6 σχόλια:
Το σενάριο που έφτιαξες είναι τόσο τρυφερό! Η έννοια σου για τους ανθρώπους-έστω και ξένους- δείχνει την γλυκιά ψυχή σου! Φιλιά
Ε! μπορεί όμως να είναι και αλλιώς. Ας πούμε ότι η κυρία αυτή, η ηλικιωμένη, είναι ηθοποιός νεότατη. Τα καφέ μαλλιά είναι περούκα και από κάτω κρύβονται ξανθά τσουλούφια. Η μεσήλικος που την ακολουθεί είναι η μακιγιέζ της. Κάθε μέρα της περιποιείται το πρόσωπο βάζοντας στις κατάλληλες γωνίες ειδικό μολύβι ώστε να σχηματίζονται ρυτίδες και σακούλες κάτω από τα μάτια. Το φούξια μπουρνούζι είναι καμουφλάζ για να μην φαίνεται ένα όμορφο νεανικό κορμί με πλούσιο στήθος.
Κάθε πρωί λοιπόν, αφού κάνει όλες αυτές τις προετοιμασίες, κάθεται στο μικρό σεκρεταίρ της, απέναντι από το παράθυρο και διαβάζει τον ρόλο της. Πάνω στο όμορφο ξύλο του είναι μόνιμα τοποθετημένο το μικρό κασετόφωνο. Διαβάζει αργά και καθαρά όπως την δίδαξε ο δάσκαλος της ορθοφωνίας. Χρωματίζει την φωνή της και κάνει όπου χρειάζεται τις ανάλογες χειρονομίες. Ξαφνικά σκύβει και υπογραμμίζει μια λεπτομέρεια σημαντική. Πίνει μια γουλιά καφέ και συνεχίζει.
Ο ρόλος της είναι δύσκολος. Ποτέ δεν ξέρει τι θα προστεθεί στις επόμενες αράδες. Εξαρτάται από την κίνηση του δρόμου. Τους περαστικούς και τους ενοίκους της πολυκατοικίας που αλλάζουν συχνά μιας και κανένας δεν είναι μόνιμος ιδιοκτήτης στο κτίριο που μένει. Μόνο αυτή κατάφερε να αγοράσει αυτό το μικρό διαμέρισμα με την καταπληκτική θέα στην πόλη και τον δρόμο. Της ήταν απαραίτητο για την δουλειά της. Έχει πάθος με αυτήν. Στην πραγματικότητα δεν ζει παρά για να ερμηνεύει τις κινήσεις των ανθρώπων. Τς αιχμαλωτίζει πρώτα μες στην μικρή της κάμερα. Κανείς δεν δίνει σημασία σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που πηγαινοέρχεται για λόγους κινησιοθεραπείας στο μπαλκόνι. Αυτή όμως αποθανατίζει τους πάντες. Έχει χιλιάδες στιγμιότυπα στον υπολογιστή της. Πολλές φορές οι ίδιοι άνθρωποι σε διαφορετικές εποχές του χρόνου ή ώρες της ημέρας. Μερικές έχουν λεζάντα από κάτω. Άλλες μια σημείωση που σχολιάζει την έκφρασή τους. Προσθέτει και προσθέτει συνεχώς λεπτομέρειες σαν τέλειος ντετέκτιβ σχηματίζοντας ένα είδος λευκώματος της ζωής των ανθρώπων. Πώς συμπλέκονται με τις ζωές άλλων από τυχαία περιστατικά ή γεγονότα που σημαδεύουν την επικαιρότητα. Έχει πάσης φύσεως πόζες. Σκέφτεται ότι δεν είναι πόζες οι αντιδράσεις των ανθρώπων αλλά ότι γίνονται πόζες μόλις τις δει στην οθόνη της. Τα πάντα ελαχιστοποιούνται τότε. Και το κλάμα και το γέλιο τους. Και η στεναχώρια και η πλήξη τους. Και ο ενθουσιασμός και η χαλάρωσή τους. Σκέπτεται ότι είναι ηθοποιοί όλοι τους όπως και η ίδια. Μόνο που δεν το ξέρουν. Η διαφορά τους είναι ότι εκείνη τα μελετά εκ των υστέρων όλα αυτά, όλες αυτές τις εκφράσεις και τις εκφάνσεις της ζωής τους ενώ εκείνοι τις προσπερνούν για να εκτελέσουν τις επόμενες. Αν ήξεραν το αρχείο της θα εκπλήσσονταν. Πράγματι νιώθεις έκπληξη όταν παρατηρείς τους ανθρώπους στα κρυφά.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει να προσπαθήσεις να μιμηθείς τις κινήσεις τους. Είναι πολύ δύσκολο στα αλήθεια να επιτύχεις μια τέλεια μίμηση. Αν το πετύχεις όμως καταλαβαίνεις ότι στην ουσία και το γέλιο και το κλάμα είναι μορφασμοί.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον-σχεδόν μαγευτικό- είναι να πλέκεις ένα σενάριο με όλο αυτό το υλικό. Μπορείς να το αλλάζεις μετά προσθέτοντας και αφαιρώντας φωτογραφίες, αλλάζοντας την σειρά ή ερμηνεύοντας κατά το δοκούν.
Μια μέρα έκανε ένα κολλάζ. Έβαλε φωτογραφίες ανθρώπων που γελούσαν επειδή ...κάτι. Και μετά τους ίδιους που έκλαιγαν επειδή ....κάτι. Δεν στάθηκε στο κάτι αλλά στα πρόσωπα. Στις αντιδράσεις. Γέλιο κλάμα γέλιο κλάμα. Προσπάθησε να τους μιμηθεί. Όλο και πιο γρήγορα και όλο και πιο έντονα. Στο τέλος οι μορφασμοί ενώθηκαν. Της κόλλησε η ιδέα τότε ότι οι άνθρωποι που παρατηρεί είναι και αυτοί ηθοποιοί σαν και την ίδια. Προσπάθησε να δει πώς ερμηνεύουν κάθε φορά το γέλιο και το κλάμα τους και είδε ότι δεν έχουν και μεγάλη διαφορά. Σκέφτηκε τότε να αλλάξει το κάτι για το οποίο γελούσαν ή έκλαιγαν και είδε ότι ούτε εκεί υπήρχαν μεγάλες αποκλίσεις. Από τότε εξασκείται σε αυτό. Κλαίει και γελάει συνέχεια μπροστά στον καθρέφτη.
Πρέπει να το κάνει πειστικά γιατί δεν είναι πολύς καιρός που της φάνηκε ότι όλοι αυτοί που δανείστηκε το κλάμα ή το γέλιο τους την παρακολουθούν από την οθόνη της. Νιώθει σχεδόν το βλέμμα τους στην πλάτη της. Είναι κατά κάποιο τρόπο η εκδίκησή τους να την παρατηρούν αν το κάνει καλά και έχουν απαίτηση να το κάνει καλά. Μια μέρα δεν τα κατάφερε και πάτησε delete σε δεκάδες φωτογραφίες τρέμοντας σχεδόν από θυμό. Ανώφελο. Θυμόταν τα πάντα απ έξω μετά από τόση παρατήρηση. Σκέφτηκε: βέβαια, ματαιοπονία είναι. Αφού τους είδες πρώτα εσύ σαν ηθοποιούς τώρα είναι λογικό να σε βλέπουν κι αυτοί σαν συνάδελφο. Και να περιμένουν από σένα μια καλή ερμηνεία. Από τότε δεν ξαναθύμωσε. Στέκει μπροστά στον καθρέφτη και ερμηνεύει δεκάδες γκριμάτσες. Το γνωρίζει ότι στην ουσία είναι μια αλλά όχι εκείνη ψάχνει την ειδοποιό διαφορά που θα την γυρίσει σε γέλιο ή κλάμα. Μια απόχρωση. Μια μολυβιά στο πλάι του ματιού, στο κάτω χείλος ένα ελαφρό τράβηγμα και όλα αλλάζουν προς το γέλιο ή το κλάμα. Ολο αυτό της λέει η μεσήλικος που την ακολουθεί βήμα-βήμα ενώ εκείνη μελετά τις γραμμές στα πρόσωπα των περαστικών. Κρατούν και οι δυο το κάγκελο και τάχα βηματίζουν.
Στο τέλος κάθε παράστασης μπροστά στον καθρέφτη νιώθει εξουθενωμένη. Κάθεται σε κατάσταση σχεδόν ημιθανή περιμένοντας το χειροκρότημά τους.
Και την άλλη μέρα πάλι στο μπαλκόνι, πέρα δώθε πέρα δώθε γιατί η παράσταση έχει τεράστιες ανάγκες. Ένας ηθοποιός πρέπει να ερμηνεύει συνεχώς για να μην χάνει την φόρμα του. Και ακόμα δεν έχει βρει την ειδοποιό διαφορά που γυρίζει τα πάντα από γέλιο σε κλάμα και τανάπαλιν...
Υγ.Καλή χρονιά, Λέμον. Δέξου σε παρακαλώ το δικό μου σενάριο σαν διασκευή του δικού σου, βασισμένο στις δικές μου ανάγκες.
Ωραίο το σενάριο lemon και μπορεί να μην απέχει και πολύ από την πραγματικότητα... τι γλυκούληδες που είναι αυτοί οι παππούδες και οι γιαγιούλες και πόσα πολλά θα είχαν να μας πουν αν παίρναμε το θάρρος να τους χτυπήσουμε το κουδούνι ή έστω να τους πούμε μια καλημέρα από το μπαλκόνι μας. Με το post σου μου θύμισες κάτι τέτοιες συγκινητικές ιστορίες που ξέρω κι εγώ και είναι πέρα για πέρα αληθινές. Ελπίζω κάποια στιγμή να γράψω καμία...
Dianathenes, όμορφο :)
Καλή χρονιά λέμον. Ξέρεις, οι πιο ωραίες στιγμές κρύβονται στην καθημερινότητα. Αυτό, το ανακάλυψα πρόσφατα όταν είχα πάρει απόφαση να μεταναστεύσω αφού ένιωθα πως τίποτα δε με κρατουσε. Στο παρά ένα... με κράτησαν στιγμές όπως αυτή που σκέφτεσαι μπροστά στο φωτοτυπικό...
Θα τα λέμε
Καλώς σε βρήκα. Καλη χρονιά :)
καλη χρονια λεμονακι και ευχομαι οι καθε ειδους επαναληψεις να κρυβουν και κατι νεο μεσα τους!
Δημοσίευση σχολίου