10.1.08

η γνώμη μου

(για τη Μαρία, που τη ζήτησε)
Πικρό το βράδυ σκυθρωπό, αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό, ερημιά έχει φυτρώσει.

Με πνίγει τούτη η σιωπή, τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή κι εμείς να ζούμε χώρια.

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό να βγω και να φωνάξω.


Μαράκι, συγνώμη αλλά το (παραπάνω) τραγούδι το βρήκα εντελώς χάλια, και τη μουσική και τους στοίχους… (Μμμ, σιγά τη μεγάλη μουσικοκριτικό…). Λοιπόν ας μην είμαι τόσο απόλυτη, διορθώνω: δεν το βρήκα καθόλου μα καθόλου του γούστου μου. Άσε που με πιάνει μια σκληρότητα όταν ακούω τέτοια, τέτοιες γκρίνιες και πόνους (ποια; Αυτή που δεν γκρινιάζει ποτέ-χοχοχο!!). Μου βγαίνει στην επιφάνεια όλη η μαυρίλα, η κακία και η πίκρα που έχω νιώσει στη ζωή μου.

Τα πράγματα είναι απλά: όπως έλεγα και προχθές στην μικρή Εύα, στην γιορτή του Γιάννη, (που μπορεί να είναι 29χρονη αλλά είναι πολύ υγιής και ώριμη για την ηλικία της), όρθιες στο κούφωμα της πόρτας την ώρα που έβαζε το παλτό της (και της έκανα και μια αγκαλιά γιατί πολύ χαίρομαι που την γνώρισα, τέτοιο καλό και ξεκάθαρο πλάσμα…). Της έλεγα λοιπόν πως ο λόγος για να μένεις δίπλα σε κάποιον είναι να περνάς καλά μαζί του. Τι έρωτας και πάθη και αέρας κοπανιστός. Ποιος έρωτας, ποια αγάπη προκαλεί πόνο; Όχι άλλο πόνο, καθόλου, ούτε γραμμάριο. Η ζωή είναι μία, και είμαστε πέρα από τα μισά πια. Όσο χαρά περισσότερη γίνεται, τέλος.

Έχει μερικά σημεία στη ζωή μου που έχω πληγές ακόμα, που δεν έχουν κλείσει. Αλλά αδιαφορώ. Πέρασα πολύ μοναξιά, έκανα επιλογές που τις χάρηκα και τις πλήρωσα μαζί, έφταιξα και τιμωρήθηκα όσο και όπως μου άξιζε. Πέρασα πολλές ώρες μέσα σε νοσοκομεία-προχθές που ξαναπήγα για έναν εντελώς ανώδυνο λόγο, κατάλαβα πως κι αυτή η πληγή είναι ακόμα εκεί, το στομάχι έκανε τούμπες, ήθελα να φύγω, να φύγω, φτάνει πια, δεν θέλω άλλο. Κι όμως, ότι τύχει μπροστά θα το αντιμετωπίσω, τι επιλογές έχω;

Η μοναξιά μέσα σ΄ ένα σπίτι είναι –ακόμη- καταφύγιο για μένα, κι ας έχουν όλοι έξω ότι γιορτή θέλουν. Δεν ψάχνω γιορτή, δεν ψάχνω να κουκουλώσω και να γελάσω, ψάχνω ησυχία, ηρεμία, ηρεμία.

Τώρα θα μου πεις, το τι ψάχνω εγώ δεν είναι το μέτρο, ο καθένας ζητάει ότι του χρειάζεται. Εμένα βάλε μου «στα υπόγεια είναι η θέα» του κυρίου Τερζή, και πάρε μου την ψυχή! Κι ας λέω για Ταρκόφσκι.

Τίποτα, τίποτα δεν θέλω (εγώ) παρά την ησυχία μου.

Περνάω άσχημα τελευταία, πολύ άσχημα, στη δουλειά. Δεν είναι η πολλή δουλειά που δεν μπορώ ν΄ αντέξω-δεν έχω πολλή δουλειά. Είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους, που τους νιώθω όλους εχθρούς κι εγώ σαν βάρκα πηγαινοέρχομαι μια κοντά τους και μια μακριά τους, δεν μπορώ να κρατήσω τα μπόσικα. Θέλω σταθερότητα, ηρεμία. Θέλω να έχω αυτοεκτίμηση, και δεν έχω, όσο βλέπω πως δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Θέλω να είμαι αλλιώς και είμαι αλλιώς. Προσπαθώ, μα ξέρω πως το ζήτημα είναι να μην προσπαθείς, αλλά να ξέρεις τι θέλεις και τότε γίνεται αυτόματα, από μόνο του. Λοιπόν, δεν ξέρω τι θέλω; Ποιανού γνώμη μετράω και της επιτρέπω να με πονάει, αυτών που περιφρονώ; Γατί τόσο έντονες λέξεις; Πόνος, περιφρόνια; Γιατί η δουλειά να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή μου; Γιατί να βλέπω τους συναδέλφους σαν ανθρώπους και όχι σαν συναδέλφους;

Λοιπόν Μαράκι, απ΄αλλού ξεκίνησα κι αλλού το πήγα, ήθελα να μιλήσω για τη δουλειά μου σήμερα, και το κατάφερα, μα λύση δεν βρήκα. Αύριο πάλι θα ξεκινήσω αισιόδοξα και θα γυρίσω χάλια. Δε βαριέσαι.

Ορίστε, αναφέρθηκα λίγο στο παρελθόν μου… Μα σήμερα είμαι κακόκεφη, και διάλεξα τα μαύρα. Όχι τους καφέδες και τα γέλια μας. Θα γράψω και γιαυτά, στο υπόσχομαι. Μου λείπουν-τα γέλια μας. Μετά όμως θυμάμαι πως θα μου λέγατε πως όλες έχετε προβλήματα, κι ας έχετε οικογένειες και παιδιά, και θα με κοιτούσατε σαν να ήμουν κανένα εγωιστικό πλάσμα που μόνο τον εαυτό του σκέφτεται και γκρινιάζει συνέχεια. Κι εγώ θα σκεφτόμουν πως όταν ένα μικρό σε αγκαλιάζει και κοιμάται στην αγκαλιά σου, δεν είσαι πότε πια μόνος, ότι και να σου συμβεί. Και θα το βούλωνα και θα έλεγα γιατί δεν έμεινα σπίτι στο ίντερνετ και βγήκα; Να θυμηθώ να μην το ξανακάνω…

Να μου γράφεις, μ΄ αρέσει. Χαίρομαι που ξέρω πως με διαβάζεις, κι όταν μου γράφεις γελάω, γιατί είναι σαν να σε βλέπω: μια κεφαλαία, μια μικρά, αυθόρμητα, από την καρδιά απευθείας, όπως ακριβώς είσαι. Να ξέρεις πως χαίρομαι πολύ που είσαι φίλη μου. Και πως ξέρω τι περνάς, μα φοβάμαι πως αυτοί είναι δρόμοι που ο καθένας τους βαδίζει μόνος του. Από κουβέντες, από γνώμες κι από παρηγοριές όσες θέλεις, ο καθένας έχει να πει πολλά. Μα όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού και μένεις μόνος σου, τότε δεν έχεις παρά μόνο τον εαυτό σου.

Ξέρω πως θα τα καταφέρεις-δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να τα καταφέρεις. Μην προσπαθείς απλά να νιώσεις καλύτερα. Προσπάθησε να είσαι καλά.




* * * * * * *

9 σχόλια:

Alkyoni είπε...

σχετικά με το τραγούδι μόνο..
θα συμφωνήσω μαζί σου
μάλλον έχεις ακούσει την επανεκτέλεση
το αυθεντικό τραγούδι είναι παλιό κι εννοείται πολύ πιο καλό απ αυτή τη "βλακεία"
προσπαθώ ακόμα να θυμηθώ από ποιόν πρωτοτραγουδήθηκε κι έχει κολλήσει το μυαλό μου σ αυτή την επανεκτέλεση
υποψιάζομαι πως το πε η Μαρινέλα 60-70 κάπου εκεί
Δεν ξέρω,ίσως κάνω και λάθος
Αν μάθεις ποιός το πρωτοτραγούδησε πες μου
Καλή σου μέρα
:)

αλκιμήδη είπε...

Γιατί βρε κορίτσια, γούστα είναι αυτά, εμένα με αρέσει το τραγούδι, σε όλες του τις εκτελέσεις, και ειδικά στη γρήγορη τελευταία του Καραδήμου, γιατί στις άλλες πας κατευθείαν να κόψεις τις φλέβες σου.
Νομίζω πρώτα το πε η Μαρινέλα, εγώ το προταγάπησα και το προτιμώ με τη Χαρούλα.

Λεμονιά, μου άρεσε η ανοικτή σου επιστολή, λες πολλές μεγάλες αλήθειες, και πως μπορείς βρε παιδί μου, να σαι τόσο απαισιόδοξη και αισιόδοξη την ίδια στιγμή.
Η ζωή είναι σπαρμένη με γολγοθάδες, καθένας μας διαλέγει το δικό του, απαραίτητο να διαβείς γολγοθά για να μπορείς να αναγνωρίσεις τον παράδεισο, αλλά τελικά λες την αληθινότερη κουβέντα
"Ξέρω πως θα τα καταφέρεις-δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να τα καταφέρεις."
Έτσι είναι για όλους μας.
Και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω ακούσει την τελευταία αλλά μ' αρέσει κι η πιο παλιά(με τη Δ.Γαλάνη ασυζητητί)!. Αυτά όσον αφορά το τραγούδι.

Περαιτέρω στο θέμα "κατά πόσο μπορεί να μας αγγίξει ένα τραγούδι", παίζει ρόλο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή κι η δική μας ψυχολογική κατάσταση.
Αναλόγως δλδ πώς τα βλέπουμε τα πράγματα, πόσο μαύρα, άσπρα, γκρίζα ή έγχρωμα.

Στο τελευταίο κομμάτι ξέρεις πως συμφωνώ απόλυτα.Πάντα όμως βοηθά όταν έχεις "δίπλα" ένα χαμόγελο ή μια ματιά γεμάτη αγάπη! ;)

zouzouna είπε...

Καλή χρονιά,
Ηρθα "κατά λάθος απο τα μέρη σου, ζητώντας απο το google το όνομα Λασκαρίδου Αικατερίνη και με έστειλε στο μπλογκ σου στις 6.3.07 να διαβάζω ένα αφιέρωμα στην κόρη της Σοφία ή την Ειρήνη..... Μπράβο πολύ καλή δουλειά.. το ποστ σου.
Πήγαινα σε ένα σχολείο που είχε "ιδρύσει" εκείνη. Εγώ πήγα ως το 78 και μετά ένα χρόνο έκλεισε.
Δεν πρόλαβα να σε διαβάσω, θα επανέλθω όμως. Σε χαιρετώ

zouzouna είπε...

Γίνεται κι ένα μπέρδεμα γενικώς. Το blog μου είναι http://zouzouna-agoodlife.blogspot.com, θα χαρώ να σε δω απο εκεί (σε καλύτερες για μένα ημέρες!!!)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σχετικά με τα σχόλιά σου πάντως συμφωνώ κατά πολύ ξεπερνώντας το ίδιο το τραγούδι, το οποίο έχει μία δόση αλήθειας στην καθημερινή ψυχολογία πολλών.

faraona είπε...

Καλα λεω εγω οτι εισαι γλυκολεμονο.Φαινεται οτι οι κ.κ συναδελφοι σου ειναι ξυνοι γι αυτο και αδυνατεις να τους ακολουθησεις στην καθημερινοτητα σας.Τι ωραια που τα λες στη φιλη σου!Ειδικα οι δυο τελευταιες φρασεις σου...Καληνυχτα.

Dory είπε...

lemonaki,
αν έχει κάποια σημασία αυτό για σένα, σε καταλαβαίνω... Όπως σε νιώθω εγώ, είσαι γνήσιος άνθρωπος, ενδιαφέρεσαι για την ποιότητα στη ζωή σου, προσδιορίζεις εσύ το ποια είσαι, αλλά βλέπεις και τι κάνουν οι γύρω σου για να ξέρεις που βρίσκεσαι σε σχέση με αυτούς. Εγώ συμφωνώ με αυτό. Σκέφτομαι ότι δεν είναι φυσικά ανάγκη να φτάσεις να γίνεις κυνική (όπως εγώ κάποιες φορές), αλλά το να σκέφτεσαι για τους άλλους "ένοχος, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου", θα σε φυλάξει από τα χειρότερα...
(Κι εγώ τώρα περνάω μια παρόμοια κατάσταση και κάνω προσπάθεια να κρατήσω επιθετική στάση, να απαξιώσω αυτό που με απειλεί πριν καλά καλά ασχοληθώ μαζί του). Καλό ξημέρωμα.

Ανώνυμος είπε...

ΠΙΝΟΥΜΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟ BLOG ΣΟΥ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΔΟΚΙΣΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΞΩ ΠΩΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ.