Σάββατο πρωί στην πόλη

Χρόνια και χρόνια πάντα το ίδιο. Πάντα με διάθεση να μάθω, να δοκιμάσω, να αλλάξω, και πάντα το αναβάλλω για την επόμενη φορά: αυτήν, ας ξαναπάμε στα ίδια, ας ξαναφάμε τα ίδια, όπως χθες και προχθές και πριν ένα μήνα, όπως πάντα.
Για χρόνια (ναι, πλάγιαζα νωρίς, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να πω εδώ…), για χρόνια λοιπόν παράγγελνα ριγκατόνι - τέσσερα-τυριά ενώ ήθελα να δοκιμάσω όλες τις μακαρονάδες του καταλόγου, για χρόνια έτρωγα χάμπουργκερ μέχρι που η ανεψιά μου μού πρότεινε το σάντουιτς με κοτόπουλο-έκτοτε δεν έχω πάρει τίποτε άλλο… Πίνω καφέδες στα ίδια μέρη, κάνω τα ίδια δρομολόγια στις βόλτες μου και παραγγέλνω πάντα μπιφτέκι με πατάτες. Από την άλλη, ποτέ δεν εγκαταλείπω την πρόθεση κάποια στιγμή να δοκιμάσω κάτι άλλο…
Καλά που η φίλη μου είναι τολμηρή κι αποφασιστική, και δεν πτοήθηκε από τον καταιγισμό των προτάσεών μου: να πάμε εδώ; ή αλλού; ή μήπως να πάμε εκεί που πάμε πάντα, γιατί θα ‘ναι πρωί και πρέπει ο καφές να είναι καλός για να ξυπνήσω ευχάριστα και εγκαίρως, και γιατί σήμερα αυτός που έφτιαξα στη δουλειά ήταν αηδία και περιμένω πως και πως τον αυριανό;
Έτσι αύριο θα πάμε για καφέ κάπου που δεν έχουμε ξαναπάει-όχι μακριά, ένα τετράγωνο παραπέρα, σ΄ένα μέρος που επισκεύθηκα πριν χρόνια-πόσα; Χριστέ μου, πριν 12-13 χρόνια περίπου. Ήμουν μόνη τότε και είπα στον εαυτό μου: κάποια στιγμή, θα έρθω να πιώ έναν καφέ εδώ. Λοιπόν, «με λίγη βοήθεια από τη φίλη μου», η ώρα ήρθε τώρα!

(Η φωτογραφία είναι από το ταξίδι-στα-ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, το εσωτερικό ενός καφέ στο Windsor)


* * * * * * *