πιτσιμπούργκο

Την Τρίτη που μας πέρασε πήγαμε στο θέατρο με τις φίλες μου του θεάτρου.
Είδαμε μια πολύ ωραία παράσταση, η οποία παίζεται μόνο κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:30 στο θέατρο Άλεκτον στο Μεταξουργείο: το "Πιτσιμπούργκο" από το ομώνυμο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου: μια σειρά επιστολών του Δημοσθένη (Ζαχαρία Ρόχα) και της Ελέγκως του (Νάντια Μουρούζη) που ανταλλάχτηκαν ανάμεσα στα 1912-13, στη ντοπιολαλιά της Χίου.
Πολύ, πολύ ωραία παράσταση. Κείμενο, ηθοποιοί, σκηνοθεσία, όλα.
(Περισσότερα για την παράσταση στο με αφορμή το θέατρο, προσεχώς, ελπίζω!).

* * * * * * *

Περίμενα στην Ομόνοια, έξω από τον πρώην Μπακάκο (!) και προσπαθούσα να πείσω την μαμά μου στο τηλέφωνο πως ΔΕΝ έχει ερημιά εδώ στις οκτώ το βράδυ, ΟΥΤΕ στις 11 που θα γύριζα σπίτι θα είχε ερημιά, και να μη φοβάται για μένα...

Η φίλη μου βγήκε από το μετρό άσπρη σαν το φάντασμα-ήταν η μέρα που έγινε ο δεύτερος σεισμός βλέπετε, τον είχαμε καταλάβει παρέα στο gmail πριν μερικές ώρες(!), κι έτρεμε η ψυχή της που έπρεπε να μείνει για ώρα κάτω από τη γη...

Πήραμε το δρόμο για την οδό Σφακτηρίας, εφοδιασμένες με εκτύπωση από το googlemaps και με χειρόγραφο σχεδιάγραμμα, αγκαζέ, κάνοντας κύκλους και στροφές για να αποφύγουμε τις σκοτεινές γωνιές της Πειραιώς!

Όταν φτάσαμε στην οδό Σφακτηρίας-και ήμασταν πια και οι τρεις μαζί, άρχισα πάλι τα γραφικά λογύδρια για το πόσο όμορφα είναι τα στενά της Αθήνας, με τα τόσα εγκαταλλειμένα παλιά σπίτια και τις νεραντζιές, τα στενάκια που μπαίνεις και παύει η βουή της πόλης, και βρίσκεσαι σε άλλην εποχή...

Την-σοκολάτα-πριν-την-παράσταση την ήπιαμε στο καφέ που είναι ακριβώς δίπλα στην πόρτα του θεάτρου. Μιλήσαμε όπως κάθε φορά για τις σχέσεις μας, τις δουλειές μας, τις μαμάδες μας, τα μπλογκ μας, τα βιβλία μας, τα προβλήματά μας αλλά και τις δυνάμεις μας!

Χωρίσαμε μετά την παράσταση στην Ομόνοια πάλι, με τα δόντια να χορεύουν κλακέτες από την παγωνιά, αλλά γεμάτες.

Κορίτσια, τις μέτρησα σήμερα, πήγαμε σε 7 παραστάσεις μέσα σε 11 μήνες!

* * * * * * *